Во новиот број на „Република“ ќе читате

Во новиот број на „Република“ ќе читате:

Македонскиот непокор се излеа на улиците
Народот е „чадорот“ на Македонија
Прог­но­зи­те на стра­те­зи­те на За­ев де­ка ма­ке­дон­ски­от на­род со „сви­тка­на кич­ма“ ќе го при­фа­ти раз­не­би­ту­ва­ње­то на та­тко­ви­на­та се по­ка­жаа ка­ко очај­но ло­ши. Де­но­ви­ве сме све­до­ци на ед­но го­ле­мо на­род­но бу­де­ње, кое сим­бо­лич­но е на­ре­че­но „Че­тврт Илин­ден“. За тие што не зна­ат, Илин­ден е сим­бо­лот на ма­ке­дон­ски­от не­по­кор, на ве­ков­на­та бор­ба за над­ми­ну­ва­ње на стра­вот што му го на­мет­ну­ва­ле од над­вор, но и на ос­тва­ру­ва­ње­то на со­нот за сопс­тве­на др­жа­ва.
Стран­ски­те сце­на­ри­сти на пла­нот за уни­шту­ва­ње на др­жа­ва­та и нив­ни­те до­маш­ни со­ра­бот­ни­ци го пре­ви­доа мо­мен­тот де­ка на на­ро­дот мо­же да му дој­де пре­ку гла­ва, да из­ле­зе на ули­ца са­мо­и­ни­ци­ја­тив­но и да ја ре­ши кри­за­та што му ја на­мет­наа на си­ла. Во еса­пот на ча­до­рот, Ма­ке­до­не­цот бил про­це­нет ка­ко ме­ко­тел­но су­штес­тво, без „кич­ма“. Ка­ко ку­ка­ви­ца што ќе се исп­ла­ши и ќе ја на­вед­не гла­ва­та пред не­го­ви­те но­ви вла­де­те­ли и пред до­маш­ни­те пре­дав­ни­ци. Не­кој та­му про­це­нил де­ка Ма­ке­до­не­цот е пла­сте­лин што мо­же да го об­ли­ку­ва се­ко­ја бу­да­ла, кој ќе стиг­не да му од­зе­ма де­ло­ви од та­тко­ви­на­та, да го га­зи и по­ни­жу­ва до бе­скрај се­кој ко­му ќе му се при­са­ка… Но при мо­де­ли­ра­ње­то на про­фи­лот на Ма­ке­до­нец пла­не­ри­те на­пра­ви­ле гре­шка што црп­на­ле де­фе­ктен при­ме­рок од Мур­ти­но.

Претседателот Ѓорге Иванов пресече
Нема мандат за туѓи платформи
Со оваа пла­тфор­ма Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја е уце­не­та, а неј­зи­на­та уни­тар­ност, су­ве­ре­ност и не­за­вис­ност се за­гро­зе­ни, образ­ло­жи пре­тсе­да­те­лот Ѓор­ге Ива­нов, кој не му да­де ман­дат на Зо­ран За­ев за фор­ми­ра­ње вла­да. До­де­ка со­ци­јал­де­мо­кра­ти­те и нив­ни­те са­те­ли­ти „на ла­жич­ка“ ја оправ­ду­ва­ат не­о­правд­ли­во­ста на при­фа­те­но­то раз­не­би­ту­ва­ње на др­жа­ва­та, не­за­до­волс­тво­то од про­це­сот на фе­де­ра­ли­за­ци­ја се пре­леа низ ули­ци­те.

Интервју: Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски
Поч­ну­ва но­ва ера за ма­ке­дон­ска­та свест
По­стои еден не­по­би­тен факт – симп­том. Ако го­во­ри­те за ед­на бо­лест, пр­во се фа­ќа­те за симп­то­ми­те. Не­ма­ме вре­ме да го­во­ри­ме за ети­о­ло­ги­ја­та на бо­ле­ста, но симп­то­ми­те се на ви­де­ло. Кол­ку Ма­ке­дон­ци гла­саа за За­ев? Беа ли тие свес­ни за не­го­ва­та про­гра­ма? Не! От­пу­ште­ни! Не го са­ка­ме овој, се­га ќе го са­ка­ме овој. Та­ка не се пра­ви др­жа­ва. Не мо­же та­ка да се на­пра­ви др­жа­ва, се слу­чу­ваа не­ве­ро­јат­ни ра­бо­ти. Та­ка, ние тре­ба да ја ба­ра­ме ви­на­та и во нас. Јас сум дла­бо­ко убе­ден де­ка исто­ри­ја­та ја пра­ват лу­ѓе­то, на­ро­ди­те. Но, тој на­род сѐ уште ќе бе­ше без ле­ги­тим­ност да не бе­ше из­ја­ва­та на Гру­ев­ски! Urbi Et Orbi! (До гра­дот и све­тот) Еве расп­не­те ме ме­не! И та­кви по­стап­ки тре­ба да ја амал­га­ми­ра­ат све­ста на на­ро­дот би­деј­ќи све­ста ако не­ма око­лу што да се за­вр­зе, не за­вр­зу­ва. Мис­лам де­ка ту­ка поч­ну­ва ед­на но­ва ера за ма­ке­дон­ска­та свест и мис­лам де­ка исто­ри­ја­та до тој да­тум ќе би­де ед­на, а по­тоа ќе се го­во­ри „по тој да­тум“. За­тоа што тоа е по­че­ток. Ние уште не зна­е­ме ка­ко ќе би­де. Јас сум дла­бо­ко убе­ден де­ка бли­ка омра­за од нив ако мо­жат, не да го уап­сат, ту­ку да го стре­ла­ат, и ако мо­жат пет­па­ти да го стре­ла­ат, вели поранешниот претседател на Собранието, Љубиша Георгиевски во интервју за Република.

Интервју: Игор Дурловски
Излезете Македонци, борете се за државата
Ги охрабрувам сите, сите граѓани на Македонија, не зависно на која вера и нација и припаѓаат, да излезат, и да се борат за да си ја зачуваат државата, таа истата во која вложувале и во која секогаш ќе се враќаат каде и да живеат. Се буди народот, го има секој ден на улица во се поголем број, и со тоа кажува дека нема проблем со меѓусебните односи, туку со надворешните влијанија кои преку внатрешни луѓе сакаат да ја унаказат државата. А  ние, друга, резервна држава немаме, вели за Република оперскиот пејач Игор Дурловски, активист на граѓанската иницијатива „За заедничка Македонија“ која ги предводи протестите за заштита на унитарноста на Македонија.
Дурловски, кој е првенец на Македонската опера и балет, деновиве го гледаме во друго светло, на првата линија на барикадите. Уметникот со светско реноме зад себе има европска кариера, градена во изминативе 15 години на сцените во Германија и во Австрија. Пред неколку години се враќа во Македонија поради, како што знае да каже, недостаток од топлината која му ја дава татковината. Влегува во иницијативата „За заедничка Македонија“ за да ги разбуди пасивните Македонци и да ги покрене во заштита на својата земја. Канонадата од навреди од опозициските медиуми и соросовите платеници вели дека неможат да го одвратат исполнувањето на крајната цел –целосно повлекување на сите антимакедонски предлози и платформи.

Што се крие зад најавата за „Нова историја за Македонија“?
За­е­ва кла­си­ка: по­да­де­на­та ра­ка отфр­ле­на со омра­за, ре­ван­ши­зам и „но­во­сти“
По­да­де­на­та ра­ка за на­ци­о­нал­но по­ми­ру­ва­ње, ус­ло­ве­на са­мо со отфр­ла­ње на ан­ти­ма­ке­дон­ска­та пла­тфор­ма од Ти­ра­на, За­ев и СДСМ ја од­би­ја без раз­мис­лу­ва­ње. Екс­прес­но. Мо­же­би е I раз­бир­ли­во за (спо­ред ан­ке­ти­те на „Тел­ма“) нај­го­ле­ма­та ал­бан­ска пар­ти­ја во др­жа­ва­та да не са­ка ма­ке­дон­ско на­ци­о­нал­но по­ми­ру­ва­ње, а уште по­ве­ро­јат­но е де­ка За­ев за прв­пат, ко­неч­но, бе­ше искрен. Трг­нат по ман­да­тот кај Ива­нов, нас­ме­ан до уши, из­ја­ви: „Ова е исто­ри­ски ден за Ма­ке­до­ни­ја!“ Да­ли 27.2.2017 го­ди­на ќе оста­не за­пи­шан во исто­ри­ски­те чи­тан­ки ка­ко ден ко­га поч­на раз­не­би­ту­ва­ње­то на Ма­ке­до­ни­ја ка­ква што ја зна­е­ме? Се­пак, прет­по­чи­там, ба­рем исто­ри­ски, тој ме­сец да го па­ме­ти­ме по Фе­вру­ар­ски­от по­ход, чин што со жр­тви­те на бор­ци­те од На­род­но­ос­ло­бо­ди­тел­на­та вој­ска на Ма­ке­до­ни­ја да­де си­лен при­до­нес во ос­ло­бо­ду­ва­ње­то од фа­ши­сти­те. Да, гол­го­та­та на исти­те тие пар­ти­за­ни, кои, ако би­де по За­е­во, вр­ше­ле ге­но­цид врз ал­бан­ско­то на­се­ле­ние…

Ма­ке­до­ни­ја пак во фо­ку­сот на стран­ци­те
Двој­ни­те прин­ци­пи на ме­ѓу­на­род­на­та за­ед­ни­ца
Ко­га Ма­ке­до­ни­ја е пред­мет на ко­мен­та­ри во све­тот, осо­бе­но ко­га по­ра­ки­те за нас во кра­ток вре­мен­ски пер­и­од до­а­ѓа­ат од ме­ста ка­ко се­ди­ште­то на НА­ТО, Бе­ла­та ку­ќа, Европ­ска­та ко­ми­си­ја или Мос­ква, тоа нај­че­сто не е до­бар сиг­нал. Ва­кви по­ра­ки имав­ме во 1991 го­ди­на ко­га по­сто­е­ше опас­ност од ин­тер­вен­ци­ја на ЈНА во Ма­ке­до­ни­ја, во 1999 го­ди­на за вре­ме на ко­сов­ска­та кри­за, во 2001 го­ди­на за вре­ме на ма­ке­дон­ски­от конф­ликт. Нај­че­сто ко­га ме­ѓу­на­род­на­та за­ед­ни­ца ре­а­ги­ра ко­ор­ди­ни­ра­но за Ма­ке­до­ни­ја, тоа не е до­бра вест. Те­ми­те ка­ко стран­ски ин­ве­сти­ции, на­ма­лу­ва­ње на не­вра­бо­те­но­ста или не­ко­ја ли­ста на еко­ном­ски ре­фор­ма­то­ри на Свет­ска­та бан­ка не се ин­те­ре­си за Бри­сел, Ва­шин­гтон или за Мос­ква. Тоа зна­чи де­ка и се­га на по­ра­ки­те што ги до­би Ма­ке­до­ни­ја не мо­же да се гле­да ка­ко на по­зи­тив­на по­ја­ва, ту­ку ка­ко на при­чи­на за за­гри­же­ност.

Колумна, Љупчо Пренџов
Мораме ли?!
Кра­тко­то, но и по­дол­го исто­ри­ско па­ме­те­ње го­во­ри де­ка при­ти­со­ци од ко­ја би­ло стра­на кон ма­ке­дон­ски­те по­ли­ти­ча­ри има­ло, има и ќе има. При­ти­со­ци­те се за­бо­ра­ва­ат, но од­лу­ки­те на на­ши­те по­ли­ти­ча­ри оста­ва­ат трај­ни бе­ле­зи. Кој се се­ќа­ва од ка­де сѐ не до­а­ѓаа при­ти­со­ци во 1995 го­ди­на ко­га го сме­нив­ме зна­ме­то? Ама горч­ли­ви­от вкус во уста­та и сме­не­то­то зна­ме – оста­наа. Кој се се­ќа­ва на си­те при­ти­со­ци што до­а­ѓаа во 2001 го­ди­на од екс­дип­ло­ма­ти и се­га ве­ќе за­бо­ра­ве­ни по­ли­ти­ча­ри за да се пот­пи­ше Рам­ков­ни­от до­го­вор. Ама Стру­га, Ки­че­во, а бо­га­ми и Скоп­је до­би­ја но­ва де­мо­гра­фи­ја и нов лик.
Одам­на ве­ќе не ва­жи ма­кси­ма­та де­ка се­кој на­род зас­лу­жу­ва она­ква вла­да ка­ква што си из­брал за­тоа што вла­ди­те, па и по­ли­ти­ча­ри­те, се мно­гу че­сто мен­ли­ва ра­бо­та, а на­ро­дот ги тр­пи пос­ле­ди­ци­те и мо­ра да жи­вее со од­лу­ки­те што тие ги до­не­ле во опре­де­лен исто­ри­ски пер­и­од. А, ова за Ма­ке­до­ни­ја не­сом­не­но е исто­ри­ски пер­и­од. Си­те се ед­но­душ­ни де­ка ток­му се­га ги ис­пи­шу­ва­ме исто­ри­ја­та и ид­ни­на­та. Пра­ша­ње­то е са­мо ка­ква. Онаа ко­ја ја по­са­ку­ва­ме или онаа ко­ја мо­ра­ме. Мо­ра­ме ли?!

Колумна, Ацо Станковски
Дволичност
Ако не­кој, кој ту­ку­што из­ле­гол од ЕУ пре­ку ре­фе­рен­дум­ско из­јас­ну­ва­ње на­ре­че­но Брег­зит, на гра­ѓа­ни­те на Ре­пуб­ли­ка­ва им по­ра­чу­ва де­ка не­го­ва­та вла­да го под­др­жу­ва зач­ле­ну­ва­ње­то на Ма­ке­до­ни­ја во ЕУ, тоа ви е ка­ко не­кој, кој пред мал­ку се спа­сил од брод што то­не, да ви пре­по­ра­чу­ва што по­бр­зо да се ка­чи­те на не­го. И да по­то­не­те.
Но, од ка­де та­ква кон­тра­ди­ктор­ност, а, всуш­ност, ед­но стра­вот­но дво­лич­но од­не­су­ва­ње на бри­тан­ски­те офи­ци­јал­ни прет­став­ни­ци, не­што што го гле­дав­ме и сѐ уште, за жал, го гле­да­ме од нес­мас­ни­от бри­тан­ски ам­ба­са­дор.
Не тре­ба да се би­де прем­но­гу па­ме­тен или го­лем пси­хо­лог за вед­наш да се сог­ле­да де­ка си­те овие прет­став­ни­ци на ве­ќе одам­на про­пад­на­та­та им­пе­ри­ја се, во ос­но­ва, ко­рум­пи­ра­ни слу­ги на си­те оние не­о­ли­бе­рал­ни оли­гар­хи­ски стру­кту­ри, кои по­ле­ка, но си­гур­но про­па­ѓа­ат на по­ли­тич­ка­та сце­на во за­пад­на­та хе­ми­сфе­ра.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.