Бев пре­среќ­на ко­га го до­бив ма­ке­дон­ско­то др­жав­јанс­тво

Ка­та­ли­на Ива­нов­ска од Ро­ма­ни­ја од 2010 го­ди­на жи­вее и ра­бо­ти во Ма­ке­до­ни­ја. Таа е ма­же­на за Ма­ке­до­нец, а му­зи­ка­та е ви­нов­на што ста­на­ла ма­ке­дон­ска снаа. За­ед­но со сво­јот со­пруг ја не­гу­ва­ат и ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка, иа­ко, ка­ко што откри­ва за „Ре­пуб­ли­ка“, тоа сѐ уште е са­мо хо­би. Ра­бо­ти во Ам­ба­са­да­та на Ре­пуб­ли­ка Ро­ма­ни­ја, а, исто та­ка, сту­ди­ра и на Mеди­цин­ски­от фа­кул­тет во Скоп­је. Мај­ка е на две ќер­ки, а за Ма­ке­до­ни­ја ве­ли де­ка е неј­зи­ни­от дом

Ко­га прв­пат дој­до­вте во Ма­ке­до­ни­ја?

Во Ма­ке­до­ни­ја прв­пат дој­дов во 2010 го­ди­на. Ов­де дој­дов да ра­бо­там, но по из­ве­сен пер­и­од фир­ма­та во ко­ја бев ан­га­жи­ра­на се за­тво­ри, но јас оста­нав да жи­ве­ам ов­де. Во те­кот на мо­јот пре­стој во Ма­ке­до­ни­ја го за­поз­нав и мо­јот со­пруг со кој ме по­вр­за му­зи­ка­та. Таа е на­ше­то за­ед­нич­ко хо­би. Се­га ра­бо­там во ро­ман­ска­та ам­ба­са­да, имам две ќер­ки, а и сум сту­ден­тка на Ме­ди­цин­ски­от фа­кул­тет, иден фи­зи­о­те­ра­певт.

До­а­ѓа­те од зем­ја со раз­лич­на кул­ту­ра и тра­ди­ци­ја од Ма­ке­до­ни­ја. Ка­ко ус­пе­а­вте да се адап­ти­ра­те на жи­во­тот ов­де?

Ме­не отсе­ко­гаш ми бе­ше лес­но да се адап­ти­рам во но­ви сре­ди­ни, ама ми по­мог­на и тоа што Ма­ке­дон­ци­те се отво­ре­ни лу­ѓе. Мо­е­то мис­ле­ње е де­ка не сме тол­ку раз­лич­ни или мо­же мо­ја­та фа­ми­ли­ја, ма­ке­дон­ска­та стра­на, се по­драз­би­ра, ми ја олес­ни адап­та­ци­ја­та ов­де.

Кое е Ва­ше­то искус­тво? Знае ли Ма­ке­до­не­цот да по­да­де ра­ка и да по­мог­не до­кол­ку е по­треб­но?

Де­фи­ни­тив­но, да. Имав и не­га­тив­но искус­тво, ама ка­де ги не­ма не­га­тив­ни­те лу­ѓе, не­ли?!

Кое е Ва­ше­то мис­ле­ње за ма­ке­дон­ски­от на­род?

Јас се чув­ству­вам ка­ко до­ма, во не­кој си­ту­а­ции ду­ри по­до­бро од до­ма. Та­ка што, за ма­ке­дон­ски­от на­род са­мо уба­ви збо­ро­ви и уба­во мис­ле­ње.

Да­ли Ви се до­па­ѓа тра­ди­ци­о­нал­на­та ма­ке­дон­ска куј­на?

Ооо, да. Има­те мно­гу вкус­на хра­на. Ма­ке­дон­ска­та куј­на е ед­на од нај­у­ба­ви­те што сум има­ла мож­ност да ги вку­сам. Тра­ди­ци­о­нал­ни­те спе­ци­ја­ли­те­ти на оваа зем­ја се ед­но го­ле­мо бо­гат­ство. Ма­ке­до­ни­ја, на­ви­сти­на, има со што да се гор­дее би­деј­ќи ни­е­ден стра­нец не оста­ну­ва рам­но­ду­шен на тој единс­твен ми­рис и вкус.

Има­те ли сло­бод­но вре­ме за да ја истра­жи­те Ма­ке­до­ни­ја? Кое, спо­ред Вас, е нај­у­ба­во­то ме­сто што тре­ба се­кој да го по­се­ти во оваа зем­ја?

По­ра­ди ра­бот­ни­те об­вр­ски и об­вр­ска­та ка­ко ро­ди­тел не­мам мно­гу вре­ме за да ја истра­жам Ма­ке­до­ни­ја. Но се на­де­вам де­ка во ид­ни­на ќе имам по­ве­ќе мож­ност за да ја про­ше­там оваа зем­ја. Ми се до­па­ѓа при­ро­да­та и тоа што има гра­до­ви што вре­дат да се ви­дат. Знам за уба­ви­ни­те на зем­ја­та од при­ја­те­ли­те, ин­тер­нет, со­пру­гот, но, се­ка­ко, би са­ка­ла се­то тоа за што ми е рас­ка­жу­ва­но да го ви­дам со свои очи.

Ви не­до­сти­га ли Ва­ша­та зем­ја?

Да и не. Ми не­до­сти­га­ат мо­и­те, ме­ста – ама сме­там де­ка тоа што се чув­ству­вам та­ка на мо­мен­ти по­ве­ќе се спо­ме­ни. Ина­ку, јас не са­кав да оста­нам во Ро­ма­ни­ја, би­деј­ќи не мо­жев да функ­ци­о­ни­рам во зем­ја во ко­ја по­сто­ја­но си под стрес, за жал, во Ро­ма­ни­ја мо­ра да имаш де­бе­ли нер­ви за да из­др­жиш да жи­ве­еш та­му.

Кои се Ва­ши­те пла­но­ви, оста­ну­ва­те ли во Ма­ке­до­ни­ја?

Да, за­се­га не гле­дам при­чи­на да не оста­нам. Уба­во ми е ту­ка, имам фа­ми­ли­ја ту­ка. Пре­кра­сен со­пруг, две де­вој­чи­ња, бу­квал­но ни­што не ни не­до­сти­га за да се пре­се­ли­ме. Нор­мал­но де­ка и во Ма­ке­до­ни­ја има ра­бо­ти што би мо­же­ле да би­дат уште по­до­бри, ка­ко и се­ка­де во све­тот. Јас ја са­кам Ма­ке­до­ни­ја ка­ко зем­ја, кул­ту­ра­та, тра­ди­ци­ја­та, му­зи­ка­та, сѐ… И ова е мо­јот дом… по­себ­но се­га ка­ко др­жав­ја­нин. Не знам да­ли од МВР има­ат не­ко­гаш ви­де­но не­кој да се ра­ду­ва тол­ку мно­гу кол­ку ме­не, ко­га го до­бив ма­ке­дон­ско­то др­жав­јанс­тво. Бев мно­гу среќ­на и гор­да.

Пишува: К.Н.К

(Текстот е објавен во 249 бр на „Неделник Република“)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.