Ролинг Стоунс – бренд за рокенрол-тинејџери и за дедовци

Сво­ја­та пр­ва свир­ка гру­па­та „Ро­линг сто­унс“, или ка­ме­ња што се тр­ка­ла­ат, ја има во 1962 го­ди­на во џез-клу­бот „Мар­киз“ ко­га прв­пат за­ед­но јав­но на­ста­пи­ја Мик Џе­гер (во­кал), Кит Ри­чардс (ги­та­ра), Бра­јан Џонс (ги­та­ра), Јан Стју­ард (кла­вир), Дик Теј­лор (бас) и То­ни Чеп­ман (та­па­ни). Тие се прет­ста­ви­ле во стил на арен­би и ро­ка­би­ли ди­ви мом­ци, и от­то­гаш па до де­неш­ни дни твр­дог­ла­во сви­рат су­ров ро­ке­нрол. Пр­во си­те ги мра­зеа, а по­доц­на си­те ги за­са­каа, а мла­ди­те и лу­ду­ва­ат по нив. Нив­на­та му­зи­ка, ра­ди­кал­на и блуд­на, со те­кот на вре­ме­то се пре­тво­ри во ста­ра шко­ла за ро­ке­нрол.

Тај­на­та за нив­ни­от ус­пех е во тоа што од са­ми­те по­че­то­ци тие беа „Ан­ти-Битл­си“, це­лос­но спро­тив­ни на уни­форм­ни­от и уре­ден поп рок-бенд. Жи­ве­еј­ќи ја сло­бо­да­та и не­мо­рал­но­ста, тие пи­шу­ваа тек­сто­ви, ком­по­ни­раа му­зи­ка и сви­реа аме­ри­кан­ски блуз, кан­три, арен­би и гос­пел. Се­та таа му­зи­ка ја пре­кр­шу­ваа низ анг­ли­ска­та емо­тив­ност, ја­ваа на че­ти­ри­че­твр­тин­ски такт и се­кое раз­бир­ли­во и не­раз­бир­ли­во зна­че­ње за таа му­зи­ка го про­ме­ни­ја. Се стр­ка­лаа низ му­зич­ки­те ко­ри­до­ри и ни­ко­гаш не пре­ста­наа да се тр­ка­ла­ат. Та­ка израс­наа во рок-про­то­ти­пи, чи­и­што пес­ни на по­че­то­кот ги на­вре­ду­ваа ро­ди­те­ли­те и се сме­таа за штет­ни, ду­ри и опас­ни, а де­нес се евер­гри­ни, кои пре­ку си­но­ви­те се пре­не­су­ва­ат на вну­ци­те. И та­ка ро­ке­ри­те кои во 60-ти­те го­ди­ни на 20 век за­поч­наа ка­ко сим­па­тич­ни му­зич­ки ти­неј­џе­ри, де­нес се шар­мант­ни „рок-де­дов­ци“. Поч­на ка­ко шест му­зич­ки по­чет­ни­ци, а де­нес се че­ти­ри­те му­зич­ки ге­ни­јал­ци Мик Џе­гер, Кит Ри­чардс, Рон Вуд и Чар­ли Вотс.

Тие се „Ро­линг сто­унс“ или ка­ме­ња­та што се тр­ка­ла­ат. Нив­ни­от рок на тра­е­ње е не­о­гра­ни­чен. Не­ко­гаш­ни­те рок-ти­неј­џе­ри де­нес се рок-фо­си­ли, кои и по­на­та­му со огром­на енер­ги­ја му­зи­ци­ра­ат, пе­ат и лу­ду­ва­ат на сце­на­та. Тие се ле­ген­дар­на рок-гру­па ко­ја со те­кот на вре­ме­то израс­на во нај­го­лем му­зич­ки бренд и рок-биз­нис. Де­нес Мик Џе­гер и дру­жи­на­та се му­зич­ки идо­ли, бренд-ико­ни, мар­ке­тинг струч­ња­ци и биз­нис хе­рои. Без кон­ку­рен­ци­ја се нај­го­ле­ма му­зич­ко-кор­по­ра­тив­на гру­па во све­тот. Му­зич­ка­та ма­ши­не­ри­ја или биз­ни­сот на­ре­чен „Ро­линг сто­унс“ пре­циз­но и пер­фект­но функ­ци­о­ни­ра ка­ко ме­ѓу­на­род­на и гло­бал­на кор­по­ра­ци­ја. Овој му­зич­ки бренд е му­зич­ко-фи­нан­си­ска гло­бал­на опе­ра­ци­ја со се­ди­ште во Хо­лан­ди­ја. Биз­нис-мо­де­лот на овој ус­пе­шен бренд е фо­ку­си­ран на три клуч­ни деј­но­сти, што ге­не­ри­ра­ат при­хо­ди: про­даж­ба на ал­бу­ми, ор­га­ни­зи­ра­ње свет­ски тур­неи и му­зич­ки автор­ски пра­ва. Обо­жа­ва­те­ли­те на „Ро­линг сто­унс“ ко­га раз­мис­лу­ва­ат за овој бренд, мис­лат на мно­гу ра­бо­ти, но најм­но­гу на до­бар ро­ке­нрол и на рок-ба­ла­ди. Во 60-ти­те го­ди­ни на 20 век имаа од­лич­ни му­зич­ки хи­то­ви (Satisfaction).

Во 70-ти­те и во 80-ти­те го­ди­ни нив­на­та му­зи­ка пре­рас­на во рок-биб­ли­ја, во ко­ја нај­свет­ли му­зич­ки еван­ге­ли­ја беа и сѐ уште се „Jumpin Jack Flash“, „Honky Tonk Women“ и „She’s So Cold“. За ме­не „Ро­линг сто­унс“ го до­стиг­на му­зич­ко­то со­вр­шенс­тво со рок ба­ла­да­та „Angie“. Оваа му­зич­ка еле­ги­ја дол­ги го­ди­ни е му­зич­ка нир­ва­на за ге­не­ра­ции мла­ди и не та­ка мла­ди обо­жа­ва­те­ли на сто­ун­си. Овој бренд е ком­би­на­ци­ја на по­се­бен и ди­фе­рен­ци­ран имиџ, единс­твен во му­зи­ка­та и ис­по­ра­ча­ни му­зич­ки про­ду­кти, ка­ко хит-пес­ни, ло­гоа, тур­неи и кон­церт­ни пер­фор­ман­си, ви­де­ос­по­то­ви, автор­ски пра­ва и из­да­де­ни кни­ги и му­зич­ки бро­шу­ри. Брен­дот „дру­жи­на­та на Мик Џе­гер“ е из­во­нре­ден и иск­лу­чи­те­лен во ис­по­ра­чу­ва­ње кон­стант­но пре­крас­на му­зи­ка и хит-ме­ло­дии. Тоа е за­до­во­лу­вач­ко му­зич­ко искус­тво, по­сто­јан микс на ста­ра и но­ва му­зи­ка. Оваа ква­ли­тет­на и до­бит­на ком­би­на­ци­ја му овоз­мо­жу­ва на „Ро­линг сто­унс“ да би­де мо­ќен бренд кој соз­да­ва и ин­фил­три­ра рок-кул­ту­ра на по­ве­ќе ни­воа и е на­ме­не­та за раз­лич­ни ге­не­ра­ции. Нив­ни­те обо­жа­ва­те­ли се­ко­гаш се жел­ни за но­ва му­зи­ка и за не­што по­ве­ќе. Са­мо мал­ку му­зич­ки бен­до­ви и пе­ја­чи мо­жат да се по­фа­лат де­ка се на нив­ни­от пат и им се приб­ли­жи­ле. Се­га за­се­га нив­ни­от му­зич­ки и ко­мер­ци­ја­лен ус­пех дру­ги мо­жат да го со­ну­ва­ат и по­са­ку­ва­ат. Се­то тоа е ре­зул­тат на та­лен­тот што го по­се­ду­ва­ат и ква­ли­те­тот што го ис­по­ра­чу­ва­ат пре­ку тек­сто­ви­те и му­зи­ка­та на нив­ни­те пес­ни. Мо­же­би уште по­би­тен е на­чи­нот на кој ги из­ве­ду­ва­ат и це­ла­та ат­мо­сфе­ра на за­ба­ва и „лу­ду­ва­ње“ на нив­ни­те кон­цер­ти.

Единс­тве­ни се во ви­зи­ја­та, упор­ни во ин­тен­зив­на­та ра­бо­та и из­во­нред­ни во пла­ни­ра­ње­то и ре­а­ли­зи­ра­ње­то на исп­ла­ни­ра­но­то. Овие вред­но­сти ги одр­жаа во жи­вот сто­ун­си ка­ко бренд по­ве­ќе од пет де­це­нии. Нив­на­та му­зи­ка пре­ку чуд­на ма­ги­ја е из­гра­ви­ра­на во умо­ви­те и ср­ца­та на обо­жа­ва­те­ли­те. Со се­кој нов му­зич­ки хит бен­дот ја зац­вр­сту­ва­ше вр­ска­та со сво­ја­та пуб­ли­ка и прив­ле­ку­ва­ше но­ви чле­но­ви на клу­бот „Ро­линг сто­унс“. Тоа бе­ше ори­ги­на­лен на­чин на соз­да­ва­ње ат­мо­сфе­ра на по­пу­лар­ност и ус­пех со ко­ја му­зич­ки­те фа­но­ви са­каа да се по­и­сто­ве­ту­ва­ат. За Мик Џе­гер и дру­жи­на­та пен­зи­ја­та и ми­ру­ва­ње­то ка­ко да се не­поз­на­ти по­и­ми. Тие, де­фи­ни­тив­но, не се сте­ре­о­тип на нор­мал­ни и зас­луж­ни пен­зи­о­не­ри. Не ги прив­ле­ку­ва па­сив­ни­от и ми­рен жи­вот. Пр­во­бор­ци­те на рок-ре­во­лу­ци­ја­та и по­на­та­му плод­но соз­да­ва­ат, ус­пеш­но ино­ви­ра­ат и из­во­нред­но из­ве­ду­ва­ат. Па­ту­ва­ат низ Се­вер­на и Јуж­на Аме­ри­ка, Евро­па и Да­леч­ни­от Исток и со за­до­волс­тво и ус­пех ја из­ве­ду­ва­ат сво­ја­та му­зич­ка ма­ги­ја. Ма­гич­ни, но и отров­ни исто­вре­ме­но. По­са­ку­ва­на му­зич­ка љу­бов, но и не­из­ле­чи­ва ро­ке­нрол за­вис­ност. И по­на­та­му ќе ги слу­ша­ме, гле­да­ме и па­ме­ти­ме ка­ко ус­пеш­на бренд при­каз­на, ко­ја ве­ќе одам­на е ед­на од нај­воз­буд­ли­ви­те во се­вкуп­на­та ро­ке­нрол исто­ри­ја. На таа за­ве­ду­вач­ка му­зич­ка при­каз­на, на тој нај­го­лем ро­ке­нрол цир­кус, ни­кој не мо­же да ста­ви точ­ка – про­дол­жу­ва и трае до бе­ско­неч­ност. Тие, ед­но­став­но се „то­тал са­ти­сфекшн“. Фас­ци­на­ци­ја­та по „Ро­линг сто­унс“ про­дол­жу­ва – ка­ме­ња­та се тр­ка­ла­ат бе­ско­неч­но.

Мик Џе­гер: Ро­кер со блуд­ни ус­ни

Мик Џе­гер е во­дач на еден од нај­поз­на­ти­те рок-со­ста­ви, поз­нат ка­ко „Ро­линг сто­унс“. Тој ја про­ме­ни исто­ри­ја­та на му­зи­ка­та и со при­чи­на ста­на при­мер и идол на ро­ке­нрол-ге­не­ра­ци­ја­та. Му­зич­ки бун­тов­ник, рок-ле­ген­да, но и анг­ли­ски џентл­мен. Не­го­во­то ха­риз­ма­тич­но ли­це пре­пол­но е со брч­ки и изг­ле­да ка­ко ма­ска, па тој без­мал­ку е грд. Ко­га ќе се до­да­де де­ка е ни­зок по раст и има тес­ни ра­ме­на, сли­ка­та за не­го­ва­та „уба­ви­на“ е комп­лет­на. Се­то тоа не му пре­чи да би­де нај­го­лем рок-ср­це­кр­шач на де­вој­ки­те на си­те вре­ми­ња. Поз­на­то е де­ка де­вој­ки­те „па­ѓа­ат“ на не­го­ви­те „оз­лог­ла­се­ни ус­ни“, кои се за­шти­тен знак на гру­па­та. За тоа е зас­лу­жен ле­ген­дар­ни­от и не­над­ми­нат умет­ник Ен­ди Вор­хол, кој ги нас­ли­ка ја­зи­кот и ус­ни­те на Мик Џе­гер, кои пре­рас­наа во за­шти­тен знак и за­штит­на ико­на на гру­па­та, ко­ја за­ед­но со „Битл­си“, е нај­го­лем бренд во све­тот на му­зи­ка­та и на рок-кул­ту­ра­та. Освен тоа што е поз­нат по ка­ра­кте­ри­стич­ни­от ја­зик и го­ле­ма ус­на, тој има и ка­ра­кте­ри­сти­чен стил на дви­же­ње и игра­ње на би­на­та и спе­ци­фи­чен „пук­нат“ глас со кој ис­пеа го­лем број хи­то­ви, но и не­над­ми­на­та­та рок-ба­ла­да „Angie“. Та­тко е на осум де­ца, има по­ве­ќе вну­ци, ед­но па­рав­ну­че и но­си ти­ту­ла на ви­тез што ја до­би во 2003 го­ди­на за зас­лу­ги во по­пу­лар­на­та му­зи­ка. Не­го­ва де­ви­за е де­ка за­бра­не­то­то овош­је е најс­ла­тко и, ме­ѓу дру­го­то, е поз­нат по тоа што од пред нос на Бра­јан Фе­ри му ја укра­де топ-ма­не­кен­ка­та Џе­ри Хол, со ко­ја има че­ти­ри де­ца. Со неа се раз­ве­де по­ра­ди мла­да­та, уба­ва и згод­на бра­зил­ска ма­не­кен­ка Хи­ме­нес, со ко­ја има син, со што до­ка­жа де­ка сè уште не е за „ста­ро же­ле­зо”. На­про­тив, во му­зи­ка­та тој е ка­ко ви­но­то. Кол­ку е по­во­зра­сен, тол­ку не­го­ви­те пер­фор­ман­си се по­до­бри. Тоа е ос­нов­на­та при­чи­на по­ра­ди ко­ја Мик Џе­гер има ста­тус на нај­го­ле­ма рок-ѕвез­да, идол, обо­жа­ва­на му­зич­ка ико­на и жи­ва ле­ген­да.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.