Битка

Ацо Станковски

Ми­на­ти­те во­нред­ни пар­ла­мен­тар­ни из­бо­ри беа ви­стин­ска би­тка. Би­тка по­ме­ѓу си­ли­те на до­бро­то и си­ли­те на зло­то. Кој ка­ко са­ка не­ка ги пер­ци­пи­ра, но ви­сти­на­та е не­у­ни­шти­ва. Фа­кти­те се са­мо еден од ме­ха­низ­ми­те за ве­ри­фи­ка­ци­ја на не­кое со­би­тие. А, пред нас се исту­ри ви­стин­ска ла­ви­на од сил­ни ин­ди­ции и мнош­тво бес­по­го­вор­ни, фла­грант­ни ма­ни­фе­ста­ции на кри­ми­нал­ни ин­тен­ции. И тоа од онаа веч­но не­за­до­вол­на стра­на, онаа нес­по­соб­на по­ли­тич­ка про­ви­ни­ен­ци­ја, ко­ја во овие 25 го­ди­ни не­за­вис­ност не по­ка­жа спо­соб­ност за во­де­ње кон­стру­ктив­на по­ли­ти­ка, ре­дов­но про­да­вај­ќи ги на­ци­о­нал­ни­те ин­те­ре­си, а, пак, за еко­но­ми­ја­та и да не го­во­ри­ме, нив­ни­те за­фа­ти на овој план по­ве­ќе ли­чеа на кри­ми­нал­ни че­ре­че­ња на се­то она што оста­на од ма­ке­дон­ско­то сто­панс­тво, а сто­ти­ци ил­ја­ди ра­бот­ни­ци оста­наа без ра­бо­та за да ака­ат по ули­ци­те ка­ко оние не­среќ­ни­ци од вре­ме­то на Вај­мар­ска­та Ре­пуб­ли­ка во пер­и­о­дот на екс­пре­си­о­низ­мот, пред до­а­ѓа­ње­то на Адолф Хит­лер на власт во Гер­ма­ни­ја.

И се­га овие, „ша­ре­ни“, во нај­кон­крет­на иде­о­ло­шка смис­ла, зна­чи, без ка­ква би­ло оп­штес­тве­но-по­ли­тич­ка ви­зи­ја, са­ка­ат по­втор­но да зав­ла­де­ат со Ма­ке­до­ни­ја.

По­втор­но ли да про­да­дат не­кој на­ци­о­на­лен ин­те­рес, ме­ну­ва­ње на Уста­вот, кој и она­ка го отфр­ли­ја ка­ко ле­ток што го рек­ла­ми­ра ло­кал­ни­от су­пер­мар­кет. Ма­ке­дон­ска­та др­жа­ва да се вне­се од­но­во во дел­ба, овој пат „ал­бан­ски­те“ про­сто­ри да се от­це­пат од она што оста­на од на­ша­та зем­ја, она што со огром­ни жр­тви го со­чу­вав­ме ка­ко жи­во­тен про­стор на ма­ке­дон­ски­от на­род и си­те дру­ги на­ро­ди што жи­ве­ат ту­ка. Но, еве, и тоа не­ка не е нај­страш­но­то, она што во овие не­ра­зум­ни и ха­зар­дер­ски про­це­си би се слу­чи­ло е но­ва вој­на, ко­ја во сво­ја­та еска­ли­рач­ка спи­ра­ла ќе до­не­се но­ви жр­тви. Кој по­тоа ќе се со­о­чу­ва со оваа ствар­ност? Кој ќе мо­же да го про­гол­та се­то тоа пос­ле сѐ, по тол­ку ужас­ни тра­у­ми, што си­те овие на­ро­ди ги има­ат по­ми­на­то во лу­до­то се­бе­љу­бие и ани­мо­зи­те­ти.

Еко­ном­ска­та им про­гра­ма бе­ше – baloney. Ве­ту­ва­ња ка­ко од цр­та­ни фил­мо­ви, во кои се ну­дат ро­зо­ви перс­пе­кти­ви без по­кри­тие. И кој, во­оп­што, би се фа­тил на ва­ка на­ив­но спа­ку­ва­ни „по­да­ро­ци“, но ко­га дел од на­ро­дот го пер­ци­пи­ра­те ка­ко „сто­ка“, то­гаш зо­што да не за­и­гра­те на овој адут?

И тие за­и­граа. Ќа­рот не бе­ше мал. Да на­ма­ли­те раз­ли­ка од 200 ил­ја­ди гла­со­ви на 20 ил­ја­ди за са­мо две го­ди­ни во зем­ја во ко­ја гла­са­ат обич­но од ми­ли­он до ми­ли­он и две­сте ил­ја­ди лу­ѓе е огро­мен скок, кој ре­тко кој по­ли­тич­ко-оп­штес­твен ана­ли­ти­чар мо­же да го об­јас­ни. Ве­ро­јат­но де­ка онаа де­фи­ни­ци­ја за дел од на­ро­дот на гос­по­ди­нот Пен­да­ров­ски (де­ка е сто­ка) вре­ди сту­ди­оз­но да се про­у­чи. Од чи­сто стра­те­ги­ски при­чи­ни.

Ина­ку, овој по­им „сто­ка“ упа­ту­ва на гру­па­ци­ја по­ли­тич­ки и иде­о­ло­шки не­пис­ме­ни гра­ѓа­ни, кои, се­пак, пар­ти­ци­пи­ра­ат во по­ли­тич­ки­от си­стем ка­ко лу­кра­тив­ни гла­са­чи.

Овие из­би­ра­чи од ин­те­рес го да­ва­ат сво­јот глас за одре­ден на­до­мест, по­не­ко­гаш за па­ри, по­не­ко­гаш за дру­ги ма­те­ри­јал­ни вред­но­сти. Ми­зе­ри­ја­та е нив­но­то веч­но али­би. Со­ци­јал­ни­те про­гра­ми не ги за­до­во­лу­ва­ат. Веч­но се оз­ло­бе­ни и не­га­тив­ни. Си­ро­ма­шти­ја­та им го уни­шту­ва мо­ра­лот…

Оваа ка­те­го­ри­ја лу­ѓе бе­ше ед­на од цел­ни­те гру­пи за обра­бо­тка. Она што оста­ну­ва не­јас­но е кол­ку гла­со­ви се ку­пе­ни, по ко­ја це­на и кол­ка­ви се тро­шо­ци­те за оваа на­ви­сти­на рес­пе­кта­бил­на опе­ра­ци­ја на те­ре­нот?

Прет­по­ста­ву­вам де­ка пе­не­тра­ци­ја­та во до­си­е­ја­та на Ми­ни­стерс­тво­то за труд и со­ци­јал­на по­ли­ти­ка во го­ле­ма ме­ра им ја олес­ни­ло ра­бо­та­та на акти­ви­сти­те. Имај­ќи ги адре­си­те на при­ма­те­ли­те на со­ци­јал­на по­мош, лес­но мо­же­ле да оти­дат ток­му кај оние, на кои па­ри­те по­сто­ја­но им тре­ба­ат, а па­ри за гла­са­ње се се­ко­гаш лес­но за­ра­бо­те­ни и до­бре­дој­де­ни.

И ко­га ед­наш ќе ја ста­ви­те таа ан­тро­по­ло­шка сто­ка во сво­јот си­стем, то­гаш лес­но мо­же­те да пре­диз­ви­ка­те по­ли­тич­ко стам­пе­до. Ви­стин­ско из­бор­но стам­пе­до со ре­фе­рен­дум­ски од­ѕив.

И се­то тоа обил­но пот­по­мог­на­то со оној дел од по­ли­ци­ја­та, кој му слу­жи на су­ро­гат-ми­ни­сте­рот по пар­ти­ска ли­ни­ја. Ка­ква де­мон­стра­ци­ја на де­пар­ти­зи­ра­ње на др­жа­ва­та. Ка­ко за учеб­ник.

Зна­чи, ча­до­рот не гу­бел вре­ме, ни­ту, пак, ште­дел па­ри. Ах, ка­ков крт, до­де­ка си­те спи­јат, тој ко­па ли ко­па. Рие по сеп­тич­ки­те ја­ми на из­гу­бе­ни­те ре­во­лу­ци­о­нер­ни илу­зии на гра­ѓа­ни­те на Ре­пуб­ли­ка­та, ко­ја са­ка по се­ко­ја це­на да ја пот­па­ли. Та, зар не сме на ли­ни­ја­та на ог­нот, што ре­че Џон Ке­ри, не­го­ви­от ар­хи­шеф?

Но, Хи­ла­ри за­гу­би од Трамп. Ка­ква не­сре­ќа! Та, зар се­га, ко­га све­тот им бе­ше на длан­ка?

„Да не се во пра­ша­ње си­те оние кле­тви кои фр­штеа од ло­кал­ни­те ве­штер­ки и ша­ма­ни до­де­ка им ја ру­шев др­жа­ва­та?“, се пра­шу­ва из­мо­ре­ни­от и оча­ен ча­дор во за­ми­ну­ва­ње.

„Аloha!“

Мо­же­би го че­ка ко­ми­си­ја за про­вер­ка на не­го­ва­та ис­прав­ност во ра­бо­та­та во Стејт де­парт­мен­тот по 20 ја­ну­а­ри?

Зна­е­ме, а и тие зна­ат де­ка ра­бо­тел за ин­те­ре­сот на вла­да­та, но не­го­ва­та вла­да не ра­бо­те­ла за ин­те­ре­сот на неј­зи­ни­те гра­ѓа­ни. И за­тоа ќе пла­ти, а и тој со неа. И, тол­ку за ча­до­рот.

Но, да се вра­ти­ме на го­ле­ма­та би­тка, нај­го­ле­ма­та по­ли­тич­ка би­тка ко­ја се слу­чи­ла во не­за­вис­на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја. Меч на сил­ни оп­штес­тве­ни енер­гии, кој за­вр­ши со 51:49, ре­зул­тат што ли­чи на спорт­ски.

Во ко­шар­ка­та овој ре­зул­тат би бил ре­ла­тив­но ни­зок, што или го­во­ри за ама­тер­ска­та ли­га или, пак, за те­шка ро­вов­ска би­тка на две­те сил­ни од­бра­ни.

Во ра­ко­ме­тот овој ре­зул­тат би бил ви­сок. Ти­мо­ви­те во­де­ле же­сто­ка би­тка пред го­ло­ви­те со го­ле­ма ефи­кас­ност. Во еп­ска бор­ба по­бе­ду­ва по­до­бри­от бла­го­да­реј­ќи на не­го­ва­та сил­на вол­ја и за ни­јан­са по­до­бра­та кон­ди­ци­ја. Мо­же­би, сре­ќа? Но, тоа ве­ќе е Бож­ја вол­ја и неа ни све­ти­от Со­ци­јал­де­мо­крат­ски со­јуз на Со­рос не мо­же да ѝ се спро­тив­ста­ви.

Се­пак, оваа стра­вот­на би­тка најм­но­гу по­тсе­ту­ва на бокс. Во овој стра­во­тен су­дир до­а­ѓа до не­ви­де­на ег­зал­та­ци­ја на ка­ра­кте­ри­те на бор­ци­те. Ед­ни­от бо­ксер се слу­жи со си­те средс­тва, уди­ра под по­јас, су­ди­и­те му се нак­ло­не­ти (потп­ла­те­ни) и пра­ви сѐ за да по­бе­ди. Вто­ри­от, пак, се др­жи до си­те спорт­ски, етич­ки прин­ци­пи и единс­тве­но на што мо­же да се пот­пре е не­го­ва­та тех­ни­ка и из­држ­ли­вост.

И, ко­неч­но, по 15 исто­шту­вач­ки рун­ди, ед­ни­от бо­рец па­ѓа, но­ка­у­ти­ран на по­дот.

Тоа е но­ка­у­тот во Те­ар­це. Ме­сто што се­га до­би исто­ри­ско зна­че­ње. Но, не са­мо по­ра­ди за­вр­шу­ва­ње­то на ме­чот, ту­ку, пред сѐ, по­ра­ди еви­дент­на­та ин­тен­ци­ја за по­стиз­бо­рен ин­же­не­ринг. Ам­би­ент, кој ги оз­на­чи овие пред­вре­ме­ни пар­ла­мен­тар­ни из­бо­ри.

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.