Главна улица

Колумнист: Мојсо Мојсовски

Скоп­ја­ни про­пис­но се из­бру­каа! Го де­ман­ти­раа уз­дуж и по­пре­ку поз­на­то­то, кор­за­џи­ско – ви­ен­ска шко­ла, бал­кан­ски смер. Ка­ко мо­жеа на ед­на уг­лед­на и пре­фи­не­та да­ма да ѝ ги из­бро­јат го­ди­ни­те? Ај што ѝ ги из­бро­јаа, ту­ку и јав­но ги ка­жаа и ѝ ги прос­ла­ви­ја. Це­ли сто. И не са­мо тоа. Да оста­не­ше са­мо на па­ле­ње све­ќич­ки и на тор­та ај­де де, но да­ма­та мо­же­би са­ка­ла да го скрие иден­ти­те­тот, па во сво­е­то вре­меш­но би­ти­су­ва­ње и по­сто­е­ње на­па­ти си го ме­ну­ва­ла име­то. Пук­нав­ме до­де­ка со до­ку­мен­та­ри­стич­ка точ­ност не ѝ го одре­див­ме и вре­ме­то од ко­га до ко­га ка­ко се на­ре­ку­ва­ла… Је­ни џа­де, ули­ца Кра­ља Пе­тра, Цар Бо­рис, ули­ца Мар­шал Ти­то и ули­ца Ма­ке­до­ни­ја.

За нас де­чи­шта од Ци­ган ма­а­ло таа не­ма­ше име – мно­гу дол­го бе­ше са­мо глав­на ули­ца. Ја по­ми­ну­вав­ме до­а­ѓај­ќи по ули­ца­та Луј Па­стер, нај­че­сто ко­га идев­ме у ки­но. А, тоа бе­ше ре­чи­си се­којд­нев­но. По неа не­ма­ше не­кој густ со­о­бра­ќај, но, се­пак, бе­ше фас­ци­нант­но ши­ро­ка, не­ба­ре е Вар­дар, и тре­ба да се преп­ли­ва и да се ста­са на дру­ги­от тро­то­ар.
Из­ло­зи­те на то­гаш­ни­те про­дав­ни­ци за нас имаа по­себ­на драж.Че­кај­ќи да дој­де вре­ме за ки­но­прет­ста­ва­та ги ле­пев­ме но­си­ња­та на стак­ло­то од ду­ќа­ни­те и под­зи­на­ти ги гле­дав­ме чу­де­си­и­те из­на­ре­де­ни да го прив­ле­чат вни­ма­ни­е­то на ку­пу­ва­чи­те и на му­ште­ри­и­те.

Глав­на­та ули­ца ми е во се­ќа­ва­ње по без­број сит­ни­ци и зна­чај­ни на­ста­ни од дет­ство­то и од мла­де­шки­те де­но­ви. Не­ма да ги спо­ме­ну­вам по­себ­но кор­за­џи­ски­те при­јат­ни и тре­пер­ли­ви ми­го­ви, из­мрз­ну­ва­ње­то за ма­ли па­ри од про­даж­ба­та на но­во­го­диш­ни че­сти­тки, ед­нод­нев­на­та бр­за за­ра­бо­тка од ну­де­ње­то цве­ќе за Ос­ми март,те­пач­ки­те ме­ѓу при­пад­ни­ци­те на две ма­а­ла, пр­ви­те ран­де­вуа, ти­ке­ти­те за спорт­ска прог­но­за по­пол­не­ти во Пе­ли­стер, фо­то­гра­фи­ра­ње­то од улич­ни­те фо­то­гра­фи со зна­чај­но­то пра­ша­ње – ко­га ќе би­дат го­то­ви фо­то­гра­фи­и­те, дол­ги­те че­ка­ња по­крај ре­ка­та на­род што по­крај Вар­дар, кај Ка­ме­ни мост, се дви­же­ше кон град­ски­от ста­ди­он со мо­леж­ли­во­то – чич­ко да вле­зам со те­бе…

И ден де­нес до не­ко­гаш­на­та про­дав­ни­ца за што­фо­ви „Гром­би“ по­стои ча­сов­ни­чар­ски ду­ќан. Мал, но до­вол­но ши­рок и со го­ле­ма го­сто­љу­би­вост на мај­стор Ста­мат. Отка­ко знам за се­бе, со та­тко ми сме до­а­ѓа­ле за по­пра­вка на ме­ра­чи­те на вре­ме­то ту­ка, а тоа го про­дол­жив и јас. Са­мо што на овие ре­тки по­се­ти им да­дов и дру­га ди­мен­зи­ја – дол­ги раз­го­во­ри со Ста­ма­та, кој бе­ше не­ка­де од за­пад­ни­от дел на Ма­ке­до­ни­ја, што по­себ­но ми вле­ва­ше не­ка­ква до­вер­ба и из­вес­но чув­ство на бли­скост,со ог­лед на мо­е­то по­тек­ло. Не­го­ви­те оп­сер­ва­ции имаа пре­циз­ност на швај­цар­ски ча­сов­ник, што се од­не­су­ва до точ­но­ста на по­да­то­ци­те вр­за­ни за ули­ца­та што се про­сти­ра­ше пред ду­ќан­че­то со се­та сво­ја уба­ви­на и за­га­доч­ност што ја но­сеа дол­ги­те го­ди­ни на неј­зи­но­то по­сто­е­ње.

И во­оп­што не е чуд­но што обај­ца­та ре­чи­си во еден глас кон­ста­ти­ра­ме – не е ка­ко по­ра­но, а и не мо­же да би­де, не­ли!

(објавено во 24. број на неделникот „Република“, 15.2.2013)

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.