Во „Мал одмор“ за Нова година

Колумнист: Мојсо Мојсовски

Ка­фе­а­на­та „Мал од­мор“ кај „Сим­по“, на ули­ца­та Пар­ти­зан­ска, одам­на не по­стои. Но, за вол­ја на ви­сти­на­та, се­га не­по­стој­на­та ка­фе­а­на бе­ше са­мо ри­мејк на ста­ри­от „Мал од­мор“. Тој бе­ше скри­ен ме­ѓу обич­ни­те ку­ќи на ули­ца­та 29 Но­ем­ври, вед­наш зад Уни­вер­зал­на. Со оваа син­ди­кал­но-ак­чи­ска ме­а­на во да­леч­ни­те 60-ти го­ди­ни на ми­на­ти­от век го вр­зу­вам еден од пр­ви­те, ако не и прв до­чек на Но­ва го­ди­на.

Не се се­ќа­вам ни на вре­ме­то, ни на окол­но­сти­те ко­га се слу­чи тој, за ме­не и за не­кол­ку­те по­ма­ли или по­го­ле­ми учес­ни­ци, епо­ха­лен на­стан: да се би­де за­ед­но со ро­ди­те­ли­те на до­чек на нај­ве­се­ла­та ноќ. Кол­ку за по­јас­ну­ва­ње, мо­и­те при­па­ѓаа на ед­но ши­ро­ко, мно­гу­број­но друш­тво, кое има­ше и свое име „Мау мау“. Дол­го си мис­лев де­ка тоа е не­што по­вр­за­но со ма­че­шко ма­у­ка­ње или не­ка­ква си кра­тен­ка што са­мо за нив има­ше раз­ум­но зна­че­ње.

По де­сет­лет­ја од­гат­нав „Мау мау“ бе­ше пле­ме од Ке­ни­ја што се спо­ме­ну­ва­ло во тие го­ди­ни на ве­сти­те на ра­ди­о­то до ос­ло­бо­ду­ва­ње­то од ко­ло­ни­јал­но ропс­тво на зем­ја­та на Џо­мо Ке­ни­ја­та,по­доц­неж­ни­от осве­до­чен не­вр­зан при­ја­тел на по­кој­ни­от мар­шал. Одред­ни­ца­та пле­ме бе­ше, прет­по­ста­ву­вам, најб­ли­ска­та до по­вр­за­но­ста на ми­јач­ки­те род­ни­ни и при­ја­те­ли, кои за­ед­но го по­ми­ну­ваа се­кој при­ја­тен и не­при­ја­тен мо­мент од пре­сто­јот и жи­во­тот да­ле­ку од не­ко­гаш­ни­те пре­би­ва­ли­шта и род­ни ме­ста од под Би­стра.

Со чес­ни иск­лу­чо­ци, ме­ѓу кои и мо­јот та­тко, си­те беа мал­тер­џии и мај­сто­рин­ки, а има­ше и кел­не­ри, за­ми­на­ти уште ка­ко де­ца на гур­бет во Бел­град. Си­те од ред имаа ка­фе­ан­ски бе­о­град­ски шлиф,пол­ни со со­чен ху­мор, си­те од ред беа пе­ја­чи, но и со до­бар цуг, ка­ко што ве­леа. А, и што да не? Беа мла­ди, среќ­ни, си­те со уба­ви и едри не­ве­сти до нив и со чо­по­ри џа­гу­ри­ња – од нај­ма­ли до ве­ќе ста­са­ни де­вој­ки и мом­чи­ња, во за­вис­ност од тоа ко­га и кол­ку пре­сто­ју­ва­ле до­ма, тол­ка­во им би­ло и по­томс­тво­то.

Во „Мал од­мор“ ка­ко кел­нер ра­бо­те­ше еден член од друш­тво­то и за­тоа не би­ло те­шко да се до­не­се од­лу­ка­та за ме­сто­то на до­че­кот. Ни­ту ме­ни­то не прет­ста­ву­ва­ло преч­ка: ќе се ја­де и пие тоа што ќе се до­не­се од до­ма. Ве­чер­та на 31 се­кој дом има тол­ку мно­гу ла­пач­ка и пи­јач­ка, ка­ко да прет­стои крај на све­тот или не дај Бо­же атом­ска вој­на. Има­ше за не­кол­ку прос­ла­ви или за не­кол­ку друш­тва. Но, ко­га му вле­гоа, брат­че, на ме­зе­то, пи­јач­ка­та, па на сар­ми­те, пра­сеч­ко­то и на дру­ги­те ѓа­ко­нии, ра­ки­ја­та и ви­но­то се ви­де пра­вил­но­то ди­мен­зи­о­ни­ра­ње.

Са­ла­та бе­ше при­стој­но го­ле­ма, со ви­сок та­ван, не­кол­ку лу­сте­ри, тр­ка­лез­ни и не баш све­жо ис­чи­сте­ни. На­сред ка­фе­а­на­та печ­ка на др­ва до­бро раз­ба­бо­те­на со ќун­ци цр­ни и дол­ги што го во­деа ча­дот низ еден од про­зор­ци­те на кои ок­но­то бе­ше за­ме­не­то со плех. На чел­ни­от sид, ај по­го­де­те чии, го­ле­ми фо­то­гра­фии на Ти­то и на Ла­зо, се раз­би­ра, над чи­и­што рам­ки има­ше син­џи­ри од рас­тег­ли­ва хар­ти­ја во цр­ве­но-бе­ло-си­на бо­ја,а ко­ја дру­га? Ва­кви син­џи­ри се про­те­гаа од агол до агол, а спро­ти ел­ка. При­род­на, со два-три лам­пи­о­на, не­кол­ку све­ќич­ки на по­стол­ја со штип­ки што се за­ка­чу­ваа на гран­ки­те, кук­ла ма­ски­ра­на во Де­до Мраз и врз гран­ки­те пар­чи­ња ва­та, за до­ло­ву­ва­ње на сне­гот. Ко­га се за­па­ли­ја све­ќич­ки­те од нев­ни­ма­ние плам­на и ел­ка­та, на оп­шта смеа, а нам ни бе­ше искре­но кри­во – го сне­ма сне­же­цот!

Ние бев­ме пик­на­ти во еден агол под по­сто­ја­на прис­мо­тра на не­кој од ве­се­ла­та тај­фа, кој по­сто­ја­но нѐ пре­ко­ру­ва­ше:са­мо ако сте зас­па­ле. Не­ма­ше спи­е­ње во ви­стин­ска­та сла­ва од ви­со­ки и дла­бо­ки до­бро­у­ком­по­ни­ра­ни гла­со­ви, пес­ни од се­ка­де, но и под­врис­ну­ва­ња од мај­ки­те и од те­тки­те (то­гаш бев­ме ма­ли за да ја зна­е­ме при­чи­на­та). На пол­ноќ не­кој ги угас­на све­тил­ки­те, пад­наа че­сти­тки и не­кол­ку­ми­на за­па­ли­ја пр­скал­ки – жи­жи­ци ка­ко што ги ви­кав­ме. По­тоа се изи­гра пар­три­ја-две мун­ти 31 за да се про­ба сре­ќа­та и фа­јронт.

Среќ­на Но­ва 1950 и не­ко­ја го­ди­на!

(објавено во 17. број на неделникот „Република“, 28.12.2012)

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.