Летото господово 2012 ќе остане запаметено по многу работи, но најмногу по деструкција и општочовечка пизма. САД го доби својот старо-нов претседател, кој иако во својот претходен мандат не се прослави со некои блескави потези, на Американците им изгледаше подобро решение од „холивудскиот“ републикански кандидат Мит Ромни, кому дури и најголемата жива американска икона, Клинт Иствуд, не му беше доволна за победа. Обама ги доби изборите ветувајќи подобар живот за обичниот Американец, социјална правда, поголеми даноци за богаташите, здравствени реформи, хомосексуални бракови… Разочараните републиканци од повеќе држави, пред сè од Тексас, со петиции побараа отцепување од матицата, а донесувањето на Буџетот, како и кај нас, беше речиси невозможна мисија. Иако не беше изненадување, Франција го доби новиот претседател во ликот на левичарот Франсоа Оланд. Неговите ветувања во кампањата беа, пред сè, во насока на соочување со должничката криза, социјална правда и зголемување на даноците на богаташите. Во таа насока дури и таблоидите се забавуваа кога Жерар Депардје се пресели во Белгија – се разбира, поради пониски даноци, а Оланд го нарече: „Предавник“. Тој му врати со одговор дека размислува дури и да земе белгиско државјанство. На Саркози му претстои судење за нелегално финансирање на партијата.
И нашите соседи, Грците, очекувано, добија нова влада. Земјата, која поголем дел од годината го преживеа во штрајкови, доби нова левичарско-десничарска влада, на чело со Андонис Самарас. На ова му претходеше изборна победа на „Сириза“, нова партија со левичарска, дури, би рекол — со комунистичка провиниенција, олицетворена во харизматичниот млад лидер Алексис Ципрас. По сè изгледа Грција ја очекуваат нови избори, по сè поизвесниот крах на политиката на Самарас.
И нашиот северен сосед доби нов претседател, поранешниот радикал Томислав Николиќ. Популарниот Тома Гробар во првите месеци, на општо изненадување, иако нагласено во кампањата, го уапси најбогатиот Балканец според „Форбс“, сопственикот на „Делта холдинг“, Мишковиќ, како и поранешниот градоначалник на Белград, Драган Ѓилас. И српското подземје не остана раат од машата на Тома, што му донесе експресно зголемување на рејтингот, пред сега декласираниот ДС и веќе подзаборавениот Тадиќ. Дали, навистина, Николиќ ќе успее да ја разбие камарилата што е создавана со децении од УДБА, и која со децении ја држеше Србија , а и регионот во хибернација, останува да видиме.
Во Македонија 2012 година не ги донесе посакуваното членство во НАТО и почнувањето преговори со ЕУ. Но, тоа што, дефинитивно, ја одбележа оваа година се случувањата по повод донесувањето на Буџетот. Толку зла крв, толку лоши думи и клетви, толкава пизма, чинам во Македонија не сме доживеале. Место помирување на нацијата, влегуваме во 2013 година како крајно поларизирана и фрустрирана нација. Во овие празнични денови, кога го славиме раѓањето Христово, можеби е најпотребно сите да го ставиме прстот на чело и да се прашаме: Дали со право од нашите соседи го добивме прекарот „лошо дете“? Искарани со сите соседи, искарани меѓу себе, искарани самите со себе – можеби е во нас проблемот.
(објавено во 18. број на неделникот „Република“, 4.01.2013)
Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.