| четврток, 6 декември 2018 |

Револуција

 

Ацо Станковски

Ацо Станковски

 

Ре­во­лу­ци­ја­та е еден вид ми­ли­та­ри­стич­ки ре­жим, аген­ту­ра ко­ја дејс­тву­ва иле­гал­но, но ко­ја има свои во­о­ру­же­ни гру­пи, кои дејс­тву­ва­ат ка­ко удар­на си­ла врз си­сте­мот кој тре­ба да се надв­ла­дее и ур­не.

Ре­во­лу­ци­ја­та мо­же да при­ми нај­не­о­че­ку­ва­ни фор­ми во сво­ја­та ор­га­ни­за­ци­ја. Таа е ка­ко окто­под, чи­и­што пи­па­ла вез­ден ба­ра­ат со­јуз­ни­ци, ин­фор­ма­ции, фи­нан­си­ски средс­тва, оруж­је, но­ви бор­ци и иле­гал­ци, што е нај­важ­но од сѐ – ли­дерс­тво.

Ли­дерс­тво­то тре­ба да мо­ти­ви­ра, да го пот­хра­ну­ва иде­а­лот на ре­во­лу­ци­ја­та, да го во­о­бра­зу­ва со­нот кој го со­ну­ва­ат бор­ци­те. Што е со­нот по­за­вод­лив во се­кој пог­лед, и на етич­ки, и на естет­ски план, тол­ку окруп­ну­ва­ње­то и ома­со­ву­ва­ње­то на ре­во­лу­ци­ја­та е по­из­вес­но.

За­тоа ли­дерс­тво­то тре­ба да бил­да ха­риз­ма, да би­де ми­сти­фи­ку­ва­но од след­бе­ни­ци­те, да се иде­а­ли­зи­ра и да се из­гра­ди еден вид култ на лич­ност око­лу не­го. Та­ка ре­во­лу­ци­ја­та ќе проц­ве­та и ќе ста­не сла­тка ду­хов­на хра­на на бес­ни­те и жел­ни за од­маз­да гра­ѓа­ни кон си­сте­мот про­тив кој се бо­рат.

Ре­во­лу­ци­ја­та ста­ну­ва еден вид ре­ли­ги­ја, ду­ри мо­же да по­при­ми и мно­гу по­фа­на­ти­чен ин­тен­зи­тет од ко­ја би­ло се­кта.

Ре­во­лу­ци­ја­та е то­та­ли­тар­на, неј­зи­на­та вол­ја е над сѐ. Таа не тр­пи при­го­вор и бр­зо се спра­ву­ва со опо­нен­ти­те. Тоа го пра­ви со огром­на па­си­о­ни­ра­ност и са­мо­пре­гор. Уни­шту­ва­ње­то на не­при­ја­те­ли­те на ре­во­лу­ци­ја­та е све­та долж­ност за ре­во­лу­ци­о­не­ри­те.

Ду­ри отко­га си­те не­при­ја­те­ли ќе би­дат уни­ште­ни, ду­ри то­гаш мо­же да се ре­че де­ка ре­во­лу­ци­ја­та го за­вр­ши­ла сво­јот иск­лу­чи­те­лен, зна­ча­ен дел од це­ли­от про­цес на исто­ри­ска­та ми­си­ја, што се­ко­ја ре­во­лу­ци­ја ја има во сво­ја­та иде­о­ло­ги­ја и хе­рој­ска­та ми­то­ло­ги­ја за неј­зи­но­то ли­дерс­тво, неј­зи­на­та си­ла и исто­ри­ска­та не­ми­нов­ност.

Се­ка­ко, исто­ри­ска­та оправ­да­ност е нај­сил­но­то иде­о­ло­шко али­би за по­не­ко­гаш гро­зо­мор­на­та пра­кти­ка на ре­во­лу­ци­ја­та, по­себ­но при ели­ми­на­ци­ја­та на не­при­ја­те­ли­те.

Ка­ко ре­во­лу­ци­ја­та со ма­ни­ја­кал­на по­све­те­ност ги про­го­ну­ва иде­о­ло­шки­те и во­е­ни­те не­при­ја­те­ли, та­ка таа оста­ва при­лич­но долг кр­вав траг за се­бе­си. Тоа нај­до­бро се чи­сти со дра­кон­ска са­та­ни­за­ци­ја на не­при­ја­те­лот и по­втор­но со при­ка­ски­те или, ако са­ка­те, дог­ми­те за уто­пи­ски­те ви­зии на ре­во­лу­ци­ја­та, за неј­зи­на­та им­пе­ра­тив­ност, за ме­си­јан­ска­та долж­ност на си­те по­све­те­ни­ци на бор­ба­та за еден по­пра­ве­ден и по­до­сто­инс­твен свет.

Ре­во­лу­ци­ја­та са­ка де­стру­ктив­ност, тоа ја хра­ни неј­зи­на­та ги­гант­ска су­е­та. По­крај ова, агре­сив­но­ста е по­гон­ско го­ри­во за ре­во­лу­ци­о­нер­на ак­ци­ја. Ре­во­лу­ци­ја­та не смее да ми­ру­ва. Ако не дејс­тву­ва, таа ќе ‘рѓо­са и ќе ис­чез­не.

Од ова, пос­лед­но­во, се пла­ши се­кој ре­во­лу­ци­о­нер. Па, та­ка, ре­во­лу­ци­ја­та са­ма­та по се­бе ги мо­ти­ви­ра сво­и­те след­бе­ни­ци.
Ре­во­лу­ци­ја­та најм­но­гу од сѐ са­ка да рас­те, да се разм­но­жу­ва и да ги за­фа­ти си­те стра­те­ги­ски точ­ки на оп­штес­тво­то. По­тоа поч­ну­ва да дејс­тву­ва на са­ми­от жи­вот, мо­де­ли­рај­ќи го спо­ред ни­за на­ло­же­ни пра­ви­ла на од­не­су­ва­ње и мис­ле­ње.

Не­ма бе­га­ње од се­ви­ди­мо­то око на ре­во­лу­ци­ја­та. Таа гле­да сѐ и слу­ша сѐ. Таа ги знае тај­ни­те на чо­веч­ки­те ср­ца. А, пак, да за­ца­ри та­му, во цен­та­рот на чо­ве­ко­ва­та емо­тив­ност, е неј­зи­на­та ул­ти­ма­тив­на цел.

Ако ѝ се при­дру­жи­те, ре­во­лу­ци­ја­та ќе ви ста­не при­ја­тел, љу­бов­ни­ца, ан­гел-чу­вар, до­пол­ни­тел­на си­ла, ко­ја ќе ве на­пра­ви гор­ди на са­ми­те се­бе и лу­ѓе со ви­зи­ја, што отсе­ко­гаш би­ло де­фи­ци­тар­но.

Ако ѝ опо­ни­ра­те на ре­во­лу­ци­ја­та, ќе стек­не­те ужа­сен не­при­ја­тел, кој ќе ве рас­ки­не ка­ко што ѕве­рот го рас­ки­ну­ва сво­јот плен во ди­ви­на­та.

Ре­во­лу­ци­ја­та не тр­пи не­од­луч­ни и не­у­трал­ни лич­но­сти. Тие ќе би­дат мар­ги­на­ли­зи­ра­ни и ши­ка­ни­ра­ни и ќе за­вр­шат на нај­не­по­вол­ни­те и нај­ми­зер­ни­те по­зи­ции во оп­штес­тво­то. По­не­ко­гаш, ако овие лич­но­сти се прем­но­гу ина­ет­ли­ви во не­у­трал­но­ста, мо­же да би­дат ак­цеп­ти­ра­ни и ка­ко не­при­ја­те­ли. То­гаш ќе би­дат ста­ве­ни на те­шки не­при­јат­но­сти и мал­тре­ти­ра­ње, кои мо­же да за­вр­шат и фа­тал­но.

Та­ква е ре­во­лу­ци­ја­та, неј­зи­на­та крај­на цел е пер­фек­ци­о­низ­мот во про­цен­ки­те. Таа ни­ка­ко не са­ка да оди во ри­зик. Се­кој сом­неж е до­во­лен за ели­ми­на­ци­ја. Се­кој про­пуст по­доц­на мо­же да соз­да­де го­ле­ми проб­ле­ми кои ре­во­лу­ци­ја­та ни­ка­ко не ги по­са­ку­ва. За­тоа ре­во­лу­ци­ја­та, и ко­га гре­ши, тоа го пра­ви со про­цен­ка и дла­бо­ка свест за при­о­ри­те­ти­те, за­тоа се­ко­ја гре­шка на ре­во­лу­ци­ја­та, всуш­ност, е прес­ме­та­на жр­тва, ка­ко во ша­хот.

Ре­во­лу­ци­ја­та е чу­до­ви­ште, кое до­а­ѓа од ни­ка­де и не­го­ва­та за­да­ча е да го ис­чи­сти оп­штес­тве­ни­от те­рен од де­ге­не­ри­ра­ни­те и ко­рум­пи­ра­ни­те по­ли­тич­ки стру­кту­ри, кои вла­де­ат со не­го.

Не­кои ре­во­лу­ции се ап­сурд­ни, лаж­ни, пла­те­ни и гро­теск­ни. Ка­ко не­ка­ков евтин бле­фер­ски ули­чен те­а­тар во служ­ба на не­ко­ја пар­ти­ја. Та­кви беа „ша­ре­ни­те“ на СДСМ. Во си­те свои фа­зи тие ма­ни­фе­сти­раа не­моќ и ка­ри­ка­ту­рал­ност, а, единс­тве­но, енорм­ни­от кван­тум на им­по­тент­на зло­ба е екви­ва­лент на обил­ни­те фи­нан­сии, што ги до­би­ваа од Со­рос, УСА­ИД, нар­ко­ма­фи­ја­та и дру­ги оп­скур­ни ме­це­ни.

Тоа не бе­ше ни­ка­ква ре­во­лу­ци­ја, ту­ку обич­на лу­кра­тив­на из­ма­ма и пси­хо­те­ра­пи­ја низ ма­сов­на хи­сте­ри­ја. Ед­на гро­теск­на дру­жи­на де­ге­не­ри­ци и ма­ни­ја­ци.

Про­те­сти­те, пак, што ги во­ди гра­ѓан­ско­то здру­же­ние „За за­ед­нич­ка Ма­ке­до­ни­ја“ и тоа ка­ко мо­же да пре­рас­нат во ре­во­лу­ци­ја до­кол­ку упор­но не се по­чи­ту­ва­ат ба­ра­ња­та на гра­ѓа­ни­те што се по­бу­ни­ја про­тив ти­ран­ска­та пла­тфор­ма.

А, по­тоа, Гос­под не­ка им е на по­мош на оние, по кои ќе трг­не ре­во­лу­ци­ја­та во лов.

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.

Top