Револуцијата е еден вид милитаристички режим, агентура која дејствува илегално, но која има свои вооружени групи, кои дејствуваат како ударна сила врз системот кој треба да се надвладее и урне.
Револуцијата може да прими најнеочекувани форми во својата организација. Таа е како октопод, чиишто пипала везден бараат сојузници, информации, финансиски средства, оружје, нови борци и илегалци, што е најважно од сѐ – лидерство.
Лидерството треба да мотивира, да го потхранува идеалот на револуцијата, да го вообразува сонот кој го сонуваат борците. Што е сонот позаводлив во секој поглед, и на етички, и на естетски план, толку окрупнувањето и омасовувањето на револуцијата е поизвесно.
Затоа лидерството треба да билда харизма, да биде мистификувано од следбениците, да се идеализира и да се изгради еден вид култ на личност околу него. Така револуцијата ќе процвета и ќе стане слатка духовна храна на бесните и желни за одмазда граѓани кон системот против кој се борат.
Револуцијата станува еден вид религија, дури може да поприми и многу пофанатичен интензитет од која било секта.
Револуцијата е тоталитарна, нејзината волја е над сѐ. Таа не трпи приговор и брзо се справува со опонентите. Тоа го прави со огромна пасионираност и самопрегор. Уништувањето на непријателите на револуцијата е света должност за револуционерите.
Дури откога сите непријатели ќе бидат уништени, дури тогаш може да се рече дека револуцијата го завршила својот исклучителен, значаен дел од целиот процес на историската мисија, што секоја револуција ја има во својата идеологија и херојската митологија за нејзиното лидерство, нејзината сила и историската неминовност.
Секако, историската оправданост е најсилното идеолошко алиби за понекогаш грозоморната практика на револуцијата, посебно при елиминацијата на непријателите.
Како револуцијата со манијакална посветеност ги прогонува идеолошките и воените непријатели, така таа остава прилично долг крвав траг за себеси. Тоа најдобро се чисти со драконска сатанизација на непријателот и повторно со прикаските или, ако сакате, догмите за утописките визии на револуцијата, за нејзината императивност, за месијанската должност на сите посветеници на борбата за еден поправеден и подостоинствен свет.
Револуцијата сака деструктивност, тоа ја храни нејзината гигантска суета. Покрај ова, агресивноста е погонско гориво за револуционерна акција. Револуцијата не смее да мирува. Ако не дејствува, таа ќе ‘рѓоса и ќе исчезне.
Од ова, последново, се плаши секој револуционер. Па, така, револуцијата самата по себе ги мотивира своите следбеници.
Револуцијата најмногу од сѐ сака да расте, да се размножува и да ги зафати сите стратегиски точки на општеството. Потоа почнува да дејствува на самиот живот, моделирајќи го според низа наложени правила на однесување и мислење.
Нема бегање од севидимото око на револуцијата. Таа гледа сѐ и слуша сѐ. Таа ги знае тајните на човечките срца. А, пак, да зацари таму, во центарот на човековата емотивност, е нејзината ултимативна цел.
Ако ѝ се придружите, револуцијата ќе ви стане пријател, љубовница, ангел-чувар, дополнителна сила, која ќе ве направи горди на самите себе и луѓе со визија, што отсекогаш било дефицитарно.
Ако ѝ опонирате на револуцијата, ќе стекнете ужасен непријател, кој ќе ве раскине како што ѕверот го раскинува својот плен во дивината.
Револуцијата не трпи неодлучни и неутрални личности. Тие ќе бидат маргинализирани и шиканирани и ќе завршат на најнеповолните и најмизерните позиции во општеството. Понекогаш, ако овие личности се премногу инаетливи во неутралноста, може да бидат акцептирани и како непријатели. Тогаш ќе бидат ставени на тешки непријатности и малтретирање, кои може да завршат и фатално.
Таква е револуцијата, нејзината крајна цел е перфекционизмот во проценките. Таа никако не сака да оди во ризик. Секој сомнеж е доволен за елиминација. Секој пропуст подоцна може да создаде големи проблеми кои револуцијата никако не ги посакува. Затоа револуцијата, и кога греши, тоа го прави со проценка и длабока свест за приоритетите, затоа секоја грешка на револуцијата, всушност, е пресметана жртва, како во шахот.
Револуцијата е чудовиште, кое доаѓа од никаде и неговата задача е да го исчисти општествениот терен од дегенерираните и корумпираните политички структури, кои владеат со него.
Некои револуции се апсурдни, лажни, платени и гротескни. Како некаков евтин блеферски уличен театар во служба на некоја партија. Такви беа „шарените“ на СДСМ. Во сите свои фази тие манифестираа немоќ и карикатуралност, а, единствено, енормниот квантум на импотентна злоба е еквивалент на обилните финансии, што ги добиваа од Сорос, УСАИД, наркомафијата и други опскурни мецени.
Тоа не беше никаква револуција, туку обична лукративна измама и психотерапија низ масовна хистерија. Една гротескна дружина дегенерици и манијаци.
Протестите, пак, што ги води граѓанското здружение „За заедничка Македонија“ и тоа како може да прераснат во револуција доколку упорно не се почитуваат барањата на граѓаните што се побунија против тиранската платформа.
А, потоа, Господ нека им е на помош на оние, по кои ќе тргне револуцијата во лов.
Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.