Македонската жена излезе од стереотипот – успешна бизнисменка и добра мајка

Да се би­де ус­пеш­на ме­на­џер­ка, да се би­де до­бра мај­ка, да се гри­жиш за се­бе и за до­мот… Мно­гу­ми­на са­ка­ат, но не се­кој мо­же да го по­стиг­не се­то тоа. Вла­ди­ка­та Пе­тар во ед­на при­го­да ре­че: „Бра­ко­ви­те, за жал, и оние што се вен­ча­ле во цр­ква, сѐ по­че­сто се рас­ту­ра­ат. За­тоа што не са­ка­ле да по­ка­жат сми­ре­ние по­ра­ди нив­на­та гор­де­ли­вост, по­ра­ди тоа што се­кој са­ка да ко­ман­ду­ва за­бо­ра­вај­ќи де­ка гла­ва во ку­ќа­та е ма­жот, а же­на­та е подв­ла­сте­на на ма­жот. Не де­ка ѝ се од­зе­ме­ни пра­ва­та, таа има и по­го­ле­ми пра­ва од ма­жот. Таа има по­го­ле­ми пра­ва од ма­жот, ѝ да­ва ду­ша на ку­ќа­та, но од неа за­ви­си ид­ни­на­та на Ма­ке­до­ни­ја. Јас твр­дам де­ка же­ни­те или ќе ја спа­сат или ќе ја уни­штат на­ша­та ма­ке­дон­ска на­ци­ја и цр­ква…..

По­ста­ри­те ќе ка­жат – по­ра­но се зна­е­ше што е ред. Се зна­е­ше де­ка же­на­та тре­ба да се­ди до­ма, да се гри­жи за ку­ќа­та и за де­ца­та, да го пре­че­ка до­ма­ќи­нот со при­го­тве­но ја­де­ње. Де­нес ра­бо­ти­те се из­ме­сте­ни. Мај­ки­те ги ис­пу­шта­ат од ра­це сво­и­те де­ца…

Да­ли е та­ка? Да­ли же­на­та е таа што тре­ба да би­де роб на до­мот, слу­гин­ка на со­пру­гот, единс­твен вос­пи­ту­вач на де­ца­та? Што ви­де­ла од жи­во­тот же­на­та што се­кое утро го ис­пра­ќа со­пру­гот на ра­бо­та, де­ца­та на учи­ли­ште, поч­ну­ва да чи­сти, да го­тви, да ја сре­ду­ва гра­ди­на­та, за по­доц­на да ги пре­че­ка до­ма исти­те оние што утро­то ги ис­пра­ти­ла и да би­де нив­ни роб?

Ра­сте бро­јот на оние што го по­ка­жа­ле спро­тив­но­то – мо­же да се би­де ус­пеш­на биз­нис­мен­ка, ме­на­џер­ка, да се гра­ди ка­ри­е­ра и при­тоа да се би­де уште по­ус­пе­шен ро­ди­тел. Па, ду­ри и ко­га же­на­та е са­мо­хра­на мај­ка. Раз­го­ва­рав­ме со три Ма­ке­дон­ки, ус­пеш­ни биз­нис­мен­ки, кои при­тоа се по­све­те­ни ро­ди­те­ли и се­ко­гаш на­о­ѓа­ат вре­ме за сво­и­те де­ца.

Ба­ланс ме­ѓу функ­ци­о­нал­но­ста и при­о­ри­те­тот

На­та­ша Ду­ков­ска, сопс­тве­нич­ка на аген­ци­ја­та за ко­му­ни­ка­ци­ја со јав­но­ста „На­ви­га­торс“, во три­е­се­ти­те го­ди­ни од сво­јот жи­вот изг­ле­да од­лич­но. Со нас­ме­вка на ли­це­то, сре­де­на и рас­по­ло­же­на нѐ пре­че­ка во кан­це­ла­ри­и­те во Де­бар ма­а­ло. До­де­ка ги разг­ле­ду­вав­ме про­сто­ри­и­те, ни ја рас­ка­жа при­каз­на­та за соз­да­ва­ње­то на „На­ви­га­торс“, ко­ја по­стои на па­за­рот ве­ќе шест го­ди­ни. Ве­ли де­ка аген­ци­ја­та е отво­ре­на во вре­ме­то ко­га про­мо­ци­ја­та бе­ше ви­та­лен дел од функ­ци­о­ни­ра­ње­то на ком­па­ни­и­те, а ком­пе­ти­тив­но­ста во го­лем дел ја ди­кти­ра­ше сли­ка­та за про­из­во­дот или за ус­лу­га­та.

– Јас ра­бо­тев во таа стру­ка и бев вљу­бе­ник во ко­ди­ра­ње­то и де­ко­ди­ра­ње­то на по­ра­ки­те што ги испра­ќа­ме во про­це­сот на ко­му­ни­ка­ци­ја – ве­ли таа.

На­та­ша е мај­ка на две де­вој­чи­ња, Кја­ра и Ма­јра. Аген­ци­ја­та е отво­ре­на пред да се ро­ди вто­ра­та ќер­ка.

– Са­ма­та аген­ци­ја е ро­де­на ме­ѓу ра­ѓа­ње­то на две­те де­ца, ме­ѓу за­вр­шу­ва­ње­то на ма­ги­стер­ски­те сту­дии по биз­нис ад­ми­ни­стра­ци­ја, ре­но­ви­ра­ње­то и прис­по­со­бу­ва­ње­то на мож­но­сти­те и жел­би­те, од­нос­но ам­би­ци­и­те. Не­ко­гаш жи­во­тот тре­ба да се сфа­ти ка­ко то­бо­ган и не тре­ба да стра­ву­ва­те, са­мо да се пу­шти­те. Се­пак, це­ла­та су­шти­на е во па­ту­ва­ње­то – ве­ли Ду­ков­ска.

Таа е ед­на од оние што сме­та­ат де­ка ма­ке­дон­ска­та же­на тре­ба да се отка­же од со­вр­шенс­тво­то и да го пре­гр­не не­со­вр­ше­ни­от ма­ни­кир, не­штир­ка­ни­те али­шта, да нај­де ба­ланс ме­ѓу функ­ци­о­нал­но­ста и при­о­ри­те­тот, без мно­гу про­стор за жа­ле­ње.

Ду­ков­ска не се сог­ла­су­ва со мис­ле­ња­та де­ка же­на­та е ро­де­на за да би­де до­ма­ќин­ка.

– Би­о­ло­ги­ја­та на же­на­та е на­ви­сти­на по­раз­лич­на од таа на ма­жот. Таа е по­де­ли­кат­на и по­сен­зи­тив­на. Ед­но­став­но е по­неж­на, што не зна­чи де­ка тоа е сла­бост. Неј­зи­ни­от ка­па­ци­тет за љу­бо­пит­ност е ист, мо­же­би е уште по­го­лем. Неј­зи­ни­те му­ску­ли мо­же­би се мен­тал­ни, мо­же­би има огро­мен ко­е­фи­ци­ент за со­ци­јал­на и за емо­тив­на ин­те­ли­ген­ци­ја. А, до­ма­ќин­ла­кот сам по се­бе не­ма ни­ка­ков пре­диз­вик, тоа е нуж­ност што тре­ба да го де­лат по­дед­на­кво си­те, ама бу­квал­но си­те, со­се де­ца­та – ве­ли таа.

Свес­на е де­ка има мо­мен­ти ко­га им не­до­сти­га на сво­и­те де­ца, де­ка са­ка­ат ми­ну­та по­ве­ќе од вре­ме­то по­ми­на­то со неа. Се чи­ни де­ка сѐ за­ви­си од она ка­ко вие ќе ги по­ста­ви­те ра­бо­ти­те и ка­ко ќе гле­да­те на нив.

– Да му не­до­сти­га­те не­ко­му, тоа е уба­во чув­ство. Мо­ти­ви­ра, да ја за­бр­за­те ра­бо­та­та, да нај­де­те по­ква­ли­тет­но вре­ме, да ста­не­те по­е­фи­кас­ни, да им воз­вра­ти­те со без­ус­лов­ност. Се­пак, тие се на пр­во ме­сто – ве­ли Ду­ков­ска.

Таа, и по­крај ра­бот­ни­от ан­гаж­ман и не­до­сти­гот од сло­бод­но вре­ме, глав­но, ка­ко што ве­ли, за над­град­ба, вре­ме во кое ќе ги прод­ла­бо­чи не­шта­та, сме­та де­ка е под­го­тве­на за тре­то де­те. Ве­ли, во прин­цип, де­ка е под­го­тве­на за тре­то де­те, но во ре­ал­ност, кој знае. Таа на­о­ѓа на­чин да го на­до­пол­ни вре­ме­то кое са­ка­ла, но не би­ла во мож­ност, да го по­ми­не со сво­и­те де­ца.

– Тоа го на­до­пол­ну­вам со ква­ли­тет­но по­ми­на­то вре­ме, ка­ко пик­ник, игра, цел ден во пи­жа­ми и со не­де­лен по­ја­док за вре­ме на кој ги рас­ка­жу­ва­ме ра­бо­ти­те од таа не­де­ла: што би­ло најс­меш­но, најг­лу­па­во, најм­но­гу нѐ изра­ду­ва­ло, најм­но­гу нѐ из­нер­ви­ра­ло. Ова го укра­дов од еден мно­гу ре­а­лен филм, „При­каз­на за нас”, са­мо што та­му се слу­чу­ва­ше се­кој ден.

Иа­ко ус­пе­ва да нај­де вре­ме за сѐ, Ду­ков­ска приз­на­ва де­ка без по­мо­шта што ја до­би­ва од најб­ли­ски­те, не би мо­же­ла да за­вр­ши сѐ:

– Да не се за­ла­жу­ва­ме, си­те има­ме по­тре­ба од про­дол­же­на ра­ка, ду­ри не­ко­гаш не се знае кој е про­дол­же­ни­е­то . Та­тко­то, ба­би­те, де­дов­ци­те, Фро­се бра­ту­че­тка­та…

На вре­ме­то не гле­да ка­ко на нај­го­лем не­при­ја­тел, ту­ку, на­про­тив, сме­та де­ка оска­та на вре­ме­то е со­јуз­ник и единс­тве­но тоа мо­же да ни овоз­мо­жи да до­жи­ву­ва­ме, да па­ме­ти­ме, да осоз­на­ва­ме.

– Мис­лам на ди­мен­зи­ја­та вре­ме во ап­со­лут­на фор­ма, со­се по­ми­на­то, се­гаш­но и ид­но – за­вр­шу­ва таа.

 Се­меј­ни пра­ви­ла за ус­пеш­но функ­ци­о­ни­ра­ње

Ели Пе­ше­ва ја зна­е­ме ка­ко ед­на од по­до­бри­те но­ви­нар­ки и во­ди­тел­ки. За неа збо­ру­вав­ме и ко­га се еми­ту­ва­ше пр­ва­та де­бат­на еми­си­ја во жи­во на ин­тер­нет пре­ку стра­ни­ца­та  zebraonline.mk , што бе­ше прв, пи­о­нер­ски че­кор во ин­тер­нет-те­ле­ви­зи­ја­та во Ма­ке­до­ни­ја. Ток­му Ели Пе­ше­ва е ед­на од авто­ри­те на таа еми­си­ја. Ја зна­е­ме од ТВ-екра­ни­те, но ја зна­е­ме и ка­ко „ви­нов­ник“ за ед­ни од нај­до­бри­те сла­тки во гра­дот, во неј­зи­на­та „О ла ла“. Ја за­пра­шав­ме да­ли же­на­та тре­ба да би­де до­ма­ќин­ка или ед­но­став­но мо­же и тре­ба да го ис­пол­ну­ва сво­јот жи­во­тен сон:

– Не мо­же­ме да го ба­ра­ме со­вр­ше­но­то ре­ше­ние во крај­но­сти­те. Сме­там де­ка ед­на же­на, пр­во са­ма за се­бе, тре­ба да би­де во по­зи­ци­ја да ја сог­ле­да ви­стин­ска­та сли­ка за све­тот, за ус­пе­хот, за при­ја­телс­тва­та, за ам­би­ци­ја­та, за фи­нан­си­ска­та не­за­вис­ност, за оп­штес­тво­то во кое жи­ве­е­ме и ги рас­те­ме сво­и­те де­ца. Па, не­ко­гаш ди­рект­но, не­ко­гаш суп­тил­но да им ста­ви­ме до зна­е­ње на сво­и­те нај­ми­ли де­ка во жи­во­тот ќе сре­ќа­ва­ат раз­лич­ни лу­ѓе, де­ка не си­те ќе би­дат до­бро­на­мер­ни кон нив, де­ка ќе сре­ќа­ва­ат лу­ѓе од раз­лич­ни ре­ли­гии, рас­и, на­ции, бо­га­ти, си­ро­маш­ни, геј, стрејт, де­ка за­ед­но мо­жат да со­ну­ва­ат за по­до­бар свет, но де­ка пр­во мо­ра да би­дат до­бри и не­се­бич­ни лу­ѓе, кои ќе ги по­чи­ту­ва­ат си­те, но ќе го шти­тат и сво­јот ли­чен ин­те­гри­тет и сво­и­те убе­ду­ва­ња. И не­ма осо­бе­на вр­ска да­ли мај­ка­та е до­ма­ќин­ка или же­на што ра­бо­ти, има ка­ри­е­ра и ам­би­ции.

Таа има две ќер­кич­ки. Че­сто на неј­зи­ни­от про­фил на „Фејс­бук“ об­ја­ву­ва фо­то­гра­фии ка­ко за­ед­но изра­бо­ту­ва­ат раз­но­раз­ни сла­тки и ко­ла­чи­ња. Ток­му та­ка го на­до­пол­ну­ва, ус­лов­но ка­жа­но, за­гу­бе­но­то вре­ме, ко­га не би­ла во мож­ност да им се по­све­ти. Че­сто од нив до­би­ва со­ве­ти за сла­тки­те, да ста­ви по­ве­ќе чо­ко­ла­до. Нив­ни­те ко­мен­та­ри би­ле: „Да бе­ше О ла ла кај те­бе на ра­бо­та, нон­стоп ќе ти бев­ме во кан­це­ла­ри­ја“.

– Мно­гу е поз­дра­во да по­ми­не­ме не­кол­ку ча­са во за­ед­нич­ки игри, кар­ти, бад­мин­тон, да оди­ме во ки­но или на ба­лет, да де­гу­сти­ра­ме сла­тки, да ше­тка­ме и да ги ба­ра­ме нај­у­ба­ви­те бал­ко­ни и дво­ро­ви во гра­дот откол­ку цел ден да по­ми­не­ме со тур­ски се­рии, ве­сти или се­кој пред сво­јот комп­ју­тер. Во су­шти­на го имам син­дро­мот на си­те мај­ки што ра­бо­тат по­ин­тен­зив­но или по­дол­ги ра­бот­ни ча­со­ви, ме гри­зе со­ве­ста де­ка не ми­ну­вам до­вол­но вре­ме со нив. Но, ја са­кам сво­ја­та ра­бо­та, ме инс­пи­ри­ра и ме пра­ви среќ­на, а среќ­на и рас­по­ло­же­на ма­ма ми се чи­ни де­ка е по­до­бро од нап­на­та – ве­ли Пе­ше­ва, ко­ја приз­на­ва де­ка де­ца­та по­не­ко­гаш ја ба­ра­ат ко­га е во го­лем ха­ос за да ѝ ка­жат де­ка им не­до­сти­га и во тој мо­мент са­ка­ат да би­дат со неа.

Пе­ше­ва, ко­ја ја зна­е­ме ка­ко ед­на од Ма­ке­дон­ки­те што вни­ма­ва­ат на сво­јот стил, кои се­ко­гаш се сре­де­ни и во че­кор со вре­ме­то, за мо­мен­ти ко­га ја ба­ра­ат неј­зи­ни­те де­ца, а таа не е во мож­ност да им се по­све­ти, ве­ли:

– Нај­че­сто из­ли­вот на емо­ции е по­ра­ди не­ко­ја ба­нал­ност што во мо­мен­тот им се чи­ни ка­ко свет­ски проб­лем број 1. Но, се раз­би­ра­ме лес­но и бр­зо.

Не­из­беж­но бе­ше да ја пра­ша­ме ка­ко на­о­ѓа вре­ме за се­бе, за сво­и­те де­ца, за сво­ја­та ра­бо­та, за до­мот. Од­го­во­рот е се­меј­ни пра­ви­ла за не­шта­та да функ­ци­о­ни­ра­ат.

– Се раз­би­ра. Има­ме се­меј­ни пра­ви­ла, кои ве­ќе не се ни­ту пра­ви­ла, ту­ку на­чин на кој функ­ци­о­ни­ра на­ше­то се­мејс­тво. Ви­кен­ди­те се за­ед­нич­ки, без ог­лед да­ли сме до­ма или не. Си­те об­вр­ски, кон­та­кти и со­ста­но­ци за­вр­шу­ва­ат пре­ку ден. Би­деј­ќи ста­ри­те, тра­ди­ци­о­нал­ни оби­чаи на за­ед­нич­ки се­ме­ен ру­чек се не­воз­мож­ни во бр­зи­от 21 век, ве­че­ри­те се на­ши. Со до­маш­ни ра­бо­ти, ин­те­рес­ни кни­ги, убав филм, пре­диз­ви­ку­вач­ки игри и но­ви сла­тки ко­ла­чи.

Ка­ри­е­ра за по­ква­ли­те­тен жи­вот на де­ца­та

Ди­на Му­цун­ска дол­ги го­ди­ни ус­пеш­но го ме­на­џи­ра еден од нај­до­бри­те хо­те­ли во бе­ров­ски­от ре­ги­он, хо­те­лот „Ма­на­стир“. По­крај ус­пеш­на­та ка­ри­е­ра, таа е и мај­ка на две де­ца, мом­че и де­вој­че. Ко­га ја по­ба­рав­ме за да по­раз­го­ва­ра­ме за те­ма­ва да се би­де ус­пеш­на биз­нис­мен­ка и во­ед­но мај­ка на две де­ца, таа бе­ше во Бе­ро­во. Иа­ко са­кав­ме да се ви­ди­ме, мо­рав­ме раз­го­во­рот да го на­пра­ви­ме пре­ку те­ле­фон. Ед­но­став­но неп­ла­ни­ра­ни­те об­вр­ски ѝ го од­ло­жи­ја вра­ќа­ње­то во Скоп­је.

– Хо­тел „Ма­на­стир“ и јас, дол­ги го­ди­ни за­ед­но, а, се­пак, ко­га ќе пог­лед­нам на­на­зад, по­ми­на­ле мно­гу бр­зо. Ка­ко и ко­ја би­ло дру­га ра­бо­та, за не­што да би­де ус­пеш­но, си ба­ра по­све­те­ност со вре­ме, енер­ги­ја, вни­ма­ние и не­из­беж­ни­от еле­мент за за­до­волс­тво, при­од со мно­гу љу­бов, во ва­ква ком­би­на­ци­ја, ве­ро­јат­но­ста за ус­пеш­на при­каз­на е мно­гу го­ле­ма – ко­мен­ти­ра таа.

Че­сти­те па­ту­ва­ња на ре­ла­ци­ја Скоп­је – Бе­ро­во за Ди­на Му­цун­ска не прет­ста­ву­ва­ат проб­лем. Ве­ли де­ка сѐ што е во ко­рист на биз­ни­сот, ни­ко­гаш не ѝ прет­ста­ву­ва­ло проб­лем:

– Па­ту­ва­ње­то не ми е те­шко­ти­ја ко­га знам де­ка тоа е во ин­те­рес на ра­бо­те­ње­то на „Ма­на­стир“, но по­ра­ди тоа што жи­ве­ам во Скоп­је, од­нос­но мо­и­те де­ца одат во шко­ло и во гра­дин­ка во Скоп­је, гле­дам штом ќе за­вр­шам со пла­ни­ра­ни­те об­вр­ски, да се вра­там до­ма, што нај­че­сто зна­чи и во­зе­ње во два прав­ци во еден ден – ве­ли таа.

Да се би­де до­бар ро­ди­тел и при­тоа ус­пеш­на ме­на­џер­ка – тоа е со­нот на мно­гу же­ни. На Му­цун­ска тоа ѝ ус­пеа иако по­го­лем дел од жените се отка­жу­ва­ат од ед­но­то – или од се­мејс­тво­то или од ка­ри­е­ра­та.

– Со ог­лед на тоа де­ка сум мај­ка од свои 22 го­ди­ни, не се ни се­ќа­вам ка­ко е да не си ро­ди­тел. Но, со до­бар план и по­ста­ву­ва­ње це­ли и при­о­ри­те­ти, по­стои го­ле­ма воз­мож­ност и да ви ус­пее по­са­ку­ва­но­то. Исто­вре­ме­но, по­треб­но  е па­ра­лел­но дви­же­ње на си­те сег­мен­ти од кои е со­чи­нет жи­во­тот би­деј­ќи об­вр­ски­те и од­го­вор­но­сти­те во не­го рас­тат пра­во­про­пор­ци­о­нал­но со зго­ле­му­ва­ње­то на жел­би­те за по­до­бро и по­ква­ли­тет­но утре. А, до­бро­то ме­на­џи­ра­ње на вре­ме­то и пра­ве­ње­то ре­ал­ни вре­мен­ски рам­ки се­којд­нев­но, ме­не мно­гу ми по­ма­га за да ус­пе­ам да ре­а­ли­зи­рам сѐ што сум за­мис­ли­ла и исп­ла­ни­ра­ла за тој ден – вели Муцунска.

Не се сог­ла­су­ва де­ка за же­на­та да има ус­пеш­на ка­ри­е­ра, не мо­же да има вре­ме за де­ца. Вре­ме за де­ца, ко­мен­ти­ра таа, се­ко­гаш има:

– Впро­чем и мо­ја­та ка­ри­е­ра, ус­лов­но ка­жа­но,  е во име на мо­ја­та спо­соб­ност да им овоз­мо­жам и обез­бе­дам по­ква­ли­те­тен жи­вот ток­му нив. Но, ни­ка­ко не­мој­те да го раз­бе­ре­те ова де­ка ја оп­фа­ќа са­мо  ма­те­ри­јал­на­та стра­на на жи­ве­е­ње­то. Од­нос­но, во гри­жа­та и по­ди­га­ње­то на де­ца­та, за фор­ми­ра­ње здра­ва лич­ност, ду­ри и не е тол­ку важ­но да­ли во те­кот на нив­но­то рас­те­ње се има ма­те­ри­јал­на бла­го­со­стој­ба, ту­ку да­ли во де­те­то е вса­де­но чув­ство­то за љу­бов, под­др­шка и при­пад­ност, да­ли сте му по­ка­жа­ле на де­те­то со ли­чен при­мер што е тоа и да­ли сте би­ле до­вол­но до­бри да го на­у­чи­те на исто­то би­деј­ќи тоа е и единс­тве­ни­от на­чин за и тоа де­те ко­га ќе по­рас­не да знае да ги да­де и да ги при­ми од не­ко­го овие не­шта, кои се од есен­ци­јал­но зна­че­ње за емо­тив­ни­от раз­вој на се­кое би­тие.

Му­цун­ска за мно­гу­ми­на ва­жи за ед­на од гриж­ли­ви­те мај­ки, ко­ја ус­пе­ва да нај­де вре­ме и за се­бе. Се­ко­гаш сре­де­на, во до­бра фор­ма, нас­ме­а­на и ко­му­ни­ка­тив­на. Во тоа ѝ по­ма­га­ат мно­гу неј­зи­ни­те де­ца, кои, ка­ко што ве­ли,  зна­ат де­ка има мно­гу те­ков­ни об­вр­ски, кои ба­ра­ат од неа иск­лу­чи­тел­на по­све­те­ност.

– И по­крај тоа што се ма­ли, го сфа­ќа­ат се­ри­оз­но мо­јот при­стап кон ра­бо­та­та би­деј­ќи зна­ат де­ка таа е не­оп­хо­ден дел од на­ши­от жи­вот, де­ка ни да­ва ег­зи­стен­ци­јал­на ос­но­ва, но и де­ка ко­мо­ди­те­тот кој го ужи­ва­ат, а кој тие, пак, зна­ат да го по­чи­ту­ва­ат про­из­ле­гу­ва од неа. Че­сто ми се слу­чу­ва да ври­јам во се­бе од ра­бо­тен при­ти­сок, а нив со­се­ма сми­ре­но, со уба­ви збо­ро­ви, пол­ни со љу­бов, мол­бе­ни збо­ро­ви да ги мо­лам за раз­би­ра­ње, за уште еден-два ча­са по­све­те­ност на ра­бо­та­та, не се ште­дам, смис­лу­вам и им ги нај­а­ву­вам за­ед­нич­ки­те за­бав­ни актив­но­сти кои ќе сле­дат, вед­наш штом ќе за­вр­шам. Има­ме мно­гу не­шта кои ги пра­ви­ме за­ед­но, ужи­вам во тоа да сум нај­го­ле­мо­то де­те во се­мејс­тво­то, а и тие исто та­ка. Се оби­ду­вам да им ја пре­не­сам и сво­ја­та љу­бов за при­ро­да­та, жи­вот­ни­те и фи­зич­ки­те актив­но­сти – ре­кре­а­ци­ја­та, па че­сто и се на­о­ѓа­ме во та­кво оп­кру­жу­ва­ње, кое уште по­ве­ќе при­до­не­су­ва за на­ши­те пол­ни со љу­бов нас­ме­вки – додава таа.

Бла­го­дар­на е на под­др­шка­та ко­ја ѝ ја да­ва­ат неј­зи­ни­те ро­ди­те­ли, без кои би ѝ би­ло мно­гу те­шко. За сво­јот син ве­ли де­ка е ве­ќе се­ри­оз­но мом­че, а на не­го­во­то оса­мо­сто­ју­ва­ње ра­бо­те­ла од мно­гу ма­ли го­ди­ни.

– Тој со­се­ма са­мо­стој­но, без ни­ка­ква про­вер­ка си ги за­вр­шу­ва школ­ски­те об­вр­ски и за­дол­же­ни­ја и тоа со од­лич­ни ре­зул­та­ти, на што сум осо­бе­но гор­да, не би ни мо­же­ла да за­мис­лам со мо­јот обем на об­вр­ски да тре­ба да по­ми­ну­вам вре­ме во уче­ње со не­го, но, се­ка­ко, ова е ре­зул­тат на на­пор­на на­ша за­ед­нич­ка ра­бо­та, ко­ја ба­ра­ше мно­гу тр­пе­ли­вост и на­стој­чи­вост од ме­не во те­кот на неј­зи­но­то вос­по­ста­ву­ва­ње. Тој про­цес ќе ме оче­ку­ва во на­ред­ни­те две-три го­ди­ни со ќер­ка­та, ко­ја  од сеп­тем­ври ќе трг­не во пр­во од­де­ле­ние, па и со неа ќе ги учи­ме ве­шти­ни­те на од­го­вор­ност и ис­пол­ни­тел­ност кон сво­и­те об­вр­ски и за­да­чи во од­нос на учи­ли­ште­то – ве­ли таа, а на пра­ша­ње­то да­ли неј­зи­ни­те де­ца се гле­да­ат во се­меј­ни­от биз­нис, таа од­го­ва­ра:

– Си ја са­кам сво­ја­та ра­бо­та, „Ма­на­стир“ е при­каз­на за љу­бов, тој им е втор дом на мо­и­те де­ца, но за да мо­жеш да го ра­бо­тиш овој биз­нис, на­ви­сти­на тре­ба спе­ци­фич­но про­фи­ли­ра­ње на лич­но­ста. Та­ка што, ќе ви­ди­ме што ќе ни до­не­се ид­ни­на­та, би са­ка­ла да имам се­ме­ен нас­лед­ник во ра­бо­та­та, но ни­ка­ко ни би ја на­мет­ну­ва­ла сво­ја­та жел­ба, ќе ги оста­вам да ги на­пра­ват са­ми сво­и­те из­бо­ри за се­бе, ка­ко што и јас бев пот­тик­ну­ва­на од сво­и­те ро­ди­те­ли. Но, ин­те­рес­но е ка­ко и тие актив­но жи­ве­ат со „Ма­на­стир“. Че­сто до­би­вам ко­мен­та­ри од го­сти­те и од по­се­ти­те­ли­те де­ка од­но­сот на мо­и­те де­ца кон нив бил со до­за „про­фе­си­о­нал­на уч­ти­вост“, ве­ро­јат­но тоа при­род­но се на­мет­на­ло, ина­ку се и кре­а­тив­ни и до­сет­ли­ви, но и кри­тич­но раз­мис­лу­ва­ат, а и се­то тоа е не­ми­нов­но по­ра­ди тоа што „Ма­на­стир“ е со­ста­вен дел од си­те нас, тој е дел од се­меј­на­та при­каз­на и сре­ќа.

Пишува: Билјана Зафирова

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.