Јуда Искариотски

Ацо Станковски

При­ка­ска­та за пре­дав­ство­то на ближ­ни­от е мно­гу пла­стич­но пре­да­де­на во Но­ви­от за­вет пре­ку епи­зо­да­та со Ју­да Иска­ри­от­ски – два­на­е­сет­ти­от Хри­стов уче­ник, оној кој че­сто по­ста­ву­ва­ше чуд­но пра­ша­ња, за­гри­жен и де­пре­си­вен по­ве­ќе­то од вре­ме­то, при­лич­но скеп­ти­чен во ми­си­ја­та на Ису­са од На­за­рет, по­себ­но од вре­ме­то ко­га лу­ѓе­то во Ју­де­ја поч­наа да го пре­поз­на­ва­ат овој Ра­ви, овој ис­це­ли­тел и чу­до­тво­рец ка­ко ме­си­ја.

То­гаш Ју­да – нај­у­че­ни­от ме­ѓу Хри­сто­ви­те уче­ни­ци би­деј­ќи бе­ше пи­сар во хра­мот Еру­са­лим­ски – по­чув­ству­ва ка­ко мор­ни­ци му ла­зат по те­ло­то.

„Што да се пра­ви се­га?“ – Ју­да Иска­ри­от­ски го фа­ти го­лем не­мир.

Тој не бе­ше оби­чен чо­век. Ју­да бе­ше при­пад­ник на зи­лот­ско­то ос­ло­бо­ди­тел­но дви­же­ње, кое ни­ка­ко не мо­же­ше да го под­не­се рим­ски­от оку­па­ци­ски ја­рем. Зи­ло­ти­те имаа под­др­шка во це­ла­та про­вин­ци­ја, а чел­ни­ци­те од Си­не­дри­о­нот беа тај­но по­вр­за­ни со нив, на­де­вај­ќи се де­ка еден по­го­ден ден це­ли­от Изра­иљ ќе се кре­не и та­ка ќе го отфр­лат Рим од сво­и­те стра­дал­нич­ки пле­ќи. Се­кој Изра­е­лец со­ну­ва­ше за де­нот ко­га сло­бо­да­та ќе блес­не во нив­на­та на­па­те­на зем­ја.

И та­ка, ве­ро­јат­но, и Ју­да Иска­ри­от­ски, учен, со го­лем авто­ри­тет ме­ѓу на­ро­дот, де­лум­но са­мо­и­ни­ци­ја­тив­но, де­лум­но по ин­струк­ции на дел од чел­ни­ци­те на кле­ри­кал­на­та ели­та од Еру­са­лим, до­а­ѓа до Ису­са и, не­ка­ко на­си­ла, без не­ко­ја ра­дост на Бо­го­чо­ве­кот се прик­лу­чи на брат­ство­то.

Исус, кој сѐ гле­да, вед­наш ви­де де­ка Ју­да е ко­дош, кој тре­ба да ги сле­ди и да го ин­фор­ми­ра Си­не­дри­о­нот за нив­но­то дви­же­ње и дејс­тву­ва­ње.

„Тој се сне­ве­се­ли, но му до­пу­шти да дој­де со нив“.

Са­ду­ке­и­те и фа­ри­се­и­те, ви­ско­ко­све­ште­ни­ци­те и ве­ле­по­сед­ни­ци­те, мно­гу се за­ин­те­ре­си­раа за овој учи­тел ко­га лу­ѓе­то поч­наа сѐ по­ве­ќе и по­ве­ќе да го гле­да­ат ка­ко ме­си­ја.

Тоа ги воз­не­ми­ру­ва­ше, но и ин­три­ги­ра­ше. Не­кои од нив во не­го гле­даа опа­сен ере­тик, кој се са­мо­про­мо­ви­рал ка­ко ме­си­ја, што ако не е, а ка­ко би бил, ко­га е ро­ден во пе­ште­ра и од си­ро­маш­но за­на­ет­чи­ско се­мејс­тво, а не не­кој принц евреј­ски, то­гаш пра­ви те­жок грев кој зас­лу­жу­ва нај­дра­кон­ска каз­на. Дру­ги­те, пак, вер­ски и оп­штес­тве­ни моќ­ни­ци раз­мис­лу­ваа што мо­же да се изв­ле­че од оваа си­ту­а­ци­ја. Не­што, што би му би­ло од ко­рист на Изра­иљ.

„Ко­га на­ро­дот тол­ку го са­ка и ве­ру­ва де­ка Исус е ме­си­ја­та, то­гаш ај­де да го иско­ри­сти­ме тоа и да го на­пра­ви­ме наш во­дач, кој ќе го обе­ди­ни на­ро­дот про­тив Рим, а та­ка обе­ди­не­ти мо­же да ја по­бе­ди­ме вој­ска­та им­пе­ри­јал­на и да се ос­ло­бо­ди­ме од нив­на­та ужас­на тор­ту­ра“.

За­тоа и го пра­ти­ја Ју­да Иска­ри­от­ски при Ису­са за да му вли­јае, да го под­го­тви за го­ле­ма­та ос­ло­бо­ди­тел­на вој­на про­тив рим­ска­та ти­ра­ни­ја.

Но, Исус не по­ка­жа ни нај­ма­ла жел­ба за ва­кви во­е­но-по­ли­тич­ки аван­ту­ри. На­про­тив, за не­го си­те беа исти, и Ју­деј­ци и Рим­ја­ни, и си­те дру­ги, без оста­ток. За Ису­са нај­важ­на бе­ше чи­сто­та­та на ду­ша­та на чо­ве­ка, а не рас­а­та или оп­штес­тве­ни­от ста­тус.

И се­то тоа се по­вто­ру­ва­ше и зго­ле­му­ва­ше, а оби­ди­те на Ју­да Иска­ри­от­ски да го во­ве­де во уло­га­та што му ја пре­до­дре­ди Си­не­дри­о­нот за ос­ло­бо­ди­те­лен во­дач ни­ка­ко не ус­пе­ваа. На­про­тив, Исус сѐ по­ве­ќе и по­ве­ќе из­бег­ну­ва­ше да збо­ру­ва со не­го, а ко­га, пак, Ју­да ќе му се пу­ште­ше со сво­и­те ин­си­ну­а­ции, Исус, ед­но­став­но, ќе се пов­ле­че­ше не­ка­де или, пак, ве­што ќе ја сме­не­ше те­ма­та. Се­то тоа поч­на да го из­лу­ду­ва Ју­да Иска­ри­от­ски, кој бе­ше вр­вен ин­те­лект и еден од нај­у­че­ни­те пи­са­ри во Па­ле­сти­на.

Ко­неч­но, Ју­да со це­ла­та сво­ја ин­те­ли­ген­ци­ја и кон­та­кти што ги има­ше на­се­ка­де по про­вин­ци­ја­та ско­ва пе­ко­лен план.

– Да го иско­ри­сти Ису­са од На­за­рет ко­га за Пас­ха ќе дој­дат во Еру­са­лим и ко­га ќе се соз­да­де го­ле­ма ме­ша­ни­ца и ко­га тол­па на­род ќе при­стиг­не за да го ви­ди тој Бож­ји Чо­век, Зи­ло­ти­те, не­го­ви­те ре­во­лу­ци­о­нер­ни дру­га­ри да се сме­ша­ат со на­ро­дот и да го кре­нат во­ста­ни­е­то. То­гаш мо­же­би и Исус, ко­неч­но, ќе се све­сти де­ка не­го­ва­та суд­би­на е да за­ста­не на че­ло­то на овој пре­врат, кој ќе до­не­се сло­бо­да и жи­вот.

Но, Исус во­оп­што не вле­зе во нив­но­то сце­на­рио, а во­ста­ни­е­то про­пад­на.

Та­ка, раз­о­ча­ран, но и бе­сен, Ју­да го пре­да­де Ису­са на Рим­ја­ни­те откри­вај­ќи го ме­сто­то на Мас­ли­но­ва­та го­ра, ка­де што брат­ство­то Ису­со­во се бе­ше пов­лек­ло од Еру­са­лим и од страш­ни­от ме­теж и ко­леж што се слу­чи та­му.

И по­тоа зна­е­ме ка­кви гро­зо­мор­ни си­ту­а­ции сле­ду­ва­ат. Но, ви­сти­на­та и со­ве­ста ра­бо­тат. Тие не ми­ру­ва­ат, тие дејс­тву­ва­ат и на ја­ве, и на сон.

Ко­га сфа­тил за ка­кво зло­стор­с­тво се од­лу­чил, тој, Ју­да, са­ми­от си пре­су­ди и се обе­си на др­во во кве­че­ри­на­та на нај­мач­ни­от ден.

Пре­дав­ство­то е гро­зо­мо­рен чин, во слу­ча­јот са­мо сим­бо­лич­ки прет­ста­вен во три­е­сет­те сре­бре­ни­ци. На Ју­да овие па­ри ве­ро­јат­но не му ни тре­ба­ле. Тоа бил са­мо хо­но­ра­рот за да го ве­ри­фи­ци­ра сво­е­то пре­дав­ство на Ису­са Хри­ста.

Три­е­сет сре­бре­ни­ци – три­е­сет ил­ја­ди де­на­ри про­сеч­на пла­та. Се­кој сре­бре­ник по ил­ја­да де­на­ри. Не е ло­шо, би ре­кол, де­ка е и со­се­ма до­бро.

А, тоа што ќе ја из­гу­би­ме др­жа­ва­та, на­ши­от Изра­иљ, на­ша­та Све­та зем­ја, ска­по пла­те­на низ ве­ко­ви­те бор­ба за сло­бо­да, тоа не­ма вр­ска. Тоа е са­мо илу­зи­ја.

– „Од тоа не се жи­вее, но од пет­сто­ти­ни евра мо­же и до­бро да се по­ми­не. За­тоа ќе гла­са­ме за три­е­сет ил­ја­ди де­на­ри – за три­е­сет­те сре­бре­ни­ци.“

– А со­ве­ста? Таа не­ма да ве пу­шти ни­ко­гаш, ни­ту на ја­ве ни­ту на сон.

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.