Бакли и Куси

Колумнист: Мојсо Мојсовски

Ба­та­ли го не­го – има уште две-три кре­че­ња, па тој на­шол да збо­ри! Израз што че­сто мо­же да се слуш­не за не­ко­го што ста­сал до тре­та­та до­ба и по­ле­ка го за­вр­шу­ва жи­вот­ни­от цик­лус. Ов­де, во тек­стов, кре­че­ња­та се клуч­ни­от мо­мент. По­ра­но, де­мек ко­га бев­ме мно­гу по­не­во­зрас­ни, до­ма се мо­ле­ри­су­ва­ше, кре­че­ше, ре­чи­си ед­наш го­диш­но. Глав­но си­те за Ве­лиг­ден, а мно­гу­ми­на и за сла­ва­та на ку­ќа­та. Спо­ред тие то­гаш­ни тај­мин­зи за го­диш­но осве­жу­ва­ње на до­мот на до­тич­ни­от од по­че­то­кот на тек­стот му оста­на­ле ед­на-две го­ди­ни да му се по­ра­ду­ва на жи­во­тот.

Но, за­тоа, пак, спо­ред се­гаш­на­та за­че­сте­ност на таа важ­на до­маш­на актив­ност, ед­наш на пет-шест го­ди­ни и по­ре­тко, тој има уба­во да си по­жи­вее, фа­ла му на Гос­по­да!

По не­кол­ку ле­та по­ми­на­ти без мо­ле­ри­су­ва­ње, од раз­ни при­чи­ни, па мо­же да се ка­же и фи­нан­си­ски, ко­га под­на­ма­ли де­нот, ко­га утра­та и ве­че­ри­те ста­наа све­жи, ко­га тре­ва­та не мо­ра­ше да се по­ле­ва се­којд­нев­но за­што тоа го пра­ве­ше мно­гу по­ус­пеш­но утрин­ска­та ро­са, за да пре­че­ка­ме до­ма важ­ни го­сти ед­ног­лас­но ре­шив­ме да кре­чи­ме.

Не рас­пи­шав тен­дер за мо­лер, но зе­дов са­мо не­кол­ку бро­е­ви на мо­би­лен те­ле­фон и из­бо­рот вед­наш ми пад­на на Бак­ли. Мо­ле­ри­ште од Де­бар ма­а­ло. Од де­те ра­бо­ти со ста­ри­те поз­на­ти и при­ка­жа­ни, по­ве­ќе бо­е­ми откол­ку мо­ле­ри, Кон­те и Мач­ки, за да поч­не сам, за­ед­но со Ку­си од Ма­џир ма­а­ло, да ра­бо­ти и да се здо­би­ва со му­ште­рии во ова вре­ме, ем лу­ѓе­то се без па­ри, ем се­кој се прет­ста­ву­ва за мо­лер, мо­ра да се ра­бо­ти, сте­чај­ци кол­ку ти ду­ша са­ка.

Бак­ли го не­мав ви­де­но одам­на, мно­гу одам­на. Тој е од ср­це­то на Де­бар ма­а­ло. Со брат му Ан­ге­ле – Буч­ки и со де­до му жи­ве­е­ја на кра­јот од ули­ца­та „Да­не Крап­чев“, во бли­зи­на на исто­и­ме­но­то Дом­че и Зо­о­ло­шка­та гра­ди­на. Оваа ули­ца лет­но вре­ме ври­е­ше од лу­ѓе, во дел­ни­ци­те од же­ни и де­ца што но­сеа под­ни по­кри­вки, единс­тве­ни беа чер­ги­те ис­тка­е­ни од оста­то­ци на раз­ни тка­е­ни­ни, на пер­е­ње на Вар­дар. Бак­ли не ус­пе­ал да се оже­ни. Од не­му­а­ка­ет, ка­ко што ми ре­че. Не е мно­гу збор­лест, но тоа не му пре­че­ше да го ис­пре­ска­ка ком­па­њо­нот за­тоа што со мо­кра кр­па го из­бри­ша тоа мал­ку бо­ич­ка што прс­на по пар­ке­тот. Збо­ро­ви­те му ги вле­чам со кле­шта. Го те­рам да се по­тсе­ти на ста­ри­те мај­сто­ри­шта, но и го­ле­ми ме­рак­лии за ча­шка. Мач­ки до пос­лед­ни­от мо­мент му да­ва­ше на рак­че­то да пие со по­мош на ин­ка, Кон­те во ед­на при­го­да ра­нет со нож тр­ча­ше по кра­де­цот на гу­ла­би сѐ до сла­ткар­ни­ца­та „Ап­че“, кај Тех­нич­ко. Во му­а­бе­ти­те за за­дол­жи­тел­ни­те гу­ла­би глав­ни­от збор го има Ку­си, кој и ден де­нес ле­та гу­ла­би, жи­вее во Пар­ко­ви и зе­ле­ни­ло, во ср­це­то на тре­ти­от дел на пар­кот. Зна­еј­ќи де­ка се има за­ни­ма­ва­но и со по­на­кви актив­но­сти, по­ра­ди кои че­сто уште ка­ко де­те го сне­му­ва­ше на по­долг пер­и­од, го по­тсе­ту­вам Бак­ли са­мо на лу­ѓе и на­ста­ни, што, ра­ка на ср­це, ги има­ше за­бо­ра­ве­но, па јас со мо­ја­та ме­мо­ри­ја му ги осве­жу­вав. Го по­тсе­ту­вам на со­се­дот што заг­ла­ви во Идри­зо­во по­ра­ди те­шки краж­би, ми тек­на на Ер­мен­ци­те, кај кои бе­ше про­нај­де­но укра­де­но­то зла­то, но и на обе­се­ни­от чај­ник во еден двор во кој на­вод­но бе­ше про­нај­ден ре­вол­вер, за кој ние ка­ко де­ца со страв рас­ка­жу­вав­ме.

А, отка­ко за­вр­ши­ја со ра­бо­та­та, зе­доа па­ри и Бак­ли и Ку­си вед­наш му ја штур­наа. Двај­ца­та ма­ли и спе­че­ни, мал­ку по­го­ле­ми од ма­ла­та ска­ла што ја до­не­соа на то­чак со ко­ја и двај­ца­та се дви­жеа ка­ко ви­стин­ски цир­ку­зан­ти од ста­ри­от скоп­ски цир­кус што дол­го бе­ше на ста­ри­от влез на зоoло­шка.

Не за­жа­лив што ги ан­га­жи­рав Бак­ли и Ку­си .Ако тре­ба­ше, до кол­ку ја ут­неа ра­бо­та­та, ќе вик­нев не­кој друг, но тие не по­тфр­ли­ја, оста­ви­ја ме­сто за рек­ла­ма и фал­ба, ја оста­ви­ја вра­та­та отво­ре­на, ка­ко што се ве­ли. Најм­но­гу не за­жа­лив што се по­тсе­тив на мно­гу жи­ви и по­чи­на­ти ле­ген­ди на Де­бар ма­а­ло, на ка­фе­а­ни­те, гу­ла­би­те, на фуд­бал­ски­те нат­пре­ва­ри…уба­во е да се се­ќа­ваш на ми­на­то­то, ко­га ќе ти оста­нат уште не­кол­ку кре­че­ња!

(објавено во 15. број на неделникот „Република“, 14.12.2012)

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.