Секое отстапување од некоја просечна рамка на појавување на говор може да претставува причина родителот да се посоветува со логопедот, вели во интервју за „Република“. Нермин Теловска, дефектолог-логопед. Теловска е магистер по дефектолошки науки, група логопедија, а завршила специјализација за дисфлуентни нарушувања во Белгија, на универзитет „Лезиус“ во Антверпен и специјализација за психомоторна реедукација и релаксација на Институтот за ментално здравје во Белград. Била на обуки за логопедска масажа во Софија, а зад себе има и стручен престој во Бенцхајм, Германија, Порторож, Словенија, Загреб, Хрватска. Теловска активно учествува на многу стручни конференции и на семинари.
Кога е вистинското време родителот да го однесе на преглед своето дете кај логопед?
ТЕЛОВСКА: Од раѓањето, во доенечкиот период, уште во првата половина на првата година, детето преку плач и вокализација, понатаму преку продукција на други гласови и вокализација во вид на брборење и гугање, го започнува раниот говорен развој. Ако има отстапување на продукција на гласови, ако до третиот месец доенчето не погледнува во очи, нема реакција на звуци, тогаш тоа може да биде причина дека се работи за доцнење на говорен развој. Исто така, ако има хипотонија околу устата, на усните и јазикот, има проблеми со цицањето и со голтањето, и тоа може да биде знак. Во просек, децата би требало помеѓу деветиот и 15 месец да го кажат и првиот збор со значење. До 18 месец детето би требало да разбира најмалку неколку говорни налози. Понатаму, ако не се развие говорот до втората година, ако дете на две и полгодишна возраст не се изразува со проста реченица, ако на три години говорот е сосема неразбирлив или ако почне да пелтечи, значи да повторува одредени гласови, да ги пролонгира или поради спазам да не може да го каже зборот, тоа се причина кога родителот треба да закаже преглед кај логопедот.
Колку е важна улогата на родителите во терапијата?
ТЕЛОВСКА: Улогата на родителите во терапијата е најважна. Родителите се тие што поминуваат најмногу време со своето дете и тоа не само во текот на терапијата и во третманот. Улогата на родителот е во тоа да ја создава основата за развој на комуникативните вештини и способности кај детето и за развој на говорот. Уште првата интеракција мајка – дете, која е синхронизирана, претставува основа за развој на говор. Прво се развива невербалниот говор. Мајката може многу да влијае со нејзиниот поглед, со нежно галење, со нежен глас. Во првиот обид за говор кај детето нема подобар мотив од насмевката на мајката.
Освен проблем со изговарање на одредени букви, постои и проблем со пелтечење. Дали се лекува пелтечењето?
ТЕЛОВСКА: За пелтечењето може многу да се направи. Инциденцата се движи од 4-5 проценти во рана детска возраст кога се појавува пелтечењето меѓу две и пол и три и полгодишна возраст. Понатаму, два до четири проценти кај претшколските деца и еден процент кај возрасните лица. Без разлика каде живеат и низ кој тераписки метод поминале, сепак, кај еден процент возрасни пелтечењето останува. Направени се многу обиди и истражувања во светот за да се разоткрие зошто е тоа така. Има докази дека има поврзаност на пелтечењето со анатомски и со физиолошки структури, некои суптилни структури, понатаму, поврзаност со неуротрансмитери, како што се допаминот и серотонинот, исто така генетската основа за пелтечење, а во поново време актуелни се истражувањата на темпераментот. Во логопедскиот третман може многу да се направи за пелтечењето. Во претшколската возраст најчесто се препорачува индиректниот третман, тоа значи советување на родителите, охрабрување, поддршка, да се научат како да реагираат, како да се соочат со тој проблем, како да реагираат при моментите на пелтечење. За младинци и за возрасни се препорачуваат два главни методи кои најчесто се комбинираат со други методи и техники, тоа се обликување на течноста на говорот, значи со еден позабавен говор и модификација на пелтечење, што значи модификација на самите моменти на пелтечење, кое се комбинира со емоционална и со когнитивна реконструкција на личноста.
Ако станува збор за покомплексен случај, дали е потребно цел тим да учестува во лекувањето?
ТЕЛОВСКА: Секако дека е потребен тим. Кај фонолошко-артикулативните нарушувања на говорот, аудиометристот мора да го провери слухот, ОРЛ-специјалистот да провери дали постои некое заболување или аномалија на слушниот систем, ортодонот да направи ортодонски преглед. Дечињата заболени од церебрална парализа ги води детски невролог, физијаторот ќе одредува физикална терапија, дефектологот ќе го проценува, ќе го следи, ќе го стимулира психомоторниот развој на детето, клиничкиот психолог има задача да ги проценува психичките функции како внимание, мислење, перцепција, помнење, така што секогаш е потребен тим, дали да се исклучи одредена состојба или во третманот.
Какви техники може да се практицираат во терапијата за лекување на пелтечењето?
ТЕЛОВСКА: Основна техника е мекиот говор. Тоа е говор со подотворени артикулатори и со менаџмент на воздушната струја за да се намали ризикот од појавување на пелтечењето. Понатаму, има техники на релаксација, за ослободување од стрес, техники за дишење, затоа што, како секундарна последица на пелтечењето, многу често може да се појави несинхронизација помеѓу дишењето и говорот и техники за позитивно размислување, позитивни афирмации, визуелизација. Ако ни е важно здравјето на детето, не може да го гледаме само низ призма на говорен апарат и како ги изговара гласовите или како зборува. Пред нас е една комплетна личност. Во последно време многу се зборува за четвртата димензија – спиритуално здравје, бидејќи здравјето не претставува само отсуство на болест туку и комплетно физичко, ментално, социјално здравје и сега четвртата димензија е спиритуалното здравје. Тоа претставува една емоционална рамнотежа, исполнетост, животна радост, чувство за хуманост и помош за другите луѓе. Таа димензија е многу важна. Кај пелтечењето и кај другите хронични состојби има нарушување на квалитетот на живеење. Во логопедијата постојат инструменти (преку мерење на ставови) со кои се мери колку е нарушен квалитетот на живеење.
Сè почесто се случува во секојдневието да слушаме како децата на возраст до 7-8 години зборуваат друг јазик, кој не им е мајчин, најчесто англиски. Зошто е тоа така?
ТЕЛОВСКА: Тоа не е чудно, ако се земе предвид фактот дека децата учат англиски јазик преку видеоигри, цртани филмови, песни. Тоа е начин на учење јазик во една стимулативна атмосфера преку забава, динамика, убаво доживување, убави чувства и ова сознание треба да се има предвид кога се учи и мајчиниот јазик. Ако до неодамна се сметаше дека најпрвин треба да се научи добро да се зборува мајчиниот јазик, денешните експерти уверуваат дека критичен период за учење странски јазик е пред четвртата година. Ова треба да се искористи и порано да се почне со учење странски јазик.
Дали уметноста може да го стимулира говорот?
ТЕЛОВСКА: Уметничките активности ја стимулираат и ја активираат десната мозочна хемисфера. Секој вид учење кај човекот е поуспешен ако се активни двете мозочни хемисфери. И децата и возрасните, по слушање на класична музика подобро решаваат просторни задачи каде што е потребна просторна организација и просторно резонирање. Музиката сама по себе носи релаксирачка атмосфера, убаво доживување. Според мене, човек треба да слуша музика во која ужива и на тој начин може да се ослободи од стресот и од негативните емоции.
Целото интервју може да го погледнете на следниов линк.
Разговараше: Александра М. Бундалевска
Фото: Александар Ивановски
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.