Ноам Семел: Политичарите насекаде во светот се плашат од театарот

Во пред­вор­је­то на цр­ква­та „Св. Со­фи­ја“ акте­ри­те од те­а­та­рот „Ка­ме­ри“ и од На­ци­о­нал­ни­от те­а­тар „Ха­би­ма“ од Тел Авив, Изра­ел, за прв­пат во Ма­ке­до­ни­ја на­ста­пи­ја на „Охрид­ско ле­то“. Прет­ста­ва­та „На­ши­от клас“ од Та­де­уш Сло­бо­ѓа­нек, во ре­жи­ја на Ха­нан Снир, и це­ла­та актер­ска еки­па со­ста­ве­на од ре­но­ми­ра­ни ими­ња по­ка­жаа де­ка се ѕвез­ди на те­а­тар­ска­та сце­на.

При­каз­на­та го­во­ри за жи­вот­на­та суд­би­на на Евре­и­те во ед­но ма­ло се­ло во Пол­ска. Изра­ел­ски­от ам­ба­са­дор во Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, Ден Ори­јан, ве­ли де­ка ова де­ло ќе се оди­гра и по по­вод од­бе­ле­жу­ва­ње­то на 20-го­диш­ни­на­та од вос­по­ста­ву­ва­ње­то на дип­ло­мат­ски­те од­но­си ме­ѓу Ма­ке­до­ни­ја и Изра­ел.

– Ста­ну­ва збор за два во­деч­ки те­а­тра во Изра­ел и, на­ви­сти­на, ми бе­ше го­ле­ма чест што по­мог­нав оваа прет­ста­ва да се оди­гра во Охрид, а по по­вод од­бе­ле­жу­ва­ње­то на ју­би­ле­јот од вос­по­ста­ву­ва­ње­то на дип­ло­мат­ски­те од­но­си ме­ѓу две­те зем­ји, да се при­ка­жу­ва и во Би­то­ла, Скоп­је, ка­ко и во дру­ги др­жа­ви – ве­ли ам­ба­са­до­рот Ори­јан.

Ге­не­рал­ни­от ди­ре­ктор на те­а­та­рот „Ка­ме­ри“, Но­ам Се­мел ни об­јас­ни де­ка це­ли­от ан­самбл што учес­тву­ва во прет­ста­ва­та при­стиг­нал во Охрид и со го­ле­ма воз­бу­да гле­да­ат на овој на­стап.

– Ка­ко пр­во, ова е прв на­стап на изра­ел­ски те­а­тар на хе­бреј­ски ја­зик во Ма­ке­до­ни­ја. Ка­ко вто­ро, ра­дос­ни сме што „На­ши­от клас“ се из­ве­ду­ва за прв­пат со те­а­тар „Ка­ме­ри“ и на­ци­о­нал­ни­от те­а­тар „Ха­би­ма“ над­вор од Изра­ел, ка­ко тре­то, ко­га при­стиг­нав­ме ов­де доз­нав­ме де­ка изра­ел­ска­та за­ед­ни­ца би­ла про­те­ра­на и од Ма­ке­до­ни­ја, и ка­ко че­твр­то, со прет­ста­ва­та што е на­пи­ша­на од пол­ски автор са­ка­ме да за­па­ли­ме све­ќа за си­те про­те­ра­ни лу­ѓе во Вто­ра­та свет­ска вој­на – ве­ли Се­мел.

Прет­ста­ва­та го­во­ри не са­мо за тоа што им се слу­чи­ло на Евре­и­те, ту­ку и за рас­из­мот, за пре­дра­су­ди­те во це­ли­от свет и за тоа ка­ко не­кој мо­же да пра­ви зло­сторс­тва врз лу­ѓе­то од со­седс­тво­то.

– Де­мо­ни­те по­сто­јат во лу­ѓе­то. Во нив има ни­ски стра­сти, кои ед­вај че­ка­ат да из­ле­зат на ви­де­ли­на, по­себ­но во ва­кви си­ту­а­ции ка­ко што е вој­на­та – ве­ли ре­жи­се­рот Ха­нан Снир.

Но­ам Се­мел и Ха­нан Смир со­ра­бо­ту­ва­ат про­фе­си­о­нал­но со го­ди­ни, но се и дол­го­го­диш­ни лич­ни и се­меј­ни при­ја­те­ли. Се­то ова вре­ме тие се оп­кру­же­ни со до­бри акте­ри и сме­та­ат де­ка по мно­гу­те прет­ста­ви што ги ра­бо­те­ле за­ед­но, се­пак те­а­та­рот вли­јае на оп­штес­тво­то.

– По мно­гу­те прет­ста­ви што ги на­пра­вив­ме за­ед­но, сме­там де­ка „На­ши­от клас“, мо­же­би, не­ма да го про­ме­ни мис­ле­ње­то на лу­ѓе­то, но ќе ги пот­тик­не ба­рем по­ве­ќе да раз­мис­лу­ва­ат. Таа не­ма да го сме­ни ни­ту мис­ле­ње­то на по­ли­ти­ча­ри­те, но, спо­ред ме­не, по­ли­ти­ча­ри­те во Изра­ел, и на­се­ка­де во све­тот се пла­шат од те­а­та­рот – ве­ли Се­мел.

Во прет­ста­ва­та игра и пр­ва­та да­ма на те­а­та­рот „Ха­би­ма“, Евге­ни­ја До­ди­на, ко­ја во 1990 го­ди­на, за­ед­но со гру­па акте­ри и ре­жи­се­ри, пре­бе­га­ла од Ру­си­ја во Изра­ел и вед­наш поч­на­ла да ги игра го­ле­ми­те рол­ји.

– Пр­во во­оп­што не го зна­ев хе­бреј­ски­от ја­зик. Ед­но­став­но го учев тек­стот од уло­ги­те на­па­мет, а не зна­ев што ка­жу­вам, и што е нај­важ­но, не зна­ев ка­ко ме до­жи­ву­ва пуб­ли­ка­та. Сѐ до­де­ка еден ден ко­га вле­гов во та­кси не поч­нав да ја го­во­рам сво­ја­та реп­ли­ка на та­кси­стот. Тој поч­на да ме со­ве­ту­ва и да ми од­го­ва­ра, и та­ка сфа­тив де­ка, всуш­ност, до­бро ја вр­шам ра­бо­та­та… лу­ѓе­то ме раз­би­ра­ат – ре­че До­ди­на, ко­ја во ме­ѓу­вре­ме ста­на до­ктор на на­у­ки на Уни­вер­зи­те­тот во Тел Авив.

– При­каз­на­та поч­ну­ва со де­ца во учи­ли­ште, кои се шес­тго­диш­ни, а по­тоа во те­кот на два и пол ча­са про­дол­жи­ја да се раз­ви­ва­ат си­те ка­ра­кте­ри сѐ до нив­на­та 80-та го­ди­на од жи­во­тот. Го­ле­ма при­ви­ле­ги­ја е за еден актер да глу­ми рол­ја во пет раз­лич­ни сег­мен­ти од жи­во­тот во пер­и­од од шест до осум­де­сет го­ди­ни. Има­те цел еден жи­вот во два и пол ча­са. Мо­ја­та ми­си­ја е мно­гу важ­на во прет­ста­ва­та. Ова е ви­стин­ска при­каз­на и сѐ што ка­жу­вам е, на­ви­сти­на, слу­че­но – рас­ка­жа актер­ка­та, Ми­ки Пе­лег Рот­штејн.

Пишува: Невена Поповска
(Текст објавен во 152. број на неделникот „Република“, 31.07.2015)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.