Јанко Узунов, човекот што се посвети на работа со деца (ИН МЕМОРИАМ)

Брач­на­та двој­ка Јан­ко и Жак­ли­наре­ши­ја да се пов­ле­чат од фе­сти­ва­ли­те и поч­наа со ра­бо­та со шко­ла за ги­та­ра и за естрад­но пе­е­ње „Узун“ во Скоп­је. От­то­гаш, па на­та­му си­те свои но­ви про­е­кти ги пре­зен­ти­ра­ат на сво­и­те го­диш­ни кон­цер­ти, што се­кој де­кем­ври со учес­ни­ци­те во шко­ла­та ги одр­жу­ва­ат во Скоп­је и на кои се­кој уче­ник сви­ри по ед­на ну­ме­ра во жи­во.

Скро­мен, не­на­мет­лив, ед­но­ста­вен. Бла­го­да­рен што ете сме се се­ти­ле да на­пи­ше­ме не­што и за не­го и за не­го­во­то му­зич­ко де­ло.

– Ние сме ви­стин­ски ам­ба­са­до­ри на сво­ја­та та­тко­ви­на, кои пре­ку пес­на­та и ин­стру­мен­тот ја пре­зен­ти­ра­ме на­ша­та кул­ту­ра. Ток­му за­тоа тре­ба да им се да­ва по­го­ле­ма важ­ност и по­чит на умет­ни­ци­те. Ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка е ед­на од нај­у­ба­ви­те на све­тот и ние тре­ба да на­пра­ви­ме ви­стин­ска пре­поз­нат­ли­ва мар­ка од неа. Ду­ри, сме­там де­ка и во на­ши­те евро­ви­зи­ски на­ста­пи тре­ба да им се да­де мож­ност на не­кои на­ши на­род­ни ин­стру­мен­ти, кои ве­што би се вгра­ди­ле во еден мо­де­рен ри­там – ве­ли на по­че­то­кот од раз­го­во­рот за „Ре­пуб­ли­ка“ пе­ја­чот и вр­вен ин­стру­мен­та­лист, Јан­ко Узу­нов.

Узу­нов е ва­лан­дов­ча­нец. По­тек­ну­ва од ро­ди­те­ли што би­ле мно­гу му­зи­кал­ни. Мај­ка му Ми­ли­ца има­ла пре­кра­сен глас. Би­ла из­бра­на на ау­ди­ци­ја и од Бог­дан­ци ја ви­ка­ле во Скоп­је да пее на ра­дио. И та­тко му, кој бил еден од глав­ни­те ор­га­ни­за­то­ри на от­по­рот про­тив фа­шиз­мот во Ва­лан­дов­ско, бил мно­гу му­зи­ка­лен. Та­ка Јан­ко, но­сеј­ќи го та­лен­тот во се­бе, ја за­са­кал му­зи­ка­та. Во пет­то од­де­ле­ние се вклу­чил во учи­лиш­ни­от ор­ке­стар – пр­во сви­рел на ман­до­ли­на, а по­тоа на ги­та­ра.

Во 1966 го­ди­на, ка­ко сред­но­шко­лец, ја фор­ми­рал гру­па­та „Злат­ни сте­ни’’. Сви­ре­ле поп – рок и за кра­тко вре­ме до­жи­ве­а­ле огром­на по­пу­лар­ност, осо­бе­но по осво­ју­ва­ње­то на не­кол­ку пр­ви на­гра­ди на то­гаш­ни­те ре­пуб­лич­ки ги­та­ри­ја­ди, кои во тоа вре­ме би­ле мош­не акту­ел­ни.

Три го­ди­ни по­доц­на до­шол во Скоп­је за да сту­ди­ра на Зем­јо­дел­ски­от фа­кул­тет, ка­де што по­доц­на и ма­ги­стри­рал ка­ко агро­ном. Иста­та го­ди­на ја поч­нал и сво­ја­та со­ли­стич­ка ка­ри­е­ра. Би­деј­ќи Скоп­ски­от фе­сти­вал му бил пре­диз­вик, учес­тву­вал на си­те не­го­ви из­да­ни­ја.

Од 1975 го­ди­на поч­нал да ком­по­ни­ра за­бав­на му­зи­ка. То­гаш се за­пи­шал и на Му­зич­ка­та ака­де­ми­ја. Таа го­ди­на ка­ко де­би­тант учес­тву­вал со две ком­по­зи­ции – „Со цве­ќе да ме пре­че­каш“ и „Ти про­шта­вам сè“ ,ко­ја ја ис­пе­ал Мо­мо Ни­ко­ло­ски и до­бил вто­ра на­гра­да од пуб­ли­ка. Еден од нај­го­ле­ми­те хи­то­ви на Јан­ко Узу­нов, се­ка­ко, е „Мом­че­то со ман­до­ли­на“ со ко­ја учес­тву­вал во Опа­ти­ја, на Из­бо­рот за пес­на за „Евро­ви­зи­ја“ во 1976 го­ди­на и бил еден од фа­во­ри­ти­те, но… Тек­стот го на­пи­шал Ѓо­ко Ге­ор­ги­ев, за ко­го Узу­нов има иск­лу­чи­тел­на по­чит, а му­зи­ка­та Сла­ве Ди­ми­тров, ко­го, исто та­ка, мно­гу го по­чи­ту­ва.

Па­ра­лел­но ком­по­ни­рал и из­ве­ду­вал и фолк­лор­на му­зи­ка. Пр­ва ком­по­зи­ци­ја што ја на­пра­вил би­ла „На­ро­ден Дел­чев вој­во­да“, со ко­ја во 1972 го­ди­на, на фе­сти­ва­лот во Вр­њач­ка Ба­ња до­бил пр­ва на­гра­да за ком­по­зи­ци­ја од жи­ри­то. Ина­ку, КУД „Та­нец“ и де­нес ја ко­ри­сти оваа пес­на во сво­и­те на­ста­пи. Во тој пер­и­од фор­ми­рал и две гру­пи,„Де­те­лин­ки“ во за­бав­на­та му­зи­ка и по­пу­лар­на­та „Сир­ма“ во на­род­на­та му­зи­ка.

Од по­че­то­кот на осум­де­сет­ти­те го­ди­ни на ми­на­ти­от век поч­нал со ин­тен­зив­ни на­ста­пи по све­тот. До­се­га ре­а­ли­зи­рал 14 тур­неи во Ав­стра­ли­ја, 12 во Ка­на­да и мно­гу кон­цер­ти низ Евро­па. На тие тур­неи пре­ку пес­на­та и ин­стру­мен­ти­те са­кал да ја прет­ста­ви ви­стин­ска­та из­вор­на ма­ке­дон­ска пес­на. А на­шин­ци­те тоа со оду­ше­ву­ва­ње го при­фа­ќа­ле. Тие кон­цер­ти за Јан­ко би­ле не­за­бо­рав­ни и за­се­ко­гаш ќе оста­нат дла­бо­ко во не­го­во­то па­ме­те­ње.

– На тие на­ста­пи сфа­тив де­ка Ма­ке­дон­ци­те што се да­ле­ку од та­тко­ви­на­та мно­гу по­ве­ќе ја са­ка­ат и це­нат ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка откол­ку ние ту­ка – со ре­зиг­ни­ра­ност зак­лу­чу­ва Јан­ко.

Во осум­де­сет­ти­те го­ди­ни поч­нал да учес­тву­ва на Ва­лан­дов­ски­от фе­сти­вал, ко­га и офи­ци­јал­но ја поч­нал со­ра­бо­тка­та со Жак­ли­на, де­нес не­го­ва со­пру­га. Со Жак­ли­на на Ва­лан­до­во от­пе­а­ле мно­гу хи­то­ви и осво­и­ле мно­гу на­гра­ди.

Тоа се пес­ни­те „Ср­це из­го­ре“, „Јас  те љу­бам до ве­ка“,„Мом­че бре“,„Зап­ла­чи мо­ја Ма­ке­до­ни­јо“ и „Ча­ки пан­ке­рот“, ко­ја е пр­ва фе­сти­вал­ска ху­мо­ри­стич­на ком­по­зи­ци­ја и ста­на­ла ви­стин­ски хит. Јан­ко со гор­дост се при­се­ту­ва на да­леч­на­та 1987 го­ди­на.

– Таа го­ди­на за­ед­но со Сми­ља Ан­до­нов­ска на­ста­пив­ме на фе­сти­ва­лот во Или­џа и осво­ив­ме пр­ва на­гра­да од жи­рито за ком­по­зи­ци­ја­та „Двај­ца пак сме се­га“ – вели Узунов.

Во 50-го­диш­но­то по­сто­е­ње на фе­сти­ва­лот, тоа е единс­тве­на на­гра­да што ја до­би­ле пе­ја­чи Ма­ке­дон­ци. Тек­стот е на не­из­беж­ни­от Ге­ор­ги­ев и бил од­бран за нај­до­бар. След­на­та го­ди­на на Или­џа до­бил на­гра­да за аранж­ман на пес­на­та „Еј пла­ни­но“. Од 1990 го­ди­на за­ед­но со Жак­ли­на учес­тву­вал на фе­сти­ва­лот за па­три­от­ски и ро­до­љу­би­ви пес­ни ,„Го­це-фест“ и во пр­ви­те три го­ди­ни до­бил нај­ви­со­ки приз­на­ни­ја. Нај­за­бе­ле­жи­тел­ни пес­ни што оста­ви­ле тра­га на фе­сти­ва­лот се: „Слав­ни­от ју­нак Го­це“, „Ма­ке­дон­че со­ко­ле“, „Не се да­вај Ма­ке­до­ни­јо“и „Ма­ке­дон­ско зна­ме“, ко­ја ја от­пеал за­ед­но со гру­па­та „Сир­ма“.

Во 1994 го­ди­на се слу­чил не­на­де­ен пре­сврт во нив­на­та му­зич­ка ка­ри­е­ра. Ре­ши­ле да се пов­ле­чат од фе­сти­ва­ли­те и да поч­на со ра­бо­та со своја шко­ла за ги­та­ра и за естрад­но пе­е­ње „Узун“ во Скоп­је. От­то­гаш, па на­та­му си­те свои но­ви про­е­кти ги пре­зен­ти­ра­ат на сво­и­те го­диш­ни кон­цер­ти, што се­кој де­кем­ври со учес­ни­ци­те во шко­ла­та ги одр­жу­ва­ат во Скоп­је и на кои се­кој уче­ник сви­ри по ед­на ну­ме­ра во жи­во. Овие но­во­го­диш­ни тра­ди­ци­о­нал­ни ху­ма­ни­тар­ни кон­цер­ти се по­све­ту­ва­ат на не­ко­ја зна­чај­на лич­ност или на не­кој ко­му му е по­треб­на не­ка­ква по­мош. Во шко­ла­та го­диш­но му­зи­ци­ра­ат по пе­де­се­ти­на уче­ни­ци и Јан­ко и Жак­ли­на се гор­де­ат со тоа што го здо­би­ва­ат уче­ни­ци­те ка­ко ква­ли­тет по на­пу­шта­ње­то на шко­ла­та. По­тоа тие се ви­стин­ски пре­зен­те­ри на ма­ке­дон­ски­от на­ро­ден ме­лос.

Узу­нов па­ра­лел­но со ова под­го­тву­ва и че­ти­ри кни­ги за изу­чу­ва­ње мо­дер­на ги­та­ра. Тоа што ќе има­ат мож­ност да го изу­чу­ва­ат не­го­ви­те след­бе­ни­ци е ба­зи­ра­но на не­го­во­то до­се­гаш­но искус­тво за че­ти­ри сте­пе­ни му­зич­ко обра­зо­ва­ние. За крај ве­ли де­ка уште се­га поч­ну­ва да раз­мис­лу­ва за ор­га­ни­за­ци­ја­та на го­ле­ми­от кон­церт што са­ка да го на­пра­ви при кра­јот на след­на­та го­ди­на, а по по­вод 50 го­ди­ни од не­го­ва­та му­зич­ка ка­ри­е­ра. Горд е на се­то тоа што го соз­дал до­се­га во му­зи­ка­та и сме­та де­ка тоа тре­ба да би­де до­сто­инс­тве­но обе­ле­жа­но.

(Пишува: Тони Стојковски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.