Дарко Рундек: Љубовта може да се негува и некои од моите песни можат да помогнат во тоа

Дар­ко Рун­дек (58) отсе­ко­гаш бил по­се­бен и автен­ти­чен му­зи­чар, кој зра­чи со енер­ги­ја, ко­ја во исто вре­ме ве за­мрз­ну­ва и ве то­пи. Не­го­ва­та ге­ни­јал­ност е втка­е­на во пес­ни­те, кои со де­це­нии нѐ ве­се­лат и нѐ рас­та­жу­ва­ат. Ви­стин­ски ман­гуп на сце­на­та, раз­уз­дан сеј­мен, кој гор­до го но­си ша­лот од сви­ла на сво­јот врат, но во исто вре­ме и се­ме­ен чо­век, кој со го­ди­ни со се­мејс­тво­то жи­вее во Фран­ци­ја. Соз­да­ва му­зи­ка за те­а­тар и за филм, ужи­ва во тоа што го ра­бо­ти и по­вре­ме­но до­а­ѓа во род­на­та Хр­ват­ска. Со „Рун­дек и Кар­го трио“ одр­жу­ва кон­цер­ти на про­сто­ри­те на по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја, но и го­сту­ва по европ­ски­те ме­тро­по­ли. Тој е еден од ре­тки­те му­зи­ча­ри, чиј­што де­не­шен ан­гаж­ман во му­зи­ка­та не се све­ду­ва на ре­цик­ли­ра­ње на пес­ни­те од по­че­то­кот на ка­ри­е­ра­та. Рун­дек освен му­зи­чар, е и по­ет, ре­жи­сер и актер, еден од ос­но­ва­чи­те на култ­на­та хр­ват­ска гру­па „Ха­у­стор“. Зад се­бе има пет ал­бу­ми со „Ха­у­стор“ и исто тол­ку со „Дар­ко Рун­дек и Кар­го ор­ке­стар“. По пет го­ди­ни па­у­за, „Рун­дек и Кар­го трио“ по­втор­но до­а­ѓа­ат во Ма­ке­до­ни­ја и ќе го­сту­ва­ат на 9 мај во Уни­вер­зал­на са­ла во Скоп­је (20.30 ча­сот).

Пос­ле­ден пат бе­вте во Скоп­је пред пет го­ди­ни, ко­га има­вте од­лич­на клуп­ска свир­ка во „Ха­ва­на“.  Ка­кви спо­ме­ни но­си­те од тоа Скоп­је и од таа свир­ка? Што оче­ку­ва­те се­га од овој кон­церт во Уни­вер­зал­на са­ла?

РУНДЕК: Спо­ме­ни­те на свир­ка­та во „Ха­ва­на“ се при­лич­но бол­ни би­деј­ќи се бо­рев­ме со зву­кот, разг­ла­сот се рас­па­ѓа­ше, не­ма­ше воз­дух. Но, ка­ко што ве­ли­те, се из­бо­рив­ме со проб­ле­ми­те и, за сре­ќа, пуб­ли­ка­та не ги де­ле­ше на­ши­те проб­ле­ми. Пре­крас­на­та скоп­ска пуб­ли­ка нѐ под­др­жу­ва­ше и нѐ но­се­ше це­ли­от кон­церт. Но, ед­на го­ди­на прет­ход­но, сви­рев­ме ка­ко „Рун­дек и Кар­го трио“ на „Скоп­ски­от џез-фе­сти­вал“, во Уни­вер­зал­на са­ла и тој кон­церт ни оста­на во мно­гу дра­го се­ќа­ва­ње би­деј­ќи таа са­ла има од­лич­на аку­сти­ка, има ат­мо­сфе­ра, од­лич­на сце­на и ви­стин­ска рам­но­те­жа ме­ѓу ин­ти­мен и го­лем кон­цер­тен про­стор. Ток­му та­кво не­што ни од­го­ва­ра на тоа што се­га го сви­ри­ме.

Во пос­лед­ни­те го­ди­ни, кон­цер­ти­те што ги пра­ви­те со „Кар­го ор­ке­стар“ се на по­ма­ли ме­ста, во клу­бо­ви, пред по­мал број пуб­ли­ка, а ат­мо­сфе­ра­та е по­ве­ќе ин­тим­на. Тоа до­а­ѓа со го­ди­ни­те?

РУНДЕК: Не, не до­а­ѓа тоа со го­ди­ни­те, ту­ку во пос­лед­но вре­ме теж­не­е­ме кон те­а­тар­ски и кон­церт­ни са­ли во кои се се­ди, а не во клу­бо­ви би­деј­ќи ни пре­чи за­мо­рот, ча­дот од ци­га­ри­те, ме­ша­ни­ца­та и вре­ва­та око­лу шан­ко­ви­те. Кај те­а­тар­ски­те или кон­церт­ни са­ли, тие што има­ат по­ве­ќе од 1.000 ме­ста, обич­но, ни се мно­гу го­ле­ми би­деј­ќи еден дел од пуб­ли­ка­та е пре­да­ле­ку. Мо­же­би таа ин­тим­ност се­га, ко­га сум по­во­зра­сен ми од­го­ва­ра по­ве­ќе откол­ку ко­га бев пом­лад, а го­ле­ма уло­га игра и мо­мен­тот што се­га мо­жам да ги из­би­рам са­ли­те.

И по тол­ку го­ди­ни на му­зич­ка­та сце­на, Вие зра­чи­те со енер­ги­ја, ко­ја во исто вре­ме и за­мрз­ну­ва и то­пи. Ва­ша­та ге­ни­јал­ност е втка­е­на во Ва­ши­те тек­сто­ви, кои се пе­ат ве­ќе со де­це­нии. Кои сти­хо­ви Ви се оми­ле­ни?

РУНДЕК: „Ја би мо­го да мо­гу, ја би знао да знам“.

Во Ва­ши­те тек­сто­ви пре­ов­ла­ду­ва љу­бо­вта. Да­ли е таа дви­жеч­ка­та си­ла?

РУНДЕК: Па, на не­кој на­чин, да. Пог­лед инс­пи­ри­ран од љу­бов гле­да уба­ви­на, бо­гат­ство, ра­дост та­му ка­де што сту­де­ни­от пог­лед гле­да про­сеч­ност, си­ро­ма­шти­ја и здо­дев­ност. Љу­бо­вта мо­же да се не­гу­ва и не­кои од мо­и­те пес­ни мо­жат да по­мог­нат во тоа.

По­че­то­кот на Ва­ша­та му­зич­ка ка­ри­е­ра е по­вр­зан со „Ха­у­стор“, ед­на од нај­важ­ни­те по­ја­ви на за­греп­ска­та му­зич­ка сце­на. Де­нес ја про­дол­жу­ва­те ра­бо­та­та со „Кар­го трио“, а во ме­ѓу­вре­ме ра­бо­те­вте ка­ко по­мош­ник-ре­жи­сер во те­а­тар, по­вре­ме­но глу­ме­вте во прет­ста­ви, ре­жи­ра­вте, пи­шу­ва­вте му­зи­ка за филм, ком­по­ни­ра­вте му­зи­ка за те­а­тар… Што Ве ис­пол­ну­ва најм­но­гу?

РУНДЕК: Најм­но­гу ужи­вам соз­да­вај­ќи му­зи­ка за те­а­тар и за филм.

Бе­вте во Ин­ди­ја. Со ка­кви впе­ча­то­ци се вра­ќа­те от­та­му и што на­у­чи­вте од таа зем­ја?

РУНДЕК: Во Ин­ди­ја се срет­нав со го­ле­ма си­ро­ма­шти­ја, мно­гу прав, пре­у­ба­ви же­ни, ми­сте­рии, но и со го­ле­мо зна­е­ње за тоа ка­ко функ­ци­о­ни­ра­ат чо­ве­кот и не­вид­ли­ви­те си­ли. Да не се ла­же­ме, во Ин­ди­ја има и мно­гу праз­но­ве­рие. Бла­го­да­ре­ние на па­тот во Ин­ди­ја здо­бив го­ле­мо зна­е­ње и на­у­чив мно­гу по­ве­ќе за се­бе и за все­ле­на­та.

Со го­ди­ни жи­ве­е­те во Фран­ци­ја, та­му ра­бо­ти­те, соз­да­ва­те му­зи­ка. До­а­ѓа­те ли че­сто во Хр­ват­ска и ка­ко Ви се чи­ни ко­га ги по­се­ту­ва­те по­ра­неш­ни­те ју­гос­ло­вен­ски зем­ји во кои одр­жу­ва­те кон­цер­ти? Има ли не­ка­ква раз­ли­ка?

РУНДЕК: Во Хр­ват­ска до­а­ѓам сѐ по­че­сто – и при­ват­но и служ­бе­но. Ту­ка сви­рам и сни­мам и од Хр­ват­ска трг­ну­вам на кон­цер­ти по дру­ги­те  зем­ји од по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја. Хр­ват­ска изг­ле­да уба­во и зе­ле­но, но и за­гри­же­но. На мо­ре е по­мал­ку за­гри­же­на, откол­ку на коп­но би­деј­ќи тие што жи­ве­ат по­крај мор­ски­от брег се­ко­гаш мо­жат да уло­ват ри­ба за ру­чек. А и кли­ма­та е поб­ла­га. Ни во дру­ги­те зем­ји не е по­лес­но, но лу­ѓе­то кон Исто­кот се по­от­пу­ште­ни. Ни­ко­му не му е јас­но ка­ко да се изв­ле­че од еко­ном­ска­та кри­за и ка­ко да се по­ста­ви кон ид­ни­на­та.

Ка­ква му­зи­ка са­ка­те да слу­ша­те? И што са­ка­те да слу­ша­те од ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка? Што Ви се за­ка­чи­ло на уво од ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка?

РУНДЕК: Не слу­шам мно­гу му­зи­ка. Мно­гу­ми­на ја слу­ша­ат во зад­ни­на це­ло вре­ме. Јас не мо­жам та­ка би­деј­ќи ми го одв­ле­ку­ва вни­ма­ни­е­то ако е до­бра или ме ма­чи ако е ло­ша. Најм­но­гу слу­шам ед­но па­ри­ско ра­дио, ФИП, кое ну­ди мал­ку го­вор и од­лич­на, раз­но­вид­на му­зи­ка – од џез, пре­ку свет­ска му­зи­ка до кла­си­ка. Од со­вре­ме­на­та ма­ке­дон­ска му­зи­ка пред не­кол­ку го­ди­ни ја открив и ја за­са­кав му­зи­ка­та на „Фол­тин“.

По­во­зрас­ни­те слу­ша­те­ли ги па­ме­тат и уште до­бро ги зна­ат на­и­зуст сти­хо­ви­те на „Ена“, „Шејн“, „Ја же­лим“, „Ула ула­ла“, „Уза­луд пи­таш“, „Би мо­го да мо­гу“… На ка­кво вре­ме, ка­кви спо­ме­ни во Вас бу­дат овие сти­хо­ви? Ка­кво бе­ше вре­ме­то ко­га ги пи­шу­ва­вте?

РУНДЕК: Тие пес­ни за ме­не не се вр­за­ни со вре­ме­то ко­га на­ста­на­ле, ко­га сум ги пи­шу­вал. Ко­га ги сви­ри­ме на кон­церт, тие го­во­рат за нас се­га, ка­кви сме ние.

Го но­си­те ли уште ша­лот од сви­ла?

РУНДЕК: Да. До­не­сов не­кол­ку од Ин­ди­ја и ужи­вам да ги но­сам.

До­а­ѓа ли апо­ка­лип­са­та?

РУНДЕК: Мо­же­би е ве­ќе ту­ка. Да се ра­ду­ва­ме!

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.