Посебна понуда за Валентин, американски колачиња во скопската Турска чаршија

Утре е денот на вљубените. И денот на виното. Некој ги слави двата празника, некој љуби да љуби, некој љуби убаво вино. За оние кои љубат убави колачиња, вистински избор е слаткарницата „К8“ или во превод „Кејт“. Се наоѓа во ср­це­то на Ста­ра­та скоп­ска чар­ши­ја, отка­ко ќе по­ми­не­те по­крај по­ра­неш­на­та сто­ков­на ку­ќа „Мост“, па про­дол­жу­ва­те го­ре, по ска­ли­те и ги од­ми­ну­ва­те ка­фе­ан­чи­ња­та ка­де што се ужи­ва со уба­во ви­но и во ам­би­ен­тот, про­дол­жу­ва­те да се сим­ну­ва­те на­до­лу, да разг­ле­ду­ва­те. И пред очи ќе ви се по­ја­ви „К8“ или во пре­вод „Кејт“. Сла­ткар­ни­ца, ка­фе­те­ри­ја, пе­кар­ни­ца. Љу­по­пит­ство­то ќе ве на­те­ра да вле­зе­те, а вра­бо­те­ни­те љу­без­но сѐ ќе ви об­јас­нат што да про­ба­те, ако по­ба­ра­те со­вет. Ако не са­ка­те, ќе ри­зи­ку­ва­те, ама во ни­ту еден мо­мент не­ма да по­гре­ши­те. Сѐ е та­зе зго­тве­но, ис­пе­че­но, а ат­мо­сфе­ра­та е до­маш­на. Са­мо за ужи­ва­ње. Ка­фе, чај, ко­ла­че и де­нот мо­же да поч­не. На по­до­бро, се раз­би­ра.

Тор­та со си­ре­ње или чи­скејк, џем-чвар­ки или сла­тко же­ле со вкус­на ко­ра од овес, тол­ха­ус или лен­та со пар­чи­ња чо­ко­ла­да, по­тоа бра­у­нис или ко­ла­чи­ња со чо­ко­ла­да, тор­та од ли­мон, рок-стар бра­у­нис, пи­ти со бо­ро­вин­ки, со ти­ква, кла­сич­ни аме­ри­кан­ски бра­у­нис. Сѐ се ова ти­пич­ни, аме­ри­кан­ски, тра­ди­ци­о­нал­ни ко­ла­чи­ња, кои од не­о­дам­на се про­из­ве­ду­ва­ат и се про­да­ва­ат во Скоп­је.

Во неделникот „Република“ имавме разговор со Кетрин Бејкју, Американка, која заедно со нејзиниот сопруг Дејвид се сопственици на „К8“. Ви пренесуваме дел од текстот кој излезе во неделникот.

Сла­ткар­ни­ца­та не за­фа­ќа го­лем про­стор. На­про­тив, ма­ла е и ин­тим­на, има са­мо три-че­ти­ри ма­сич­ки вна­тре, но за­тоа, пак, над­вор, на те­ра­са­та има до­вол­но про­стор за си­те по­се­ти­те­ли. На ка­тот го­тви Ке­трин Бејк­ју, Аме­ри­кан­ка, ко­ја осум го­ди­ни жи­вее во Ма­ке­до­ни­ја. Таа и неј­зи­ни­от со­пруг Деј­вид се сопс­тве­ни­ци на „К8“, ко­ја име­то го до­би­ла по Кејт. Пред не­пол­ни че­ти­ри ме­се­ци ја отво­ри­ја сла­ткр­ни­ца­та во ср­це­то на Тур­ска­та чар­ши­ја во Скоп­је. Во Ма­ке­до­ни­ја се ве­ќе осум го­ди­ни и за­се­га ту­ка ин­ве­сти­ра­ат, ра­бо­тат и жи­ве­ат. Дош­ле на кра­тко, по пре­по­ра­ка на еден при­ја­тел, Аме­ри­ка­нец, кој ве­ќе ра­бо­тел во Ма­ке­до­ни­ја во ком­па­ни­ја за комп­ју­тер­ски соф­твер и еве, ту­ка се ве­ќе осум го­ди­ни. И двај­ца­та ги са­ка­ат при­род­ни­те уба­ви­ни на Ма­ке­до­ни­ја, сме­та­ат де­ка на­ро­дот е нај­го­ле­ми­от би­сер што го има­ме, го обо­жа­ва­ат пе­ша­че­ње­то и пла­ни­на­ре­ње­то, но отка­ко ја има­ат сла­ткар­ни­ца­та, има­ат по­мал­ку вре­ме за тоа.

– Иде­ја­та за отво­ра­ње­то на „Кејт“ не е но­ва. Го­тве­ње­то ми бе­ше про­фе­си­ја во САД и дол­го вре­ме се за­ни­ма­вав со тоа. Го обо­жа­вам го­тве­ње­то. Во САД имав искус­тво со раз­лич­ни ре­сто­ра­ни. Еден пер­и­од ра­бо­тев во пе­кар­ни­ца ка­де што се пра­ве­ше леб со ква­сец, по­тоа ра­бо­тев во еден фран­цу­ски ре­сто­ран две го­ди­ни и тоа са­мо со де­сер­ти и тоа изг­ле­да­ше исто ка­ко во оние ре­ал­ни шо­уа со лу­ди ше­фо­ви-го­тва­чи. На крај, ра­бо­тев во ед­на се­меј­на пе­кар­ни­ца. Од нив ја пре­зе­дов иде­ја­та за ва­ква пе­кар­ни­ца и ја прес­ли­кав ту­ка во Скоп­је – ја поч­на при­каз­на­та Ке­трин Бејк­ју.

Од тоа што го на­у­чи­ла во САД ра­бо­теј­ќи во раз­лич­ни ре­сто­ра­ни знае де­ка са­ка да на­пра­ви не­што до­маш­но, не­што вкус­но, не­што што по­тсе­ту­ва на до­маш­на ат­мо­сфе­ра.

– Не са­кам да на­пра­вам фа­бри­ка, са­кам да на­пра­вам не­што што по­тсе­ту­ва на до­маш­на ат­мо­сфе­ра. Се­ко­ја де­лов­на аван­ту­ра, без раз­ли­ка да­ли тоа го пра­ви­те во ва­ша­та та­тко­ви­на или во странс­тво, ка­де што сте стра­нец, е пра­ша­ње на вер­ба. За­тоа јас ве­ру­вам и мо­рам да се на­де­вам на Гос­под де­ка ќе ус­пее. Се­ка­ко де­ка тре­ба и мно­гу ра­бо­та, но јас имам вер­ба. А, тоа е нај­важ­но – сме­та Кејт.

И до­де­ка го­сти­те ужи­ва­ат во неј­зи­ни­те спе­ци­ја­ли­те­ти, таа го­тви го­ре, на ка­тот. Иа­ко ре­цеп­ти­те се тра­ди­ци­о­нал­ни, аме­ри­кан­ски, таа во нив­но­то под­го­тву­ва­ње ко­ри­сти ма­ке­дон­ски про­ду­кти. Го обо­жа­ва ма­ке­дон­ско­то овош­је, кое го ко­ри­сти во сво­и­те пи­ти и ко­ла­чи­ња, а не мо­же да им од­до­лее на ди­ви­те ја­го­ди и бо­ровн­ки, кои ги бе­ре по ма­ке­дон­ски­те пла­ни­ни. Ка­ко ви­стин­ски вљу­бе­ник во пла­ни­на­ре­ње­то и во пе­ша­че­ње­то знае во кој пер­и­од од го­ди­на­та ка­де рас­тат ди­ви­те ја­го­ди и бо­ро­вин­ки и ка­де мо­же да се на­бе­рат.

На ме­ни­то на „К8“, освен стан­дард­ни­те тол­ха­ус, ле­мон па­кер, рок-стар бра­у­нис, кап­кејк, гоб има и про­из­во­ди што се пра­ват спе­ци­јал­но за праз­ни­ци, ка­ко за Бо­жик, Бад­ник, Де­нот на бла­го­дар­но­ста, по­тоа пи­ти со ја­бол­ка, со бо­ро­вин­ки, со ти­ква, спе­ци­јал­ни ко­ла­чи­ња со ѓум­бир…

За ме­сто­по­лож­ба­та на „К8“ Кејт ве­ли де­ка е од­лич­на, ре­чи­си со­вр­ше­на.

– Се ше­тав низ Скоп­је, разг­ле­ду­вав ба­рај­ќи со­од­вет­но ме­сто за на­ша­та сла­ткар­ни­ца. Со­ну­вав, фан­та­зи­рав за ва­кво ме­сто и мно­гу сум среќ­на што го нај­дов. Ток­му та­кво го за­мис­лу­вав. Мис­лам де­ка го­ле­ма уло­га игра­ше исто­ри­ска­та уба­ви­на на чар­ши­ја­та, тра­ди­ци­ја­та што ја но­си со се­бе. Таа е мно­гу по­се­те­на од ту­ри­сти и ток­му тоа ни бе­ше иде­ја­та ко­га ја отво­рав­ме сла­ткар­ни­ца­та. Стра­те­ги­ски, мно­гу е бли­ску до аме­ри­кан­ска­та ам­ба­са­да. Мис­лам де­ка це­ни­те се мно­гу до­стап­ни и за Ма­ке­дон­ци­те и за Ал­бан­ци­те. Но, во исто вре­ме е до­бро да се би­де до­ста­пен и за стран­ци­те што ја по­се­ту­ва­ат Ма­ке­до­ни­ја – ве­ли Кејт.

На отво­ра­ње­то на сла­ткар­ни­ца­та во Скоп­је при­сус­тву­ва­ше и аме­ри­кан­ски­от ам­ба­са­дор во Ма­ке­до­ни­ја, Пол Во­лерс.

Таа има мно­гу по­зи­тив­но искус­тво до­се­га во ра­бо­та­та и од кон­та­кти­те со му­ште­ри­и­те што до­а­ѓа­ат да ја по­се­тат сла­ткар­ни­ца­та дош­ла до зак­лу­чок де­ка Ма­ке­дон­ци­те са­ка­ат да екс­пе­ри­мен­ти­ра­ат со но­ви вку­со­ви ко­га ста­ну­ва збор за хра­на­та.

– Са­кам да би­дам во кон­такт со му­ште­ри­и­те, да се прис­по­со­бам на нив­ни­те жел­би. Се­ко­гаш ко­га имам шан­са раз­го­ва­рам со нив. Са­кам да знам да­ли им се до­па­ѓа­ат на­ши­те про­из­во­ди, да­ли има­ат не­ка­ква кри­ти­ка, да­ли са­ка­ат да про­ба­ат не­што но­во, не­што што го не­ма­ме во по­ну­да­та. Че­сто пра­ви­ме и про­мо­тив­ни про­из­во­ди, на не­дел­на ос­но­ва, па го сле­ди­ме вку­сот, тоа што им се до­па­ѓа на му­ште­ри­и­те го за­др­жу­ва­ме на ме­ни­то – до­да­ва Бејк­ју.

Ке­трин и Деј­вид Бејк­ју прв­пат дош­ле во Ма­ке­до­ни­ја пред осум го­ди­ни. Еден при­ја­тел, Аме­ри­ка­нец, ве­ќе имал ком­па­ни­ја за соф­твер ту­ка, во Ма­ке­до­ни­ја, и ги по­ка­нил да го истра­жат па­за­рот. Дош­ле од љу­бо­пит­ство и еве, оста­на­ле ту­ка ве­ќе осум го­ди­ни. Деј­вид сѐ уште ра­бо­ти во ком­па­ни­ја­та за соф­твер, но по­ле­ка го на­ма­лу­ва ра­бот­но­то вре­ме со цел да ѝ по­мог­не на Ке­трин во сла­ткар­ни­ца­та. Оду­ше­ве­ни се од Ма­ке­до­ни­ја, по­себ­но од на­ро­дот и од при­род­ни­те уба­ви­ни.

Але­ксан­дра Маз­не­ва – Бун­да­лев­ска

Фо­то: Игор Ан­ге­лов­ски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.