Драган Спасов – Дац: Се изборив да бидам Дац, а не синот на Стево

Че­сти­тки за на­гра­да­та „Пе­тре Пр­лич­ко“. Актер од пом­ла­да­та ге­не­ра­ци­ја, најм­ла­ди­от актер што вле­зе во друш­тво­то на Џу­мер­ко, Емил Ру­бен, Ме­то Јо­ва­нов­ски, Чо­рев­ски…
ДАЦ:  На­гра­ди­те се уба­ви, а ако ве­ќе сум ја до­бил ка­ко најм­лад актер, ве­ро­јат­но сум ја зас­лу­жил. Се­пак, од мо­е­то за­ста­ну­ва­ње на сце­на  до де­нес, ре­чи­си си­те уло­ги ми се глав­ни. Имам до­би­е­но мно­гу приз­на­ни­ја, на­гра­ди… Во­о­би­ча­е­но, лу­ѓе­то оче­ку­ва­ат жи­вот­но де­ло да се до­бие не­ка­де пред пен­зи­ја или по пен­зи­ја. Зо­што? Ова е еден до­се­га­шен опус. Мо­же ќе до­би­јам уште ед­на, ако би­дам тру­до­љу­бив уште ед­но пе­де­сет го­ди­ни (се смее).

Збор два за Пе­тре Пр­лич­ко… Што зна­чи за Вас ова име?
ДАЦ:  На сце­на не за­ста­нав со не­го… А го поз­на­вав лич­но. Игра­ше во Драм­ски, во „Пол­не­та пти­ца“, во „Сом­ни­тел­но ли­це“. Го поз­на­вам од сце­на. Не­го­ва­та го­ле­ми­на бе­ше во тоа што од­лич­но си ја зна­е­ше ра­бо­та­та. Не знам кол­ку фил­мо­ви сни­ми, бе­ше ле­ген­да на ју­гос­ло­вен­ска­та сце­на. Чо­век што по­ми­нал низ сѐ, низ си­то и ре­ше­то. Ка­де уште не играл, од ли­ва­да до нај­го­ле­ми­те сце­ни. Го­ле­мо име, за­тоа и оваа на­гра­да што го но­си не­го­во­то име е зна­чај­но. Ми оста­ва­ше го­лем впе­ча­ток на сце­на за­тоа што бе­ше ле­сен, ка­ко пер­дув. Не му се поз­на­ваа го­ди­ни­те, бу­квал­но леб­де­ше на сце­на. Тоа е одраз на љу­бо­вта кон оваа сце­на. А оваа про­фе­си­ја мо­ра да се са­ка.

Има­вте од­ли­чен на­стап во „Ог­не­ни ја­зи­ци“ во ре­жи­ја на Сло­бо­дан Ун­ков­ски. Мис­лам де­ка Ва­ша­та игра оста­ви мно­гу по­зи­ти­вен впе­ча­ток кај лу­ѓе­то, а прет­ста­ва­та е, мо­же­би ,нај­до­бро­то не­што што из­лег­ло го­ди­на­ва, ако не и по­дол­го.
ДАЦ:  Не­ко­гаш кри­ти­ка­та и пуб­ли­ка­та не се сог­ла­су­ва­ат, но ту­ка е сѐ по­го­де­но. И пуб­ли­ка до­а­ѓа и кри­ти­ка­та е по­зи­тив­на. Ова е збир на по­ве­ќе уба­ви ра­бо­ти – Ун­ко, Го­ран Сте­фа­нов­ски, Зла­тко Ори­ѓан­ски , Игор То­шев­ски и, на крај, ние глум­ци­те, си­те за­ед­но ус­пе­ав­ме да го на­пра­вив­ме тоа. Ма­ко­трп­на ра­бо­та, про­би од  10 до че­ти­ри. Осо­бе­но пр­ви­те про­би, ко­га про­о­ду­ва­ме на сце­на, има тол­ку мно­гу праз­ни че­ко­ри, се тро­ши енер­ги­ја ба­ди­ја­ла, мр­тви умор­ни се вра­ќав­ме до­ма по­ра­ди тој зби­ен про­цес. За сре­ќа, и за на­ша ра­дост, ра­бо­тев­ме со Ун­ков­ски од кој имав­ме до­пол­ни­тел­на енер­ги­ја. Тој е мно­гу шар­ман­тен ка­ко чо­век и ка­ко ре­жи­сер.  По­тоа де­сет де­на по ред имав­ме про­би и на­у­тро и на­ве­чер. Ду­ри и се по­го­ди не­кој ко­ле­га да има прет­ста­ва во друг те­а­тар, па поч­ну­вав­ме во де­сет на­ве­чер до два по пол­ноќ. Се­га тие ра­бо­ти се па­ме­тат ка­ко уба­ви ра­бо­ти за­тоа што на­пра­вив­ме од­лич­на прет­ста­ва. Се­га има одре­де­ни фе­сти­ва­ли, ќе ви­ди­ме ка­ко ќе по­ми­не прет­ста­ва­та.

Во пос­лед­но вре­ме има­те од­ли­чен из­бор  на уло­ги – оди­гра­вте од­лич­но во „Хам­лет“, фас­ци­ни­ра­вте во „Ге­не­ти­ка на ку­чи­ња­та“, ги оста­ви­вте си­те без збор во „Ог­не­ни ја­зи­ци“…
ДАЦ: Не де­ка ра­бо­там по­и­на­ку од по­ра­но. Ве­ро­јат­но се по­го­де­ни уло­ги­те, ре­жи­се­рот, енер­ги­ја­та. Ко­га се­то тоа ќе се по­го­ди ста­ну­ва не­што дру­го. Да­дов сѐ од се­бе… не­ма прет­ста­ва во ко­ја играм пос­ла­бо. Уло­га­та знае да да­де до­пол­ни­те­лен пот­тик за да се на­пра­ви што по­до­бро. Мо­ја­та пр­ва глав­на уло­га бе­ше во 1990 го­ди­на во „ Не се­га дра­га“, бев млад… Ја оди­грав­ме 150-160 па­ти пред пол­на са­ла и за неа ја до­бив пр­ва­та на­гра­да. Се­ка­ко, се­га е со­се­ма по­зре­ло, со це­ли­от то­вар што го но­си жи­во­тот. Ун­ков­ски на ака­де­ми­ја ве­ле­ше – глу­ма­та се гле­да. Тре­ба да ви­диш над­вор, и не са­мо што се гле­да, ту­ку и се чув­ству­ва на сво­ја ко­жа. Кол­ку по­до­бро ќе го со­бе­реш тоа од не­ка­де, тие раз­ни ин­фор­ма­ции што се чу­ва­ат во не­кој чу­ден фајл во мо­зо­кот за по­тоа  да ги пре­да­деш на сце­на, во одре­де­но вре­ме, во точ­но ме­сто.

Што е со фил­мот?
ДАЦ: Не­ка­ко фил­мот ме из­бег­на ме­не ли јас ли го из­бег­нав фил­мот. Имав не­кои оби­ди ка­ко пом­лад, ТВ-фил­мо­ви, се­рии… Пр­ви­от се­ри­о­зен филм во кој играм е „До бал­чак“ од ми­на­та­та го­ди­на. Имам ин­те­рес­на уло­га, мис­лам де­ка су­пер ја на­пра­вив, Сто­ле По­пов ми да­де и по­ве­ќе про­стор  и ед­вај че­кам да ја ви­дам. Се­га поч­наа да се сни­ма­ат фил­мо­ви, што е од­лич­но. По­ра­но се сни­ма­ше ед­наш во пет­на­е­сет го­ди­ни и не­ма­ше ме­сто за си­те. А има­ше ме­сто за не­кои што ве­ќе про­ба­ле на филм, па ре­жи­се­ри­те ги ви­де­ле ка­ко изг­ле­да­ат на плат­но, па си рек­ле дај да не ри­зи­ку­ва­ме, овие до­бро изг­ле­да­ат.

Про­чи­тав сти­хо­ви на ва­ша­та стра­ни­ца на „Фејс­бук“ – Ко­га ме нај­де ме­не, јас те нај­дов те­бе. Ова се ва­ши сти­хо­ви? Ко­му му се по­све­те­ни?
ДАЦ: По­све­те­ни се на мо­ја­та со­пру­га Вес­на. Таа е нај­че­ста­та инс­пи­ра­ци­ја за мо­и­те сти­хо­ви… И мис­лам да из­да­дам кни­га, но не сум поч­нал се­ри­оз­но да се за­ни­ма­вам со тоа. Мо­же не­кој ќе дој­де и ќе ми по­ну­ди да го на­пра­ви­ме тоа. Отсе­ко­гаш сум пи­шу­вал, но сум ре­кол не е ова за ме­не и сум го оста­вил иа­ко оста­на­ло не­ка­де дла­бо­ко во ме­не. Ко­га дој­доа овие сти­хо­ви са­ми, им ги про­чи­тав на лу­ѓе што ја раз­би­ра­ат таа по­е­зи­ја и ба­рав нив­но искре­но мис­ле­ње, беа за­до­вол­ни. Тоа се по­ве­ќе, мо­же­би, мис­ли, со по­ен­та и по­све­та. Еве ми па­ѓа на па­мет „Ми­рис“, по­све­те­на на мо­ја­та со­пру­га:

– Ко­га спие ка­ко да бу­рич­ка во со­нот ба­рај­ќи збо­ро­ви ка­ко да ме раз­бу­ди, ко­га збо­ру­ва ка­ко да ѕу­ни нај­у­ба­ва­та ме­ло­ди­ја што ја знам од пам­ти­век. Ко­га гу­шка ка­ко про­ле­тен ве­тар да соз­да­ва со длан­ки­те, ко­га љу­би ка­ко си­те  вул­ка­ни да ги раз­го­ру­ва со ус­ни­те, а неј­зи­ни­от ми­рис…

 А што е со му­зи­ка­та? Знам де­ка сте мно­гу та­лен­ти­ран и де­ка има­вте ед­на пес­на за отво­ра­ње­то на ка­фу­ле­то.
ДАЦ: Да, пе­ев во мју­зик­лот „Чи­ја си“, „Да­ли да ти приј­дам“. Ина­ку, се­га со Але­ксан­дар Ми­тев­ски на­пра­вив­ме пес­на  за „Скоп­ски­от фе­сти­вал“, со иде­ја јас да пе­ам. Но не ја при­ми­ја. Се­пак, на­бр­зо ќе ја на­пра­ви­ме пес­на­та. Бе­ше ед­но кро­ки-сце­на­рио, са­мо от­сви­ре­на на кла­вир и от­пе­а­на. Не бе­ше до­за­вр­ше­на и та­ка и ги ба­раа на фе­сти­ва­лот. Мис­лам де­ка е до­бра пес­на и ќе се слуш­не на­ско­ро.

Има­ло мно­гу дру­же­ње во те­а­три­те, мно­гу ше­ги, мно­гу за­ба­ва. Мно­гу­ми­на ва­ши ко­ле­ги ве­лат – би­фе­а­та во те­а­три­те не се тоа што беа.
ДАЦ: По­ра­но те­а­тар­ско­то би­фе бе­ше ин­тер­но и не мо­же­ше да вле­зе се­кој, освен при­ви­ле­ги­ра­ни лу­ѓе. Би­фе­то ра­бо­те­ше до утро, се пе­е­ше со ги­та­ри, му­зи­ка, ни­ко­му не пре­чев­ме. Не сме­е­ше ни­кој да вле­зе, ни­ту по­ли­ци­ја. Фа­тив дел од тие со­би­ра­ња. Жи­во­тот го пра­ви сво­е­то,  ве­ќе ги не­ма тие друж­би. Од­вре­ме–на­вре­ме зна­е­ме да се со­бе­ре­ме и, бу­квал­но, да отка­чи­ме. Зна­е­ме да оста­не­ме цел ден во би­фе, а во би­фе што се пра­ви – се чи­та­ат кни­ги, по­е­зи­ја, се отво­ра­ат те­шки му­а­бе­ти…

Ра­сте­ни сте во те­а­тар, со ог­лед на тоа де­ка сте син на од­ли­чен актер, име што зна­чи ме­ѓу љу­би­те­ли­те на ма­ке­дон­ски­от филм и те­а­тар.
ДАЦ: Та­тко ми бе­ше пре­кра­сен актер. Сте­во бе­ше со мно­гу приз­на­ни­ја и го­ле­ми на­гра­ди, со пре­крас­ни уло­ги. До­а­ѓав ов­де од ма­ли но­зе. Има еден ми­рис во шмин­кер­ни­ца­та од ма­сти­ксот, ле­па­кот со кој се ле­пат бра­да­та и му­ста­ќи­те. Ми­ри­са спе­ци­фич­но и тој ми е оста­нат ка­ко спо­мен…  И ба­ба ми чу­ва­ше та­ков до­ма, за да за­ле­пи не­што. А и се џва­ка­ше, вку­сот не го гу­би. Го џва­кав ка­ко де­те, еп­тен го са­кав. Џва­кав ма­стикс.

Да­ли Ви по­мог­на тоа што сте син на поз­нат актер или Ви бе­ше по­ве­ќе то­вар?  До­би­ва­вте ли кри­ти­ки од Сте­во Спа­сов­ски?
ДАЦ:  Мно­гу е по­те­шко да над­ми­неш, а, се на­де­вам, го над­ми­нав, чо­век што е до­бар.  Јас по­са­ку­вам мо­и­те си­нов да ме над­ми­нат ме­не. Тоа бре­ме сто­е­ше на мо­и­те пле­ќи. Ко­га се по­ја­вив на ака­де­ми­ја ре­коа – ви­ди го, исти Сте­во. Мно­гу ли­чев­ме, ка­ко што мо­и­те де­ца ли­чат на ме­не, има­ме не­кој мно­гу си­лен ген. Јас се из­бо­рив да би­дам Дац, а не син му на Сте­во.

Има и ед­на раз­ли­ка што мно­гу­ми­на ги бу­ни – раз­лич­но­то пре­зи­ме – ед­но „ски“ што но­си за­бу­ни.
ДАЦ: Пра­вил­но­то име на та­тко ми е Сте­ван Спа­сов. Во фил­мот „Со­лун­ски­те атен­та­то­ри“ за поз­вуч­но име, кое му оста­на до крај на жи­во­тот го ко­ри­сте­ше Сте­во Спа­сов­ски. И си­те го зна­ат та­ка, па ду­ри и на над­гроб­на­та пло­ча пи­шу­ва Сте­во Спа­сов­ски.  Но се из­бо­рив јас да ста­нам Дац. Не де­ка та­тко ми бе­ше лош. Јас са­кав да би­дам Дац, а не си­нот на Сте­во. А та­тко ми бе­ше мно­гу то­чен во ко­мен­та­ри­те. Бев­ме на ед­на про­ба ко­га поч­ну­вав со прет­ста­ва. Се­дев­ме од стра­на и гле­дав­ме. Ми ре­че – што мис­лиш за сце­на­та. Ре­ков мис­лам де­ка не се слу­ша­ат еден со друг. Ме пог­лед­на и ре­че до­бро… Са­ка­ше да про­ве­ри као гле­дам на ра­бо­ти­те. Не зна­е­ше да фа­ли. Ко­га ќе ка­же­ше до­бро е, зна­че­ше де­ка е од­лич­но.  Во кри­ти­ки­те бе­ше уме­рен. Ко­га ви­де мо­жам сам, ве­ќе не се ме­ша­ше. Зна­е­ше да да­де не­кој со­вет. Мо­ја­та пр­ва, а ве­ро­јат­но и пос­лед­на мо­но­дра­ма бе­ше „Об­лач­на ис­по­вед“ по текст на То­ми  Ос­ман­ли и ре­жи­ја на Де­јан Дам­ја­нов­ски. Уште бе­ше жив ко­га ре­ков де­ка му ја по­све­ту­вам не­му. Но не до­че­ка да ја ви­ди.

Зо­што пос­лед­на мо­но­дра­ма?
ДАЦ:  Те­а­та­рот е ко­ле­ктив.  Ако не дој­дам на про­ба, ќе го рас­и­пам пла­нот на  мо­и­те ко­ле­ги. Кај мо­но­дра­ма­та ни­ко­го не­ма да зез­нам. Но ми бе­ше таж­но што до­а­ѓав сам да оди­грам прет­ста­ва и по­тоа пак сум сам. Не­ма му­а­бет да на­пра­вив­ме… Мно­гу е таж­но.

Во ед­но ин­терв­ју ре­ко­вте де­ка по­ма­ли­от син Сте­фан е ро­ден за актер.
ДАЦ:  Сте­фан е вто­ра го­ди­на во „Кор­ча­гин“ и ќе го под­го­тву­вам за Ака­де­ми­ја. Ја­ков са­ка­ше да оди на ме­ди­ци­на, ама оти­де на мар­ке­тинг и ме­наџ­мент. Ја­ков ка­ко по­мал игра­ше со ме­не во се­ри­ја­та „Чу­дес­на зем­ја Ма­ке­до­ни­ја“, по­тоа син­хро­ни­зи­ра­ше во цр­та­ни, сѐ уште го пра­ви тоа, и Сте­фан син­хро­ни­зи­ра. Ме пра­ша­ле да­ли имам не­кој, и нор­мал­но е да го по­ну­дам тоа што ми е ту­ка и знам де­ка е до­бро.

Бе­вте и со­вет­ник во град Скоп­је. Раз­го­во­рот го во­ди­ме на де­нот на ос­ло­бо­ду­ва­ње на Скоп­је. Де­не­ска мно­гу­ми­на ја упо­тре­бу­ва­ат изре­ка­та – Ова не е мо­е­то Скоп­је. Да­ли е ова Ва­ше­то Скоп­је?
ДАЦ:  Сѐ во свое вре­ме. Ова ќе би­де Скоп­је на тие што го за­тек­на­ле ва­кво. Мо­е­то Скоп­је е та­кво ка­кво што јас сум го за­тек­нал. За по­ста­ри­те е та­кво ка­кво што јас не го за­тек­нав. Мо­е­то Скоп­је е тоа ко­га поч­нав да ги чув­ству­вам пр­ви­те љу­бо­ви, ко­га поч­нав да из­ле­гу­вам и да го осоз­на­вам све­тот. Не ми е важ­но ка­де се на­о­ѓам, бит­но е да е уба­во оп­кру­жу­ва­ње­то… Иа­ко мис­лам де­ка се пре­те­ра со спо­ме­ни­ци­те, мис­лам де­ка е мал­ку мно­гу на ед­но ме­сто.

 Мис­ле­ње за но­ви­от те­а­тар.
ДАЦ: Го про­ше­тав це­ли­от те­а­тар. Ми се до­па­ѓа. Тоа е на­ша ку­ќа и са­кам да има та­кви зда­ни­ја. Но мис­лам де­ка е пре­го­лем. Мно­гу се­ди­шта. Ло­шо е ко­га ќе се игра прет­ста­ва пред праз­на са­ла. Во Драм­ски има 330 се­ди­шта. Та­му со 330 лу­ѓе ќе би­де праз­но. Ина­ку мно­гу е уба­во на­пра­вен и се на­де­вам де­ка ќе се игра пред пол­на са­ла.

Разговараше: Билјана Зафирова
Фото: Александар Ивановски
(Интервјуто со актерот Драган Спасов – Дац е објавено во 63. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.