Борис Дамовски: За Александар Македонски слушнав од баба ми

Ме пре­поз­на­ва­ат, јас низ Скоп­је имам ки­ло­ме­тра­жа кол­ку град­ски авто­бус – низ смеа ве­ли ре­жи­се­рот Бо­рис Да­мов­ски, кој јав­но­ста најм­но­гу го пре­поз­на­ва ка­ко автор на  ани­ми­ра­ни­от са­ти­ри­чен филм „Ед­но­о­ки“. Раз­го­ва­рав­ме во не­го­ва­та кан­це­ла­ри­ја, ин­те­рес­на про­сто­ри­ја во ко­ја има не­ко­ја по­себ­на енер­ги­ја. Ста­ри­те ка­ме­ри и фо­то­а­па­ра­ти има­ат сво­ја при­каз­на. Љу­би­тел на фо­то­гра­фи­ја­та, љу­би­тел на ви­де­ос­ли­ка­та. Се по­тсе­ти на сво­и­те но­ви­нар­ски де­но­ви, ко­га ка­ко 18-го­диш­но мом­че ра­бо­тел за „Екран“…

Да­мов­ски отво­ре­но збо­ру­ва­ше за но­ќта ко­га бе­ше при­ве­ден во рам­ки­те на по­ли­ци­ска­та ак­ци­ја „Шпи­он“. При­пад­ни­ци на спе­ци­јал­на­та еди­ни­ца „Ти­гри“ влег­ле кај не­го до­ма, но, ка­ко што ве­ли, има­ле ко­ре­ктен од­нос со ог­лед на тоа де­ка има ма­ло­лет­но де­те. Сме­та де­ка кон­та­кти­те со лу­ѓе­то за кои се по­ве­де об­ви­не­ние се при­чи­на­та што и тој се нај­де на спи­со­кот на ли­ца што беа уап­се­ни таа ноќ… Со не­го раз­го­ва­рав­ме за ан­ти­кви­за­ци­ја­та, име­то, лу­стра­ци­ја­та, „Ед­но­о­ки“, са­ти­ри­чен филм во кој мно­гу­ми­на има­ле жел­ба да се по­ја­ват и пра­ве­ле сè са­мо нив­на­та ка­ри­ка­ту­ра да би­де дел од след­но­то из­да­ние на про­из­во­дот на „Кон­тра­бан­да“… За тоа Да­мов­ски ко­мен­ти­ра:

– Имав ур­ген­ци­ја од мој при­ја­тел за одре­де­на лич­ност да се по­ја­ви во „Ед­но­о­ки“.

Бе­вте и сè уште сте дел од ед­на гру­па лу­ѓе што јав­но ба­ра­ат да би­дат пре­ки­на­ти пре­го­во­ри­те за име­то, кои  во тој кон­текст ор­га­ни­зи­раа про­те­сти про­тив грч­ки­от шо­ви­ни­зам. Сè уште ли сме­та­те де­ка не тре­ба да се пре­го­ва­ра со јуж­ни­от со­сед, кој, всуш­ност, об­је­ктив­но и не пре­го­ва­ра во спо­рот за име­то?
Да­мов­ски: Тој став е не­про­ме­нет во пог­лед на не­мен­ли­во­ста на име­то, до­де­ка пре­го­во­ри­те, за жал, се по­треб­ни, но не во овој об­лик и под овој па­тро­нат. За раз­ли­ка од мно­зинс­тво­то, кое во ус­пеш­но­ста на овие пре­го­во­ри гле­да са­мо ед­на цел, зач­ле­ну­ва­ње во ЕУ и во НАТО, ме­не и тие це­ли ми се чи­нат не­нуж­ни.

Мо­же ли Ма­ке­до­ни­ја да си доз­во­ли пре­кин на пре­го­во­ри­те во си­ту­а­ци­ја ко­га, об­је­ктив­но, Гр­ци­ја е свет­ска дип­ло­мат­ска ве­ле­си­ла, ко­ја мно­гу лес­но ќе ја зло­у­по­тре­би та­ква­та на­ша по­зи­ци­ја за да нѐ прет­ста­ви ка­ко не­кон­стру­ктив­ни?
Да­мов­ски: Гр­ци­ја е свет­ска дип­ло­мат­ска ше­га, да­ле­ку од ве­ле­си­ла. Таа е тре­ти­ра­на ка­ко ре­тар­ди­ран род­ни­на со фа­бри­ку­ва­но пе­ди­гре од стра­на на неј­зи­на­та „фа­ми­ли­ја“ и се­га, ре­чи­си три ве­ка по­доц­на од стар­тот на таа опе­ра­ци­ја на европ­ски­от ро­ман­ти­зам, ја зло­у­по­тре­бу­ва при­ви­ле­ги­ра­на­та по­зи­ци­ја по­тсе­ту­вај­ќи ги сво­и­те твор­ци кол­ку би­ле на­ив­ни, а тие ни­ко­гаш не­ма да го приз­на­ат тоа. Но, приз­на­ле или не, при­си­ле­ни се од сво­јот срам да се гри­жат за тој не­ус­пе­шен по­лу­про­из­вод.

Ка­ко ја ко­мен­ти­ра­те дво­лич­но­ста на НАТО ка­де што со за­до­волс­тво ги при­ма­ат на­ши­те вој­ни­ци во во­е­ни ми­сии, а не са­ка­ат да нѐ на­пра­ват рам­но­прав­на член­ка и на ЕУ, ка­де што са­мо за нас не ва­жат кри­те­ри­у­ми­те што ва­жат за си­те дру­ги кан­ди­да­ти?
Да­мов­ски: Ка­ко да ко­мен­ти­раш дво­лич­ност, ко­ри­сто­љу­би­вост, пре­врт­ли­вост? На­ши­те вој­ни­ци, овен­ча­ни и сла­ве­ни во ре­до­ви­те на НАТО, се­пак се бо­рат под ту­ѓа аген­да, ба­зи­ра­на на про­фит од ропс­тво. Тоа оста­ва горч­лив вкус во уста­та.

Кол­ку Ва­ше­то фа­ми­ли­јар­но искус­тво ка­ко де­те на про­те­ра­ни Ма­ке­дон­ци од егеј­ски­от дел на Ма­ке­до­ни­ја вли­јае на Ва­ши­те ста­во­ви и во пог­лед на име­то и во пог­лед на се­то тоа што ѝ се слу­чу­ва на Ма­ке­до­ни­ја.
Да­мов­ски: Не мис­лам де­ка по­тек­ло­то е клуч­но во гра­де­ње­то на тие ста­во­ви. Ко­ја би­ло ма­ке­дон­ска фа­ми­ли­ја ка­де што се по­чи­ту­ва­ни, сла­ве­ни па­три­от­ски­те вред­но­сти и ста­во­ви, има исто та­кво вли­ја­ние на ге­не­ра­ци­и­те што ги вос­пи­ту­ва. Единс­тве­на­та пред­ност на тоа по­тек­ло е во тоа што од пр­ва ра­ка учиш де­ка пред­ци од на­ши­те по­ро­бе­ни  те­ри­то­рии го збо­ру­ва­ле овој ја­зик, ја не­гу­ва­ле ма­ке­дон­ска­та кул­ту­ра со по­ко­ле­ни­ја на­на­зад, а тоа са­мо ме пра­ви мал­ку по­ин­фор­ми­ран за ви­стин­ска­та исто­ри­ја на ма­ке­дон­ски­от на­род, исто­ри­ја не­изб­ле­де­на со лаж­ни­от ин­тер­на­ци­о­на­ли­зам не­гу­ван во по­лу­ве­ков­ни­от со­ци­ја­ли­стич­ки пер­и­од.

Ед­наш ре­ко­вте де­ка ни­ту се­гаш­ни­от пре­ми­ер ни­ту кој би­ло друг по­ли­ти­чар не вли­ја­ел на по­го­ле­ма за­ста­пе­ност на ан­тич­ки идеи во Ва­ше­то се­мејс­тво, ту­ку де­ка тоа би­ла Ва­ша­та ба­ба?
 Да­мов­ски: Да, мо­ја­та ба­ба Ан­ге­ли­на ни ги рас­ка­жу­ва­ше ле­ген­ди­те за ца­рот Але­ксан­дар до­де­ка во учи­ли­ште нè пум­паа кол­ку умен бил Рекс, волч­ја­кот на Ти­то. И ко­му чо­век да ве­ру­ва? На на­став­ни­кот, кој среќ­но се раз­ве­зу­ва во „сто­кец“ ку­пен на га­га-кре­дит или на вну­ка­та на Пе­тар Да­мов Хри­стов – Гер­ман­че­то?

Ка­ко ги ко­мен­ти­ра­те си­те тие што ја кри­ти­ку­ва­ат та­ка­на­ре­че­на­та ан­ти­кви­за­ци­ја, по­ја­ва во ко­ја по­крај ко­мит­ска­та и пар­ти­зан­ска­та исто­ри­ја се про­мо­ви­ра­ат и дру­ги вред­но­сти, ка­ра­кте­ри­стич­ни за ан­тич­ки­от пер­и­од?
Да­мов­ски: Смеш­на, не­ин­вен­тив­на, очиг­лед­но „на­дри­ла­на“ да одра­бо­ти ту­ѓа иде­о­ло­ги­ја. Се­то тоа ку­тро пре­пел­ка­ње во се­бе­со­до­ми­зи­ра­ње е та­жен обид да нè спа­ку­ва­ат во гло­ба­ли­за­тор­ска­та се­ед­ност кон на­ци­о­нал­но­ста, по­себ­но­ста. Зад тоа се крие по­тре­ба­та да нè вка­ла­пат со вред­но­сти што не му се бли­ски ни­ту својс­тве­ни на Ма­ке­до­не­цот. Та­ка фи­но спа­ку­ва­ни „ин­ди­ви­дуи“ им се по­треб­ни ка­ко дар на ол­та­рот на но­ви­от свет­ски по­ре­док, но тоа е ве­ќе дру­га при­каз­на.

Спо­ред Вас, кол­ку Ма­ке­до­ни­ја има пра­во да ги ко­ри­сти ан­тич­ки­те вред­но­сти ? Мо­же ли Ма­ке­до­ни­ја да се отка­же од брен­дот Ма­ке­до­ни­ја, брен­дот што де­се­ти­на па­ти се спо­ме­ну­ва во Биб­ли­ја­та и, во­оп­што, е еден од ре­тки­те поз­на­ти збо­ро­ви во свет­ски рам­ки што е по­вр­зан со овој на­род. Исто­то ва­жи и за Але­ксан­дар и за Фи­лип.
Да­мов­ски: По ред: Мно­гу, не и не.

Ка­ко ре­а­ги­ра­те на му­а­бе­ти­те де­ка е мож­но ме­ну­ва­ње на ма­ке­дон­ски­от иден­ти­тет. Има ли, во­оп­што, опас­ност да се сме­ни лич­ни­от и на­ци­о­нал­ни­от иден­ти­тет на ед­на це­ла гру­па, ко­ја го соз­да­ва­ла со де­це­нии и со ве­ко­ви, но и на лич­ни­от иден­ти­тет на ни­за ге­не­ра­ции што се ра­ѓа­ле и уми­ра­ле ка­ко Ма­ке­дон­ци?
Да­мов­ски: Тоа е те­за­та, ко­ја за­го­вор­ни­ци­те и под­др­жу­ва­чи­те на нуж­но­ста за про­ме­на на име­то на зем­ја­та се­срд­но ја тур­ка­ат. Над­вор ќе нè на­ре­ку­ва­ат Клин­гон­ци, а са­ми­те дла­бо­ко во се­бе зна­е­ме кои сме.

Ап­сурд­но­ста, на­вре­да­та со­др­жа­на во таа те­за е не­при­фат­ли­ва за кој би­ло здра­во­ра­зу­мен по­е­ди­нец. Жонг­ли­ра­ње­то со фра­зи, спи­ну­ва­ње­то со фа­кти­те до­стиг­на и ака­дем­ска по­твр­да со раз­но­раз­ни­те Пи-Ар шко­ли, кои ни се на­гр­наа на пле­ќи. Нам ни оста­ну­ва са­мо да одо­ле­е­ме.

„Ед­но­о­ки“ во сво­и­те ске­че­ви беа же­сто­ки по­бор­ни­ци на лу­стра­ци­ја, да се изра­зи­ме та­ка, ан­ти­ко­до­шки на­стро­е­ни. Сом­не­ни­ја­та про­тив Вас за „Шпи­он“ се пов­ле­че­ни, но, се­пак, ка­кво е чув­ство­то да би­де­те уап­сен во ак­ци­ја што се на­ре­ку­ва ва­ка. Гру­ба иро­ни­ја на суд­би­на­та, ко­ја, ве­ро­јат­но, и Вие ка­ко ре­жи­сер не мо­же­вте да ја изре­жи­ра­те?
Да­мов­ски: Жи­во­тот но­си си­ту­а­ции, кои ни­ед­но сце­на­рио не мо­же да ги пред­ви­ди. За жал, не пред­ви­дов ва­ква си­ту­а­ци­ја, иа­ко во не­кои епи­зо­ди, а и во мои јав­ни на­ста­пи беа наз­на­че­ни мо­мен­ти што ука­жу­ваа ка­ко мо­же да би­де кон­та­ми­ни­ран про­це­сот на лу­стра­ци­ја. Ма­ке­до­ни­ја сè уште не рас­чи­сти­ла со раз­уз­на­вач­ки­те ка­дри од СФРЈ, по­е­дин­ци што се снаш­ле во вре­ме­то, но го има­ат за­гу­бе­но иде­о­ло­шки­от ком­пас. Опор­ту­ни­от, пак, ГПС од­лич­но ги слу­жи. Што се од­не­су­ва до чув­ство­то да си уап­сен… Не­при­јат­но, ба!

Ка­ко се нај­до­вте Вие во таа гру­па при­ве­де­ни во оваа ак­ци­ја? Ко­ја е ре­ла­ци­ја­та по­ра­ди ко­ја по­ли­ци­ја­та се по­сом­не­ва де­ка Вие сте дел од „Шпи­он“?
Да­мов­ски: Во таа ак­ци­ја се при­тво­ре­ни и мои до­бри при­ја­те­ли, па ду­ри и на­ши­от за­ед­нич­ки хо­ме­о­пат, исто та­ка, наш дру­гар. Не ве­ру­вам де­ка хо­ме­о­па­ти­ја­та е дел од истра­га­та, ка­ко што не ве­ру­вам де­ка и об­ви­не­ни­е­то за нив е точ­но.

Да­ли ќе се по­ја­ви­те ка­ко све­док во слу­ча­јот? Кон­та­кти­ра­ле ли од по­ли­ци­ја или од об­ви­ни­телс­тво со Вас во пер­и­о­дот отка­ко ве ос­ло­бо­ди­ја и не под­не­соа об­ви­не­ние за Вас?
Да­мов­ски: По рас­пи­тот во по­ли­ци­ја, ни­кој не кон­та­кти­рал со ме­не во вр­ска со слу­ча­јот, ба­рем не служ­бе­но. Освен ако не­кој од за­гри­же­ни­те при­ја­те­ли на сло­бо­да што ме пра­шу­ваа за пре­мре­же­то не се тај­ни аген­ти? Не се пре­пу­штам на та­кви раз­мис­лу­ва­ња за да не ста­нам жив при­мер за ви­сти­ни­то­ста на ви­цот „ Нее, ти не си па­ра­но­и­чен, те­бе, на­ви­сти­на, си­те те мра­зат“.

Сме­та­те ли де­ка од стра­на на ме­ди­у­ми­те има­ше обид за по­ли­ти­за­ци­ја на ва­ше­то при­ве­ду­ва­ње?
Да­мов­ски: Оби­ди… има­ше.

Се по­ја­ви еден текст во кој ва­ши­от ма­ло­ле­тен син бе­ше ста­вен во нас­лов. Вие на авто­рот на тек­стот, а во­ед­но и сопс­тве­ник на пор­та­лот, му по­ра­ча­вте „да не го че­ша не­што де­ца­та и се­мејс­тво­то да Ви ги ва­ди во нас­лов“… Оста­ну­ва са­мо на пре­ду­пре­ду­ва­ње­то или, мо­же­би, под­го­тву­ва­те туж­ба за кле­ве­та или на­вре­да?
Да­мов­ски: Кол­ку и да ме че­ша ад­во­ка­тот во ме­не, ни­ко­гаш не сум ја гле­дал са­ти­сфак­ци­ја­та во тоа да ту­жам не­ко­го за иска­жан став или не­ус­пе­шен спин. Та­му ка­де што за­пи­ра ло­ги­ка­та и ело­квен­ци­ја­та, поч­ну­ва ед­но ши­ро­ко по­ле за нат­пре­вар со средс­тва по сло­бо­ден из­бор.

Ва­ше­то мис­ле­ње за про­це­сот на лу­стра­ци­ја?
Да­мов­ски: Лу­стра­ци­ја­та, по­крај сво­јот мо­ра­лен ас­пект за освет­лу­ва­ње на тем­ни­те де­ло­ви од на­ше­то жи­ве­е­ње, тре­ба да го пре­на­со­чи сво­јот фо­кус кон еко­ном­ски­от мо­мент, по­точ­но да раз­јас­ни ка­ко зап­ле­тка­ни­те па­ти­шта на опор­ту­но­то вла­де­е­ње со „не­вид­ли­ви­те“ си­ли до­ве­доа до пре­ле­ва­ње на ка­пи­та­лот од  „оп­штес­твен“ во при­ва­тен. Са­мо та­ка гле­дам ви­стин­ска ве­ри­фи­ка­ци­ја на фа­ктот де­ка во про­це­сот на при­ва­ти­за­ци­ја­та беа огра­бе­ни учи­те­ли­те, ле­ка­ри­те, вој­ни­ци­те, ад­ми­ни­стра­тив­ци­те, по­ли­цај­ци­те. На тој на­чин тој про­цес ќе би­де оп­што­при­фа­тен и имун на ко­ко­да­ка­ње­то на не­го­ви­те про­тив­ни­ци.

Кај опо­зи­ци­ја­та има­ше ви­ду­ва­ње за „Ед­но­о­ки“ де­ка е соз­да­де­но за нив­но ис­ме­ју­ва­ње, ске­че­ви­те за Гру­ев­ски беа са­мо обид за не­ка­ква умет­нич­ка об­је­ктив­ност? Кој е Ва­ши­от ко­мен­тар на ва­кво­то тол­ку­ва­ње на Ва­ша­та ра­бо­та?
 Да­мов­ски: Са­ти­ра­та не е Пен­та­гон за да се прав­да со ле­ги­тим­на цел или, пак,со  ко­ла­те­рал­ни ште­ти. Сре­ќен мо­мент за Гру­ев­ски е са­мо тоа што двај­ца­та авто­ри на тоа де­ло се ма­ке­до­ни­сти, ер­го дес­ни­ча­ри во гла­ви­те на ле­ви­ца­та. Не­сре­ќен мо­мент кај ле­ви­те е, пак, нив­на­та под­го­тве­ност за рас­про­даж­ба на име, иден­ти­тет, под­го­тве­ност на по­низ­ни ком­про­ми­си. Ина­ку, и ле­ва­та и дес­на­та оп­ци­ја се до­вол­но за­бав­ни са­ми по се­бе. А тоа што и две­те стра­ни ги за­се­га е на­ши­от не­сом­нен ус­пех кај гле­да­чи­те и под­др­шка за та­кви­от на­чин на гле­да­ње на ра­бо­ти­те. Ако зе­ме­ме пред­вид де­ка и две­те стра­ни рас­по­ла­га­ат со си­гур­на број­ка на гла­са­чи на из­бо­ри, са­мо да ја истак­нам на­ша­та си­гур­на број­ка на гле­да­чи не­дел­но. 200.000 до 250.000.

 За мно­гу­ми­на бе­ше пре­диз­вик да се по­ја­ват во „Ед­но­о­ки“. Со не­тр­пе­ние ја оче­ку­ваа се­ко­ја след­на епи­зо­да, при­тоа це­ла не­де­ла про­во­ци­рај­ќи за да Ви го прив­ле­чат вни­ма­ни­е­то и да се „по­за­ни­ма­ва­те“ со нив. Има­ше ли и та­кви што Ви ис­пра­ќаа ди­рект­ни по­ра­ки де­ка са­ка­ат да ги има во „Ед­но­о­ки“? И обрат­но, има­ше ли та­кви што ба­раа да ги не­ма?
Да­мов­ски: Да, има­ше мо­мен­ти ко­га ам­би­ци­оз­ни по­е­дин­ци се пре­поз­на­ваа во со­се­ма не­би­тен лик на „ста­тист“ во сце­на и по­тоа пра­шу­ваа да­ли се тоа тие, па сѐ до те­ле­фон­ски за­ка­ни по жи­вот про­мр­мо­ре­ни од  јав­ни го­вор­ни­ци за мо­ја­та со­пру­га, ко­ја бе­ше во де­вет­ти­от ме­сец на бре­ме­ност. Сре­ќа , Ар­на се по­ка­жа ка­ко мно­гу по­го­лем маж од нив и мир­но ги на­ве­ду­ва­ше по­дол­го да ги образ­ло­жу­ва­ат нив­ни­те мо­ти­ви.

Зо­што пре­ки­наа „Ед­но­о­ки“, ко­га се ра­бо­те­ше за еден од ре­тки­те ТВ-про­е­кти, кој со ду­ша се че­ка­ше по­крај ма­ли­те екра­ни?
Да­мов­ски: Ко­га се до­не­су­ва­ше за­ко­нот про­тив мо­бинг тре­ба­ше да има и кла­у­зу­ла про­тив еко­ном­ски­от мо­бинг, кој по­сто­ја­но ни бе­ше вр­шен од стра­на на те­ле­ви­зи­и­те. „Ед­но­о­ки“, со про­сеч­на гле­да­ност се­ко­гаш при вр­вот на најг­ле­да­ни­те еми­сии, но­се­ше до­бар про­фит за нив. Ог­ла­су­ва­чи­те, и по­крај тоа што не са­каа да би­дат ди­рект­но вклу­че­ни во про­из­во­дот, со ра­дост ја при­фа­ќаа и пла­ќаа мож­но­ста да се рек­ла­ми­ра­ат во тер­ми­ни­те пред и по еми­си­ја­та. Тој ус­пех не бе­ше рам­но­прав­но де­лен.

Се чи­ни де­ка на Ва­ши­от цр­тач Тхе Ми­чо му дој­де пре­ку гла­ва од сѐ во Ма­ке­до­ни­ја, па за­ми­на за Ка­на­да, па за не­го­ва­та од­лу­ка го на­пи­ша ани­ми­ра­ни­от рас­каз „Да Т’бам штр­кот“. Да­ли кај Вас по­не­ко­гаш се по­ја­ву­ва та­ква жел­ба – да се од­ле­та за­се­ко­гаш од ов­де?
Да­мов­ски: Тхе Ми­чо е еден од ре­тки­те кас­мет­лии што мо­жат да ра­бо­тат од ка­де што са­ка­ат и во исто вре­ме да би­дат гло­бал­но при­сут­ни. Тој ра­бо­ти од Ши­рок со­как и не знам за не­го­ви­те на­та­мош­ни пла­но­ви.

Мо­јот из­бор за жи­ве­е­ње, по го­ди­ни по­ми­на­ти низ све­тот, е Ма­ке­до­ни­ја. Ја­зи­кот, зем­ја­та и лу­ѓе­то се дел од мо­ја­та лич­ност, ка­ра­ктер, чув­ства и при­пад­ност.

Ус­пеа ли Ма­ке­до­ни­ја да се от­трг­не од бал­кан­ска­та ма­ло­гра­ѓан­шти­на и па­ла­неч­ка фи­ло­со­фи­ја, спо­ред ко­ја да се се­ди ма­дро и да се пре­жи­вее е сто­па­ти по­до­бро од оби­дот да се би­де хра­бар и да се ри­зи­ку­ва до­бри­от глас?
 Да­мов­ски: Не­кои од нас да, не­кои – не.

Спо­ред вас, кои се нај­го­ле­ми­те опас­но­сти за оп­ста­но­кот на ма­ке­дон­ска­та на­ци­ја?
Да­мов­ски: Обра­зо­ва­ни­е­то ли­ше­но од ло­ги­ка, исп­лак­на­то во но­во­го­во­рот на по­ли­тич­ка­та ко­рект­ност. Не­при­ја­тел­ски рас­по­ло­же­ни­от сло­бо­ден ка­пи­тал ка­муф­ли­ран во до­на­ции, гран­то­ви, НВО, кои се са­мо по­друж­ни­ци на бан­кар­ска­та ло­ги­ка на тие бо­жем­но по­да­ре­ни па­ри. Ко­ло­ни­за­ци­ја­та со ту­ѓи при­каз­ни, вред­но­сти и на­ви­ки пре­ку бе­скрај­на­та су­ри­ја суп­стан­дард­ни игра­ни се­рии по те­ле­ви­зи­и­те.

Спи­со­кот е долг, но нај­го­ле­ма опас­ност сме ние са­ми­те, се раз­би­ра. И тоа од слеп инат, за­чи­нет со ин­ди­ви­ду­ал­на алч­ност.

Ка­ква Ма­ке­до­ни­ја по­са­ку­ва­те или ка­ква би ја на­пра­ви­ле до­кол­ку има­те моќ да го на­пра­ви­те тоа?
Да­мов­ски: Ма­ке­до­ни­ја во ко­ја има леб и прав­да за се­ко­го.

Разговараше: Билјана Зафирова, Александар Божиновски
Фото: Ѓорги Личовски
(Интервјуто е објавено во 58. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.