Ориѓански: Три децении творештво чинат седум евра

Златко Ориѓански е еден од најплодните македонски автори во последните 25 години и во интервјуто за неделникот „Република“ зборува за музиката, за Македонија, за личните достигнувања и неправди. Со горчина наведува дека се води како Француски композитор, што за најголем дел од неговите колеги е недостижна цел. На лицето не може да му се забележи ниту гнев ниту лутина. Вели дека има лек за удолнината која што ја зафати македонската музика, а преку неа и толку зборуваниот национален идентитет. Целото интервју на Ориѓански може да го прочитате во новиот број на неделникот „Република“ кој е во продажба до петок, 25 јануари.

Ко­ја е ма­ке­дон­ска­та му­зич­ка аз­бу­ка, од ка­де поч­ну­ва – од 7/8 , од по­греб­ни пес­ни, од ви­зан­ти­ска му­зи­ка, од бап­чор­ки­те….
Ориѓански: Mаке­дон­ска­та му­зич­ка аз­бу­ка по­чи­ва на три стол­ба, на­род­на, сел­ска му­зи­ка, чал­ги­ја и цр­ков­но сло­вен­ско ви­зан­ти­ско пе­е­ње. Таа е кла­сич­на по сво­ја­та су­шти­на, што зна­чи де­ка по­ми­на­ла низ раз­но-раз­ни фил­три, низ мно­гу ра­це и ср­ца до­де­ка ста­са­ла до тој об­лик што ние го поз­на­ва­ме… Тај­ни­те не се на­о­ѓа­ат во се­дум­те ос­ми­ни ами во ма­ке­дон­ска­та ме­ло­ди­ја. А, тоа до­а­ѓа од ма­ке­дон­ски­от го­вор. Од ме­ло­ди­и­те  про­из­ле­гу­ва таа рит­ми­ка, а не обрат­но…7/8 ри­там не е не­поз­нат за све­тот, ту­ку ма­ке­дон­ска­та ме­ло­ди­ја е таа што е по­себ­на и ве­ли­чес­тве­на, ори­ги­нал­на и ма­гич­на. Всуш­ност, не по­стои на­род на све­тов што не е по­се­бен фе­но­мен, та­ка и ма­ке­дон­ски­от.

Зо­што во си­те ка­фе­а­ни се­кој ден има ма­ке­дон­ска из­вор­на му­зи­ка, а на ТВ со де­но­ви не мо­же да се слуш­нат зву­ци­те со кои рас­тев­ме. Не­ка­ко проб­ле­мот со ММИ ка­ко да е са­мо до­бро али­би ма­ке­дон­ска­таму­зи­ка це­лос­но да ис­чез­не од мас­ме­ди­у­ми­те.
Ориѓански: Не знам. Не мо­жам да се за­ни­ма­вам со си­те мож­ни проб­ле­ми што ние ка­ко не­со­зре­а­на на­ци­ја ги има­ме или са­ми си ги соз­да­ва­ме. Се­пак, не­мам тол­ку долг жи­вот. Мо­ја за­да­ча е да пи­шу­вам но­ва и автор­ска му­зи­ка, ко­ја ва­ка или та­ка се пот­пи­ра на тоа што е на­ша тра­ди­ци­ја. Ако са­ка­ме таа му­зи­ка да се со­чу­ва и да се пре­не­су­ва од ге­не­ра­ци­ја на ге­не­ра­ци­ја, не­ка ме по­ви­ка ми­ни­стер­ка­та за кул­ту­ра на раз­го­вор, ќе ѝ ка­жам ед­на здра­ва и пре­крас­на иде­ја. По­и­на­ква и точ­на, за раз­ли­ка од си­те глу­по­сти што ги пра­веа во тој пра­вец не­кол­ку го­ди­ни на­на­зад.

„Ма­ке­дон­ско де­вој­че“,спо­ред ме­не,е ед­на од нај­до­бри­те и нај­о­ри­ги­нал­ни ра­бо­ти што ѝ се слу­чи­ле на ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка во пос­лед­на­ва де­ка­да. Не­ка­ко не­за­бе­леж­ли­во со го­ло око (уво) нѐ на­вра­ќаш на ко­ре­ни­те. Не е обра­бо­тка на на­род­на му­зи­ка, не се кла­сич­ни ет­но­но­ти, а,се­пак, е тол­ку бли­ску до тоа што сме. Го по­стиг­на ли тоа што го са­ка­ше со овој про­ект со Ка­ро­ли­на?
Ориѓански: Да. Од сѐ што сум ра­бо­тел до­се­га, мис­лам де­ка  тој ал­бум го има исто­то зна­че­ње ка­ко тој од „Пред дож­дот“. Ка­ко што ми­ну­ва вре­ме­то, сѐ по­ве­ќе и по­ве­ќе пес­ни­те се отво­ра­ат и до­би­ва­ат на зна­че­ње. На „Јут­јуб“ гле­да­но­ста е по­ве­ќе од по­ло­ви­на ми­ли­он лу­ѓе. Се вр­тат и ги сви­рат пес­ни­те по ка­фе­а­ни, по свад­би. Тоа е за ме­не огро­мен комп­ли­мент… По тој пат со „Ана­ста­сиа“, тој ал­бум бе­ше нов по­че­ток, ме­не по­себ­но драг… Јас и та­ка се­бе­си не се гле­дам по де­сти­на го­ди­ни ка­ко оста­рен ро­кер, со бе­ла и про­ќе­ла­ве­на ко­са (се смее). Тоа ми е ко­мич­но и не­при­род­но за нас, кои сме ро­де­ни на овие про­сто­ри… Са­кам да оста­рам, не­ка­ко… ти­пич­но ма­ке­дон­ски, де­мир­хи­сар­ски. Во ко­стум, со бе­ла ко­шу­ла, кач­кет, ци­га­ра и ви­но, ка­ко до­бар „на­род­њак“. Ко да сум се по­ја­вил од не­ко­ја ста­ра фо­то­гра­фи­ја, на „Ан­самбл Бил­ја­на“ од Охрид…

Те не­ма на „Ви­ки­пе­ди­ја“.
Ориѓански: Пој­ма не­ам (се смее). Ни­ту па не­што ми зна­чи…

За­до­во­лен ли си од за­ра­бо­тка­та од ЗАМП и се­га од ММИ, прет­по­ста­ву­вам де­ка се ра­бо­ти за ми­ли­о­ни со ог­лед на тоа што тво­ја­та му­зи­ка од раз­ни про­е­кти се­којд­нев­но се слу­ша на си­те ме­ди­у­ми?
Ориѓански: (се смее) Би са­кал не­кој да ѝ пре­не­се на ми­ни­стер­ка­та Кан­че­ска – Ми­лев­ска, де­ка, од ЗАМП за си­ве го­ди­ни сум до­бил се­дум евра. И еве, јав­но и јас­но неа ја пра­шу­вам и ја по­ви­ку­вам јав­но да ми од­го­во­ри: Да­ли мо­ја­ва зем­ја има на­ме­ра да ми пла­ти и да ми го да­де тоа што е мое за из­ми­на­ти­ве 20 го­ди­ни? Број два: Зо­што сум об­вр­зан да пла­ќам пар­но, стру­ја и да­но­ци, а мо­ја­ва зем­ја не е об­вр­за­на да го пла­ти тоа што го ко­ри­сти бес­прав­но мо­јот  труд? И, ко­неч­но, зар не ѝ се чи­ни не­при­стој­но да не ме по­ви­ка на еден раз­го­вор за да ѝ об­јас­нам точ­но во де­та­ли кој, ко­го и зо­што, ов­де пра­ви бу­да­ла.

Ка­ко би се опи­шал нај­со­од­вет­но – ка­ко поп–ѕвез­да, со­вре­мен чер­гар или на­ро­ден му­зи­чар? Или не­што че­твр­то?
Ориѓански: Ка­фе­ан­ски му­зи­чар. Ко оној То­ма Здра­вко­виќ! Ви­сти­на! Тој е го­лем по­ет…

(Фото: Игор Ангеловски)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.