Јелена Јовичиќ, од мјузиклот „Мама миа“: Дона и јас се зближивме

На 10 март во Скоп­је во Ма­ке­дон­ски­от на­ро­ден те­а­тар (МНТ) ќе го­сту­ва свет­ски­от те­а­тар­ски фе­но­мен, мју­зик­лот „Ма­ма миа“, а по­ра­ди го­ле­ми­от ин­те­рес се за­ка­жа­ни уште две до­пол­ни­тел­ни прет­ста­ви. Мју­зик­лот ќе се игра на го­ле­ма­та сце­на на МНТ со по­че­ток од 20 ча­сот. „Ма­ма миа!“ е нај­ус­пеш­ни­от со­вре­мен мју­зикл во све­тот, чи­и­што би­ле­ти се рас­про­да­де­ни од­на­пред. „По­зо­ри­ште на Те­ра­зи­ја­ма“ е единс­тве­ни­от спе­ци­ја­ли­зи­ран му­зич­ки те­а­тар во ре­ги­о­нот што ја има ли­цен­ца­та за „Ма­ма миа!“.

Ло­ка­лен ко­про­ду­цент на мју­зик­лот е поз­на­ти­от по­ра­не­шен ју­гос­ло­вен­ски ски­јач и олим­пи­ец Ју­ре Фран­ко, кој че­кал шест го­ди­ни за до­би­ва­ње на ли­цен­ца­та за те­ри­то­ри­ја­та на по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја.

Је­ле­на Јо­ви­чиќ (39) ја тол­ку­ва глав­на­та уло­га во „Ма­ма миа!“, од­нос­но ли­кот на До­на за ко­ја до­би од­лич­ни по­зи­тив­ни кри­ти­ки. Во ин­терв­ју за „Ре­пуб­ли­ка“ го­во­ри за ли­кот на До­на, за по­лож­ба­та на акте­ри­те во Ср­би­ја, за тоа ка­ко евен­ту­ал­но би ја сме­ни­ла про­фе­си­ја­та на ко­ја ѝ е по­све­те­на сто от­сто.

– Ако драм­ски­от те­а­тар е ед­на ат­лет­ска дис­цип­ли­на, мју­зик­лот то­гаш е де­се­то­бој. За­тоа нај­важ­ни се дис­цип­ли­на­та, од­мо­рот и здрав жи­вот – ве­ли Јо­ви­чиќ.

Се на­о­ѓа­те во зе­ни­тот на умет­нич­ка­та ка­ри­е­ра, пра­ктич­но го „но­си­те“ ре­пер­то­а­рот на Ва­ша­та ма­тич­на те­а­тар­ска ку­ќа. Ка­ко се сна­о­ѓа­те?

ЈОВИЧИЌ: Би би­ло не­се­ри­оз­но по 15 го­ди­ни ка­ри­е­ра и при­сус­тво на сце­на­та и се­ри­оз­на ра­бо­та, се­га, ка­ко што ве­ли­те, во умет­нич­ки­от зе­нит, јас да се „сна­о­ѓам“. Се на­де­вам де­ка пуб­ли­ка­та има­ла мож­ност да ви­ди не­што но­во во мо­и­те ин­тер­пре­та­ции, де­ка мла­ди­те ко­ле­ги има­ат што да на­у­чат од ме­не и на кра­јот, тоа што јас го „но­сам“ ре­пер­то­а­рот на мо­и­те пле­ќи јас­но го­во­ри за тоа да­ли ми ус­пе­ва да се „сна­о­ѓам“ или ус­пеш­но ја ра­бо­там сво­ја­та ра­бо­та еве ве­ќе пет­на­е­сет­та се­зо­на. Важ­но ми е да сум свес­на де­ка ако са­кам да би­дам ус­пеш­на актер­ка и по­и­на­ква, мо­рам се­ко­гаш да трг­нам од по­че­ток. Тоа е ка­ко да сум на по­че­то­кот на ка­ри­е­ра­та, а не да се пот­пи­рам на ста­ра­та сла­ва, ту­ку са­мо да го ко­ри­стам прет­ход­но­то искус­тво и да би­дам под­го­тве­на да си по­ста­ву­вам но­ви за­да­чи.

Важ­но е де­ка јас и До­на се спо­ив­ме ед­на со дру­га и се ше­та­ме ра­ка под ра­ка се­то вре­ме

Да­ли би мо­же­ло да се ка­же де­ка уло­га­та на До­на во мју­зик­лот „Ма­ма миа“ е кру­на на Ва­ша­та до­се­гаш­на ка­ри­е­ра?

ЈОВИЧИЌ: Да, во бел­град­ско „По­зо­ри­ште на Те­ра­зи­је“. Тоа е мо­ја пр­ва ви­стин­ска шан­са за кру­на. Иа­ко кру­на­та ту­ка е нај­мал­ку важ­на. Важ­но е де­ка јас и До­на се спо­ив­ме ед­на со дру­га и се ше­та­ме ра­ка под ра­ка се­то вре­ме. Си­те тие што се дрз­на­ле да по­мис­лат де­ка јас сум до­бар из­бор за оваа неж­на и сил­на уло­га им бла­го­да­рам од ср­це, би­деј­ќи играј­ќи ја До­на открив мно­гу но­ви тај­ни на мју­зик­лот и на кра­јот на кра­и­шта­та и за се­бе­си, што е мно­гу бит­но и дра­го­це­но. До­на и јас се збли­жив­ме.

Да­ли е те­шко да се глу­ми и да се пее во исто вре­ме? Те­шко ли е да се ра­бо­тат мју­зик­ли?

ЈОВИЧИЌ: Тоа  е ка­ко да пра­ша­те пи­ја­нист да­ли му е те­шко да ги разд­вои ле­ва­та и дес­на­та ра­ка. За ме­не е со­се­ма се­ед­но да­ли тре­ба во исто вре­ме да сте­пу­вам и пе­ам или са­мо да пе­ам. Важ­но ми е да имам до­вол­но број про­би за да мо­жам до пер­фек­ци­ја да ја увеж­бам уло­га­та. Не са­кам ни­што што е про­сеч­но, на по­ло­ви­на, би­деј­ќи тоа ме по­тсе­ту­ва на ама­те­ри­зам. Веж­бам до­де­ка не на­у­чам. Веж­бам и за вре­ме на праз­ни­ци ко­га си­те се на од­мор. И се­ко­гаш се слу­шам се­бе­си и сво­ја­та ин­ту­и­ци­ја. Та­ка што не знам ко­га е до­ста. Тоа е на­пор­на ра­бо­та и че­сто тоа се одра­зу­ва на на­ше­то здрав­је, но та­ква ни е ра­бо­та­та. Ка­ко спорт. Не­ма мно­гу вр­ска со кла­сич­ни­от драм­ски те­а­тар, са­мо ос­но­ва­та е иста. Јас мно­гу че­сто пра­вам спо­ред­би и ве­лам де­ка ако драм­ски­от те­а­тар е ед­на ат­лет­ска дис­цип­ли­на, мју­зик­лот то­гаш е де­се­то­бој. За­тоа нај­важ­ни се дис­цип­ли­на­та, од­мо­рот и здрав жи­вот. По­до­бро е да се за­ста­не и да се од­мо­ри ко­га тре­ба, откол­ку да се ра­бо­ти до из­не­мо­ште­ност без иде­ја, ре­сур­си и си­ла, би­деј­ќи то­гаш ту­ка не­ма ре­зул­тат. Но, де­ка мју­зик­лот е на­по­рен, на­по­рен е, не­ма збор. И тоа мно­гу е на­по­рен.

Не са­кам ни­што што е про­сеч­но, на по­ло­ви­на, би­деј­ќи тоа ме по­тсе­ту­ва на ама­те­ри­зам

Ка­ко зву­чи АББА на срп­ски ја­зик?

ЈОВИЧИЌ: Да­ли би ви би­ло чуд­но да пе­е­те поз­на­ти хи­то­ви на мај­чин ја­зик? Искре­но, јас не сум ги слу­ша­ла пес­ни­те на „АББА“ по­ра­но. Мо­же­би са­мо не­кои, мно­гу по­пу­лар­ни. Единств­но на­и­зуст ја зна­ев „Waterloo“, та­ка што ја не­мав таа кон­фрон­та­ци­ја со збо­ро­ви­те. И са­ма­та учес­тву­вав во соз­да­ва­ње на не­кои од сти­хо­ви­те, па ми бе­ше мно­гу лес­но да ги сов­ла­дам. Зву­чи су­пер. Впро­чем, ќе чу­е­те и са­ми­те.

Во Скоп­је има го­ле­мо ин­те­ре­си­ра­ње за мју­зик­лот „Ма­ма миа“. Пр­ва­та прет­ста­ва е це­лос­но рас­про­да­де­на, нај­а­ве­но е де­ка ќе има уште две до­пол­ни­тел­ни прет­ста­ви. Што оче­ку­ва­те од на­ста­пот во Скоп­је?

Tре­ба да ра­бо­ти­ме на тоа да го со­чу­ва­ме сво­јот мир и да нај­де­ме из­лез, пред сѐ, за­ра­ди сво­и­те де­ца

ЈОВИЧИЌ: Оче­ку­вам де­ка се ќе би­де во нај­до­бар ред и де­ка пуб­ли­ка­та ќе ужи­ва. Тре­ба са­мо да се пре­пу­шти­ме на при­каз­на­та и ние и пуб­ли­ка­та за­ед­но да соз­да­де­ме ед­на уба­ва ве­чер во ко­ја ќе ужи­ва­ме во мју­зик­лот. И та­ка три­па­ти.

Да­ли уште се­ри­оз­но раз­мис­лу­ва­те да ја на­пу­шти­те глу­ма­та?

ЈОВИЧИЌ: Па, пра­во да ви ка­жам, да, но не ве­ру­вам де­ка во це­лост ќе ја на­пу­штам. Ба­рем не ов­де. Мо­же­би ќе по­ба­рам не­кој нов те­а­тар­ски об­лик, кој ќе ми по­мог­не да жи­ве­ам по­нор­мал­но. Не са­кам ни­што по­себ­но да истак­ну­вам, освен де­ка се чув­ству­вам исто ка­ко што се чув­сту­ва се­кој мој ко­ле­га. Мо­јот жи­вот во­оп­што не се раз­ли­ку­ва од жи­во­тот на ед­на учи­тел­ка или ме­ди­цин­ска се­стра. Вре­ми­ња­та се мно­гу те­шки и, пред сѐ, чуд­ни. За­тоа, тре­ба да ра­бо­ти­ме на тоа да го со­чу­ва­ме сво­јот мир и да нај­де­ме из­лез, пред сѐ, за­ра­ди сво­и­те де­ца.

Ка­ко е да се би­де де­нес актер во Ср­би­ја?

ЈОВИЧИЌ: Ни­ка­ко. Ние сме ка­ко слеп­ци, кои ед­вај се дви­жат во тем­ни­ца и се уди­ра­ат во ѕи­до­ви­те на ло­ша­та би­ро­кра­ти­ја, ло­ши­те ре­ше­ни­ја или уште по­ло­шо – ни­ка­кви­те ре­ше­ни­ја. Кул­ту­ра­та уште до­не­ка­де и се „др­жи“, но ние, кул­тур­ни­те ра­бот­ни­ци се чув­ству­ва­ме де­ка во се­кој мо­мент не­кој но­со­рог ќе вле­та од не­ко­ја стра­на и ќе го из­га­зи и тоа мал­ку што оста­на­ло од неа. Жал ми е што е та­ка, но не оча­ју­вам, ту­ку раз­мис­лу­вам мо­же­би да се пре­ква­ли­фи­ку­вам и да ја по­ба­рам сво­ја­та сре­ќа над­вор од зо­на­та на ком­фо­рот.

Ако не ра­бо­ти­те ка­ко актер­ка, што би ра­бо­те­ле за да пре­жи­ве­е­те или да жи­ве­е­те по­у­до­бен жи­вот?

ЈОВИЧИЌ: Мо­же­би гра­фич­ки ди­зај­нер, ди­зајн на ен­те­ри­е­ри, ор­га­ни­за­ци­ја на на­ста­ни или не­ко­ја ра­бо­та по­вр­за­на со де­ца. Којз­нае, мо­же­би и пе­јач­ка ка­ри­е­ра.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.