Еле­на Ри­сте­ска: Му­зи­ка­та ми е единс­тве­ни­от и ви­стин­ски на­чин на „са­мо­од­бра­на“

Ал­бу­мот „Без шмин­ка“ до­а­ѓа де­вет го­ди­ни по неј­зи­ни­от пос­ле­ден ал­бум, но се­пак во ви­стин­ско вре­ме и за неа и за ма­ке­дон­ска­та му­зи­ка. Ве­ли има ма­те­ри­јал за уште два ал­бу­ма, но пла­нот за 2016 го­ди­на на Еле­на Ри­сте­ска е осво­ју­ва­ње на бал­кан­ска­та сце­на, ка­де што по „Тво­е­то ли­це зву­чи поз­на­то“ го­ле­ма е за­ин­те­ре­си­ра­но­ста за неа.

Пе­јач­ка­та ве­ќе ра­бо­ти со не­кол­ку бал­кан­ски ѕвез­ди, а на­ско­ро се мож­ни и ду­е­ти со не­кои од нив.

Не е де­ка те не­ма­ше це­лос­но, но еден пер­и­од не бе­ше до­вол­но при­сут­на на му­зич­ка­та сце­на. Ко­га по­чув­ству­ва де­ка е вре­ме по­а­ктив­но да про­дол­жиш со му­зи­ка­та?

Ри­сте­ска: Ре­чи­си се­ко­ја го­ди­на из­да­вав по еден сингл со спот или се­то тоа бе­ше по­ра­ди учес­тво на фе­сти­вал. Но, се скло­пи­ја коц­ки­те ток­му се­га и за­тоа про­дол­жу­вам по­а­ктив­но да сум по­све­те­на на му­зи­ка­та. Уба­во е чув­ство­то ко­га ѝ не­до­сти­га­те на пуб­ли­ка­та и ко­га ба­ра од вас по­го­ле­ма му­зич­ка при­сут­ност и се­ко­гаш тој факт ме вра­ќа на сце­на­та. Но, не за­ви­си се­ко­гаш сѐ од вас. Не­ко­гаш сѐ ќе на­пра­ви­те за да би­де­те при­сут­ни, а, ед­но­став­но, не ви се нак­ло­не­ти ѕвез­ди­те.

Ал­бу­мот „Без шмин­ка“ зву­чи и изг­ле­да зре­ло, но тоа што го пра­ви уште по­по­се­бен е што тек­сто­ви­те на пес­ни­те се твои. Кол­ку вре­ме ра­бо­те­ше на нив и кол­ку се тие авто­би­о­граф­ски?

Ри­сте­ска: „Без шмин­ка“ е ед­на искре­на при­каз­на соз­да­ва­на по­долг вре­мен­ски пер­и­од, ко­ја со­др­жи мно­гу авто­би­о­граф­ски сег­мен­ти и ед­но емо­тив­но раз­го­лу­ва­ње пре­ку ед­но­став­ни лес­но раз­бир­ли­ви фра­зи. Со Дар­ко Ди­ми­тров соз­да­дов­ме ори­ги­нал­ни пес­ни и се на­де­вам де­ка еден ден ќе пре­рас­нат во евер­гри­ни. Имам ед­на ком­по­зи­ци­ја нас­ло­ве­на „До­жи­вот­но“ од Але­ксан­дра Ми­лу­ти­но­виќ со ко­ја на след­ни­от ал­бум ќе имам по­го­ле­ма со­ра­бо­тка и ед­на пес­на е од То­ше „А, мо­жев­ме“ од про­е­ктот „То­ше и при­ја­те­ли­те“, ко­ја ми е и ед­на од нај­дра­ги­те пес­ни во ка­ри­е­ра­та.

„Не­ко­гаш сум неж­на ка­ко ро­за, не­ко­гаш сум ка­ко ко­при­ва, но ко­га зас­пи­вам, со чи­ста со­вест се по­кри­вам“ – дел од пес­на­та „Без шмин­ка“, сти­хо­ви, кои, ре­че, одам­на сто­е­ле во тво­ја­та фи­о­ка. Ко­га поч­на да се про­на­о­ѓаш и во пи­шу­ва­ње тек­сто­ви? Сме­таш ли де­ка еден пе­јач е по­комп­ле­тен умет­ник ко­га и са­ми­от ра­бо­ти на сво­ја­та пес­на?

Ри­сте­ска: Јас сум автор на тек­сто­ви и на ком­по­зи­ции уште од пр­ви­от ден ко­га поч­нав про­фе­си­о­нал­но да се за­ни­ма­вам со му­зи­ка, ве­ќе 14 го­ди­ни, и мо­е­то про­на­о­ѓа­ње во му­зич­ки­от свет во це­ли­на и ка­ко автор и ка­ко пе­јач­ка е уште од го­ди­ни­те ко­га поч­нав да збо­ру­вам и да раз­би­рам. Комп­лет­ни­от му­зи­чар е се­ко­гаш во пред­ност, за раз­ли­ка од пе­ја­чи­те што не се авто­ри би­деј­ќи се­ко­гаш вли­ја­е­те на при­каз­ни­те што ги пе­е­те и на соз­да­ва­ње­то на му­зи­ка­та, мно­гу че­сто пер­и­о­дот во кој се на­о­ѓам ми го ди­кти­ра сти­лот на ал­бу­мот што го соз­да­вам. Но, има и уште ед­на пред­ност, а тоа е де­ка до­жи­вот­но се по­вр­зу­ва­те со му­зи­ка­та. До­кол­ку ин­те­ре­сот за вас ка­ко пе­јач еден ден изб­ле­ди и дој­де­те во го­ди­ни во кои не са­ка­те ве­ќе да пе­е­те, до­де­ка ди­ше­те мо­же­те да би­де­те автор и тоа не­ма вр­ска со во­зра­ста ту­ку со спо­соб­но­ста да би­де­те во че­кор со вре­ме­то и со кре­а­тив­но­ста.

Ал­бу­мот из­ле­гу­ва не­кол­ку го­ди­ни по тво­јот пос­ле­ден албум, но не че­ка­ше са­мо ти тол­ку дол­го за из­да­ва­ње на не­што но­во. Што мис­лиш, зо­што ма­ке­дон­ска­та му­зич­ка сце­на се нај­де во ва­ква стаг­на­ци­ја?

Ри­сте­ска:  Мо­јот ал­бум из­ле­гу­ва по де­вет го­ди­ни, што не­ма ни­ка­ква по­вр­за­ност со со­стој­ба­та на му­зич­ка­та сце­на, ту­ку са­мо од мои при­ват­ни при­чи­ни. За сре­ќа, му дој­де вре­ме за из­да­ва­ње и по не­кол­ку на­пор­ни не­де­ли под­го­то­вка, ди­зајн, дос­ни­му­ва­ње и пе­ча­те­ње, ја до­жи­веа и сво­ја­та про­мо­ци­ја на 28 де­кем­ври. Со Дар­ко Ди­ми­тров со го­ди­ни ра­бо­тев­ме на мно­гу му­зич­ки те­ми и има­ме ма­те­ри­јал за уште ми­ни­мум два ал­бу­ма, но мо­рав не­ка­ко да ја за­вр­шам оваа при­каз­на и стил на ком­по­зи­ции, пок­ла­сич­ни и по поп-рок стил на пес­ни. След­ни­от про­ект ќе би­де мое вра­ќа­ње на арен­би­то. Дел од пес­ни­те од овој ал­бум ќе ги пре­пе­ам на не­кој од ја­зи­ци­те на по­ра­неш­ни­те ју­гос­ло­вен­ски ре­пуб­ли­ки за бал­кан­ски­от па­зар и во след­на­ва 2016 го­ди­на ќе се оби­дам да се вгнез­дам уште поц­вр­сто на бал­кан­ски­те про­сто­ри пре­ку му­зи­ка­та. Ра­бо­там и со тим од бал­кан­ски авто­ри ка­ко Але­ксан­дра Ми­лу­ти­но­виќ, Ха­ри Ва­ре­ша­но­виќ и дру­ги, а со не­кол­ку бал­кан­ски до­ка­жа­ни пе­ја­чи ве­ќе имам со­ра­бо­тка или ра­бо­там на ду­е­ти.

Ту­ка се на­до­вр­зу­ва и пра­ша­ње­то за на­ста­пи­те, фе­сти­ва­ли­те, про­мо­ци­и­те… Ка­ко и по­ве­ќе­то твои ко­ле­ги што со го­ди­ни оп­сто­ју­ва­ат на сце­на­та, си­гур­но па­ме­тиш мно­гу по­до­бри вре­ми­ња. Кол­ку е важ­на кон­ку­рен­ци­ја­та, со­ра­бо­тки­те, ко­ле­ги­те што те те­ра­ат да на­пра­виш не­што по­до­бро?

Ри­сте­ска: Си­те па­ме­ти­ме по­до­бри вре­ми­ња ко­га се ра­бо­ти за со­стој­ба­та на му­зич­ка­та сце­на. Има­ше ма­сив­на про­дук­ци­ја на пес­ни и на спо­то­ви, но и му­зич­ки еми­сии и на­ста­ни, со еден збор има­ше кли­ма за сѐ, но и про­стор под му­зич­ко­то не­бо за се­ко­го. Се­га на по­чет­ни­ци­те им е мно­гу по­те­шко би­деј­ќи не­ма­ат ме­ди­ум­ски про­стор за да го про­мо­ви­ра­ат тоа што го сра­бо­ти­ле, ни­ту се пу­шта­ат спо­то­ви, ни­ту по­сто­јат до­маш­ни за­бав­ни еми­сии. Има оби­ди за на­ста­ни, фе­сти­ва­ли и кон­цер­ти на одре­де­ни ин­сти­ту­ции или по­е­дин­ци, се­ка­ко и на др­жа­ва­та, но не­ма ат­мо­сфе­ра за ни­што. А му­зи­ка има, има и но­ви му­зич­ки по­тен­ци­ја­ли. Нај­го­ле­ма­та „ма­ка“ се автор­ски­те и из­ве­ду­вач­ки­те пра­ва. Ту­ка сме нај­ни­ско пла­те­ни во спо­ред­ба со це­ли­от бал­кан­ски ре­ги­он и по­ши­ро­ко, а има­ше и оби­ди за дра­стич­но на­ма­лу­ва­ње на средс­тва­та што ни сле­ду­ва­ат од из­вед­ба­та на на­ши­те де­ла. Ако јас го­диш­но до­би­вав су­ма со три ну­ли за пре­ку 70 на­пи­ша­ни тек­сто­ви, ме­ѓу кои и мо­и­те пес­ни и пес­ни од дру­ги из­ве­ду­ва­чи, мо­и­те ко­ле­ги од со­сед­на Ср­би­ја зе­маа и по 30-40.000 евра од автор­ски пра­ва го­диш­но, а из­ве­ду­ва­чи­те по ми­ни­мум 10.000 евра са­мо од из­ве­ду­вач­ки пра­ва. Епа за­мис­ле­те кол­ку би би­ло ко­га би се на­ма­ли­ла и таа скром­на су­ма што ја зе­ма­ме ние авто­ри­те и пе­ја­чи­те во Ма­ке­до­ни­ја. А да не спо­ре­ду­вам со свет­ска­та сце­на и тоа де­ка од еден хит авто­ри­те и пе­ја­чи­те жи­ве­ат цел жи­вот са­мо од автор­ски­те и од из­ве­ду­вач­ки­те пра­ва. Ка­ко по се­то тоа да по­стои мо­тив и елан за ра­бо­та кај нас? Авто­мат­ски не­ма ре­ал­на кон­ку­рен­ци­ја, се бро­и­ме на две ра­це тие што ре­ал­но за­ра­бо­ту­ва­ме и жи­ве­е­ме од му­зи­ка­та до­сто­инс­тве­но, са­мо од кон­цер­ти­те и од на­ста­пи­те низ Ма­ке­до­ни­ја, а мно­гу по­ре­тко од спон­зорс­тва­та за на­ши­те про­е­кти или од го­диш­ни­те спон­зо­ри-фир­ми што ја по­ма­га­ат на­ша­та ра­бо­та.

Те­бе лич­но, кој од на­ши­те му­зи­ча­ри те инс­пи­ри­ра да се над­гра­ду­ваш?

Ри­сте­ска:  Да би­дам искре­на, инс­пи­ра­ци­ја­та се­ко­гаш ја ба­рам во стран­ски­те му­зи­ча­ри би­деј­ќи не са­кам да сум слич­на со ни­ту еден свој ко­ле­га, што, се­ка­ко, не е ни воз­мож­но би­деј­ќи си­те сме раз­лич­ни и до­вол­но ори­ги­нал­ни. Но, не мо­жам да ка­жам де­ка не ме инс­пи­ри­ра­ат ко­ле­ги­те ка­ко Ка­ро­ли­на, Та­ма­ра, Ка­ли­о­пи, Вла­до… и во го­ле­ма ме­ра пом­ла­ди­те ко­ле­ги со сво­ја­та ино­ва­тив­ност и све­жи­на на иде­и­те, да­ли во од­нос на му­зи­ка­та и на сти­лот или, пак, со не­кој про­фе­си­о­на­лен по­тег, се­пак по­до­бро е да се инс­пи­ри­ра­ме ме­ѓу­себ­но и та­ка за­ед­нич­ки да рас­те­ме и да се над­гра­ду­ва­ме. Мал­ку сме на сце­на­та, и ток­му за­тоа тре­ба да се др­жи­ме и под­др­жу­ва­ме си­те ка­ко еден. Де­нес сме ту­ка утре мо­же не, не­ма про­стор за не­тр­пе­ли­вост, са­мо спло­ту­ва­ње и по­зи­тив­на енер­ги­ја.

Со учес­тво­то во „Тво­е­то ли­це зву­чи поз­на­то“ бал­кан­ска­та пуб­ли­ка има­ше мож­ност да те за­поз­нае по­до­бро и бе­ше до­бар по­че­ток за по­до­бро осво­ју­ва­ње на та­мош­ни­от па­зар. Ка­кви се тво­и­те пла­но­ви на ова по­ле?

Ри­сте­ска:  Ток­му та­кви се за­мис­ли­те за оваа 2016 го­ди­на. По­све­ту­ва­ње на бал­кан­ски­от па­зар во по­го­ле­ма ме­ра од до­се­гаш­ни­те го­ди­ни. Се­га е ви­стин­ско вре­ме за но­ви со­ра­бо­тки, но­ви ду­е­ти со до­ка­жа­ни бал­кан­ски ѕвез­ди, на кои ве­ќе ра­бо­там со пол­на па­реа. За сре­ќа, по шо­у­то ТЛЗП за­ин­те­ре­си­ра­но­ста на Бал­ка­нот за ме­не и за мо­ја­та му­зи­ка е го­ле­ма, па та­ка га­зам на поц­вр­ста поч­ва ко­га се ра­бо­ти за осво­ју­ва­ње на та­мош­на­та пуб­ли­ка. Но, се­пак, по­треб­на е ра­бо­та и упор­ност за да се освои дру­га пуб­ли­ка, освен ма­ке­дон­ска­та. Бал­ка­нот ба­ра еден по­се­бен на­чин на ин­тер­пре­ти­ра­ње, ме­ло­дии и стил на аранж­ма­ни и про­дук­ци­ја, па за­тоа е по­треб­на адап­та­ци­ја на по­ба­ру­ва­ња­та на тој па­зар.

Не са­мо во ма­ке­дон­ски­те, ту­ку и во бал­кан­ски­те ме­ди­у­ми, ври­е­ше за тур­бу­лен­ци­и­те во тво­јот при­ва­тен жи­вот. Сме­таш ли де­ка мол­че­ње­то е нај­до­бар бра­ник про­тив овие на­пи­си?

Ри­сте­ска:  Ко­га ве­ќе не­кои ме­ди­у­ми не му доз­во­лу­ва­ат на ау­ди­то­ри­у­мот да ме за­поз­нае во ви­стин­ска свет­ли­на ту­ку го сер­ви­ра­ат тоа што ним им се чи­ни со­од­вет­но за да соз­да­дат не­ко­ја сво­ја, а се­пак по­греш­на сли­ка за ме­не, да, со го­ле­ми бу­кви ДА, мол­че­ње­то е мо­е­то нај­до­бро оруж­је. Што и да ка­жам, де­ман­ти­рам или об­јас­ну­вам, кој ка­ко са­ка си сфа­ќа, ду­ше­гриж­ни­ци­те ќе го кон­ста­ти­ра­ат ка­ко прав­да­ње, а тие што зас­лу­жу­ва­ат мои од­го­во­ри и мое по­до­бро при­ват­но за­поз­на­ва­ње, мо­ја­та пуб­ли­ка, на „тац­на“им ги сер­ви­рам си­те мои од­го­во­ри и об­јас­ну­ва­ња пре­ку му­зи­ка­та и тек­сто­ви­те. Уште мно­гу одам­на се ре­шив на та­кви прин­ци­пи и од­не­су­ва­ње кон јав­но­ста и по 14 го­ди­ни ка­ри­е­ра си по­твр­див де­ка тоа е единс­тве­ни­от и ви­стин­ски на­чин на „са­мо­од­бра­на“, пре­ку му­зи­ка­та. Нај­важ­но е де­ка јас си го тра­си­рам сво­јот пат по­ле­ка, но си­гур­но и ги ос­тва­ру­вам сво­и­те це­ли, а не жи­ве­ам во жи­во­ти ту­ѓи. Се­кој со сво­ја­та кар­ма и во за­вис­ност од тоа ка­ква енер­ги­ја пра­ќа­ме до кос­мо­сот, иста та­ква енер­ги­ја ќе ни се вра­ти.

Разговараше: Марина Костовска
Фото: Ани и Дими
(Интервјуто со Елена Ристеска е објавено во 176. број на неделникот Република, 15.01.2016)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.