Дуке Бојаџиев: Ус­пе­хот е ком­би­на­ци­ја од ква­ли­тет, упор­ност и од сре­ќа

По пре­ми­е­ра­та на „Бра­ќа Ма­на­ки“ во Би­то­ла, де­но­ви­ве и во Скоп­је се оче­ку­ва пре­ми­е­ра­та на „До бал­чак“ на ма­ке­дон­ски­от филм­ски ре­жи­сер Сто­ле По­пов, а Вие сте пот­пи­шан ка­ко ком­по­зи­тор, аран­жер и про­ду­цент на му­зи­ка­та на фил­мот. Ја чув­ме нај­ав­на­та пес­на „Тан­годо бал­чак“, чи­ја­што му­зи­ка нѐ вра­ти во вре­ме­то, пред мно­гу го­ди­ни. Ужи­ва­вте ли до­де­ка ја соз­да­ва­вте му­зи­ка­та за овој филм?

Бо­ја­џи­ев: Ра­бо­та­та на му­зи­ка­та за „До бал­чак“ бе­ше по­себ­но за­до­волс­тво, нај­инс­пи­ра­тив­ни­от филм на кој сум имал мож­ност да ра­бо­там. Фил­мот е ма­ги­чен, во се­кој пог­лед. Со­вр­шен спој на ре­жи­ја, сце­на­рио, фо­то­гра­фи­ја, при­каз­на и глу­ма. Со Сто­ле По­пов имав­ме пре­у­ба­ва со­ра­бо­тка од по­че­ток до крај. Чо­век со огром­но искус­тво и та­лент. Про­це­сот на сни­ма­ње на му­зи­ка­та се од­ви­ва­ше во две фа­зи, ед­на во Скоп­је сни­мај­ќи ма­ке­дон­ски му­зи­ча­ри, а дру­га­та во Њу­јорк ка­де што ги до­вр­шив сни­ма­ња­та со ов­деш­ни му­зи­ча­ри и ја фи­на­ли­зи­рав му­зи­ка­та. Ќе сле­ду­ва и ал­бум.

На нас­лов­на­та те­ма во­кал е би­тол­ча­не­цот Кр­сте Ро­џев­ски, ина­ку пси­хи­ја­тар по про­фе­си­ја, кој има сво­ја ор­ди­на­ци­ја во Њу­јорк. Не­го­ви­от глас е ма­ги­чен, ве­лат ка­ко хи­брид ме­ѓу Ба­дев и Са­ри­ев­ски. Глас што ве оста­ва без текст. Ка­ко дој­де до со­ра­бо­тка со Кр­сте?

Бо­ја­џи­ев: Кр­сте го поз­на­вам од мо­и­те ме­ди­цин­ски сту­дии во Скоп­је, но ста­нав­ме бли­ски ко­га се нај­дов­ме во Њуjорк пред 12 го­ди­ни. Пр­ви­те две го­ди­ни од дру­же­ње­то не­мав по­им де­ка пее. По­тоа се нај­дов­ме во ро­ден­ден­ска ат­мо­сфе­ра со кла­вир, и тој ме пра­ша да­ли мо­же да го при­дру­жу­вам да от­пее ед­на ма­ке­дон­ска из­вор­на пес­на. Ко­га поч­на да пее, зди­вот ми за­ста­на, сфа­тив де­ка мо­јот драг при­ја­тел е еден од нај­а­втен­тич­ни­те гла­со­ви што сум ги слуш­нал. Дру­го­то е исто­ри­ја. Не­го­ви­от глас се на­о­ѓа на мно­гу мои ал­бу­ми, филм­ска му­зи­ка и кон­цер­ти.

Ме­ди­у­ми­те во Ма­ке­до­ни­ја ве­ќе пи­шу­ваа за од­лич­на­та друж­ба што вла­дее во Њу­јорк, ко­ја по­не­ко­гаш за­ли­чу­ва на нај­ле­жер­ни­те мо­мен­ти од „Зи-Зи“ во Скоп­је во до­бри­те де­ве­де­сет­ти го­ди­ни на ми­на­ти­от век. Кој ја со­чи­ну­ва друж­ба­та?

Бо­ја­џи­ев: Њу­јорк во пос­лед­ни­ве го­ди­ни има со­бра­но врв­на ма­ке­дон­ска еки­па, од ар­ти­сти до бан­ка­ри, мно­гу се, да не ги на­бро­ју­вам по име, но друж­би­те за кои ста­ну­ва збор се слу­чу­ва­ат по­вре­ме­но и, на­ви­сти­на, има­ат не­што од тој стар скоп­ски дух, се­ка­ко се­то тоа во њу­јор­шка ди­мен­зи­ја. Ту­ка си­те се во те­шко ра­бот­но тем­по, та­ка што мо­мен­ти­те на ре­ла­кси­ра­ност и на уба­ва друж­ба се ре­ла­тив­но ре­тки и бес­це­не­ти!

По­ве­ќе од 12 го­ди­ни жи­ве­е­те над­вор од Ма­ке­до­ни­ја и ја про­мо­ви­ра­те зем­ја­та со вмет­ну­ва­ње ет­но­е­ле­мен­ти во Ва­ша­та му­зи­ка, но приз­на­ва­те де­ка сте во по­сто­ја­на по­тра­га по но­ви сти­ло­ви.

Бо­ја­џи­ев: Ма­ке­до­ни­ја ја про­мо­ви­рам со ква­ли­тет­на му­зи­ка ка­ко ма­ке­дон­ски автор што ра­бо­ти на ин­тер­на­ци­о­нал­на­та сце­на, а ко­ри­стам и ет­но­мо­ти­ви ако има про­стор. Не сум во по­тра­га по но­ви сти­ло­ви, ту­ку по инс­пи­ра­ци­ја, а таа не до­а­ѓа се­ко­гаш од му­зи­ка­та, не­ко­гаш ед­но­став­на про­ше­тка со ве­ло­си­пед по­крај ре­ка мо­же да отво­ри мно­гу идеи и да до­не­се све­жа инс­пи­ра­ци­ја.

Пи­шу­ва­те, ком­по­ни­ра­те, про­ду­ци­ра­те и се­то тоа во Њу­јорк, кој е џунг­ла од та­лен­ти во ко­ја си­те со­ну­ва­ат да ус­пе­ат. Кон­ку­рен­ци­ја­та е же­сто­ка, но вие ва­жи­те за ус­пе­шен Ма­ке­до­нец во Њу­јорк, кој е кон­ку­рен­тен во му­зич­ки­от биз­нис. Ка­ко се ус­пе­ва во Њу­јорк?

Бо­ја­џи­ев: Нај­те­шко пра­ша­ње. Не­ма фор­му­ла, во пра­ша­ње е ком­би­на­ци­ја од ква­ли­тет, упор­ност и од сре­ќа. Мно­гу ра­бо­та, че­сто не­ма­ње ни ви­кен­ди, не­ко­гаш со го­ди­ни не­о­де­ње на од­мор, ама се­то тоа е лес­но ако се пра­ви со тол­ку ме­рак. Фа­ктот де­ка сум во Њу­јорк и го ра­бо­там тоа што го са­кам де­но­ноќ­но се­ко­гаш ме пра­вел да се чув­ству­вам ка­ко на од­мор. Ми ги пол­ни ба­те­ри­и­те. Тол­ку ми е ми­ла ра­бо­та­та што не ја чув­ству­вам ка­ко ра­бо­та.

Ве­ли­те де­ка се­кој ком­по­зи­тор на 21 век тре­ба да има ши­рок ди­ја­па­зон. Му­зи­ка­та е ед­на, но раз­лич­ни се сти­ло­ви­те на израз. Кој Ви при­ле­га најм­но­гу?

Бо­ја­џи­ев: Најм­но­гу ми при­ле­га филм­ска­та му­зи­ка од по­ве­ќе ас­пе­кти. Во еден филм мо­же да има од аку­стич­на до еле­ктрон­ска му­зи­ка, од кла­си­ка до џез, во за­вис­ност од при­каз­на­та, сце­на­та, пер­и­о­дот ко­га се слу­чу­ва. По­тоа исто­то из­ле­гу­ва ка­ко ал­бум. А да из­да­дам ал­бум со тол­ку сти­ло­ви му­зи­ка, ќе би­де чуд­но, ва­ка не е.

Ужи­ва­те во соз­да­ва­ње­то филм­ска му­зи­ка, а со­ра­бо­ту­ва­вте и со аме­ри­кан­ски­от ре­жи­сер Џо­на­тан Де­ми. За кој филм пра­ве­вте му­зи­ка?

Бо­ја­џи­ев: Фил­мот на Џо­на­тан Де­ми се ви­ка „Страв од па­ѓа­ње“ (Fear of falling), на­пра­вен од те­а­тар­ско сце­на­рио на Хе­нрик Иб­зен. Тој е дла­бо­ко емо­ти­вен и це­ли­от филм се слу­чу­ва 10 ми­ну­ти пред смрт­та на еден вр­вен ар­хи­тект. Му­зи­ка­та ба­ра­ше, на­ви­сти­на, го­ле­ма ма­ги­ја, да се до­ло­ви пси­хо­ло­шка­та со­стој­ба на умот на тој чо­век. Го­лем пре­диз­вик, на кој ра­бо­тев со ти­мот на Де­ми и мно­гу на­у­чив од овој про­ект. Пре­у­ба­во искус­тво е да се ра­бо­ти со та­ков зрел и иск­лу­чи­тел­но та­лен­ти­ран ре­жи­сер ка­ко Де­ми и со ти­мот што тој вни­ма­тел­но го од­брал. Вед­наш по­тоа ми се ја­ви­ја за „До бал­чак“, кој ми дој­де во нај­со­вр­шен мо­мент.

Вие сте еден од мал­ку­те Ма­ке­дон­ци, по пи­ја­ни­сти­те Си­мон Трп­че­ски и Ни­ко­ла Па­ска­лов, кои има­ле свој на­стап во пре­стиж­ни­от „Кар­не­ги хол“. Та­му бе­вте ис­пра­тен со ова­ции. Ка­же­те ни не­што по­ве­ќе за тој на­стап…

Бо­ја­џи­ев: „Кар­не­ги хол“ одам­на ми бе­ше пре­диз­вик, но не­ка­ко тре­ба­ше да се спо­јат ѕвез­ди­те за да се слу­чи. Бе­ше спе­кта­ку­лар­но, имав 14 мно­гу та­лен­ти­ра­ни из­ве­ду­ва­чи на сце­на и пре­крас­на пуб­ли­ка. Ма­гич­на ве­чер. Иста­та ма­ги­ја ус­пеш­но ја пре­не­сов­ме и во Ан­тич­ки­от те­а­тар во Охрид, во по­го­лем со­став, три ме­се­ци по­доц­на.

Кој е след­ни­от про­ект што го ра­бо­ти­те?

Бо­ја­џи­ев: Мо­мент­но под­го­тву­вам ма­те­ри­јал за кон­церт со Ма­ке­дон­ска­та фил­хар­мо­ни­ја, на 13 фе­вру­а­ри 2015 го­ди­на, и ра­бо­там на нов ал­бум.

Во Њу­јорк жи­ве­е­те со Ва­ше­то се­мејс­тво. Ка­ко се рас­те де­те во Њу­јорк?

Бо­ја­џи­ев: Жи­ве­е­ме мно­гу бли­ску до Цен­трал парк, та­ка што син ми Те­о­дор има го­ле­мо игра­ли­ште за се­којд­нев­ни лу­до­рии. Мо­ја­та со­пру­га Фло­ра е актив­но фо­ку­си­ра­на на не­го и ми да­ва го­лем вре­мен­ски про­стор и под­др­шка да се по­све­там на ра­бо­та­та. Син ми са­мо што на­вр­ши две го­ди­ни, ќе ви­ди­ме ка­ко се рас­те де­те по­на­та­му, до се­га бе­ше ужи­ва­ње.

Разговараше: Марина Костовска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.