Јелена Жугиќ: Секогаш ги бранам интересите на уметниците

Ма­ке­дон­ска­та актер­ка Је­ле­на Жу­гиќ два­е­сет го­ди­ни е актив­на на те­а­тар­ска­та сце­на. Таа ќе би­де за­па­ме­те­на ка­ко пр­ва­та ди­ре­ктор­ка на Те­а­тар Ко­ме­ди­ја, со кој ра­ко­во­ди од не­го­во­то фор­ми­ра­ње во октом­ври 2011 го­ди­на. Во тре­та­та се­зо­на од по­сто­е­ње­то на те­а­та­рот прв­пат се по­ја­ву­ва ка­ко актер на ре­пер­то­а­рот на овој те­а­тар. По пре­ми­е­ра­та на „Хам­лет во пи­кан­тен сос“, раз­го­ва­рав­ме со Је­ле­на Жу­гиќ за актерс­тво­то, ме­на­џи­ра­ње­то, по­ли­ти­ка­та и за жи­во­тот.

Има­вте пре­ми­е­ра на но­ва­та прет­ста­ва во Те­а­тар Ко­ме­ди­ја, „Хам­лет во пи­кан­тен сос“. Ле­то­во иста­та прет­ста­ва ја ви­дов­ме на „Охрид­ско ле­то“, а мно­гу­ми­на кри­ти­ча­ри имаа по­зи­тив­ни ко­мен­та­ри за уло­га­та што ја оди­гра­вте. Зо­што го из­бра­вте ли­кот на кра­ли­ца­та за Ваш прв лик во ма­тич­ни­от те­а­тар?
Жу­гиќ: Има по­ве­ќе при­чи­ни зо­што по­че­кав ед­на и пол го­ди­на за да играм со мо­јот ан­самбл. Ве­ро­јат­но ос­нов­ни­от мо­тив што ме др­же­ше на­стра­на бе­ше тоа што сме­тав де­ка тре­ба да му се да­де шан­са на она што е но­во, та­зе вра­бо­те­но, за да се пла­си­ра. Има­ме мно­гу мал­ку актер­ки, са­кав си­те да ги пла­си­ра­ме, си­те да ги ви­дат, на се­ко­ја да ѝ се да­де глав­на уло­га. Дру­га при­чи­на бе­ше тоа што, ре­ал­но, не­ма­ше не­ко­ја уло­га за ко­ја би до­шол ре­жи­сер и би ми ре­кол де­ка ова на­ви­сти­на тре­ба јас да го оди­грам. До­бар ка­стинг зна­чи 90 про­цен­ти за­вр­ше­на прет­ста­ва. Не са­кам да зву­чам не­скром­но, но про­фе­си­ја­та ре­жи­ја е из­мис­ле­на ду­ри во 19 век, а про­фе­си­ја­та актер по­стои отка­ко по­стои чо­ве­кот. Со са­мо­то тоа што во ан­самб­лот не­ма­ме по­во­зрас­на же­на, јас сум, се­пак, актер­ка во зре­ли го­ди­ни, не­ка­ко бе­ше ло­гич­но да ја зе­мам јас уло­га­та и со за­до­волс­тво со­ра­бо­ту­вав со мла­ди­те акте­ри од Те­а­тар Ко­ме­ди­ја. Не де­ка сум би­ла од­во­е­на од прет­ста­ви­те, имав увид 24/7 во сѐ. Од из­бор на текст, кон­такт со ре­жи­сер, ка­стинг, ко­сти­мо­гра­фи­ја… Но, не бев ин­вол­ви­ра­на во нај­у­ба­ви­от дел – про­би­те. Се­га прв­пат одб­ли­ску го ви­дов ан­самб­лот и мо­жам да ка­жам де­ка имам пре­крас­ни де­ца, про­фе­си­о­нал­ци, кои иа­ко се мно­гу мла­ди, мно­гу бр­зо раз­браа де­ка за ед­на прет­ста­ва да би­де ус­пеш­на, мо­ра да ра­бо­тат тим­ски. Тоа го чув­ству­ва пуб­ли­ка­та. На скоп­ска­та пре­ми­е­ра по­ми­нав­ме од­лич­но, ка­ко и на „Охрид­ско ле­то“ иа­ко си­те беа скеп­тич­ни би­деј­ќи сме нов те­а­тар.

Ова е, чи­нам, Ва­ша тре­та уло­га отка­ко сте ди­ре­ктор­ка на те­а­та­рот – „Ге­не­ти­ка на ку­чи­ња­та“, „Со­лун­ски па­тр­дии“ и „Хам­лет во пи­кан­тен сос“. Има­те ли чув­ство де­ка ја за­по­ста­ву­ва­те актер­ска­та про­фе­си­ја во од­нос на ме­на­џер­ска­та уло­га што Ви е да­де­на?
Жу­гиќ: Ве­ќе 20 го­ди­ни сум на сце­на, поч­нав ка­ко хо­но­ра­рец во 1993 го­ди­на, стар­ту­вав кај про­фе­со­рот Ун­ков­ски во „Жи­во­тот е сон“. Не са­кам да ка­жам де­ка љу­бо­вта кон те­а­та­рот по­ми­ну­ва. На­про­тив, те­а­та­рот е за­ра­за. Но, не е ве­ќе да се оди­гра сѐ. Сум има­ла фа­за во ка­ри­е­ра­та ко­га бу­квал­но ре­жи­се­ри­те те пре­поз­на­ва­ат и играш и ко­га тре­ба и ко­га не тре­ба. Но, тоа се фа­зи што се­кој ги по­ми­ну­ва. Сум има­ла и кри­за на сце­на, ко­га играв транс­ве­стит-ад­во­кат во „Кан­дит во зем­ја­та на чу­да­та“. На сце­на сум, тек­стот си те­че, но па­ра­лел­но ми се слу­чу­ва ед­на ши­зо­фре­ни­ја и се пра­шу­вам што пра­вам. Си ве­лев што се глу­пи­рам, да земам не­што нор­мал­но да ра­бо­там. Ова што ми се слу­чу­ва се­га е не­ка­ко ло­гич­но. На­ви­сти­на те­а­та­рот поч­на од ну­ла. Поч­нав­ме јас и прав­нич­ка­та, за по две го­ди­ни да стиг­не­ме до 21 вра­бо­тен. Тоа е се­којд­нев­на би­тка, ни­кој не ти го да­ва тоа на тац­на. Ми­ни­стерс­тво­то за кул­ту­ра тре­ба да пре­поз­нае ква­ли­тет, ви­це­пре­ми­е­рот и ми­ни­сте­рот за фи­нан­сии, кој ги да­ва тие вра­бо­ту­ва­ња, тре­ба да пре­поз­нае ква­ли­тет. Од дру­га стра­на, овие три уло­ги што ги оди­грав не се слу­чај­ни. „Ге­не­ти­ка на ку­чи­ња­та“ е мо­же­би ед­на од најз­на­чај­ни­те прет­ста­ви, по „Хам­лет“, во пос­лед­ни­ве го­ди­ни. За таа епи­зод­на уло­га до­бив и на­гра­да. Ка­стин­гот е нај­до­бро­то не­што што го има Драм­ски те­а­тар. И „Со­лун­ски па­тр­дии“ не е слу­чај­ност, тоа е ри­мејк на прет­ста­ва ко­ја е оди­гра­на по­ве­ќе од 350 па­ти и ја до­бив уло­га­та на Фа­ти­ме што ја игра­ше Са­би­на Ајру­ла. И тре­та­та, пр­ва во мо­јот ма­ти­чен те­а­тар, ми е осо­бе­но дра­га за­тоа што е ра­бо­те­на по текст на авто­рот на прет­ста­ва­та ко­ја ме про­би на те­а­тар­ска­та сце­на, „Умри ма­шки“.

Ко­ја е нај­про­да­ва­на­та прет­ста­ва до­се­га? На ре­пер­то­а­рот на Те­а­тар Ко­ме­ди­ја има пет прет­ста­ви за не­пол­ни две го­ди­ни. Сме­та­те ли де­ка пуб­ли­ка­та ве­ќе знае де­ка по­сто­и­те ка­ко по­се­бен те­а­тар?
Жу­гиќ: Не би мо­же­ла да од­го­во­рам на ова пра­ша­ње по­ра­ди тоа што сме пот­ста­на­ри во Драм­ски те­а­тар, не сме има­ле по­ве­ќе од се­дум тер­ми­ни во те­кот на ме­се­цот. На се­ко­ја но­ва прет­ста­ва за да трг­не ѝ тре­ба ба­рем два-три­па­ти да ја има на ре­пер­то­ар за да жи­вее. Тоа пре­не­су­ва­ње од чо­век на чо­век е мно­гу важ­но со Скоп­је. Сме­там де­ка ни­ту ед­на прет­ста­ва не е она­ка дол­го игра­на, освен, мо­же­би, пр­ва­та, „Ах, љу­бов мо­ја“, ко­ја ја има­ло на ре­пер­то­ар 33 па­ти. Ко­га ќе има­ме сво­ја згра­да, ќе мо­же­ме да ка­же­ме ко­ја е прет­ста­ва­та што најм­но­гу се про­да­ва. Не е ус­пех на на­пол­ниш шест тер­ми­на, ус­пех е да на­пол­ниш 26 тер­ми­ни. А, мис­лам де­ка нѐ доз­наа ка­ко по­се­бен те­а­тар, пред сѐ бла­го­да­ре­ние на Драм­ски те­а­тар, кој си има сво­ја по­сто­ја­на пуб­ли­ка. Ко­ме­ди­ја­та е по­про­да­ван жанр и пуб­ли­ка­та ко­га ќе ви­ди ко­ме­ди­ја на ре­пер­то­ар, не се вра­ќа, ку­пу­ва би­лет и оди на прет­ста­ва. Се тру­ди­ме да сме актив­ни на веб-сај­тот, на „Фејс­бук“, да нѐ има во ме­ди­у­ми­те, пот­пи­шав­ме до­го­вор со МТВ да ни ги сни­ма­ат прет­ста­ви­те. Но, пра­ша­ње на вре­ме е ко­га ќе до­би­е­ме сво­ја згра­да. То­гаш пуб­ли­ка­та ќе нѐ за­поз­нае. Она­ка нај­лу­то ќе ста­вам еден знак што ќе све­ти, ќе прив­ле­че вни­ма­ние и ќе ин­фор­ми­ра де­ка ова е Те­а­тар Ко­ме­ди­ја. Ов­де Драм­ски има при­о­ри­тет. Те­шко е две ин­сти­ту­ции на ед­но ме­сто. Ве­ќе сме во мис­ла да ги акти­ви­ра­ме не­де­ли­те ка­ко тер­ми­ни за прет­ста­ви.

Со кол­ку акте­ри поч­на­вте, а кол­ку има­те де­нес?
Жу­гиќ: Поч­нав­ме со че­ти­ри транс­фе­ри, двај­ца од ве­ле­шки те­а­тар, еден од тур­ска дра­ма и еден од Стру­ми­ца. До­бив уште шест ра­бот­ни ме­ста, од кои че­ти­ри ги иско­ри­стив за акте­ри, инс­пи­ци­ент и прав­ник, по­тоа уште че­ти­ри за акте­ри и че­ти­ри вра­бо­ту­ва­ња за тех­нич­ки пер­со­нал, имав­ме мај­стор на тон ка­ко хо­но­ра­рец, мај­стор на свет­ло, сцен­ски ра­бот­ник и тех­нич­ки ра­ко­во­ди­тел. Од пет прет­ста­ви за че­ти­ри са­ми си ја из­ве­ду­ва­ме сце­но­гра­фи­ја­та. Тех­нич­ки ра­ко­во­ди­тел е Ми­лан, чо­век кој има за­вр­ше­но Ма­шин­ски фа­кул­тет, знае што е за­ва­ру­ва­ње, што е 3Д ма­пинг… Има­ме сли­кар-из­ве­ду­вач, ка­ко и умет­нич­ки ра­ко­во­ди­тел, Ан­дреј Цве­та­нов­ски. Се­га за­се­га сме 21 вра­бо­тен, 12 акте­ри, јас сум три­на­е­сет­ти­от. Тоа не е до­вол­но за да мо­же­ме да функ­ци­о­ни­ра­ме во сво­ја згра­да. Мис­лам де­ка, ка­ко и до­се­га, Ми­ни­стерс­тво­то ќе има слух и ќе го вра­бо­ти оној ка­дар што се­га го обу­чу­вам ка­ко ад­ми­ни­стра­ци­ја. Има­ме и за­дол­жен за мар­ке­тинг, кој е хо­но­ра­рец. Сер­геј по­сто­ја­но на­пор­но ра­бо­ти и мо­жам да нај­а­вам де­ка овој те­а­тар ќе на­пра­ви еден мар­ке­тин­шки бум. Тран­сфер мо­же да се на­пра­ви, но не се­ко­ја ал­ка од син­џи­рот што се на­ре­ку­ва те­а­тар мо­же да би­де транс­фер. Суф­лер и ре­кви­зи­тер се лу­ѓе што се обу­чу­ва­ат, по­ми­ну­ва­ат вре­ме со чо­век кој тоа ве­ќе го знае. Се­га сме мал­ку лу­ѓе и од­лич­но ра­бо­ти­ме ка­ко тим. Ова го ви­ка­ме руд­ник. Вле­гу­ва­ме на­у­тро из­ле­гу­ва­ме доц­на на­ве­чер.

Глав­но ра­бо­ти­те со мла­ди акте­ри. Ка­ко се спра­ву­ва­те со мла­ди акте­ри, кои ги вне­су­ва­те во те­а­тар­ски­от свет?
Жу­гиќ: Не слу­чај­но, во си­те прет­ста­ви, освен во пос­лед­на­та, во ко­ја играм јас, имам го­стин. Во „Лет над кан­ди­дат­ско­то гнез­до“ игра Дра­ган Спа­сов-Дац, кој ги пов­ле­че, ги ко­ор­ди­ни­ра­ше, има­ше од ко­го да учат. Го­сту­ваа Ма­ри­ја Кон­дов­ска од Драм­ски те­а­тар, Але­ксан­дар Ми­киќ од МНТ, се­гаш­ни­от в.д. ди­ре­ктор на Драм­ски, Ро­берт Ве­ља­нов­ски … Мла­ди­те акте­ри но­сат не­што што ние ве­ќе го гу­би­ме. Има­ат жар, љу­бов кон те­а­та­рот, тие се не­у­мор­ни. Но, по­во­зрас­ни­те го­сти ги ко­ор­ди­ни­ра­ат, на­со­чу­ва­ат. Млад актер мо­же­би не знае де­ка е до­бро два ча­са пред прет­ста­ва да се дој­де во те­а­тар или да би­де ти­ши­на низ ход­ни­ци­те пред прет­ста­ва… Тоа го учат и гле­да­ат од нас. Се пра­ват гре­шки, чо­век кој ра­бо­ти и гре­ши, но до­бро е што до­вол­но е ед­наш да ка­жам не­што за да го ап­сол­ви­ра­ат. Јас се по­ста­вив ка­ко ко­ле­га, не ка­ко ди­ре­ктор, зна­ат де­ка им мис­лам до­бро за­тоа што нив­ни­от ус­пех е ни­вен ус­пех, а нив­ни­от не­ус­пех е и мој не­ус­пех. Има­ме акте­ри кои ве­ќе зе­ма­ат на­гра­ди. Ти­но Ко­ста­ди­нов­ски ја зе­де на­гра­да­та за млад актер на „Вој­дан Чер­но­дрин­ски“. Се на­де­вам де­ка со тек на вре­ме ре­жи­се­ри­те ќе ги пре­поз­на­ат и ќе се ди­стан­ци­ра­ат од ко­ме­ди­ја­та пре­ку го­сту­ва­ња во дру­ги те­а­три за­што не е до­бро чо­век да е заг­ла­вен са­мо во еден жанр.

Има ли ме­сто за по­ли­ти­ка­та во те­а­та­рот? По­сто­ја­но има об­ви­ну­ва­ња де­ка прет­ста­ви­те се из­би­ра­ат спо­ред по­ли­тич­ки­те ста­во­ви на ре­жи­се­ри­те и на акте­ри­те.
Жу­гиќ: Ап­со­лут­но има­ше пер­и­од, го на­ре­ку­вам мрач­ни­от пер­и­од во Ма­ке­до­ни­ја, ко­га ако не си дел од не­ко­ја пар­ти­ска иде­ја, ти се сим­ну­ва­ат прет­ста­ви­те од ре­пер­то­ар. Се­га ако ги по­ста­ви­ме ра­бо­ти­те на власт и опо­зи­ци­ја, би рек­ла де­ка тоа не е точ­но. Не би име­ну­ва­ла, а се­кој што ба­рем мал­ку ја сле­ди кул­ту­ра­та е све­сен де­ка тоа не е та­ка. Умет­но­ста не тр­пи по­ли­ти­ка. За ме­не, ако се­кој во сво­јот ми­кро­свет го да­ва нај­до­бро­то од се­бе, то­гаш тој е па­три­от и си ја са­ка др­жа­ва­та. Ако чо­ве­кот раз­мис­лу­ва за се­га и ов­де, а не ка­ко да из­ле­зе од ов­де, да оти­де та­му, да плу­ка, за по­тоа да се вра­ти и да ка­же де­ка тоа не ва­жи, не е па­три­от.

Во ед­но ин­терв­ју ре­ко­вте де­ка Вие, ди­ре­кто­ри­те, сте трет еша­лон? Тоа е став и на Ва­ши­те ко­ле­ги-ди­ре­кто­ри на те­а­три или Ваш ли­чен?
Жу­гиќ: Кол­ку што знам прв еша­лон се ми­ни­стри, втор се гра­до­на­чал­ни­ци, трет еша­лон се ди­ре­кто­ри, ди­ре­кто­ри на на­ци­о­нал­ни ин­сти­ту­ции по­ста­ве­ни од вла­де­јач­ка­та пар­ти­ја. Чо­рев­ски бе­ше по­ста­вен од ДА, Сен­ко Ве­ли­нов од ВМРО-ДПМНЕ, Сил­ви­ја Сто­ја­нов­ска од СДСМ… Ди­ре­кто­ри­те мно­гу одам­на се по­ста­ву­ва­ат од пар­ти­ја. По­ста­ве­ни сме од пар­ти­ја­та. А, да­ли се­кој е член, не знам, но мис­лам де­ка не.

Бе­вте дел од про­те­сти­те за бу­џе­тот во 2012 го­ди­на. Ве пра­шаа да­ли за­ста­на­вте во од­бра­на на пар­ти­ја­та или на акте­ри­те. Кој е од­го­во­рот на тоа пра­ша­ње?
Жу­гиќ: Це­ла­та кул­ту­ра се кре­на на но­зе, Фил­хар­мо­ни­ја, Та­нец, МОБ… На тоа ќе од­го­во­рам со ед­но ха­ха­ха. Се ра­ду­вам што мно­гу бр­зо тие сфа­ти­ја де­ка ин­те­ре­си­те на др­жа­ва­та или на пар­ти­ја­та, ка­ко што ве­леа, овој­пат се ин­те­ре­си на умет­ни­ци­те. Жал ми е што тоа не го сфа­ти­ја вед­наш. Га­ран­ти­рам де­ка ве­ќе си­те го сфа­ти­ја тоа – во тој мо­мент ко­га за­ста­нав­ме „да ги бра­ни­ме ста­во­ви­те на пар­ти­ја­та“, всуш­ност за­ста­нав­ме да ги бра­ни­ме ста­во­ви­те на умет­но­ста. Не­ко­му му бе­ше те­шко да сфа­ти де­ка за про­ме­на во Ма­ке­до­ни­ја има ед­на вла­де­јач­ка стру­кту­ра ко­ја се гри­жи за кул­ту­ра­та – но­ви ра­бот­ни ме­ста, нов те­а­тар, по­ви­со­ки пла­ти. Си­те тие што на­па­ѓаа се­га се дел од про­е­кти­те во но­ви­от те­а­тар и ќе ги ужи­ва­ат си­те бла­го­да­ти што ги зас­лу­жу­ва еден умет­ник во зем­ја­ва.

Ка­ко ја оце­ну­ва­те уло­га­та на ме­ди­у­ми­те во афир­ма­ци­ја на те­а­тар­ска­та уло­га? Сме­та­те ли де­ка ме­ди­у­ми­те се тие што зна­ат да из­диг­нат, но и да уни­штат прет­ста­ва?
Жу­гиќ: Искре­но, до не­о­дам­на не­ма­ше ме­ди­ум кој нас, умет­ни­ци­те, нѐ тре­ти­ра­ше по­и­на­ку од жол­та штам­па, оз­бо­ру­ва­ње… Ка­ко актер вле­гов во еден бој­кот со ме­ди­у­ми­те отка­ко сфа­тив де­ка им е по­важ­но тоа што сум се ма­же­ла, од тоа де­ка во исти­от ме­сец до­бив ин­тер­на­ци­о­нал­на на­гра­да за нај­до­бра жен­ска уло­га во те­ле­ви­зи­ски филм. Се­га ра­бо­ти­те мал­ку се ме­ну­ва­ат, а тоа ве­ро­јат­но про­из­ле­гу­ва од обра­зо­ва­ни но­ви­на­ри и ме­ди­у­ми со кон­цепт, кои по­и­на­ку гле­да­ат на кул­ту­ра­та. Се ра­ду­вам на ва­ши­от не­дел­ник, кој отка­ко по­стои, јас ка­ко ме­на­џер и актер сум до­вол­но при­сут­на во ете­рот и не ми се ја­ву­ва­те да ме пра­ша­те да­ли сум рас­ки­на­ла со мом­че­то, ту­ку за прет­ста­ва, на­гра­да… Има ме­ди­у­ми што со скан­да­лоз­на вест са­ка­ат да се про­би­јат во ете­рот. Со­ра­бо­тка­та со ме­ди­у­ми­те е мно­гу важ­на, но не по се­ко­ја це­на.

Од ка­де иде­ја­та да би­де­те актер­ка?
Жу­гиќ: Јас сум ед­на од ре­тки­те во Драм­ски те­а­тар што не се по­вр­за­ни со актер, ни­кој во мо­ја­та фа­ми­ли­ја не­ма ни­ка­ква по­вр­за­ност со актерс­тво­то. За­вр­шив во гим­на­зи­ја­та „Ра­де Јов­чев­ски-Кор­ча­гин“, ин­фор­ма­ти­чар-про­гра­мер, со од­ли­чен ус­пех. Ко­га оти­дов на ФДУ да ги под­не­сам до­ку­мен­ти­те, ми ре­коа – „еле­ктро е по­до­лу“. По­че­то­ци­те трг­наа од мо­јот кла­сен ра­ко­во­ди­тел Сте­фан Си­до­ски, се­га пре­да­ва на ЕС­РА, пред­ме­ти по­вр­за­ни со филм­ска умет­ност. Ка­ко мла­да, мно­гу пи­шу­вав по­е­зи­ја. Тој се за­ни­ма­ва­ше со кра­тки фил­мо­ви. Во еден од нив играв­ме јас и Игор Ива­нов­ски-Изи, на сце­на­рио на­пра­ве­но на ед­на мо­ја пес­на. Но, во ни­ту еден мо­мент ни­ту јас ни­ту мо­и­те најб­ли­ски не по­мис­лив­ме де­ка јас ќе про­дол­жам со глу­ма. Мо­и­те мис­леа де­ка не­ма да ме при­ма­ат, не­ма­ле вр­ски… Но, вле­гов пр­ва на спи­сок. Има еден ва­жен мо­мент – јас израс­нав по­крај Драм­ски, а мо­јот брат уче­ше со ќер­ка­та на Ми­ли­ца Сто­ја­но­ва. Ние се­ко­гаш имав­ме при­ви­ле­ги­ја да вле­гу­ва­ме од зад­ни­от дел и да ги гле­да­ме си­те прет­ста­ви. Ко­га се за­пи­шав во сред­но, се пре­се­лив во Ае­ро­дром и не вле­гов во Драм­ски. Но, чи­та­ње­то мно­гу ми зна­чи и ден-де­нес сло­бод­но­то вре­ме го ко­ри­стам за чи­та­ње кни­ги. За­вр­шив во кла­са­та на Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски. Кај не­го бе­ше пра­ви­ло да не­ма­ме кон­та­кти со про­фе­си­о­на­лен те­а­тар до тре­та го­ди­на. Ме­ѓу­тоа, стар­ту­вав кај Ун­ков­ски во вто­ра, бев ста­тист кај Сла­вен­ски, по­тоа во ве­ле­шки те­а­тар ка­ко гла­вен лик. Че­кав три ча­са за да дој­де вре­ме три ми­ну­ти да би­дам на сце­на во „Ре­ви­зор“ на Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски.

Мо­же­те ли да се се­ти­те на пр­ва­та прет­ста­ва што сте ја оди­гра­вте – чув­ство­то, тре­ма­та, ап­ла­у­зот на крај…
Жу­гиќ: И ден-де­нес чув­ство­то е исто, ве­ру­ва­ле или не. Ед­наш ја пра­шав Ми­ли­ца Сто­ја­но­ва ко­га ќе по­ми­не ова, со на­го­ни за по­вра­ќа­ње, тре­ма, тре­се­ње… Ре­че ако си ви­стин­ски умет­ник, ни­ко­гаш не­ма да по­ми­не. Има ед­на сце­на што се­ко­гаш ќе ја па­ме­там, а тоа е дип­лом­ска­та прет­ста­ва што ја ра­бо­тев во Драм­ски те­а­тар, со акте­ри од те­а­та­рот. Играв ста­ра ба­ба од 70 го­ди­ни, парт­нер ми бе­ше по­кој­ни­от Сте­во Спа­сов­ски. Има­ше сце­на во ко­ја јас ста­вам чај на двај­ца­та и раз­го­ва­ра­ме. Ка­ко ја по­диг­нав шол­ја­та та­ка се тре­се­ше, ти­ши­на, са­мо се слу­ша ка­ко се тре­се шол­ја­та во мо­и­те ра­це. Сте­во са­мо ме до­пре за но­га­та и ми ре­че да ја спу­шта шол­ја­та. Имаш но­ва сце­на, не­ма пи­е­ње чај, не­ма до­го­во­ре­ни па­у­зи, што сме ги веж­ба­ле пет ме­се­ци. Во тие по­че­то­ци, со­ве­ти­те од по­во­зрас­ни­те ко­ле­ги се по­ве­ќе од до­бро­дој­де­ни.

До­бит­ник сте на мно­гу на­гра­ди. Ко­ја е онаа што Ви е осо­бе­но дра­га?
Жу­гиќ: Не ве­ру­вам де­ка има актер на кој не му зна­чат на­гра­ди­те. Имам по­ве­ќе на­гра­ди, а  најз­на­чај­на е не­о­че­ку­ва­на­та – ин­тер­на­ци­о­нал­на­та на­гра­да „Злат­на мас­ли­на“ за филм­ска уло­га во ни­ско­бу­џет­ни­от „Вре­ме за пла­че­ње“. Тоа филм­че што е глед­ли­во и ден-де­нес, све­жо е иа­ко е сни­ме­но во 2002 го­ди­на. МТВ го пра­ти­ла фил­мот, но не оти­де еки­па за­што што ни­кој не оче­ку­ва­ше де­ка ќе зе­ме­ме на­гра­да ме­ѓу 76 фил­ма од пет кон­ти­нен­ти. И не­ма­ло ни­кој за да ја по­диг­не на­гра­да­та, па ја пра­ти­ја по по­шта.

Ва­ши­от син Ахил има осум го­ди­ни. Кол­ку тој по­ка­жу­ва љу­бов кон те­а­та­рот, кон умет­но­ста?
Жу­гиќ: Да, в са­бо­та на­вр­шу­ва осум го­ди­ни. Тој има раз­лич­ни фа­зи. Не­ка­де до не­го­ва­та че­твр­та­та го­ди­на не­ма­ше прет­ста­ва што не сме ја гле­да­ле во Те­а­тар за де­ца и мла­дин­ци, мир­но ги сле­де­ше и ги впи­ва­ше. Ве­ро­јат­но во мо­мен­тот ко­га мо­е­то отсус­тво од до­ма го по­вр­за со те­а­та­рот, не са­ка­ше да оди во те­а­тар. Се­га ова ле­то прв­пат ја гле­да­ше „Хам­лет во пи­кан­тен сос“ и це­ло ле­то оде­ше по до­ма и ги из­го­ва­ра­ше збо­ро­ви­те на Хам­лет. Се­га-за­се­га мно­гу по­ве­ќе афи­ни­тет има кон спор­тот, са­ка да бра­ни, има­ме ра­ка­ви­ци, сме­нив­ме мно­гу топ­ки. Са­ка да чи­та. Мое е да по­ну­дам, не­го­во е да по­чув­ству­ва што са­ка.  Мо­же не­ма да ми се до­пад­не ако са­ка да би­де актер, но не­ма да го од­вра­там од тоа.

Го израс­на­вте Ахил са­ма, а при­тоа не ја за­по­ста­ви­вте ка­ри­е­ра­та.
Жу­гиќ: Пред сѐ имам го­ле­ма под­др­шка од мо­и­те ро­ди­те­ли. Но, во об­вр­ски­те на Ахил сум вклу­че­на и иа­ко умор­на из­ле­гу­вам од те­а­тар, ко­га ќе го ви­дам не­го­во­то ли­це, до­би­вам енер­ги­ја за да ги за­вр­ши­ме си­те до­маш­ни за­да­чи. Мо­е­то де­те учи во кла­сич­на па­ра­лел­ка. Имам увид во сѐ што учи. Мо­же­би стра­да мо­ја­та при­ват­ност, но са­кам да би­дам ту­ка во овој пер­и­од ко­га тој има по­тре­ба од тоа. Ре­тко се слу­чу­ва во те­кот на де­нот да не изи­гра­ме друш­тве­на игра. Ко­га сум со не­го, зву­кот на те­ле­фо­нот ми е иск­лу­чен и сум му по­све­те­на не­му. Тој се­га не зас­пи­ва до­де­ка не се вра­там од прет­ста­ва, да се под­го­тви­ме за спи­е­ње, да се бак­не­ме и да изг­ле­да­ме квиз на „Бу­ме­ранг“. Убе­де­на сум де­ка Ахил знае де­ка јас сум му при­ја­тел и де­ка и во до­бро и во ло­шо тре­ба пр­во ме­не да ми се обра­ти. Мно­гу е зна­чај­но за се­ко­ја же­на да е мај­ка. Ед­но­став­но, не си комп­ле­тен. Не мис­лам де­ка има не­што по­вред­но од по­ко­ле­ни­е­то што оста­ну­ва зад нас.

По­стои ли чо­век во жи­во­тот што Ве ис­пол­ну­ва над­вор од те­а­тар­ски­от жи­вот, чо­век ко­му му ве­ру­ва­те, чо­век што Ви ве­ру­ва, лич­ност ко­ја Ве ис­пол­ну­ва со љу­бов…
Жу­гиќ: И ту­ка имав сре­ќа и имав енер­ги­ја за­што вр­ска­та е об­вр­ска, осо­бе­но во де­неш­но вре­ме ко­га си­те сме во не­ко­ја тр­ка. Но, ко­га се са­ка, сѐ се мо­же. Јас ве­ќе шест го­ди­ни сум во ед­на вр­ска ко­ја мо­жам да ја на­ре­чам ста­бил­на, со си­те па­до­ви и ус­по­ни. Тој е чо­век што го раз­би­ра тоа што го ра­бо­там, чо­век што го са­ка Ахил и Ахил рас­те со не­го. Тоа не е са­мо мом­че на ма­ма, ту­ку е чо­век што е при­су­тен во на­ши­от се­којд­не­вен жи­вот. Пос­ле сѐ, ко­га има­те на крај на де­нот на ко­го да ка­же­те до­бра ноќ, па ма­кар и на те­ле­фон, тоа зна­чи не­што.

За жи­во­тот, пре­диз­ви­ци­те, гре­ши­те…
Жу­гиќ: За мо­ја сре­ќа, ра­но осоз­нав ед­на ма­кси­ма ко­ја ме во­ди, а тоа е до ко­ја ме­ра мо­жам да ја под­не­сам ви­сти­на­та. Отсе­ко­гаш, во се­кое по­ле на мо­е­то би­ти­су­ва­ње, сум тра­га­ла по ви­сти­на­та. Не­за­вис­но да­ли е тоа ви­сти­на­та во ра­бо­та­та што ја ра­бо­тиш, во вр­ска­та, во со­ци­јал­ни­от жи­вот. Не е лу­ксуз да би­де­ме тоа што сме. На­про­тив, би би­ло до­бро да ја има­ме таа Со­кра­то­ва дос­лед­ност да го збо­ру­ва­ме тоа што го чув­ству­ва­ме и мис­ли­ме. Ви­сти­на­та е мо­јот ин­ти­мен сто­жер. Кол­ку да е те­шко или бол­но, по­лес­но е да се спра­виш со ви­сти­на­та откол­ку со ла­га­та и со ли­це­ме­ри­е­то.

Разговараше: Билјана Зафирова
Фото: Игор Ангеловски
(Интервјуто е објавено во 56. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.