Еден од најтешките моменти во животот на секое дете сигурно е кога ќе остане без блиските лица. Еден ден, тука, а следниот веќе го нема саканиот дедо, баба, мама или тато. Тешко е да се изборите со губитокот, дури и за нас возрасните, но тука се и деецата на кои мораме да мислиме. Како тоа да му се каже на детето? Кој е најдобриот начин и дали воопшто го има?
Можеби детето има можност да сфати дека саканата личност е болна, ако не е премногу мало и ако саканата личност била дома. Или можеби во болница, па детето приметило дека ја нема. Можеби, но само можеби, во тој случај е полесно тоа дете да сфати и да ја прифати судбината.
А што ако дедото си играл со внукот вечерта пред спиење, па починал половина час подоцна? Само така. Без поздрав.
Тоа ни се случило и нам. Дедо Жика починал кога неговиот внук имал само 5 години. Омилениот дедо му бил и најдобар другар.
Без оглед колку бил уморен и колку напорен ден имал, секогаш издвојувал барем половина час да си поигра со внукот.
И не му беше тешко да седне на под, да легне ако бара така играта, да вози колички, да испушта смешни звуци, да допушта внукот да победи, но така да делува дека ја заслужил победата. И секогаш му велел: „Дедо многу те сака!“.
Отиде да фрли некое дрво во ќумбето за да му биде потопло на внукот без да знае дека тоа е нивната последна средба. Срцето, што може да биде? И таа фраза на докторите од Итната помош, во која само констатираат смрт. Додека ние брзаме како муви без глава од приземјето на катот и се трудиме да бидеме што е можно посмирени пред детето, тој, сепак, сфатил дека нешто страшно се случува. Во еден момент, го затекнавме како се крие под масата.
И ниту еднаш додека не му објаснивме, не побара да си игра со дедо си. Ниту еднаш.
Го одгледавме колку можевме за да му кажеме што се случило. Но, бевме свесни дека тоа не може и не смее да трае предолго. Поради тоа што не познававме никого од блиското опкружување, на кого му се случило нешто слично, побаравме совет преку интернет.
И од сите случаи кои ги пронајдовме, сфативме што никако не смееме да направиме. А тоа е да му објасниме на детето дека дедото спие или нешто слично. За да не се случи да се плаши за да заспие. И тоа се случувало.
Почекавме да го погребаме и ден два подоцна, кога бевме сами, разговаравме. Не плачеше. Само рече дека е многу тажен што дедо му повеќе го нема. И долго, баш долго не сакаше да оди на гробишта. Не го теравме да оди на помен. Повремено го викавме да дојде со нас. Му објаснивме што се работи кога се оди на гробишта.
И на крајот отиде. Мислам дека мина година откако дедо му почина. Запали свеќа, се прекрсти, направи се како возрасните.
А еднаш, од погребот мина недела две, се возеше во кола и гледаше низ стаклото кон небото. Кога татко му го праша во што гледа, само кратко проговори.
„Гледам да го видам дедо“.
По некое време, можеме да кажеме дека се сме направиле како што треба, да после ваков ден, на него да не остане траумата.
Само тага, затоа што неговиот сакан дедо повеќе не е тука.
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.
