Туск ги скрши надежите на СДСМ

Во ЕУ вла­дее кон­фу­зи­ја. Се­кој си те­ра на сопс­тве­на стра­на и гле­да од ас­пект на ин­те­ре­сот на ма­тич­на­та зем­ја. Ова, ба­рем спо­ред стран­ски­те поз­на­ва­чи на со­стој­би­те е нај­ку­си­от опис на акту­ел­на­та си­ту­а­ци­ја во Уни­ја­та. Се по­ка­жа ли нај­до­бро ова раз­ног­ла­сие во Ма­ке­до­ни­ја? Три по­се­ти на раз­лич­ни европ­ски чел­ни­ци до­не­соа и три раз­лич­ни по­ра­ки. Ед­но е јас­но, ка­ко што се ме­ну­ва­ше по­ли­тич­ка­та ори­ен­та­ци­ја на до­тич­ни­те, но и нив­ни­от ста­тус во ин­сти­ту­ци­и­те на ЕУ, та­ка ва­ри­ра­ше и ка­жа­но­то.

Дој­де и цр­ни­от по­не­дел­ник. Црн за не­ко­го и за не­чии оче­ку­ва­ња. Или, по­ве­ќе се пу­сти жел­би. За на­ша сре­ќа, мал­ку се на број, но за не­сре­ќа, на­би­е­ни со тол­ку мно­гу не­об­јас­ни­ва омра­за и не­на­сит­на жед за моќ и за власт.

Ли­ку­ваа, пред­вре­ме сла­веа, од ра­до­сти „пук­наа“, со де­но­ви со фан­фа­ри го нај­а­ву­ваа, уште мал­ку и цр­вен те­пих ќе му по­сте­леа (иа­ко, за вол­ја на ви­сти­на­та, по­ве­ќе ми­лу­ва­ат ша­рен), а се слу­чи не­о­че­ку­ва­но­то. Упс, ста­ти­ва!

До­налд Туск пре­диз­ви­ка стра­шен де­бакл на сил­ни­те оче­ку­ва­ња и нај­а­ви што ги пу­шти­ја нив­ни­те оми­ле­ни и ска­по пла­те­ни но­ви­на­ри и ана­ли­ти­ча­ри, по­се­та што го за­ви во цр­но СДСМ и не­го­ви­те ју­риш­ни­ци. Оче­ку­ва­ња­та и на­де­жи­те им ги скр­ши исти­от тој Пол­јак, во ко­го се „кр­стеа“ и пред не­го­во­то до­а­ѓа­ње нај­а­ву­ваа по­ли­тич­ко цу­на­ми, кое ќе го збри­ше и скр­ши пре­тсе­да­те­лот Ива­нов и ќе ги зат­не усти­те на ВМРО-ДПМНЕ. Да, тре­ба­ше и да го трг­не на­ро­дот од ули­ца. Втор пат во не­кол­ку ме­се­ци, еден До­налд ги за­молк­на „про­фе­си­о­нал­ни­те“ пер­а и го нав­ле­че нив­ни­от гнев. Прв бе­ше Трамп, се­га Туск. Го­ле­ма ште­та, но ми­лу­ва­но­то бри­сел­ско цу­на­ми, кое на­па­ти има­ше и фор­ма на тај­фун, ан­тив­мров­ска и ан­ти­на­род­на не­по­го­да, ко­ја во со­ци­јал­де­мо­крат­ски­те меч­ти и во фан­та­зи­ја­та на нив­ни­те ме­ди­ум­ски стра­те­зи по­сто­ја­но ме­ну­ва­ше фор­ми – де зем­јо­трес, де поп­ла­ва, де по­жар, на­ед­наш ста­на бран­че, раз­ви­гор­че, ба­рич­ка. Пр­скал­ка… Гре­во­та за СДСМ, уште по­го­ле­ма за нив­ни­те ме­ди­ум­ски из­вр­ши­те­ли и рас­про­стра­ну­ва­чи на лаж­ни ве­сти, али­јас про­фе­си­о­нал­ци. Да, Спај­дер­мен го боц­на па­јак, нив, пак, по­сто­ја­но ги боц­ка иста­та, пу­ста и го­ле­ма жел­ба за власт и за па­ри.

На што се должеше лелекот на немтурите?

Зна­е­те, „на­ду­ву­ва­ње­то“ на оче­ку­ва­ња­та има стра­шен кон­тра­е­фект. Осо­бе­но, ко­га ма­ка­та ви е тол­ку мно­гу го­ле­ма. И мно­гу­број­на. И та­мам ко­га сте мис­ле­ле де­ка до­а­ѓа спа­си­те­лот (не тој од Мур­ти­но), ли­кот што тре­ба да ве ос­ло­бо­ди од таа сил­на и тол­ку мно­гу­број­на ма­ка на­ре­че­на НАРОД, нај­ло­шо е наг­ло­то из­ди­шу­ва­ње на исти­от тој ба­лон. На­стра­на ре­а­та што из­ле­зе од не­го, но не­го­во­то пу­ка­ње одек­на на­да­ле­ку. И ден-де­нес се слу­ша и тат­ни во нив­ни­те уши, при очи цр­ве­ни од слу­ша­ње ту­ѓи раз­го­во­ри.

Ка­ко и да е, из­ја­ва­та на пре­тсе­да­те­лот на Европ­ски­от со­вет ги смра­чи и та­ка веч­но на­мур­те­ни­те ли­ца на со­ци­јал­де­мо­крат­ски­те чел­ни­ци и ју­риш­ни­ци. За­луд­но из­вр­ту­ва­ња­та на не­го­во­то со­ста­ве­но: „ Оваа дол­го­трај­на кри­за ја за­ба­ву­ва ва­ша­та др­жа­ва на евро­ат­лант­ски­от пат. На вас е да нај­де­те ре­ше­ние зас­но­ва­но на де­мо­крат­ски на­че­ла, при­стој­ност и здрав раз­ум. Са­мо та­кво­то ре­ше­ние мо­же да би­де трај­но. Ко­га ќе нај­де­те та­кво ре­ше­ние, мо­же­те да сме­та­те на на­ша­та под­др­шка“. За не­чи­ја жал, тоа се од­не­су­ва­ше на си­те. Ду­ри и на нив­ни­от оми­лен За­ев, ка­ко и на ти­ран­ски­те пот­пис­ни­ци Се­ла, Ах­ме­ти и Ка­са­ми. Мо­же­би Туск во мо­мен­тот в ра­ка ги др­же­ше нив­ни­те ле­кар­ски уве­ре­ни­ја, не по­ста­ри од две го­ди­ни, во кои сто­е­ше де­ка се пси­хич­ки ста­бил­ни и здра­во­ра­зум­ни?! Или екск­лу­зив­ни авто­ри на дол­го­трај­на­та, три­го­диш­на кри­за се ВМРО-ДПМНЕ и Ива­нов? Или трај­но­то ре­ше­ние би би­ла вла­да на ти­ран­ска ос­но­ва? Кол­ку трај­но? Да­ли еден ме­сец, два, три, мо­же­би, би тра­е­ла таа Вла­да? Абе ај­де. Се­ка­ко, кај Со­ро­со­ви­те и од УСАИД спон­зо­ри­ра­ни че­да, воз­љу­бе­ни во зе­ле­ни­те банк­но­ти, сѐ бе­ше на­со­че­но про­тив Ива­нов. За­тоа што и не зна­ат по­и­на­ку. За­тоа што е не­исп­лат­ли­во, не­ли…

Се­пак, откро­ве­ние и „хај­лајт“ на „про­фе­си­о­нал­ци­те“ не­про­коп­са­ни бе­ше мо­мен­тот на тол­ку­ва­ње­то де­ка Туск ка­жал де­ка Ма­ке­до­ни­ја ја гу­би под­др­шка­та на Бри­сел. Не­кој не раз­брал ли де­ка Пол­ја­кот ре­че де­ка ко­га ќе нај­де­ме ре­ше­ние, мо­же­ме да сме­та­ме на нив­на­та под­др­шка?! Ту­ка ле­жи за­ја­кот, или бе­ше про­фе­си­о­на­ле­цот? Да, не­ра­бот­ни­ци­те нај­че­сто и го пра­ват тоа. Ле­жат и из­мис­лу­ва­ат.

Ве­ро­јат­но, пак, и не раз­бра­ле. Чу­му? Па за­тоа што, по­ра­зи­тел­но и страш­но за нив­ни­те неж­ни уши, Туск ре­че „ко­га ќе нај­де­те“. Тој не го со­ста­ви по­са­ку­ва­но­то „ко­га ќе ви нај­де­ме“. Јок! Иа­ко, за „про­фе­си­о­нал­ни­те“ уши, до­бро би зву­че­ло „ко­га ќе ви на­мет­не­ме“, уште по­до­бро би се чув­ству­ва­ле со „ко­га ќе ви на­ре­ди­ме“, а нај­до­бро со „ко­га ќе ви на­ло­жи­ме“. За­тоа што ма­ке­дон­ски­те ксе­но­фи­ли, си­ви и сте­рил­ни ли­ко­ви без тро­шка на­ци­о­нал­на гор­дост и чув­ство во се­бе, не­до­ква­ка­ни вљу­бе­ни­ци во ме­ѓу­на­род­ни­от ин­тер­вен­ци­о­на­ли­зам, са­мо та­ка и си ми­лу­ва­ат, а по­и­на­ку и не зна­ат. Ни­ту по­са­ку­ва­ат.

Ток­му за­тоа, ле­ле­кот на нем­ту­ри­те бе­ше тол­ку оправ­дан, из­вр­ту­ва­ња­та уште по­ве­ќе. Па ка­ко по­и­на­ку да оправ­да­те што це­ла не­де­ла ла­же­вте, из­мис­лу­ва­вте, ши­ре­вте „ра­дост“, нај­а­ву­ва­вте кло­ци, шла­ка­ни­ци и дра­кон­ски при­ти­со­ци? Ако се на­вра­ти­ме на ка­жа­но­то од ми­на­та­та не­де­ла од мно­гу­број­ни­те не­ра­ни­мај­ков­ци, тие ле­ко­вер­ни­те оче­ку­ваа Туск на прес-кон­фе­рен­ци­ја­та јас­но да му по­ну­ди на Ива­нов да из­би­ра ме­ѓу пе­ко­лот и ра­јот, ме­ѓу НАТО и Ру­си­ја, ме­ѓу ЕУ и АУ (Афри­кан­ска уни­ја) на Га­да­фи… Зе­ми или оста­ви, да се би­де или не. Ни­што од тоа.

Не­мај­ќи про­стор ни за из­вр­ту­ва­ње на ка­жа­но­то, кое бе­ше тол­ку дип­ло­мат­ски преб­ла­го, ду­ри и за еден би­ро­крат од ЕУ, на­ши­те се­којд­нев­ни оцр­ну­ва­чи на ма­ке­дон­шти­на­та, ли­ко­ви што по­сто­ја­но се потс­ме­ва­ат со па­три­о­тиз­мот и со љу­бо­вта што ви­стин­ски­от Ма­ке­до­нец ја има за сво­ја­та зем­ја, ед­но­став­но, за­молк­наа. За про­ме­на, овој пат на Туск не му нај­доа исп­лат­лив биз­нис во Ма­ке­до­ни­ја. Тој стап го „ја­де­ше“ Хан ко­га не им се бен­ди­су­ва­ше при „пр­жин­ски­те“ пре­го­во­ри. Ав­стри­е­цот со пос­лед­ни­от ко­мен­тар на „Тви­тер“ се ис­пра кај не­до­вет­ни­те за сто­ре­ни­те „гре­во­ви“ во вре­ме­то ко­га, на­ви­сти­на, бе­ше не­у­тра­лен и се­га е нај­до­бар и нај­у­бав. Ако, пра­ша­ње е до ко­га не­го­ва­та из­ја­ва, за ко­ја не­ма­ше хра­брост (а ве­ро­јат­но имал срам) да ја со­оп­шти во жи­во, ќе др­жи „вла­га“. Ба­рем до след­ни­от „грев“. Иа­ко, тоа не го спре­чи За­ев да из­ла­же де­ка ток­му Хан му ве­тил отво­ра­ње пре­го­во­ри. Го де­ман­ти­ра­ше порт­па­рол­ка­та Ко­ци­јан­чич. Ла­га­та за Вајгл на „про­фе­си­о­нал­ни­те“ ме­ди­у­ми на ко­ја со со­оп­ште­ние се на­ле­пи и СДСМ, пак, мо­ра­ше да ја де­ман­ти­ра тој са­ми­от. Евро­пра­те­ни­ци­те не­ма­ат порт­па­ро­ли…

Гревот на Туск ги стаписа недоветните

А „гре­вот“ на До­налд Туск бе­ше очиг­ле­ден. Пол­ја­кот, се­га не­про­коп­сан во очи­те на СДСМ и нив­ни­те ме­ди­ум­ски стра­те­зи, не е за тоа што го ка­жа. Гре­вот кон нив е во тоа што не го ка­жа. Да, Туск ги ис­пу­шти „вол­шеб­ни­те“ збо­ро­ви. За­бо­ра­ви да ка­же „вед­наш да се фор­ми­ра вла­да и да се по­чи­ту­ва пар­ла­мен­тар­но­то мно­зинс­тво“ и со тоа да ги на­пол­ни нив­ни­те на­па­те­ни ср­ца. За власт, моќ и за де­мон­стра­ци­ја на ре­ван­ши­зам кон „не­ми­е­ни­те“, се раз­би­ра.

Ар­но ама, Пол­ја­кот не го изу­сти злат­ни­от збор. Та­кси­рат. Очај­ни­те ку­ли­на­ри од куј­на­та на „Па­вел Ша­тев“ се нај­доа во не­бра­но, па ги вклу­чи­ја во „по­гон“ ед­ни­те те исти ана­ли­ти­ча­ри, кои „до­об­јас­ни­ја“ што са­кал Туск да ка­же, де­ка „сто­ка­та“ не мо­же­ше да ги раз­бе­ре не­кол­ку­те про­сти ре­че­ни­ци што искус­ни­от европ­ски по­ли­ти­чар ги скло­пи. Ве­ро­јат­но, мно­гу бо­ле­ло, па по не­прос­пи­е­на­та ноќ, одг­ла­си­те беа уште по­бед­ни и по­без­лич­ни. Ве­лат, со бо­рин­че се ба­рал „ана­ли­ти­чар“ што ќе ја из­вр­ти по­ра­ка­та на ЕУ. Да, за не­чи­ја жал, ова бе­ше по­ра­ка на Бри­сел, не са­мо на Туск. Нон сенс е да нѐ убе­ду­ва­ат де­ка Пол­ја­кот играл на сво­ја ра­ка, та­кво не­што не по­стои. За жал на мно­гу­ми­на, тој са­мо го пре­не­се ста­вот на ЕУ, ко­ја по­ра­ча – нај­де­те ре­ше­ние и ние ќе ве под­др­жи­ме во не­го. И та­ка, зав­ла­деа тра­ор во не­чии ре­до­ви…

Кога евроамбасадорите се побезобразни од челниците на ЕУ

Од не­за­вис­но­ста, па до де­не­шен ден, Ма­ке­до­ни­ја бе­ше до­ма­ќин на ду­зи­на европ­ски чел­ни­ци и на уште тол­ку евро­ам­ба­са­до­ри. Дел од нив беа прин­ци­пи­ел­ни и не­при­страс­ни, дел, пак, се др­жеа за ед­на­та стра­на ка­ко „слеп за стап“. Упа­те­ни­те ве­лат де­ка не би­ло са­мо до ста­пот, ту­ку до па­ри­те. Збо­ру­ва­ме за евро­ам­ба­са­до­ри­те. Раз­ли­ка­та е иста ка­ко и ка­ко­фо­ни­ја­та што про­из­ле­зе од Мо­ге­ри­ни, Хан и од Туск, чиј­што во­ка­бу­лар се ме­ну­ва­ше хро­но­ло­шки и чи­ја­што остри­на ва­ри­ра­ше и опа­ѓа­ше се­ко­ја след­на по­се­та. Ре­ал­но­ста е де­ка ЕУ е сил­но по­де­ле­на во од­нос на мно­гу пра­ша­ња, а Ма­ке­до­ни­ја и слу­чу­ва­ња­та во неа се дел од таа по­де­ле­ност. Од ед­на стра­на се со­ци­ја­ли­сти­те и дек­ла­ри­ра­ни­те ле­ви­ча­ри ка­ко Мо­ге­ри­ни и Флен­кен­штајн, а од дру­га­та се де­мо­хри­сти­ја­ни­те. Са­мо за по­тсе­ту­ва­ње, во Евро­па вла­дее дес­ни­ца­та. Тоа е факт, кол­ку и „про­фе­си­о­нал­ци­те“да ве убе­ду­ва­ат во спро­тив­но­то, за­луд­но е.

Ма­ке­до­ни­ја има­ше „сре­ќа“ во те­кот на го­ди­ни­те да вдо­ми еден куп со­се­ма раз­лич­ни евро­ам­ба­са­до­ри и дру­ги ам­ба­са­до­ри. Со­се­ма раз­лич­ни, спо­ред об­је­ктив­но­ста, спо­ред не­при­страс­но­ста, љу­бо­вта кон па­ри­те, па ду­ри и спо­ред се­ксу­ал­на­та ори­ен­та­ци­ја. Дел од нив се од­не­су­ваа и ка­ко да се газ­ди на не­кое план­та­жа со па­мук во Ала­ба­ма во по­че­то­кот на 19 век. До­бро де, ут­наа са­мо два ве­ка. И не­кол­ку де­се­ти­ци ил­ја­ди ки­ло­ме­три. А се „шле­пу­ваа“ и при­ка­ска­та ја те­ме­леа на Ма­ке­дон­чи­ња­та со комп­ле­ксот на чич­ко Том, кои иа­ко се на­ма­ли­ја, сѐ уште се при­сут­ни, најм­но­гу на „Па­вел Ша­тев“.

По Ита­ли­ја­не­цот До­на­то Кја­ри­ни, кој се во­де­ше ка­ко шеф на ми­си­ја­та на ЕК во РМ, кој оста­на поз­нат као не­ви­ден жен­скар, сле­ду­ва­ше спро­тив­но­ста на­ре­че­на Ер­ван Фу­е­ре. Спро­ти­вен по мно­гу ра­бо­ти. Осо­бе­но што ми­лу­ва­ше да би­де ТВ-ѕвез­да. Оче­ку­ва­вте да би­де и во ва­ши­от ла­дил­ник. Е исти­от тој „фа­ќач“ на бу­ри­ња (и на дру­ги ра­бо­ти) по Охрид­ско Езе­ро се­га из­ла­жа де­ка прин­ци­пот „по­бед­ник со по­бед­ник“ бил из­мис­лен од ВМРО-ДПМНЕ. Го де­ман­ти­ра­ше Бил­ја­на Ван­ков­ска. Од пр­ва ра­ка, таа го де­ма­ски­ра­ше „де­мо­кра­тот“, кој и по за­ми­ну­ва­ње­то од Ма­ке­до­ни­ја, и ка­ко пен­зи­о­нер, „по на­ви­ка“ се­којд­нев­но ни „трие сол на гла­ва“ и ни об­јас­ну­ва што би­ла де­мо­кра­ти­ја, пра­вич­ност, сло­бо­да. Ар­но ама, та­ка не би­ло пред де­вет го­ди­ни, ко­га „сло­бо­до­ум­ни­от“ Фу­е­ре на­ло­жу­вал кој со ко­го да ко­а­ли­ци­ра, а на из­ве­шта­и­те на нев­ла­ди­ни­от се­ктор, кој се­га тол­ку мно­гу го бра­ни, ре­а­ги­рал со вре­ска­ње и со зап­ла­шу­ва­ње. Ван­ков­ска на­пи­ша:

„Оваа изјава на Ер­ван Фу­е­ре е ЧИСТА ЛАГА! Да го по­тсе­там де­ка во 2006 го­ди­на Хел­син­шки­от ко­ми­тет (во чиј­што борд чле­ну­вав и јас) из­ле­зе со из­ве­штај во кој но­ти­ра­ше отво­ре­но ме­ша­ње на ам­ба­са­до­рот на ЕУ во фор­ми­ра­ње­то ко­а­ли­ци­ска вла­да (до­тич­ни­ов ин­си­сти­ра­ше де­ка ДУИ е ле­ги­ти­мен прет­став­ник на Ал­бан­ци­те по­ра­ди по­го­ле­ми­от број осво­е­ни пра­те­нич­ки ме­ста и де­ка ВМРО-ДПМНЕ не тре­ба да пра­ви ко­а­ли­ци­ја со ДПА). На­ша­та за­бе­ле­шка бе­ше прин­ци­пи­ел­на, ток­му во смис­ла на тоа де­ка ни­ка­де (ни во Устав, ни во за­ко­ни) не пи­шу­ва де­ка тре­ба ко­а­ли­ци­ра­ње на по­бед­ник со по­бед­ник, а де­ка стран­ци­те се ме­ша­ат во вна­треш­ни­те ра­бо­ти. Исти­от ден Фу­е­ре по­ба­ра сред­ба со на­ши прет­став­ни­ци. Таа не­при­јат­на и без­о­браз­на сред­ба ја опи­шав во ко­лум­на, об­ја­ве­на во ’Фо­кус‘ (то­гаш бев нив­ни ко­лум­нист). Ќе по­тсе­там са­мо кра­тко де­ка јас и Исо Ру­си бев­ме за­мо­ле­ни од Нај­чев­ска да пој­де­ме на сред­ба­та, а та­му нѐ до­че­ка цел тим со­ра­бот­ни­ци и лу­ти­от Фу­е­ре. Вле­зе без да се поз­дра­ви, ту­ку вед­наш трг­на во ра­фа­лен на­пад (де­ка е гне­вен, лут и не­за­до­во­лен од на­ши­от из­ве­штај), а јас и Исо раз­ме­нив­ме поглед и не­мо се до­го­во­рив­ме де­ка ќе му од­го­во­ри­ме со иста ме­ра. Исо ми да­де пред­ност: и јас поч­нав со исти­те збо­ро­ви на Фу­е­ре ве­леј­ќи му де­ка ние сме гнев­ни, лу­ти и не­за­до­вол­ни што стран­ски ам­ба­са­дор се дрз­ну­ва да нѐ ви­ка на ’пе­е­ње‘ за не­за­ви­сен из­ве­штај на ед­на НВО, и тоа без ар­гу­мен­ти. По не­кол­ку раз­ме­ни, Фу­е­ре поч­на да ви­ка на нас, а Исо му ре­че: ’Јас имам по­ве­ќе од 50 го­ди­ни, па ду­ри и во ко­му­низ­мот не сум доз­во­лил не­кој од Це-Ка да ме прес­лу­шу­ва – не­ма ни вам да ви доз­во­лам. Бил­ја­на, ста­ни, за­ми­ну­ва­ме!‘ И си за­ми­нав­ме до­де­ка ли­це­то на Фу­е­ре бе­ше жар цр­ве­но. Из­ве­шта­јот на Хел­син­шки мо­же да се нај­де на нив­на­та веб-стра­ни­ца, прет­по­ста­ву­вам – а и ина­ку ќе се сог­ла­си­ме де­ка по­стро­јат ме­ди­ум­ски за­пи­си за тоа вре­ме. На­ви­сти­на, т.н. Мај­ски до­го­вор бе­ше усог­ла­сен во 2008 го­ди­на, по пар­ла­мен­тар­на­та кри­за што на­ста­на по­ра­ди оп­струк­ци­и­те на пра­те­ни­ци­те на ДУИ. До­го­во­рот по­стиг­нат со стран­ско по­сред­ниш­тво, на анг­ли­ски ја­зик, во Клу­бот на пра­те­ни­ци ста­на (не)пи­шан прин­цип за ко­а­ли­ци­ра­ње сѐ до де­нес, ко­га ’та­зи дуп­ка не е дуп­ка‘ и тој до­го­вор ве­ќе не е до­го­вор“.

Двој­ни ар­ши­ни? Од дип­ло­мат на ЕУ? Не­ма шан­си. Па не­ли тие си­те ни мис­лат са­мо до­бро и са­де уба­ви­ни? Во овој слу­чај збо­ру­ва­ме за сто­те ли­ца на еден „де­мо­крат“.

До­бро, не се си­те исти. По Фу­е­ре сле­ду­ва­ше уме­ре­ни­от Да­нец Пе­тер Со­рен­сен, кој бе­ше ви­стин­ско откро­ве­ние за­тоа што не са­ка­ше да би­де ТВ-ѕвез­да и да има став за лан­ски­от снег и за ај­ва­рот. Не­го­ви­от прет­ход­ни­кот нѐ на­вик­на на тоа. Но де­ка не е сѐ тол­ку „бе­ло“ нѐ уве­ри не­го­ви­от нас­лед­ник, Есто­не­цот Аи­во Орав. И тој ка­ко Фу­е­ре има­ше по­и­на­кви гле­ди­шта за „со­ле­ње­то“ ум. Стар­ту­ва­ше со Сла­во­ма­ке­дон­ци, про­дол­жи со сом­ни­тел­ни до­ма­ри, итн. По не­го по­втор­но дој­де се­ме­ен чо­век. Сло­ве­не­цот Са­му­ел Жбо­гар за­се­га е во сен­ка. За не­го не­ма ни­ту не­га­ти­ва, ни­ту, пак, не­ка­ква по­зи­ти­ва. Ка­ко и би мо­жел, ко­га глав­на ѕвез­да и на­та­му е Џес Беј­ли. Пра­ша­ње­то е са­мо до ко­га? Од­го­во­рот, по­ба­рај­те го кај Ти­лер­сон…

Пишува: Љупчо Цветановски
(Текст објавен во 240. број на неделникот „Република“, 7.4.2017)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.