Милан Васиќ, главниот лик во „Зона Замфиорва 2“: Мане многу потсетува на мене

Срп­ски­от актер Ми­лан Ва­сиќ ја тол­ку­ва глав­на­та уло­га, ли­кот на Ма­не, во про­дол­же­ни­е­то на „Зо­на Зам­фи­ро­ва“. По­ми­наа 15 го­ди­ни отка­ко бе­ше сни­мен пр­ви­от филм за уба­ва­та Зо­не, ќер­ка на чор­ба­џи­ја, и за Ма­не, зла­та­рот. Во про­дол­же­ни­е­то на фил­мот сце­на­ри­сти­те на­пи­шаа при­каз­на за тоа што се слу­чу­ва во бра­кот на вљу­бе­ни­те Ма­не и Зо­не две го­ди­ни по нив­на­та вен­ча­вка. Дејс­тво­то на фил­мот се од­ви­ва ме­ѓу 1905 и 1908 го­ди­на, а во фил­мот е при­ка­жа­на љу­бо­вта и проб­ле­ми­те со кои се со­о­чу­ва мла­да­та брач­на двој­ка.

По­го­ле­ми­от дел од еки­па­та бе­ше дој­ден во Скоп­је за да го про­мо­ви­ра фил­мот и тоа бе­ше по­вод да на­пра­ви­ме ин­терв­ју со Ми­лан Ва­сиќ.

Дој­до­вте да го про­мо­ви­ра­те Ва­ши­от пос­ле­ден филм „Зо­на Зам­фи­ро­ва 2“. Ка­ко Ви се до­па­ѓа ли­кот на Ма­не? Да­ли се про­на­о­ѓа­те во не­го­ви­от лик или пак тој Ве по­тсе­ту­ва на не­ко­го ко­го го поз­на­ва­те?

ВАСИЌ: Ма­не мно­гу ли­чи на Ми­лан. Ли­кот на Ма­не за ме­не е кру­на во до­се­гаш­на­та ка­ри­е­ра. Мис­лам де­ка овој лик е еден вид пе­хар, кој го до­бив, би­деј­ќи јас овој лик мно­гу го са­кам. Мно­гу ми е дра­го де­ка ток­му јас ја до­бив шан­са­та да го тол­ку­вам ли­кот на Ма­не.

До­бро е што овој филм по­ка­жу­ва де­ка ви­стин­ска­та љу­бов мо­же да ги по­бе­ди си­те преч­ки во жи­во­тот

Ова е филм за се­мејс­тво­то, но и за оп­штес­тво­то. Да­ли љу­бо­вта мо­же да ги по­бе­ди клас­ни­те раз­ли­ки?

ВАСИЌ: Де­фи­ни­тив­но, мо­же. Јас сум мно­гу се­ме­ен чо­век и си­те го зна­ат тоа. Мно­гу сум при­вр­зан за сво­е­то се­мејс­тво. До­бро е што овој филм по­ка­жу­ва де­ка ви­стин­ска­та љу­бов мо­же да ги по­бе­ди си­те преч­ки во жи­во­тот. А преч­ки во жи­во­тот има мно­гу и тие тре­ба да се сов­ла­да­ат, а љу­бо­вта е ту­ка за да по­мог­не. Ве­ру­вам во љу­бов и ве­ру­вам де­ка љу­бо­вта мо­же да по­бе­ди сѐ.

Зо­што де­нес е те­шко да се одр­жи ед­на вр­ска или брак?

ВАСИЌ: Ос­но­вен проб­лем, спо­ред ме­не, е бр­зи­на­та на вле­гу­ва­ње во ка­ква би­ло вр­ска. Во мо­е­то вре­ме, пред пет­на­е­се­ти­на го­ди­ни, по­те­шко и по­бав­но се вле­гу­ва­ше во вр­ска. Ако ви се до­па­ѓа не­ко­ја де­вој­ка пр­во ја ка­ниш на ка­фе, па раз­го­ва­ра­те, ги за­поз­на­ваш неј­зи­ни­те до­бри и ло­ши стра­ни. Ко­га ќе ста­не­те мом­че и де­вој­ка, ду­ри то­гаш мо­же да ка­же­те де­ка се са­ка­те. А де­нес се вле­гу­ва во вр­ска за три де­на. За шест ме­се­ци „пу­ка“ вр­ска­та. Таа ќе за­труд­ни, а тој ќе ја оста­ви. Вре­ме­то ста­на мал­ку „бол­но“. Прем­но­гу бр­зо се жи­ви и прем­но­гу бр­зо се вле­гу­ва во што би­ло.

Вие ја пе­е­те и нас­лов­на­та пес­на во фил­мот.

ВАСИЌ:Ова е ми е пр­во искус­тво да пе­ам нас­лов­на пес­на за филм. Сре­ќен сум што ја имав таа чест да ја пе­ам пес­на­та што има по­ве­ќе од еден ми­ли­он прег­ле­ду­ва­ња на „Јут­јуб“. Во фил­мот пе­ам уште ед­на пес­на, во жи­во. Ве­лат де­ка мно­гу лу­ѓе пла­чат на таа пес­на.

Во фил­мот со­ра­бо­ту­ва­те и со на­ши­от Ни­ко­ла Ри­ста­нов­ски. Ка­ко бе­ше да се глу­ми со не­го?

ВАСИЌ: Освен со Ри­ста­нов­ски, во фил­мот со­ра­бо­ту­вам со уште еден Ма­ке­до­нец, Але­ксан­дар Ри­сто­ски, кој јас го при­фа­тив ка­ко ро­ден брат. Тој ќе би­де го­ле­ма актер­ска на­деж и на Ма­ке­до­ни­ја и на Ср­би­ја. Тој е Ма­ке­до­нец што сту­ди­ра глу­ма во Бел­град. Прв­пат ра­бо­тев со Ри­ста­нов­ски и имав од­ли­чен од­нос. И двај­ца­та се од­лич­ни глум­ци – Ри­ста­нов­ски за по­во­зрас­на­та ге­не­ра­ци­ја, а Ри­стов­ски за мла­да­та. Би са­кал и по­на­та­му да ра­бо­ти­ме не­кој про­ект за­ед­но.

„Зо­на Зам­фи­ро­ва 2“ е еден ко­ло­ри­тен филм, ка­ко бај­ка. Тој е при­каз­на за Ср­би­ја во по­че­то­кот на 20 век. Има ли шарм во тој пер­и­од?

ВАСИЌ: Пуб­ли­ка­та тре­ба да го гле­да „Зо­на Зам­фи­ро­ва 2“ би­деј­ќи тој го по­ка­жу­ва нај­у­ба­ви­от дел на Ср­би­ја, Ср­би­ја ка­ко уба­ва зем­ја, без на­силс­тво и дро­га, без ка­кви би­ло по­ро­ци. При­ка­жу­ва чи­ста љу­бов, пес­на, ве­сел­ба.

По­сто­јат ли де­нес бе­гал­ки или, ка­ко што ги ви­ка­ат во фил­мот, „по­бе­гу­љи“? Мо­жат ли де­нес же­ни­те и де­вој­ки­те да го из­др­жат при­ти­со­кот на јав­но­ста?

ВАСИЌ: Де­нес по­го­ле­ми­от дел од же­ни­те се „по­бе­гу­љи“. Де­нес еден про­се­чен брак трае две го­ди­ни. Или таа си за­ми­ну­ва, или тој. Де­нес не­ма бра­ко­ви ка­ко тој на мо­и­те ро­ди­те­ли, на при­мер, кој трае еве ве­ќе 42 го­ди­ни. Де­нес има мно­гу са­мо­хра­ни мај­ки што има­ат дете од ед­на го­ди­на.

Кој е Ва­ши­от сле­ден про­ект?

ВАСИЌ: Уште не раз­мис­лу­вам за след­ни­от про­ект. За­се­га го про­мо­ви­ра­ме фил­мот и ужи­вам во тоа. Имам прет­ста­ва во „Шко­ла за љу­бов­ни­ци“, ко­ја ја играм и во Ма­ке­до­ни­ја. Ту­ка сме мно­гу до­бро при­фа­те­ни, са­ли­те се се­ко­гаш пол­ни. Кон кра­јот на ме­се­цот има­ме три прет­ста­ви, по ед­на во Скоп­је, Би­то­ла и во Штип. Ја са­кам Ма­ке­до­ни­ја, са­кам да до­а­ѓам ту­ка и да пе­ам.

Ка­ко е да се би­де актер де­нес во Ср­би­ја?

ВАСИЌ: Ме­не ми е до­бро. Јас се тру­дам да ра­бо­там кол­ку што е мож­но по­ве­ќе. Ако ја ра­бо­ти­те ра­бо­та­та што ја са­ка­те, то­гаш има­те џекпот. Нез­год­но е ако сте актер, а не ра­бо­ти­те ка­ко актер. Тоа е ка­ко да сте фуд­ба­лер, ама не игра­те за пр­ви­от тим, ту­ку се­ди­те на клу­па­та. Се­ко­гаш им ве­лам и на пом­ла­ди­те – ра­бо­те­те са­ми, ра­бо­те­те при­ват­но, тру­де­те се.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Фо­то: Але­ксан­дар Ива­нов­ски

(интервјуто е објавено во 234. број на неделникот Република кој излезе во печат на 24.2.2017 година)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.