Платформата пред Троја

Колумнист: м-р Љупчо Пренџов

И не­ка­ко, до­де­ка ста­ну­ва сѐ по­јас­но де­ка ДУИ, ва­ка или она­ка, ста­ну­ва клуч­ни­от играч во фор­ми­ра­ње­то вла­да, ми на­ви­ра ед­на исто­ри­ска по­го­вор­ка од ан­тич­ко вре­ме :„Не им ве­ру­вај на Да­нај­ци­те ни­ту да­ро­ви ко­га но­сат“. Се пра­шу­вам да­ли да­нај­ски­от по­да­рок го но­си ДУИ? Кој ќе го зе­ме да­рот (пла­тфор­ма­та), тој си­гур­но ќе „из­го­ри“ без шан­си да се во­зоб­но­ви во бли­ска или да­леч­на ид­ни­на.

Отка­ко уви­доа де­ка Рам­ков­ни­от до­го­вор не мо­же да ги по­стиг­не нив­ни­те вир­ту­ел­но за­цр­та­ни це­ли и за­вид­ни апе­ти­ти, при­бег­наа кон ед­на итро­шти­на ста­ра по­ве­ќе од 3.000 го­ди­ни, па од­лу­чи­ја да со­ста­ват еден Тро­јан­ски коњ кој­што ќе им се по­ну­ди на две­те до­ми­нант­ни ма­ке­дон­ски по­ли­тич­ки пар­тии, ВМРО-ДПМНЕ и СДСМ, во знак на не­ко­ја по­са­ку­ва­на европ­ска ид­ни­на.

Но, да ни е јас­но: ту­ка ни­што не е ни­ту цр­но ни­ту бе­ло. Си­во е! Ед­на го­ле­ма по­ли­тич­ка маг­ла ко­ја кон­ти­ну­и­ра­но ни ја пу­шта ДУИ во пос­лед­ни­те три­е­се­ти­на де­на, во ко­ја се ме­ша­ат на­вод­на гри­жа за ид­ни­на­та на Ма­ке­до­ни­ја, за си­те на­ци­о­нал­но­сти во неа, за на­вод­на ста­бил­на вла­да, за кре­ди­бил­ни ин­сти­ту­ции и европ­ска ид­ни­на на др­жа­ва­та, а, всуш­ност, ДУИ мис­ли са­мо за се­бе и за ни­кој друг. Пар­ти­ја­та на Али Ах­ме­ти, ко­ја за­гу­би по­ве­ќе од 40 от­сто од гла­со­ви­те на сво­јот еле­кто­рат и ве­ќе не е единс­тве­ни­от кру­пен прет­став­ник на Ал­бан­ци­те во Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, е пар­ти­ја од ко­ја­што ка­та­ден слу­ша­ме раз­ног­ла­си­ја во по­ли­тич­ки­те ста­во­ви, и тоа од нај­ви­со­ки­те ра­ко­вод­ни стру­кту­ри.

Се­га иста­та таа и та­ква пар­ти­ја нѐ убе­ду­ва де­ка е хо­мо­ге­на, де­ка таа е клу­чот на си­те проб­ле­ми во Ма­ке­до­ни­ја и де­ка не са­мо на Ал­бан­ци­те, ту­ку тие мис­ле­ле и на ид­ни­на­та на Ср­би­те, на Ро­ми­те, на Вла­си­те и, се раз­би­ра, на Ма­ке­дон­ци­те. Но, не мо­же да би­де маг­ла­та тол­ку гу­ста кол­ку што е очиг­лед­на не­дос­лед­но­ста на раз­ни­ша­на­та ДУИ. Упор­но нѐ за­ма­ју­ва­ат де­ка тие ре­ша­ва­ат не­што су­штин­ски бит­но за др­жа­ва­та, а, всуш­ност, сѐ се све­ду­ва на „ку­пи ден, про­дај“ ако мо­же до 5 март ко­га тре­ба да се рас­пи­шат ло­кал­ни­те из­бо­ри, на кои ќе се оби­дат да го на­до­ме­стат се­то она што го за­гу­би­ја на пар­ла­мен­тар­ни­те из­бо­ри. До то­гаш ма­ке­дон­ска­та јав­ност тре­ба да би­де во за­лож­нич­ка кри­за. За­тоа, пак, по тој да­тум, во нив­ни­те „до­маш­ни“ еса­пи оче­ку­ва­ат да из­ле­зат ка­ко по­бед­ни­ци и чу­ва­ри на ал­бан­ска­та ка­у­за (дво­ја­зич­ност пред сé, па пос­ле вла­да) и ќе ко­а­ли­ци­ра­ат со тие што најм­но­гу ќе им удо­во­лат на ба­ра­ња­та.

Ме­ѓу­тоа, да не за­бо­ра­ви­ме де­ка во ан­тич­ка­та из­ма­ма и во „др­ве­ни­от коњ“ не се са­ми. Ту­ка се и Али­јан­са­та на Зи­ја­дин Се­ла, кој ве­ли „пр­во до­не­су­ва­ње за­кон во кој ал­бан­ски­от ја­зик ќе би­де втор служ­бен ја­зик во Ма­ке­до­ни­ја на це­ла­та те­ри­то­ри­ја на др­жа­ва­та, па по­тоа вла­да“, но и Бе­са кај ко­ја си­те оп­ции за­вр­шу­ва­ат со це­лос­но при­фа­ќа­ње на пла­тфор­ма­та.

Но, на игра­та за вре­ме­то на ДУИ во­оп­што не им по­го­ду­ва не­стан­дард­на­та со­стој­ба во Ма­ке­до­ни­ја за­што кај нас ни­ко­гаш не­ма­ме са­мо две стра­ни во пре­го­ва­рач­ки­от про­цес (власт и опо­зи­ци­ја), ту­ку ту­ка е и за­дол­жи­тел­на­та тре­та стра­на, од­нос­но ме­ѓу­на­род­на­та за­ед­ни­ца. Е таа е мал­ку по­не­стрп­ли­ва од Ах­ме­ти и ве­ли де­ка е по­треб­но час по­ско­ро да се фор­ми­ра вла­да. Па, ду­ри Евро­пеј­ци­те се над­ми­наа се­бе­си. Го слу­шам Жбо­гар кој ве­ли: „Не е бит­но кој ќе ја фор­ми­ра вла­да­та, бит­но е таа да се фор­ми­ра по­бр­зо ,а по­мал­ку е важ­но кој сѐ ќе учес­тву­ва во неа“.

На Евро­па ѝ се бр­за, по це­на и на ши­ро­ка ко­а­ли­ци­ја, но за­бо­ра­ва­ат де­ка на овие из­бо­ри има и по­бед­ни­ци и по­ра­зе­ни. Де­ка на овие из­бо­ри гра­ѓа­ни­те гла­саа за про­гра­ми и ви­зии за Ма­ке­до­ни­ја, а де­нес има­ме оби­чен па­зар за не­ко­ја пла­тфор­ма ко­ја не ни по­сто­е­ше за вре­ме на из­бо­ри­те и ко­ја ни ја изра­бо­ти­ја ек­сте­ри­то­ри­јал­но, во со­сед­ни­те др­жа­ви, а гра­ѓа­ни­те од Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја не се ни из­јас­ни­ја што мис­лат за неа. Со еден збор, кол­ку и да ни изг­ле­да де­ка е аро­гант­но и пре­чув­стви­тел­но, мо­же­би Жбо­гар ја збо­ру­ва и ви­сти­на­та: „Дај фор­ми­рај­те вла­да што по­ско­ро, да не му тек­не на уште не­кој со­сед, Да­на­ец или Тро­ја­нец, да ви скрои уште не­ко­ја пла­тфор­ма или, не дај бо­же, ма­па, па ду­ри то­гаш да вле­зе­те во бе­скрај­ни пре­го­во­ри не са­мо за вла­да, ту­ку и за уни­тар­но­ста, иден­ти­те­тот, па и за оп­ста­но­кот на др­жа­ва­та“.

А, ние Ма­ке­дон­ци­те, поз­на­ти по кра­тко­то пом­те­ње, за вре­ме на из­бор­на­та кам­па­ња и прет­ход­но раз­го­ва­рав­ме за сѐ освен за пла­тфор­ма­та, ко­ја не ни по­сто­е­ше. Се­га, пак, раз­го­ва­ра­ме са­мо за пла­тфор­ма­та, ка­ко ни­што дру­го да не по­стои. Или да зак­лу­чам, ние Ма­ке­дон­ци­те са­ми си ги пом­но­жив­ме из­бо­ри­те со ну­ла и се­га ни е кри­во ко­га не­кој друг ќе ни го ка­же исто­то со по­лу­дип­ло­мат­ски реч­ник.

Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја е пар­ла­мен­тар­на др­жа­ва. Вла­ста се до­би­ва и се гу­би на из­бо­ри, а не на зе­ле­на ма­са. На из­бо­ри се оди со про­гра­ма во ко­ја се суб­ли­ми­ра­ни си­те про­ек­ции за ид­ни­на­та на др­жа­ва­та. По­тоа, по­ли­тич­ки­те ли­де­ри се од­го­вор­ни за спро­ве­ду­ва­ње на иста­та. Ту­ка поч­ну­ва и за­вр­шу­ва нив­на­та об­вр­ска кон на­ро­дот и кон гра­ѓа­ни­те во Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја. От­та­му, две­те клуч­ни по­ли­тич­ки фи­гу­ри во зем­ја­та, и Гру­ев­ски и За­ев ка­ко ли­де­ри на две­те нај­го­ле­ми по­ли­тич­ки пар­тии, ќе ја по­не­сат и од­го­вор­но­ста за тоа кол­ку др­жа­ва­та ја по­дре­ди­ле на сво­и­те про­гра­ми или ја жр­тву­ва­ле за го­ла власт во пол­за на вир­ту­ел­ни пла­тфор­ми. Ви­дов­ме што мис­ли Гру­ев­ски за таа пла­тфор­ма со са­мо­то вра­ќа­ње на ман­да­тот.

Пред два­е­се­ти­на го­ди­ни, ко­га имав­ме скром­но пар­ла­мен­тар­но и де­мо­крат­ско искус­тво, Ма­ке­до­ни­ја вле­зе во ед­на ва­ква по­стиз­бор­на трик-зам­ка ко­га со раз­ни за­ме­ша­телс­тва и при­ти­со­ци, над­вор од из­бо­ри и над­вор од се­на­род­но из­јас­ну­ва­ње, ни ги сме­ни­ја и име­то и зна­ме­то, па ден-де­нес ги вле­че­ме пос­ле­ди­ци­те и на до­ма­шен и на ме­ѓу­на­ро­ден план. Се­га ба­рем има­ме искус­тво по­ве­ќе де­ка сѐ што ќе се „спа­ку­ва“ над­вор од очи­те и жел­ба­та на на­ро­дот, но­си са­мо ште­та.

Кој од ма­ке­дон­ски­от блок ќе со­бе­ре си­ла да при­ми уште еден „тро­јан­ски коњ“ во сво­јот двор е, мо­же­би, су­штин­ско­то пра­ша­ње за кое ќе се го­во­ри во ид­ни­на. Ту­ка, всуш­ност, и се од­мо­ту­ва спи­ра­ла­та на не­из­вес­ност. Но, вла­да, се­ка­ко, ќе има!

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.