Дејан Аќимовиќ, хрватски актер: Скопје е еден од моите најомилени градови во кои сум работел

Фе­сти­ва­лот на европ­ски филм „Си­не­дејс 2016“ во Скоп­је се за­тво­ри со хр­ват­ски­от филм „Устав на Ре­пуб­ли­ка Хр­ват­ска“, чиј­што ко­про­ду­цент е Ма­ке­до­не­цот Де­јан Ми­ло­шев­ски и не­го­ва­та ку­ќа „Ре­во­лушн про­дакшн“, а фил­мот е под­др­жан од Аген­ци­ја­та за филм на Ма­ке­до­ни­ја. Фил­мот е на поз­на­ти­от и мно­гу по­пу­ла­рен ре­жи­сер Рај­ко Гр­лиќ, а му­зи­ка­та ја на­пи­ша на­ши­от Ду­ке Бо­ја­џи­ев. Во фил­мот игра од­лич­на актер­ска еки­па пред­во­де­на од срп­ски­от актер Не­бој­ша Гло­го­вац, по­тоа Ксе­ни­ја Ма­рин­ко­виќ, Де­јан Аќи­мо­виќ, а по­ма­ла уло­га има и на­ша­та актер­ка Је­ле­на Јо­ва­но­ва. Фил­мот бе­ше прог­ла­сен за нај­до­бро ос­тва­ру­ва­њена филм­ски­от фе­сти­вал во Мон­тре­ал, Ка­на­да.

Акте­рот Де­јан Аќи­мо­виќ тол­ку­ва ед­на од глав­ни­те уло­ги во фил­мот. Тој во ин­терв­ју за „Ре­пуб­ли­ка“ приз­на­ва де­ка се­ко­гаш со за­до­волс­тво до­а­ѓа во Скоп­је и во Ма­ке­до­ни­ја. Пуб­ли­ка­та го па­ме­ти во ма­ке­дон­ски­те фил­мо­ви „Збо­гум на 20 век“, „Илу­зи­ја“ и „Бал-кан-кан“.

Во ин­терв­ју­то го­во­ри за тоа ка­ко е да се сни­ма­ат фил­мо­ви во Хр­ват­ска, за актер­ска­та про­фе­си­ја, за љу­бо­вта и за омра­за­та.

Фил­мот „Устав“ на ре­жи­се­рот Рај­ко Гр­лиќ е фил­мот, чи­ја­што пре­ми­е­ра се оче­ку­ва­ше со не­тр­пе­ние. Се­га ги ури­ва си­те ре­кор­ди на гле­да­ност. Да­ли, до­де­ка го сни­ма­вте фил­мот прет­чув­ству­ва­вте де­ка ќе би­де та­ка? Зна­е­вте ли де­ка сни­ма­те до­бар филм?

АЌИМОВИЌ: Ко­га ќе се слу­чи до­бар филм, нај­че­сто си­те ве­лат: зна­ев…или ви ве­лев де­ка ќе би­де до­бар или, пак, уште од пр­во­то чи­та­ње на сце­на­ри­о­то зна­ев де­ка ќе би­де полн по­го­док. Ова што се­га ќе ви го ка­жам, на­ви­сти­на, зву­чи ка­ко фра­за, ама та­ка е. Уште од пр­во­то чи­та­ње на сце­на­ри­о­то ре­ков де­ка во ра­це има­ме мно­гу ин­три­гант­но сце­на­рио и има­ме шан­са да на­пра­ви­ме од­ли­чен филм. По­себ­но, ко­га во еки­па­та дој­де и Не­бој­ша Гло­го­вац. То­гаш бев 100 от­сто си­гу­рен во тоа. И Рај­ко и Ан­те мо­же да ви по­твр­дат.

Еки­па­та на фил­мот до­а­ѓа на скоп­ска­та пре­ми­е­ра со ко­ја се за­тво­ра 15. Фе­сти­вал на европ­ски филм „Си­не­дејс 2016“. Прв­пат сте во Скоп­је или во Ма­ке­до­ни­ја?

АЌИМОВИЌ: Скоп­је е еден од мо­и­те нај­о­ми­ле­ни гра­до­ви во кои сум ра­бо­тел и се­кое до­а­ѓа­ње во Скоп­је мно­гу ме ра­ду­ва. Имам мно­гу при­ја­те­ли во Скоп­је и мно­гу уба­ви спо­ме­ни ме вр­зу­ва­ат за не­го. Во Ма­ке­до­ни­ја сни­мив три фил­ма и тоа „Збо­гум на 20. век“, „Илу­зи­ја“ и „Бал-кан-кан“ и се­кој по­че­ток на ра­бо­та­та на фил­мот бе­ше во Скоп­је.

Да­ли е те­шко да се сни­ми до­бар филм во Хр­ват­ска?

АЌИМОВИЌ: Те­шко е ка­ко и во се­ко­ја ма­ла си­ро­маш­на ки­не­ма­то­гра­фи­ја во ко­ја не­ма па­ри за филм и во ко­ја умет­но­ста е на ра­бот на пре­жи­ву­ва­ње. По­сто­ја­но се на­де­ва­ме де­ка ќе дој­де не­ко­ја но­ва власт и де­ка ќе би­де по­до­бро би­деј­ќи по­сто­ја­но не­што ве­ту­ва­ат до­де­ка се бо­рат за власт. Но, ка­ко што сто­јат ра­бо­ти­те, ние уште тап­ка­ме во ме­сто.

Во Ма­ке­до­ни­ја сни­мив три фил­ма и тоа „Збо­гум на 20. век“, „Илу­зи­ја“ и „Бал-кан-кан“ и се­кој по­че­ток на ра­бо­та­та на фил­мот бе­ше во Скоп­је, вели Аќимовиќ

Во нај­а­ва­та на фил­мот е сло­га­нот де­ка ова е љу­бо­вен филм за омра­за­та. Ка­ко тоа? Одат ли љу­бо­вта и омра­за­та за­ед­но?

АЌИМОВИЌ: Ед­на ста­ра по­го­вор­ка ве­ли: Кој се мра­зи, тој се са­ка. Не е до­бро ко­га љу­бо­вта ќе пре­ми­не во омра­за. То­гаш се слу­чу­ва­ат гр­ди ра­бо­ти.

Хра­бар ли е тој де­нес што не се крие од тоа што е, а па­тем и са­ка?

АЌИМОВИЌ: Се­ка­ко де­ка е хра­бар би­деј­ќи жи­ве­е­ме во свет полн со пре­дра­су­ди. Во свет во кој не се при­фа­ќа и не се са­ка тој што е по­и­на­ков. Таа омра­за е по­себ­но изра­зе­на про­тив тие што се со по­и­на­ква се­ксу­ал­на ори­ен­та­ци­ја. Овој филм по­ка­жу­ва де­ка не е страш­но да се би­де хо­мо­се­ксу­а­лец, а ни Ср­бин. И тие се лу­ѓе ка­ко и дру­ги­те, и тие са­ка­ат и мра­зат, сла­ват ро­ден­де­ни ка­ко и си­те ние, са­ка­ат ко­шар­ка или сли­карс­тво, са­ка­ат уба­ва му­зи­ка.

Да­ли кај акте­ри­те се „тро­шат“ ду­ша­та и те­ло­то?

АЌИМОВИЌ: И тоа ка­ко се тро­шат. За­тоа е по­треб­но од­вре­ме-на­вре­ме да се оти­де на ре­монт. За­тоа аме­ри­кан­ски­те акте­ри се мно­гу ус­пеш­ни. За­тоа што пр­венс­тве­но се од­лич­но пла­те­ни за сво­ја­та ра­бо­та и не одат од еден на друг про­ект за да пре­жи­ве­ат. Уште не сум чул кај нас де­ка не­кој актер од глав­на­та филм­ска уло­га ку­пил авто­мо­бил или стан. За да си оси­гу­ри и ба­рем мал­ку по­до­бри ус­ло­ви за жи­вот, тој мо­ра кр­ва­во да ра­бо­ти и то­гаш тро­ше­ње­то е не­ми­нов­но. Се се­ќа­вам де­ка играв глав­на уло­га во ед­на прет­ста­ва и па­ра­лел­но сни­мав ед­на од глав­ни­те уло­ги во еден филм. Ко­га ќе дој­дев до­ма на­ве­чер мр­тов умо­рен се чув­ству­вав ка­ко ис­це­де­на кр­па.

Се­ко­гаш е уба­во да би­деш актер, без раз­ли­ка кај си

Ка­ко е де­нес да се би­де актер во Хр­ват­ска?

АЌИМОВИЌ: Се­ко­гаш е уба­во да би­деш актер, без раз­ли­ка кај си. Уште да има­ше по­ве­ќе па­ри и да се жи­вее по­до­бро, то­гаш би би­ло фан­та­стич­но да би­деш актер.

Ре­жи­се­рот на фил­мот Гр­лиќ ве­ли де­ка ма­ли­те на­ро­ди пре­жи­ву­ва­ат са­мо со по­мош на кул­ту­ра, а не на по­ли­ти­ка. Да­ли се сог­ла­су­ва­те?

АЌИМОВИЌ: Кул­ту­ра­та е за­штит­но те­ло и пре­поз­нат­ли­вост на еден на­род, а не по­ли­ти­ка­та. По­ли­ти­ка­та е нуж­но зло со кое сме по­вр­за­ни, но не по сво­ја вол­ја. Би би­ло фан­та­стич­но ко­га по­ли­ти­ча­ри­те би сфа­ти­ле де­ка кул­ту­ра­та е тоа по кое све­тот нè пре­поз­на­ва. Еден Иван Ме­ште­ро­виќ, Иво По­го­ре­лиќ, Вук Ка­ра­џиќ или Иво Ан­дриќ на­пра­ви­ле мно­гу по­ве­ќе за на­ши­от на­род откол­ку си­те по­ли­ти­ча­ри за­ед­но.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

(интервјуто е објавено во 221. број на неделникот „Република“ кој излезе во печат на 25. ноември 2016)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.