Живко Поповски подари слики на сите континенти, а нему, пак, Садам Хусеин му подарил килим

По во­ка­ци­ја е агро­ном, не­ма ли­ков­но обра­зо­ва­ние, но љу­бо­вта кон сли­ка­ње­то, осо­бе­но кон цве­ќи­ња­та, му ста­на жи­вот­на опре­дел­ба. „Цве­ќе­то на ми­рот“, ка­ко што ги на­ре­ку­ва Жи­вко По­пов­ски сво­и­те де­ла, се на­о­ѓа­ат на си­те кон­ти­нен­ти. Тие ги укра­су­ва­ат до­мо­ви­те на истак­на­ти по­ли­ти­ча­ри, хо­ли­вуд­ски акте­ри, му­зи­ча­ри, ху­ма­ни­сти… Од не­о­дам­на Жи­вко По­пов­ски поч­на со про­е­ктот „Цвет­на па­те­ка на ми­рот“.

Ва­ше­то „Цве­ќе на ми­рот“ се на­о­ѓа на си­те кон­ти­нен­ти. До­се­га сте по­да­ри­ле сли­ки на мно­гу по­ли­ти­ча­ри, акте­ри, по­е­ти, др­жав­ни­ци, му­зич­ки ѕвез­ди. Ка­кви се ре­ак­ци­и­те на поз­на­ти­те лич­но­сти ко­га им ги по­да­ру­ва­те? Ра­ска­же­те ни не­ко­ја ин­те­рес­на случ­ка или, евен­ту­ал­но, ко­ја сред­ба со не­ко­ја лич­ност Ви оста­ви­ла нај­го­лем впе­ча­ток?

ПОПОВСКИ: Си­те сред­би на не­кој на­чин оста­ви­ле по­е­ди­не­чен впе­ча­ток. Ка­ко мош­не при­јат­ни ги па­ме­там сред­би­те на „Стру­шки ве­че­ри на по­е­зи­ја­та“ со ру­ски­от по­ет Ге­на­диј Ај­ги и со срп­ска­та по­е­те­са Де­сан­ка Ма­кси­мо­виќ, кои ми по­све­ти­ја пес­ни. Ко­га Реј Чарлс го­сту­ва­ше на „Скоп­ски­от џез-фе­сти­вал“ му по­да­рив сли­ка и таа сред­ба бе­ше мно­гу впе­чат­ли­ва би­деј­ќи Реј со го­ле­мо оду­ше­ву­ва­ње и на из­не­на­ду­ва­ње на си­те из­го­во­ри: „Фа­ла“. Иск­лу­чи­тел­но ми е искус­тво­то со Са­дам Ху­се­ин. По­да­рив сли­ки на си­те зем­ји-член­ки на ОН на са­ми­тот во Бел­град. Спо­ред про­то­ко­лот, од Ирак тре­ба­ше да дој­де Са­дам Ху­се­ин. Јас ја адре­си­рав мо­ја­та сли­ка до не­го. Ме­сто не­го дој­де Та­рик Азиз, не­го­ви­от за­ме­ник, кој по­тоа му ја пре­дал на Ху­се­ин. По не­кол­ку ме­се­ци од ирач­ка­та ам­ба­са­да во Бел­град ми се ја­ви­ја де­ка Са­дам Ху­се­ин за ме­не ка­ко воз­вра­тен по­да­рок ис­пра­тил пер­си­ски ки­лим. Бев мош­не из­не­на­ден, но по­ба­рав да ми го ис­пра­тат. Ки­ли­мот не е го­лем, има ди­мен­зии еден ме­тар и три­е­сет на се­дум­де­сет сан­ти­ме­три и на не­го е прет­ста­вен сим­бо­лот на Ирак: ва­ви­лон­ски бик со хар­фа. Мои де­ла има­ат и Бу­трос Га­ли, Ко­фи Анан…Од акте­ри­те Ри­чард Гир има мо­ја сли­ка и бе­ше оду­ше­вен од мо­ја­та ра­бо­та. На мо­ја­та из­лож­ба на са­ми­тот на Обе­ди­не­ти­те на­ции во Бел­град при­сус­тву­ваа На­џи­бу­лах, то­гаш­ни­от пре­тсе­да­тел на Авга­ни­стан и Ке­нет Ка­ун­да. И тие има­ат мо­ја сли­ка во нив­ни­те до­мо­ви. Спи­со­кот е огро­мен, но и се­ќа­ва­ња­та се бес­це­не­ти.

„Цве­ќе­то на ми­рот“ во те­кот на из­ми­на­ти­ве го­ди­ни ста­на пре­поз­нат­ли­во име. Ка­ко дој­де до тоа? Ка­ко се соз­да­ва­ше „Цве­ќе­то на ми­рот“ низ го­ди­ни­ве?

ПОПОВСКИ: По­че­то­ци­те на „Цве­ќе­то на ми­рот“ се од­ви­ваа во 1984 го­ди­на ко­га по не­ко­ја слу­чај­ност од ед­но др­во што од „Пар­ко­ви и зе­ле­ни­ло“ го ка­стреа во бли­зи­на на ку­ќа­та на Мај­ка Те­ре­за по­ба­рав да ми да­дат ед­на гран­ка за од неа да нас­ли­кам 39 сли­ки, кои ги по­вр­зав ка­ко та­пи­се­ри­ја. Се­ка­де ка­де што па­ту­вав на­о­ѓав цве­ќи­ња, кои по­сто­ја­но ги сли­кав и мно­гу бр­зо ја над­ми­нав број­ка­та од 39. Ве­ќе имав 500 цр­те­жи. На­бр­гу поч­нав да ги по­да­ру­вам, а ме­ѓу пр­ви­те што до­би­ја сли­ка од ме­не беа: Мај­ка Те­ре­за, Пе­рез Де­ку­е­љар, Ин­ди­ра Ган­ди, ко­ја то­гаш пре­тсе­да­ва­ше со Не­вр­за­но­то дви­же­ње, Ви­ли Брант – до­бит­ник на Но­бе­ло­ва­та на­гра­да за мир, Сан­дро Пер­ти­ни, то­гаш­ни­от пре­тсе­да­тел на Ита­ли­ја и мно­гу дру­ги зна­чај­ни лич­но­сти. Од си­те лич­но­сти што ги спо­ме­нав до­бив пис­ма со кои ми се заб­ла­го­да­ри­ја, ме под­др­жаа во иде­ја­та и ме пот­тик­наа да про­дол­жам. Во 1985 го­ди­на по­да­рив 160 сли­ки за се­ко­ја зем­ја-член­ка на Обе­ди­не­ти­те на­ции. От­та­му до­бив мош­не по­зи­тив­ни ре­ак­ции и от­то­гаш мо­и­те цве­ќи­ња по кои сум пре­поз­нат­лив поч­наа да се ви­ка­ат „Цве­ќи­ња на ми­рот“.

Не­о­дам­на од­бе­ле­жа­вте зна­ча­ен ју­би­леј, 30 го­ди­ни од Ва­ше­то тво­реш­тво, со го­ле­ма из­лож­ба во Му­зе­јот на ма­ке­дон­ска­та бор­ба. Ка­ко по­ми­на из­лож­ба­та? За­до­вол­ни ли сте од одг­ла­си­те и од кри­ти­ки­те?

ПОПОВСКИ: Впе­ча­то­ци­те од из­лож­ба­та се им­пре­сив­ни. Из­ло­жив 30 сли­ки ра­бо­те­ни во мас­ле­на тех­ни­ка на плат­но и на хар­ти­ја и акрил со шпак­ла, глав­но, на хар­ти­ја. Зна­чај­но е тоа што на оваа из­лож­ба ја из­ло­жив и 31. Сли­ка, ко­ја е дол­га ил­ја­да и еден ме­тар. Сли­ка­та е ра­бо­те­на го­ди­на­ва, сим­бо­лич­но ја поч­нав на праз­ни­кот Цвет­ни­ци, би­деј­ќи сли­кам цве­ќи­ња. Оваа нја­дол­га сли­ка ја ра­бо­тев на Ма­шин­ски­от фа­кул­тет во ла­бо­ра­то­ри­ја би­деј­ќи та­му имав мож­ност да ра­бо­там на две ни­воа, за­што за изра­бо­тка­та на ова де­ло бе­ше по­тре­бен го­лем про­стор. Ми беа по­треб­ни по се­дум-осум ме­три да нас­ли­кам во те­кот на де­нот, па на­ве­чер тие се су­шеа, и след­ни­от ден про­дол­жу­вав и та­ка стиг­нав до ил­ја­да и еден ме­тар „Цвет­на па­те­ка на ми­рот“.

Всуш­ност, Ва­ше­то нај­но­во де­ло е ток­му оваа „Цвет­на па­те­ка на ми­рот“. Има­ше нај­а­ви де­ка со неа ќе кон­ку­ри­ра­те за Ги­ни­сов ре­корд. Ка­же­те ни до ка­де е тој про­ект?

ПОПОВСКИ: Во под­го­то­вка е ап­ли­ка­ци­ја­та. Кон­ку­ри­ра­ње­то не е вр­за­но со одре­ден да­тум или вре­ме ко­га ќе би­де при­ја­ве­на „Цвет­на­та па­те­ка на ми­рот“ за Ги­ни­сов ре­корд. Ед­но­став­но, мис­лам де­ка до­се­га ни­кој не­ма изра­бо­те­но не­што ва­кво, а осо­бе­но што те­ма­та е уни­вер­зал­на. Про­е­ктот бе­ше про­мо­ви­ран од­вре­ме-на­вре­ме, и на ета­пи, ка­ко што се за­вр­шу­ваа де­ло­ви­те, и пре­диз­ви­ка го­ле­мо ин­те­ре­си­ра­ње кај по­се­ти­те­ли­те на из­лож­би­те.

Разговараше: Невена Поповска
(Текст објавен во 175. број на неделникот „Република“, 8.01.2016)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.