Последниот говор на Чкаља: Ти благодарам, Србијо, што глодам коски

Некој во далечната 1987 година запиша: Ние можеме да немаме многу работи, бидејќи го имаме Чкаља. Оние што го немаат Чкаља, мораат да имаат сѐ останато.

Миодраг Петровиќ – Чкаља го изгубивме. Го пуштивме да умре во беда.

Последниот великан меѓу ѕвездите на југословенското глумиште, а пред сѐ, последниот национален јунак – човек од народот, кој на своите земјаци им подари толку смеа што засекогаш ќе остане во нивните сеќавања како Паја Јаре, Гвозден, Мита, Благоје, Сречко напаст… Умре на денешен ден 2003 година во беда, повеќе гладен отколку сит.

Се жалеше дека самотијата го мачи. Напуштен од колегите, гледајќи како пријателите еден по еден му умираа, познатата насмевка на Чкаља почна да бледее. Кога ја доби наградата за животно дело „Цар Константин“, во говорот го кажа она што одамна го заборавивме. Долго живееше како да е погребан.

– Да бев во Америка и да примев ваква голема награда, би ѝ се заблагодарил прво на својата жена, па на децата, на бабата, потоа на продуцентите и на режисерот. Но, бидејќи, за среќа, сум во својата драга Србија, се му заблагодарувам прво на својот шеф од самопослугата, што понекогаш ми одвојува пензионерска коска, па на сосетката во бараката која ми остава млеко под тезгата, па на мојот поштар, кој секогаш навреме со доцнење, ми ја носи пензијата. Да не беа тие, не би бил овде – откри тогаш тој.

Извор: 24сата.рс

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.