Соросоидите го возвраќаат ударот

За ко­го би­јат кам­ба­ни­те во СДСМ? Мал­ку­ми­на со­ци­јал­де­мо­кра­ти, во­оп­што, би раз­мис­ли­ле пред да од­го­во­рат. Дру­ги­те, пак, би се по­ше­гу­ва­ле де­ка во та­ква ате­и­стич­ка кон­сте­ла­ци­ја кам­ба­ни­те се не­по­са­ку­ва­на, та­бу-те­ма. А име­то на чо­ве­кот за сме­на е јас­но и вид­ли­во од ави­он, а по­ве­ро­јат­но и од спејс-шатл. Шан­са­та ја има­ше, а ка­та­стро­фал­ни­те ре­зул­та­ти се пре­суд­ни­от фа­ктор што го на­ве­сти сви­ле­ни­от ко­нец. Сѐ пог­лас­ни се му­а­бе­ти­те де­ка ста­ро­то членс­тво на­го­ле­мо си го ба­ра ста­ри­от ли­дер, а ста­ра­та и отсе­че­на вр­ху­шка – кој би­ло ли­дер, са­мо не За­ев. Единс­тве­ни под­др­жу­ва­чи на стру­мич­ки­от ме­си­ја оста­наа оние зас­ле­пе­ни­те од не­го­ви­те бом­би, кои и кам­пу­ваа за не­го пред вла­да­та. А нив ги има мал­ку, та­ка по­ка­жа кам­пер­ска­та еви­ден­ци­ја при поп­лад­нев­ни­те по­стро­ју­ва­ња ко­га ѝ се ин­то­ни­ра­ше пар­ти­ска­та хим­на. На­у­тро не мо­жеа, во тие ча­со­ви ни­кој не бе­ше бу­ден – ре­зул­тат на сил­ни­те за­ба­ви и мнош­тво­то ло­ши ди­џеи и до­сад­ни, из­ли­те­ни три­би­ни.

Ве­ста, пак, за сви­ле­ни­от ко­нец за са­мо­прог­ла­се­ни­от спа­си­тел ја до­не­се, кој друг, ако не апо­сто­лот на „Кан­вас“. Ба­шка и на Со­рос, по­бит­ни­от дел од при­каз­на­та за чо­ве­ко­љу­би­е­то и за ши­ре­ње­то на омра­за­та кон ближ­ни­от свој. Ју­риш­ни­кот, кој без срам и пер­де, са­мо­бен­ди­са­но си се на­ре­ку­ва екс­перт за ко­му­ни­ка­ци­ски тех­ни­ки, не­пре­диз­ви­кан со ни­што го до­ве­де во пра­ша­ње ли­дерс­тво­то и ефе­ктот од не­го­ви­от учи­нок кај стран­ски­от фа­ктор. А ток­му тој фа­ктор е нај­бит­ни­от, не­ли? Ба­рем за че­да­та Со­ро­со­ви, кои она­ни­ра­ат и ег­зи­сти­ра­ат вос­пе­вај­ќи го не­го­во­то име.

Истак­ну­ва­ње­то на ди­ле­ма­та ги рас­тре­во­жи ду­ри и про­ве­ру­ва­чи­те на фа­кти, из­ве­ду­ва­чи­те на до­хо­дов­на­та функ­ци­ја и нај­кон­тра­ди­ктор­на­та деј­ност во др­жа­ва­та. Фа­кти­те се фа­кти и не се про­ве­ру­ва­ат, ба­рем во све­тот, а во Ма­ке­до­ни­ја до­би­ва­те со­лен хо­но­рар за оваа не­воз­мож­на ми­си­ја. Аме­ри­кан­ски, се раз­би­ра. Тре­во­га­та во опо­зи­ци­ски­те ре­до­ви, пак, по­ка­жа де­ка не­што на­ви­сти­на се слу­чу­ва во по­дру­ми­те на се­ди­ште­то на СДСМ. Слу­чај­на­та из­ја­ва од про­мис­ле­ни­от ју­риш­ник е одам­на иск­лу­че­на. По­ве­ро­јат­но, се ра­бо­ти за пр­во пре­ду­пре­ду­ва­ње или за жолт кар­тон за ли­де­рот. Имај­ќи ја пред­вид це­ла­та ме­ди­ум­ска ма­ши­не­ри­ја на ун­гар­ски­от фи­лан­троп, ко­ја со си­те ре­сур­си ра­бо­ти на одр­жу­ва­ње­то на па­те­тич­на­та опо­зи­ци­ска при­каз­на за бо­жем­на­та „ан­ти­ре­жим­ска бор­ба за сло­бо­да“ – фло­ску­ла, ко­ја тре­ба да го на­до­пол­ни не­до­сти­гот на про­гра­ма, дол­гот на СДСМ кон е нив е го­лем, огро­мен, бас­нос­ло­вен. А дол­го­ви­те ко­га-то­гаш тре­ба и да се пла­тат. Проб­ле­мот е што овој долг, очиг­лед­но, ста­сал за нап­ла­та. Ама вед­наш.

Воспитна шлаканица за враќање на долговите, веднаш!

Пре­ду­пре­ду­ва­ње­то за ли­де­рот дој­де вед­наш по еден, де­мек не­про­мис­лен пар­ти­ски чин. Са­мо ед­на не­де­ла пред жол­ти­от кар­тон од Кан­ва­со­ви­от екс­перт за ко­му­ни­ка­ци­ја (ве­ро­јат­но ка­ко ме­ди­ум со вр­хов­ни­от ли­дер од САД), СДСМ рас­чи­сти со ус­лу­ги­те на осум­де­сет и две нев­ла­ди­ни ор­га­ни­за­ции. Неј­се што си­те зна­ат де­ка овој раз­вод е сме­шен и обре­ме­нет со брач­ни­от пред­го­вор, кој на­ла­га ду­зи­на ми­ни­стер­ски ме­ста за овие нев­ла­ди­ни ор­га­ни­за­ции во вла­да­та, не­ко­гаш во ид­ни­на ра­ко­во­де­на од пар­ти­ја­та. Ви­стин­ски­от проб­лем е по­втор­но во ид­но­то вре­ме. По­ра­зи­тел­ни­те ан­ке­ти по­ка­жаа де­ка овој до­го­вор има дуп­ки и де­ка транс­фор­ма­ци­ја­та на нев­ла­ди­ни­те ор­га­ни­за­то­ри во вла­ди­ни ми­ни­стри ќе по­че­ка. Ре­ак­ци­ја­та на Со­ро­со­ви­те ми­ле­ни­чи­ња, пак, по­ка­жа де­ка ним не им се че­ка. Са­ка­ат ми­ни­стер­ско ме­сто, вед­наш! Единс­твен на­чин за ис­пол­ну­ва­ње на нив­ни­те жел­би, пак, е ми­ни­стер­ско­то ме­сто што СДСМ ќе го до­бие со до­го­во­рот од Пр­жи­но. Кол­ку и да би­ло бе­ниг­но и огра­ни­че­но во дејс­тву­ва­ња­та, тие ќе го воз­диг­нат и ќе го вос­пе­јат на ни­во на нов свет­ски ли­дер. Е, ту­ка ле­жи и го­ле­ма­та бол­ка на Со­ро­со­ви­те че­да, ко­ја спо­ред из­во­ри во пар­ти­ја­та, е дла­бо­ко на­вре­де­на за­тоа што тоа не­ма да би­де ни­вен из­ви­кан член. Глав­на­та по­ен­та на та­ка­на­ре­че­но­то рас­кр­сту­ва­ње на со­ци­јал­де­мо­кра­ти­те со овие осум­де­сет и две нев­ла­ди­ни ор­га­ни­за­ции бе­ше ток­му и по­ра­ди овој факт. По рас­ки­нот на љу­бо­вта – се­кој на сво­ја стра­на, а исто­вре­ме­но си­те од мно­гу по­зи­ции со раз­лич­на ка­но­на­да кон исти­от, за­мис­лен про­тив­ник. Уште по­важ­но, кан­ди­да­ти­те за глав­ни­те игра­чи кои опо­зи­ци­ја­та ги до­би­ва со до­го­во­рот од Пр­жи­но, тре­ба­ло да им при­пад­нат на ва­ка за­ма­ски­ра­ни­те и скри­е­ни „не­за­вис­ни“ лу­ѓе. Ед­но­вре­ме­но, му ја зат­ну­ва­те уста­та на про­тив­нич­ки­от та­бор, а до­би­ва­те и по­е­ни кај стран­ски­от фа­ктор. Неј­се што дел од тој фа­ктор ви ја да­ва пла­та­та и ви ги шко­лу­ва де­ца­та. Во странс­тво, се раз­би­ра…

Ос­но­ва­та на „екс­пер­то­ва­та“ вос­пит­на шла­ка­ни­ца до ли­де­рот ле­жи во фа­ктот што при­тис­на­ти од членс­тво­то кое ба­ра ши­ре­ње на пар­ти­ски­от имиџ и свои до­ка­жа­ни и пре­поз­нат­ли­ви ли­ца на овие по­зи­ции, со­ци­јал­де­мо­кра­ти­те „за­бо­ра­ви­ле“ на ин­те­ре­си­те на ме­це­на­та и про­ја­ви­ле се­па­ра­ти­стич­ки тен­ден­ции. Од­во­ју­ва­ње од Со­рос и те­ра­ње на сопс­тве­на, ма­ке­дон­ска по­ли­ти­ка е чин нај­стро­го за­бра­нет во оваа пар­ти­ја. По­точ­но, на­ло­жен со де­крет од „по­у­ба­ва­та“ по­ло­ви­на на вр­ху­шка­та, за­дол­же­на за спро­ве­ду­ва­ње на жел­би­те на аме­ри­кан­ско-ун­гар­ски­от биз­нис­мен.

Свилениот конец е омилен кај папата?!

Ин­те­ре­сен мо­мент е што по­и­мот за сви­лен ко­нец, овој­пат ка­ко сим­бол за крај на ка­ри­е­ра­та во пар­ти­ја­та за ли­де­рот кој до­не­се са­мо бла­ма­жа и ште­та за реј­тин­гот, е по­им не­ра­скин­ли­во свр­зан со не­го­ви­от прет­ход­ник. Не­при­кос­но­ве­ни­от ли­дер, Бран­ко Цр­вен­ков­ски, па­па или што уште не, тер­ми­но­ло­шки е во кла­сич­на сим­би­о­за со сви­ле­ни­от ко­нец. Или, по­до­бро ка­жа­но, со тер­ми­нот „сви­лен ко­нац.“ Спо­ред све­до­че­ње­то на по­ра­неш­ни­те при­пад­ни­ци на не­го­ви­от ка­би­нет, оваа ну­ме­ра е ед­на од не­го­ви­те нај­о­ми­ле­ни (Сит­на жи­ца, ве­зак та­нак. Ја ма­ле­на, а ти сла­дак, јој…). Проб­ле­мот не е во ло­ша­та ко­рес­пон­ден­ци­ја ме­ѓу срп­ска­та пес­на и сим­бо­ли­ка­та на сви­ле­ни­от ко­нец за не­го­ви­от нас­лед­ник, ту­ку во ку­ло­ар­ски­те при­каз­ни де­ка ток­му на чо­ве­кот што ја љу­би оваа ну­ме­ра му е дој­де­но пре­ку гла­ва од вра­то­лом­ни­те ек­скур­зии и лу­пин­зи, но и од од­но­сот на пар­ти­ско­то че­до, кое ме­ѓу дру­го­то, ток­му тој го ам­не­сти­ра­ше и го из­бра за нас­лед­ник. Ток­му за­тоа, ве­лат поз­на­ва­чи­те на со­стој­би­те на се­ди­ште­то на СДСМ, ко­га ќе дој­де мо­мен­тот – адре­сант на сви­ле­ни­от ко­нец ќе би­де ток­му тој. Во за­бр­зу­ва­ње­то на про­це­сот ќе по­мог­не и не­го­ви­от од­нос кон најб­ли­ски­те со­ра­бот­ни­ци на па­па­та…

Патетиката за спас од неизбежното…

Со­о­чен со јас­но­то пре­ду­пре­ду­ва­ње од Со­ро­со­ви­те ин­ста­ла­ции, ли­де­рот по­ба­ра спас во па­те­тич­но­то бу­де­ње на емо­ци­и­те кај со­ци­јал­де­мо­кра­ти­те. Де­нот на не­за­вис­но­ста го за­поч­на со по­ло­жу­ва­ње цве­ќе на гро­бот на Ки­ро Гли­го­ров, а по­тоа цел ден не го из­ва­ди од уста не­го­во­то име. Со се­ко­ја ре­че­ни­ца, вал­кај­ќи го име­то на по­ра­неш­ни­от пре­тсе­да­тел, спа­си­те­лот од Мур­ти­но игра­ше на кар­та­та за по­е­ни на сме­тка на чо­ве­кот, кој во сво­и­те све­дош­тва за ли­це­то кое ток­му оваа пар­ти­ја са­ка­ше да го на­пра­ви не­гов нас­лед­ник, збо­ру­ва ка­ко му ну­дел па­ри за да, бу­квал­но, го про­да­де име­то.

Во не­до­ста­ток на про­гра­ма, ко­ја тре­ба да го да­де ре­цеп­тот ка­ко оваа пар­ти­ја на веч­ни не­за­до­вол­ни­ци и не­ра­бот­ни­ци, пла­ни­ра да му го по­до­бри жи­во­тот на на­ро­дот, нај­ко­ри­сте­на фло­ску­ла бе­ше „вра­ќа­ње­то на сло­бо­да­та“. Аман, би рек­ле од Аман, но и тие се со нив, дел од оние нев­ла­ди­ни ор­га­ни­за­ции што, де­мек, рас­кр­сти­ја со опо­зи­ци­ја­та.

Вле­зе­ни во фил­мот на ко­пи­ра­ње­то, пак, ре­сав­ски­те след­бе­ни­ци го иско­пи­раа и сопс­тве­ни­от про­тив­ник. И та­ка, до­де­ка вла­ста ја ора др­жа­ва­та и во се­кое со­ка­че ба­ра проб­лем на кој му тре­ба ре­ше­ние, при­тоа ре­ша­вај­ќи сто­ти­ци проб­ле­ми при ди­рект­ни­те сред­би со гра­ѓа­ни­те, и опо­зи­ци­ја­та се ре­ши на исто­то. Са­мо, во кон­текст на при­каз­на­та за жа­ба­та и за ко­њот, и тие по­греш­но ја раз­браа по­ен­та­та. До­де­ка ед­ни­те им ги ре­ша­ва­ат есен­ци­јал­ни­те проб­ле­ми на лу­ѓе­то ка­ко вра­бо­ту­ва­ња, со­о­бра­ќај­на ин­фра­стру­кту­ра, учи­ли­шта, во­до­вод, ка­на­ли­за­ци­ја, при­стап на авто­бу­си и мно­гу дру­ги, ре­ал­ни проб­ле­ми, опо­зи­ци­ја­та по­втор­но ну­ди воз­дух. Во не­до­ста­ток на про­гра­ма, ко­ја сѐ уште се крч­ка и ја пи­шу­ва не­кој во Ита­ли­ја, За­ев и на­та­му на си­те им ну­ди „сло­бо­да“… „До пос­ле­ден здив ќе се бо­рам за вас…“ – ова е са­мо ед­на, мо­же­би и нај­па­те­тич­на­та из­ја­ва на ли­де­рот, кој, сле­деј­ќи го сво­јот про­тив­ник ора по др­жа­ва­та со сво­јот тим и 70 го­ди­ни по ви­стин­ско­то ос­ло­бо­ду­ва­ње и на­та­му ја ос­ло­бо­ду­ва, т.е. ну­ди са­мо сло­бо­да, би­деј­ќи си­те жи­ве­е­ле во „ре­жим“. Ме­ѓу нив и тој, кој пред са­мо еди­на­е­сет го­ди­ни, спо­ред све­до­че­ње­то на штип­ски­от биз­нис­мен Ми­ки На­у­мов, му ба­рал за­ем од 500 евра за да ку­пи авто­мо­бил од 4.000 евра, а се­га рас­по­ла­га со ми­ли­о­ни. Исти­те тие сил­но за­гри­же­ни по­ли­ти­ча­ри за сопс­тве­ни­от на­род, не од­го­во­ри­ја на жр­тви­те на тран­зи­ци­ја­та, кои по­ба­раа на­род­ни­те па­ри за­ра­бо­те­ни без ра­бо­та – це­ли пет­на­е­сет пра­те­нич­ки пла­ти или вкуп­но 800.000 евра да им ги да­дат на сте­чај­ци­те. Фи­лан­тро­пи­те про­фе­си­о­нал­но си пре­мол­чеа, исто ка­ко и ме­ди­у­ми­те фи­нан­си­ра­ни од аме­ри­кан­ско-ун­гар­ски­от ур­нек за чо­ве­ко­љу­бие.

Компезација: Обоено раководство

Очиг­лед­но, по не­ус­пеш­ни­от обид за обо­е­на ре­во­лу­ци­ја во др­жа­ва­та, фи­нан­си­е­ри­те на чи­нот ре­ши­ја да обо­јат не­што дру­го. Ба­рем не­што. По си­те ста­ти­ви, шан­са­та ја ви­доа во бо­е­ње на ра­ко­водс­тво­то на опо­зи­ци­ја­та. Ако не мо­жат дру­го, ќе ја обо­јат со пе­де­сет ни­јан­си на Со­ро­со­ва­та си­ва бо­ја, исто­вре­ме­но на­вре­ду­вај­ќи ги си­ви­те ќе­лии на оста­на­ти­те два ми­ли­о­на во др­жа­ва­та. И она­ка, си­те „не­за­вис­ни“ екс­пер­ти се на нив­ни­от пла­тен спи­сок, исто­то ва­жи за го­лем дел од ме­ди­у­ми­те, па вре­ме е и за кон­крет­но пре­зе­ма­ње на опо­зи­ци­ја­та, ко­ја при­тоа не да­ва ни­ка­ков от­пор. По­ве­де­ни од чув­ство­то на при­пад­ност кон по­ви­со­ка­та, од­бра­на ка­ста, „ре­во­лу­ци­о­не­ри­те“ бу­квал­но ма­зо­хи­стич­ки ужи­ва­ат во пар­ти­ско­то бо­е­ње со бо­ја­та на Со­рос. Об­јас­ну­ва­ње­то за нив­ни­те чув­ства, мо­же­би ле­жи во не­го­ва­та из­ја­ва за „Ин­ди­пен­дент“ во 1993 го­ди­на, го­ди­на ко­га су­ве­ре­но вла­де­е­ше со гран­то­ви­те во Ма­ке­до­ни­ја, со вла­да ко­ја бе­ше по­ве­ќе од по­доб­на. Џорџ Со­рос из­ја­ви:„Ко­га се сме­таш се­бе­си за еден вид бог, кре­а­тор на сè, тоа е еден вид за­ра­за. Но, се чув­ству­вам удоб­но во вр­ска со тоа, осо­бе­но отка­ко поч­нав да жи­ве­ам на тој на­чин“.

Пишува: Љупчо Цветановски
(Текст објавен во 158. број на неделникот „Република“, 11.09.2015)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.