Аланија – скриен бисер во фасцинантен залив на Средоземно Море

Фран­ци­ја и Ита­ли­ја го има­ат Азур­ни­от брег, Тур­ци­те, пак, сво­ја­та Тир­киз­на ри­ви­е­ра. Сто­ти­на ма­ли и го­ле­ми хо­те­ли на ју­гот на Тур­ци­ја, во Ке­мер, Ан­та­ли­ја, Бе­лек или во Ала­ни­ја, ги отво­ра­ат сво­и­те вра­ти за го­сти­те кои при­стиг­ну­ва­ат од си­те стра­ни. Хо­те­ли­те се пол­нат, тем­пе­ра­ту­ра­та на во­да­та и на воз­ду­хот рас­те, а рас­те и бро­јот на го­сти што са­ка­ат сво­јот од­мор да го по­ми­нат ток­му во рас­кош­ни­те хо­те­ли на Ан­та­ли­ја и на не­прег­лед­ни­те пла­жи на Сре­до­зем­но Мо­ре.

Еки­па­та но­ви­на­ри што пре­сто­ју­вав­ме во Ан­та­ли­ја пре­крас­но се вкло­пив­ме во не­кол­куд­нев­на­та оби­кол­ка на нај­лу­ксуз­ни­те хо­те­ли во Ке­мер, Ан­та­ли­ја, Ала­ни­ја, Бе­лек и во Си­де. Не ни не­до­сти­га­ше сон­це, мо­ре, пла­жи, ама­ми, ба­зе­ни, гра­ди­ни… Всуш­ност сѐ што ви­дов­ме, бла­го ре­че­но, се со­вр­ше­ни ме­ста за од­мор, во кои ужи­вав­ме би­деј­ќи тоа што мо­же да го по­ну­ди овој дел на Тур­ци­ја ќе го па­ме­ти­ме цел жи­вот.

Тур­ци­ја е зем­ја на кон­тра­сти, уба­ви­ни, Ори­ент… Таа ус­пеа да го из­диг­не ту­риз­мот на ви­со­ки гран­ки, ре­чи­си до со­вр­шенс­тво, и во­оп­што не е чуд­но што ток­му Тур­ци­ја се вбро­ју­ва во де­сти­на­ци­и­те што за­дол­жи­тел­но тре­ба да се по­се­тат. Ако раз­мис­лу­ва­те од­мо­рот да го по­ми­не­те во Тур­ци­ја, не дво­у­ме­те се, ќе оста­не­те без здив. Но, да трг­не­ме по ред. Ле­тот од Скоп­је до Ан­та­ли­ја тра­е­ше око­лу еден час и по­ло­ви­на, а та­му нѐ до­че­каа прет­став­ни­ци­те на „Фи­бу­ла“, на­ши­от во­дич Са­ми и во­за­чот Али. За­ед­но со нив трг­нав­ме кон Ала­ни­ја. Тур­ци­те Сел­џу­ци ја ос­но­ва­ле оваа на­сел­ба и при­ста­ни­ште­то уште во 18 век. Пла­жи­те се дол­ги со ки­ло­ме­три, од нив нај­поз­на­та е Кле­о­па­тра, а са­ма­та Ала­ни­ја, всуш­ност, е за­лив со ти­пич­на ме­ди­те­ран­ска кли­ма. Оби­кол­ка­та на цен­та­рот на Ала­ни­ја е фас­ци­нант­на. Пол­на е со па­за­ри во кои вла­дее ша­ре­ни­ло, су­ве­ни­ри, зла­тар­ни­ци и автен­тич­на тур­ска сто­ка. На бу­ле­ва­рот „Ата­турк“ има мно­гу ди­зај­нер­ски про­дав­ни­ци со мош­не по­вол­ни це­ни, ка­ко и про­дав­ни­ци со ки­не­ска сто­ка и по­втор­но без­број хо­те­ли. Се­кој што са­ка но­ќен жи­вот, овој град му ве­ту­ва мно­гу. Кел­не­ри­те ги до­ви­ку­ва­ат ми­ну­ва­чи­те да вле­зат во нив­ни­от ре­сто­ран или ка­фу­ле и ре­чи­си се­ко­го го пра­шу­ва­ат од ка­де до­а­ѓа. Најм­но­гу се слу­ша­ат ру­ски, че­шки, пол­ски, нор­ве­шки и гер­ман­ски ја­зик. Се раз­би­ра, ко­га ќе ка­же­те де­ка сте од Ма­ке­до­ни­ја, сле­ду­ва ши­ро­ка нас­ме­вка и „О, Ма­ке­до­ни­ја кар­даш“, но за­тоа, пак, не ви доз­во­лу­ва­ат да за­ми­не­те до­де­ка не ку­пи­те не­што од нив­на­та про­дав­ни­ца. Од су­ве­ни­ри­те се изд­во­ју­ва ка­ра­кте­ри­стич­ни­от сим­бол на тир­киз­но си­но око во об­лик на при­вр­зок, ал­ки, су­ве­ни­ри…
Ре­сто­ра­ни­те по­крај при­ста­ни­ште­то ну­дат бо­гат из­бор на ја­де­ња, а за­дол­жи­тел­но тре­ба да се про­ба тур­ски чај од ја­бол­ко и бак­ла­ва.

Во Ала­ни­ја се­кој по­се­ти­тел тре­ба да ја по­се­ти твр­ди­на­та чи­и­што ѕи­ди­ни се про­сти­ра­ат око­лу шест ки­ло­ме­три и има­ат сто­ти­на ку­ли и утвр­ду­ва­ња. Ме­шта­ни­те рас­ка­жу­ва­ат мош­не ин­те­рес­на при­каз­на за осво­ју­ва­ње­то на овој за­лив. Спо­ред ле­ген­да­та, сул­та­нот на Сел­џу­ци­те во 1221 го­ди­на го оби­ко­лил Ко­ре­ке­си­он (ка­ко што то­гаш се ви­ка­ла Ала­ни­ја) и ба­рал од на­ро­дот да го пре­да­де гра­дот. Но, не­го­ви­те вој­ни­ци би­ле са­мо ед­на пет­ти­на од вкуп­ни­от број жи­те­ли на гра­дот и сул­та­нот се се­тил да на­пра­ви ед­на итро­шти­на. Им об­ја­вил на ме­шта­ни­те де­ка до­кол­ку не го пре­да­дат гра­дот, ќе ги на­пад­не 100.000 вој­ска. И на­ви­сти­на Тур­ци­те Сел­џу­ци но­ќта се со­бра­ле пред ѕи­ди­ни­те на твр­ди­на­та, а на ро­го­ви­те од ил­јад­ни­ци ко­зи за­вр­за­ле фак­ли со оган. Кра­лот на Ала­ни­ја мо­рал да го пре­да­де гра­дот. Та­ка Ала­дин Кеј­ку­бат, тур­ски­от сул­тан, го из­вел еден од нај­ин­те­рес­ни­те бле­фо­ви во исто­ри­ја­та.

Во Ала­ни­ја тре­ба да се по­се­ти и пе­ште­ра­та Дам­ла­таш, ко­ја е дла­бо­ка 18 ме­три, а се ве­ру­ва де­ка на­ста­на­ла пред око­лу 15.000 го­ди­ни. Во неа мо­же да се ви­дат ста­лаг­ми­ти и ста­ла­кти­ти со иск­лу­чи­тел­на уба­ви­на. Воз­ду­хот во пе­ште­ра­та им го­ди на ли­ца што има­ат брон­хи­тис и ас­ма. Исто та­ка, тре­ба да се по­се­ти и Ала­ди­но­ва­та џа­ми­ја, из­гра­де­на во 16 век, ко­ја со сво­и­те три ку­по­ли прет­ста­ву­ва еден од нај­до­бри­те при­ме­ри за рез­ба­ре­ње во др­во.

Де­нес Ала­ни­ја се сме­та за еден од нај­и­стак­на­ти­те цен­три на тур­ски­от ту­ри­зам. Бро­јот на жи­те­ли на овој град из­не­су­ва око­лу 200.000, а пре­ку ле­то тој број се зго­ле­му­ва два-три па­ти.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.