Игор Киров: Мно­гу ми е дра­го ко­га ќе ви­дам ка­ко дру­ги ја рас­ка­жу­ва­ат мо­ја­та при­каз­на на свој на­чин

Игор Ки­ров е еден од по­поз­на­ти­те ма­ке­дон­ски тан­ча­ри, кој пред ед­на го­ди­на се збо­гу­ва со сце­на­та и про­дол­жи да ра­бо­ти ка­ко ко­ре­о­граф. Жи­вее и ра­бо­ти во Дрез­ден, Гер­ма­ни­ја, ка­ко сло­бо­ден умет­ник, но по­сто­ја­но има ан­гаж­ма­ни. Во не­го­ви­от ро­ков­ник е исп­ла­ни­ра­на це­ла­та го­ди­на. Пуб­ли­ка­та го знае и го па­ме­ти по пер­фор­ман­сот „Хе, хе, хе­ли­ум“, по­тоа „14 ча­са“, учес­тву­вал на фе­сти­ва­ли, на ин­тер­на­ци­о­нал­ни нат­пре­ва­ри за ко­ре­о­гра­фии од ка­де што се вра­ќал со на­гра­ди. Тој ја на­пра­ви ко­ре­о­гра­фи­ја­та за мју­зик­лот „Фејм 2014“, го­сту­вал на си­те пре­стиж­ни сце­ни и ка­ко тан­чар и ка­ко ко­ре­о­граф.

Со Ки­рил Џај­ков­ски и со Але­ксан­дар Нош­пал во Хр­ват­ско на­род­но ка­за­ли­ште поч­ну­ва­ат да го ра­бо­тат ба­ле­тот „Пет до 12“ со кој ќе го­сту­ва­ат на Охрид­ско ле­то на 12 август.

На 15 ју­ни во Хр­ват­ско на­род­но ка­за­ли­ште (ХНК), за­ед­но со Але­ксан­дар Нош­пал и со Ки­рил Џај­ков­ски, го поч­на­вте но­ви­от про­ект, чи­ја­што пре­ми­е­ра е за­ка­жа­на за 7 август, за отво­ра­ње на Сплит­ско ле­то. Со иста­та прет­ста­ва по­тоа тре­ба да го­сту­ва­те и на Охрид­ско ле­то. Да­ли мо­же да ни ка­же­те не­што по­ве­ќе за про­е­ктот?

КИРОВ: Мо­ја­та но­ва кре­а­ци­ја е ба­ле­тот со нас­лов „Пет до 12“, ра­бо­тен по му­зи­ка­та на Ки­рил Џај­ков­ски. Ба­лет­ска­та прет­ста­ва го­во­ри за гра­де­ње и за ури­ва­ње, за транс­фор­ма­ции и игри ме­ѓу лу­ѓе­то и пред­ме­ти­те. Сце­на­та е ис­пол­не­та со др­ве­ни ку­тии. Тие мо­же да фор­ми­ра­ат раз­лич­ни кон­сте­ла­ции: ѕид, мост, храм или гро­би­шта, тие соз­да­ва­ат про­стор што се ме­ну­ва за из­ве­ду­ва­чи­те. Ка­ко па­ту­ва­ме? Ка­ко мо­же­ме да се по­вр­зе­ме и со ко­го, но и зо­што: Тоа ќе го доз­на­е­ме низ ова де­ло пол­но со енер­ги­ја и со емо­ции.

Пре­ми­е­ра­та во Ма­ке­до­ни­ја на „Пет до 12“ е за­ка­жа­на за 12 август, во рам­ки на Охрид­ско ле­то.

Ла­ни во ју­ни пос­ле­ден пат на­ста­пи­вте на сце­на­та ка­ко тан­чар. Да­ли Ви не­до­сти­га сце­на­та или ужи­ва­те во под­го­тву­ва­ње ко­ре­о­гра­фии? Да­ли сте не­стрп­лив да го ви­ди­те крај­ни­от ре­зул­тат на тоа што сте го за­мис­ли­ле?

КИРОВ: За­се­га, на­ви­сти­на, не ми не­до­сти­га да би­дам на сце­на­та би­деј­ќи ра­бо­та­та ка­ко ко­ре­о­граф ме ис­пол­ну­ва це­лос­но, ми отво­ра но­ви ви­зии, но­ви идеи, на ист на­чин ка­ко што ме ис­пол­ну­ва­ше да би­дам на сце­на и да играм. Ми бе­ше по­треб­но мал­ку вре­ме до­де­ка ги из­ба­лан­си­рам ра­бо­ти­те. Пра­ктич­но, ра­бо­тев на две по­ли­ња – и ка­ко тан­чар и ка­ко ко­ре­о­граф, а од ла­ни и на три, вклу­чу­вај­ќи ја и про­фе­си­ја­та про­фе­сор по мо­де­рен ба­лет. Но, се­га сѐ си дој­де на свое ме­сто или пак, ете по­ле­ка се ре­дат ра­бо­ти­те ка­ко што тре­ба. Мно­гу ми е дра­го ко­га ќе ви­дам ка­ко дру­ги ја рас­ка­жу­ва­ат мо­ја­та при­каз­на на свој на­чин и ка­ко мо­и­те идеи се пре­не­се­ни и транс­фор­ми­ра­ни од дру­ги тан­ча­ри, акте­ри и пе­ја­чи.

Се­ко­ја кре­а­ци­ја е пер­и­од што е ис­пол­нет со по­де­ми и со па­до­ви. Иде­и­те се со­е­ди­ну­ва­ат, се раз­ра­бо­ту­ва­ат. Но, ко­га си на ви­стин­ска­та па­те­ка, ре­зул­та­ти­те не­ма да изо­ста­нат. Крај­ни­от ре­зул­тат ме ра­ду­ва.

Зад се­бе има­те 19 го­ди­ни актив­ни ба­лет­ски се­зо­ни, со по че­ти­ри-пет пре­ми­е­ри во ед­на се­зо­на. Де­нес, пак, пре­диз­ви­кот е по­и­на­ков, ра­бо­ти­те ка­ко сло­бо­ден умет­ник. Што зна­чи да си сло­бо­ден умет­ник во Гер­ма­ни­ја ка­де што жи­ве­е­те пос­лед­ни­те го­ди­ни?

КИРОВ: Тоа зна­чи де­ка са­ми­от си ја соз­да­ваш ка­ри­е­ра­та и сам се гри­жиш за про­е­кти­те што се пред те­бе. Ко­га играв и ко­га бев вра­бо­тен тоа зна­че­ше де­ка пла­та­та ре­дов­но при­стиг­ну­ва и не тре­ба­ше да се гри­жам за ни­што дру­го освен да си ги за­вр­шам об­вр­ски­те. Но, се­га са­ми­от се гри­жам и сам сум од­го­во­рен за си­те мои од­лу­ки. Ри­зик е, но ако ја имаш во гла­ва­та иде­ја­та ка­де са­каш да стиг­неш и што са­каш да по­стиг­неш, то­гаш коц­ки­те на еден или на друг на­чин ќе се спо­јат.

На­ја­ве­на е пре­ми­е­ра во Скоп­је на 7 но­ем­ври, а про­е­ктот е ма­ке­дон­ско-сло­ве­неч­ко-срп­ска про­дук­ци­ја. За што ста­ну­ва збор и ка­ко е за­мис­лен?

КИРОВ: „Бал­кан денс про­џект“ е мо­ја за­мис­ла на еден по­и­на­ков на­чин да се раз­вие тан­цот низ ре­ги­о­нот, да им се да­де шан­са на тан­ча­ри­те, ко­ре­о­гра­фи­те, ком­по­зи­то­ри­те да тво­рат, а се­то тоа да се пре­не­се, не са­мо на пуб­ли­ка­та во глав­ни­те гра­до­ви, ту­ку и во по­ма­ли­те. По­себ­но ка­де што се­кој по­го­лем град има сце­на што мо­же да се иско­ри­сти.

Оваа про­дук­ци­ја ќе би­де со­ста­ве­на од трој­ца ко­ре­о­гра­фи и од шест­ми­на тан­ча­ри од Ма­ке­до­ни­ја, Сло­ве­ни­ја и од Ср­би­ја. Се­кој на свој на­чин во ед­на сце­на со­ста­ве­на од три ко­ре­о­гра­фии по 25 ми­ну­ти ќе ѝ до­ло­ви на  пуб­ли­ка­та раз­лич­ни сти­ло­ви на мо­де­рен танц. Сло­ве­неч­ка­та пре­ми­е­ра е за­ка­жа­на за 5 но­ем­ври, ма­ке­дон­ска­та пре­ми­е­ра е два де­на по­доц­на, а срп­ска­та пре­ми­е­ра е на 15  но­ем­ври во Бел­град.

Сте го­сту­ва­ле во Љуб­ља­на, Скоп­је, Па­на­ма, Се­ул, Пе­кинг, сте на­ста­пу­ва­ле на пре­стиж­ни сце­ни. Ка­ко ја оце­ну­ва­те со­стој­ба­та на ма­ке­дон­ски­те ко­ре­о­гра­фи, ка­кви мож­но­сти им се ну­дат во зем­ја­ва? Во сво­ја­та бо­га­та ка­ри­е­ра здо­би­вте огром­но искус­тво на ме­ѓу­на­род­ни про­сто­ри. Мо­же ли да на­пра­ви­те па­ра­ле­ла со ма­ке­дон­ска­та со­вре­ме­на тан­цо­ва сце­на?

КИРОВ: Во Ма­ке­до­ни­ја се тру­ди­ме си­те на свој на­чин да при­до­не­се­ме за раз­во­јот на тан­цо­ва­та сце­на. И ние што сме над­вор и тие што се во Ма­ке­до­ни­ја и што тво­рат по­а­ктив­но од ме­не. По­сто­јат ко­ре­о­граф­ски ими­ња што по­мал­ку или по­ве­ќе ги сле­дат трен­до­ви­те од тоа што се ра­бо­ти на За­пад. Исто та­ка, по­сто­јат и фе­сти­ва­ли што на еден или на друг на­чин при­до­не­су­ва­ат на­ша­та пуб­ли­ка да има мож­ност да ви­ди ба­рем еден мал дел од свет­ски­те трен­до­ви и сти­ло­ви. Но, кај нас сѐ уште не­ма­ме раз­ви­е­но ед­на ста­бил­на тан­цо­ва сце­на. Бро­јот на умет­ни­ци што се за­ни­ма­ва­ат со оваа про­фе­си­ја е мно­гу мал и на­ша­та тра­ди­ци­ја за танц не е иста ка­ко таа на За­пад. Но, мо­ра да ка­жам де­ка и по­крај сѐ, се­пак, со­лид­но се др­жи­ме и си­те ин­сти­ту­ции пра­ват ма­кси­мал­ни че­ко­ри за да се раз­вие и пре­зен­ти­ра ма­ке­дон­ска­та тан­цо­ва сце­на.

Прет­по­ста­ву­вам де­ка ле­то­во ќе го ми­не­те ра­бот­но. Ко­га ќе од­мо­ра­те од на­пор­на­та се­зо­на? Што ве ре­ла­кси­ра нај­до­бро?

КИРОВ: Имам мал­ку сло­бод­но вре­ме и тоа  вре­ме што ми пре­о­ста­ну­ва са­кам да го иско­ри­стам и да би­дам во друш­тво на сво­е­то се­мејс­тво. Мно­гу са­кам да гле­дам фил­мо­ви во ки­но, но и по ави­о­ни­те и ае­ро­дро­ми­те до­де­ка па­ту­вам. Би­деј­ќи мно­гу па­ту­вам, па та­ка се­ко­гаш во се­кое па­ту­ва­ње, освен ра­бо­та има и за­до­волс­тво и ре­ла­кса­ци­ја. Де­кем­ври ми е сло­бо­ден за­се­га, но по „Бал­кан денс про­џект“ одам за То­кио, во Ја­по­ни­ја, па на вра­ќа­ње, мо­же­би, ќе оста­нам во Ин­до­не­зи­ја.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Фо­то: при­ват­на ар­хи­ва

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.