Вла­тко Сте­фа­нов­ски: Ви­стин­ски­те вред­но­сти се пот­це­не­ти

Сред­ба на двa из­во­нред­ни му­зи­ча­ра, во ком­би­на­ци­ја со врв­ни­от Ка­ме­рен гу­дач­ки ор­ке­стар на сло­ве­неч­ка­та фил­хар­мо­ни­ја, oд ко­ја се ра­ѓа не­се­којд­нев­но му­зич­ко до­жи­ву­ва­ње. Ог­нот и мра­зот, Вла­тко Сте­фа­нов­ски и са­ксо­фо­ни­стот и флеј­тист Ва­ско Ата­на­сов­ски, в са­бо­та, на 21 март, во До­м на АРМ во Скоп­је ќе до­не­сат но­ви аранж­ма­ни на тра­ди­ци­о­нал­ни­те ма­ке­дон­ски и сло­ве­неч­ки пес­ни.

За ма­ке­дон­ски­от му­зи­чар, кој ве­ќе тво­ри во пет­та­та де­це­ни­ја од ка­ри­е­ра­та, овој кон­церт е уште ед­на ска­ла во оби­дот да го кре­не на по­ви­со­ко ни­во сво­е­то за­ни­ма­ње со му­зи­ка и да се пре­диз­ви­ка се­бе­си.

Одам­на утвр­де­на кон­стан­та е де­ка на кон­церт кај Вла­тко Сте­фа­нов­ски не мо­же да има по­тфр­ла­ње. Но, по­стои и дру­га не­про­мен­ли­ва вред­ност, а тоа е де­ка се­ко­ја но­ва со­ра­бо­тка но­си по­и­на­кво му­зич­ко до­жи­ву­ва­ње и емо­ци­о­на­лен лифт. Овој пат, ќе ве чу­е­ме со Ва­ско Ата­на­сов­ски. Ка­ко се спо­ју­ва­ат ва­ши­те ги­та­ра и са­ксо­фон, ог­нот и мра­зот?

Сте­фа­нов­ски:Бла­го­да­рам што мис­ли­те де­ка се­кој мој кон­церт е по­го­док. Но, се­пак, ка­ко спор­ти­сти­те, не са­кам мно­гу да збо­ру­вам пред ра­ка. Да, со­ра­бо­ту­вам со мно­гу раз­лич­ни му­зи­ча­ри, кои до­а­ѓа­ат од раз­ни стра­ни… Се­кој од нив си но­си свој сен­зи­би­ли­тет и ка­ра­ктер. Со Ва­ско сме ре­ла­тив­но но­ви со­ра­бот­ни­ци, но ве­ру­вам де­ка на­ши­те ин­стру­мен­ти има­ат од­ли­чен ди­ја­лог и за­ед­нич­ка ни­шка. А гу­да­чи­те се, на­ви­сти­на, мно­гу рас­кош­на под­ло­га за сви­ре­ње ме­ло­дии и за им­про­ви­зи­ра­ње.

Во пос­ле­ден мо­мент има­вте проб­лем со са­ла­та. Сте на­ста­пу­ва­ле и во не­о­бич­ни ме­ста, ка­ко за­твор, бол­ни­ца, дом за во­зрас­ни ли­ца, но ток­му со овој про­ект кол­ку Ви ме­ну­ва тоа што ме­сто во Уни­вер­зал­на, ќе на­ста­пи­те во Дом на АРМ?

Сте­фа­нов­ски: Та­кви­те про­ме­ни но­сат мал­ку стрес и ор­га­ни­за­ци­ски проб­ле­ми, но во пос­ле­ден мо­мент се ре­шив­ме за Дом на АРМ, кој, за сре­ќа, бе­ше сло­бо­ден на 21 март. Јас ја са­кам таа са­ла, иа­ко е по­ма­ла, се­пак тоа е дом и на Ма­ке­дон­ска­та фил­хар­мо­ни­ја, па не­ка­ко тој кон­церт би тре­ба­ло да си лег­не при­род­но во тој про­стор. Се­га ме­сто еден ќе сви­ри­ме два кон­цер­та, но тоа сум го пра­вел и по­ра­но и ве­ру­вам де­ка и на мо­и­те го­сти не­ма да им би­де мно­гу на­пор­но.

Го изд­во­и­вте „Кру­ше­во“ ка­ко Ва­ше ре­мек-де­ло, две аку­стич­ни ги­та­ри и чист звук, ал­бум што и де­нес си го прес­лу­шу­ва­те. Си­гур­но ис­пол­ни­вте мно­гу Ва­ши со­ни­шта во овие че­ти­ри де­це­нии ка­ри­е­ра имај­ќи пред­вид ка­де сѐ и со кој сѐ не сте сви­ре­ле, но по­стои ли жел­ба, ко­ја и Вам Ви изг­ле­да ка­ко не­до­стиж­на?

Сте­фа­нов­ски:  Се оби­ду­вам да меч­та­ам и да по­са­ку­вам ра­бо­ти што се до­стиж­ни. Не го гу­бам вре­ме­то во праз­ни со­ну­ва­ња за не­ре­ал­ни ус­пе­си или на­гра­ди. Се оби­ду­вам са­мо да го кре­нам на по­ви­со­ко ни­во мо­е­то за­ни­ма­ва­ње со му­зи­ка, да ра­бо­там со врв­ни ими­ња, и при­тоа да се пре­диз­ви­ку­вам се­бе­си ста­вај­ќи се во раз­лич­ни кон­тек­сти. Од со­ло-на­ста­пи, до сим­фо­ни­ски кон­цер­ти… Во се­кој слу­чај, по­до­бро е да до­би­еш „Оскар“, откол­ку грип.

Жи­ве­е­ме во вре­ме ко­га тех­но­ло­ги­ја­та ну­ди тол­ку мно­гу мож­но­сти, кои кај нас не­ка­ко не се ко­ри­стат. Вре­ме ко­га на на­ша­та сце­на вла­дее по­ра­зу­вач­ка про­сеч­ност. Има ли из­лез? Се­пак, во ед­но Ва­ше ин­терв­ју наг­ла­си­вте де­ка за ус­пех не е важ­но од ка­де до­а­ѓа­те.

Сте­фа­нов­ски:  Тех­но­ло­ги­ја­та по­ма­га, но таа не мо­же да ви ја одра­бо­ти ра­бо­та­та. Тре­ба да сед­не­те и да ги за­ви­тка­те ра­ка­ви­те ако са­ка­те да на­пра­ви­те не­што до­бро. А про­сеч­но­ста, очиг­лед­но, ги за­до­во­лу­ва стан­дар­ди­те на ме­ди­у­ми­те, јав­но­ста и на пуб­ли­ка­та. Се из­наг­ле­дав­ме ре­ал­ни за­бав­ни про­гра­ми и из­бо­ри на та­лен­ти… Со та­кви кри­те­ри­у­ми и вред­но­сти не се оди да­ле­ку. Ви­стин­ски­те вред­но­сти, та­лен­ти, обра­зо­ва­ние и ин­те­ли­ген­ци­ја се, на­ви­сти­на, пот­це­не­ти…

Кој ал­бум го прес­лу­шу­ва­те во мо­мен­тов, кој филм од по­нов да­тум Ви оста­вил впе­ча­ток?

Сте­фа­нов­ски: Во мо­мен­тов вр­там два ал­бу­ма на Боб Ди­лан. Ед­ни­от е нај­но­ви­от „Shadows in the Night“, а дру­ги­от е од ’68 го­ди­на, со нас­лов „Basment tapes“. А, мо­ја­та со­пру­га Гор­да­на го слу­ша Квин­си Џонс со ал­бум од ’73 го­ди­на, кој но­си нас­лов „Quincy Jones“. А око­лу фил­мо­ви­те, ги изг­ле­дав ре­чи­си си­те кан­ди­да­ти но­ми­ни­ра­ни за „Оскар“, а „Мом­чеш­тво“, „Бирд­ман“, „Игра на ими­ти­ра­ње“, „Ри­та­мот на лу­ди­ло­то“ ми беа нај­ин­те­рес­ни.

Над­вор е про­лет, жи­ви сме. Што е след­но за Вас?

Сте­фа­нов­ски: Дај Бо­же, да сме жи­ви, здра­ви и ве­се­ли. И си­те мал­ку да се свр­ти­ме кон сво­јот скро­мен жи­вот, нас­про­ти го­ле­ми­от оп­штес­твен жи­вот, кој по­сто­ја­но ни го зе­ма умот.

Пи­шу­ва: Maри­на Ко­стов­ска

Фото: Александар Ивановски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.