Се­мејс­тво­то на Џон Ан­то­нио во Македонија ужи­ва во сла­ве­ње­то и на ка­то­лич­ки­от и на пра­вос­лав­ни­от Бо­жик

Се­мејс­тво­то на продуцентот и музички уредник на „Клаб ФМ“ и ди­џеј Џон Ан­то­нио е по­себ­но бо­га­то би­деј­ќи ужи­ва во сла­ве­ње­то и на ка­то­лич­ки­от и на пра­вос­лав­ни­от Бо­жик, на 25 де­кем­ври и на 7 ја­ну­а­ри. За со­пру­га­та Ма­ри­на, ќер­ка­та Ан­то­а­не­та (10) и си­нот Ма­рио (8) ова е нај­у­ба­ви­от пер­и­од од го­ди­на­та. Се­мејс­тво­то се со­би­ра, се ја­де уба­ва и вкус­на хра­на, се пе­ат бо­жик­ни пес­ни, се раз­ме­ну­ва­ат по­да­ро­ци.

Се­мејс­тво­то на Џон Ан­то­нио го по­се­тив­ме на ка­то­лич­ки­от Бад­ник, не­по­сред­но пред тие да за­ми­нат на све­че­на­та ми­са во Ка­то­лич­ка­та цр­ква во Скоп­је. Во топ­ли­от и уба­во укра­сен дом на се­мејс­тво­то Џон ужи­вав­ме во раз­го­вор во кој тие ни рас­ка­жаа за сла­ве­ње­то на ка­то­лич­ки­от и на пра­вос­лав­ни­от Бо­жик, за оби­ча­и­те, за хра­на­та ко­ја се слу­жи на тр­пе­за­та. Ел­ка­та ве­ќе бе­ше на­ки­те­на, а по­да­ро­ци­те за де­ца­та тре­ба­ше да при­стиг­нат след­ни­от ден, на Бо­жик.

– Ние си­те сме ро­де­ни во раз­лич­ни го­диш­ни вре­ми­ња. Јас најм­но­гу ја са­кам зи­ма­та и ужи­вам во ки­те­ње­то на но­во­го­диш­на­та ел­ка – ве­ли Ан­то­не­та, уче­нич­ка во ше­сто од­де­ле­ние во скоп­ско­то учи­ли­ште „Вла­до Та­сев­ски“.

Таа ни ја ка­жа и но­во­го­диш­на­та жел­ба, од Де­до Мраз по­са­ка­ла па­ме­тен те­ле­фон. Ма­рио, пак, по­са­кал фуд­бал­ски дрес од гол­ма­нот Но­ер.

– На си­те при­ја­те­ли и дру­гар­ки са­кам да им го че­сти­там пра­вос­лав­ни­от Бо­жик, на 7 ја­ну­а­ри, ка­ко што тие ми го че­сти­таа ме­не ка­то­лич­ки­от Бо­жик – ре­че Ан­то­а­не­та.

Џон Ан­то­нио по­тек­ну­ва од ме­шан брак, не­го­ви­от та­тко при­па­ѓа на ри­мо­ка­то­лич­ка­та ве­ро­ис­по­вед, а не­го­ва­та мај­ка би­ла пра­вос­лав­на хри­сти­јан­ка.

– Ка­ко мал по­се­ту­вав ве­ро­на­у­ка, ко­ја ја ор­га­ни­зи­ра­ше цр­ква­та. Та­му де­ца­та се за­поз­на­ва­ат со си­те аде­ти, праз­ни­ци, оби­чаи. Отсе­ко­гаш, жи­ве­еј­ќи во оваа сре­ди­на, на си­те им би­ле чуд­ни мо­е­то име и пре­зи­ме, Џон Ан­то­нио. Јас сум Ма­ке­до­нец. Мо­и­те по­ко­ле­ни­ја, од стра­на­та на та­тко ми, жи­ве­е­ле на овие про­сто­ри од мно­гу одам­на. Ку­ќа­та им би­ла на ме­сто­то на де­неш­но­то учи­ли­ште „Ко­чо Ра­цин“ и би­ле род­нин­ски по­вр­за­ни со Мај­ка Те­ре­за. За­поз­на­ен сум и со овие и со оби­ча­и­те на пра­вос­лав­ни­те. Не­ма го­ле­ма раз­ли­ка ме­ѓу ка­то­лич­ки­те и пра­вос­лав­ни­те праз­ну­ва­ња на Бо­жик. Единс­тве­на­та су­штес­тве­на раз­ли­ка е са­мо во ка­лен­да­рот. За ме­не тоа е плус би­деј­ќи на си­те мои при­ја­те­ли што ми го че­сти­та­ат Бо­жик на 25 де­кем­ври, по­тоа јас им се ја­ву­вам на 7 ја­ну­а­ри. Мо­ја­та со­пру­га е од пра­вос­лав­на ве­ро­ис­по­вед и ту­ка има ба­ланс. За праз­ни­ци­те се­ко­гаш има­ме ка­де да оди­ме, и кај мо­и­те и кај неј­зи­ни­те ро­ди­те­ли. Единс­тве­но Ве­лиг­ден на се­кои че­ти­ри го­ди­ни се пок­ло­пу­ва. Де­ца­та до­би­ва­ат по­да­ро­ци за два­та Бо­жи­ка – ве­ли Ан­то­нио.

За Бад­ник, во Ка­то­лич­ка­та цр­ква во Скоп­је има све­че­на ми­са на­ве­чер ко­га се сла­ви нај­го­ле­ми­от хри­сти­јан­ски праз­ник, ра­ѓа­ње­то на Исус Хри­стос.

– Тој ден се по­сти. Мај­ка ми, пред да за­ми­не­ме на ми­са, пра­ве­ше гре­а­на ра­ки­ја, ориз, ри­ба, пос­на хра­на. На ми­са­та во цр­ква е мно­гу све­че­но, уба­во. По ми­са­та си че­сти­та­ме Бо­жик, и след­ни­от ден се оди кај тој што го сла­ви праз­ни­кот – Ису­со­во­то ра­ѓа­ње. Се сла­ви три де­на, не­кои пра­ват и леп­че со па­рич­ка за Бад­ник, исто ка­ко и на пра­вос­лав­ни­от Бо­жик. Единс­тве­на­та раз­ли­ка е во тоа што во ка­то­лич­ки­от Бо­жик не­ма ко­ле­де. Та­тко ми сè уште е жив и ние со се­мејс­тво­то и со се­стра ми оди­ме на Бо­жик кај не­го. Се на­де­вам де­ка еден ден ќе го нас­ле­дам и по­тоа за Бо­жик кај нас ќе до­а­ѓа­ат де­ца­та, род­ни­ни, при­ја­те­ли… – об­јас­ну­ва Ан­то­нио.

На Ан­то­а­не­та нај­го­лем впе­ча­ток на бо­жик­на­та ми­са во цр­ква­та ѝ оста­ва хо­рот кој пее. Остро­то око на Ан­то­а­не­та до­бро за­бе­ле­жа­ло.

– Кај пра­вос­лав­ни­те по­по­ви­те се со бра­да и се свр­те­ни со грб, а кај ка­то­ли­ци­те све­ште­ни­ци не­ма­ат бра­да и се свр­те­ни кон лу­ѓе­то. Најв­пе­чат­ли­во на ми­са­та за ме­не е Ису­со­ва­та пе­ште­ра. Има трој­ца кра­ле­ви кои во ра­це­те но­сат по­да­ро­ци. Во пе­ште­ра­та е Ма­ри­ја, ко­ја го др­жи в ра­це Исус – рас­ка­жу­ва Ан­то­а­не­та, ко­ја по­се­ту­ва ча­со­ви по ве­ро­на­у­ка.

Ка­то­лич­ка­та за­ед­ни­ца во Ма­ке­до­ни­ја не е мно­гу го­ле­ма, има око­лу 20 ил­ја­ди вер­ни­ци. И по­крај тоа што е ма­ла, мно­гу е жи­ва, актив­на и е вклу­че­на во си­те сег­мен­ти на жи­во­тот.

– Биб­ли­ја­та е иста, мо­ли­тви­те се исти, не­ма раз­ли­ка. Раз­ли­ка­та е во ка­лен­да­рот и во оби­ча­и­те. Се­ко­ја не­де­ла е уба­во да се оди во цр­ква, да се по­мо­лиш и да си ги ка­жеш гре­во­ви­те. Ние теж­не­е­ме што по­мал­ку да гре­ши­ме за утре Исус бог да нè при­ми во ра­јот. И ка­ко што ве­ли на­ши­от жуп­ник, цел­та е да ши­ри­ме љу­бов за­ра­ди тоа што во овие мо­мен­ти лу­ѓе­то прем­но­гу се оту­ѓе­ни од се­бе. По­треб­но е мно­гу по­ве­ќе љу­бов. На зло­то тре­ба да му се вра­ти со љу­бов. Са­мо до­бри­на­та, ка­ко што нè учи Биб­ли­ја­та, на кра­јот по­бе­ду­ва – ве­ли Ан­то­нио.

По­ве­ќе праз­ни­ци ни го збо­га­ту­ва­ат се­меј­ни­от жи­вот, ве­ли Ма­ри­на.

– За пра­вос­лав­ни­от Бо­жик оди­ме на го­сти кај мо­и­те ро­ди­те­ли. По­тек­ну­вам од ста­ро скоп­ско се­мејс­тво и во Скоп­је на Бад­ник, од­нос­но на Ко­ле­де, се оди кај по­ста­ри­те во се­мејс­тво. Па­ме­там, до­де­ка беа жи­ви мо­и­те ба­би и де­дов­ци, одев­ме кај нив на го­сти. Се пе­че­ше леб со па­рич­ка, се ја­де­ше пос­но. На Бо­жик, де­нес, мо­и­те са­ка­ат да при­го­тват свин­ско ме­со, а ко­га оди­ме на Бо­жик кај ро­ди­те­ли­те на Џо­ни, се ја­де пи­ле­шко, ми­сир­ка, уба­ви ко­ла­чи – рас­ка­жу­ва Ма­ри­на.

Џон приз­на­ва де­ка мно­гу са­ка ва­кви праз­ни­ци.

На овие праз­ни­ци лу­ѓе­то се по­све­ту­ва­ат на се­мејс­тво­то, мно­гу е уба­ва тра­ди­ци­ја­та да си по­да­ру­ва­ме не­што ед­ни на дру­ги. На тој на­чин се збли­жу­ва­ме и се са­ка­ме по­ве­ќе. Мно­гу ни се по­треб­ни љу­бов, сло­га и раз­би­ра­ње. Љу­бо­вта е дви­га­тел на це­ло­то оп­штес­тво и на за­ед­ни­ца­та – за­вр­шу­ва Ан­то­нио.

Пишува Александра М. Бундалевска
Фото: Александар Ивановски

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.