Ацо Ни­ко­лов: Те­то­ви­ра­ње­то е дру­же­ње кое се па­ме­ти цел жи­вот

Уште на 15 го­ди­ни Ацо Ни­ко­лов имал по­ве­ќе од пет те­то­ва­жи на сво­е­то те­ло, па та­ка жел­ба­та и са­ми­от да поч­не да те­то­ви­ра, ка­ко што ве­ли, поч­на­ла при­род­но.

Во не­го­во­то сту­дио „Temple of ink“, пре­ку нај­ста­ри­от поз­нат украс на те­ло­то, се рас­ка­жа­ни ил­јад­ни­ци при­каз­ни. Со по­ве­ќе од де­сет го­ди­ни искус­тво, ка­ко еден од нај­поз­на­ти­те скопски умет­ни­ци што те­то­ви­ра­ат, Ни­ко­лов има до­би­е­но мно­гу­број­ни на­гра­ди и приз­на­ни­ја, на бал­кан­ско и на европ­ско ни­во, но, спо­ред не­го, нај­го­ле­ма­та на­гра­да е дру­же­ње­то со кли­ен­ти­те.

– Бла­го­да­рен сум што кај ме­не до­а­ѓа­ат са­мо по­зи­тив­ни и кре­а­тив­ни лу­ѓе, со ори­ги­нал­ни идеи, што се раз­би­ра­ат, истра­жу­ва­ле до­вол­но и зна­ат што са­ка­ат, па има­ме од­лич­на ко­му­ни­ка­ци­ја. По­крај дру­же­ње­то и стек­на­ти­те при­ја­те­ли, нај­го­ле­ма­та на­гра­да ми е ко­га ќе го ви­дам кли­ен­тот ра­до­сен за не­што што јас сум го на­пра­вил, не­што што до кра­јот на жи­во­тот ќе му го раз­у­ба­ву­ва и кра­си те­ло­то – ве­ли Ни­ко­лов.

Се­пак, не­ко­ја не­со­од­вет­на иде­ја за те­то­ви­ра­ње мо­ра да се пров­ле­че ме­ѓу мно­гу­те од­лич­ни. Ни­ко­лов ве­ли де­ка се­ко­гаш го пре­ду­пре­ду­ва сво­јот кли­ент ако сме­та де­ка на­пра­вил гре­шка.

– Ако е на­ви­сти­на ло­ша или не­ос­твар­ли­ва иде­ја, а не мо­жам да го пре­мис­лам кли­ен­тот, се слу­чи­ло и да од­би­јам да ја на­пра­вам те­то­ва­жа­та што ја са­ка – рас­ка­жу­ва Ни­ко­лов.

Тој ве­ли де­ка цр­та од бу­кви и те­то­ва­жи од ста­ра­та шко­ла пре­ку ре­а­ли­зам до пор­тре­ти.

– Најм­но­гу се гор­де­ам со те­то­ва­жи­те за кои ми е да­де­на нај­го­ле­ма сло­бо­да, кај кои мо­жам да се изра­зам ка­ко умет­ник, пред сѐ – ве­ли Ни­ко­лов.

За не­го са­ми­от про­цес на те­то­ви­ра­ње е еден вид ре­ла­кси­ра­ње и оде­ње во дру­га ди­мен­зи­ја. Исто­то го чув­ству­ва и ко­га сли­ка на плат­но или ко­га цр­та на хар­ти­ја, љу­бов што ја не­гу­ва уште од ма­ли но­зе.

– Имам ми­ли­он при­каз­ни, би мо­жел да на­пи­шам и кни­га. Ме­ѓу по­ин­те­рес­ни­те е и мо­е­то нај­дол­го те­то­ви­ра­ње. Тра­е­ше де­вет ча­са би­деј­ќи се ра­бо­те­ше за го­ле­ма по­вр­ши­на, по­точ­но грб, ка­де што мо­жеш да ра­бо­тиш на ед­на стра­на, па да ја од­мо­риш до­де­ка ра­бо­тиш на дру­га­та. Ина­ку, ме­ди­цин­ски е пре­по­ра­ча­но ед­на се­си­ја да трае че­ти­ри до пет ча­са, за до­бро­то на са­ма­та ко­жа – ве­ли тој.

Ни­ко­лов ве­ли де­ка по­сто­јат го­лем број ар­ти­сти кои спе­ци­ја­ли­зи­ра­ле раз­лич­ни сти­ло­ви и од кои ден-де­нес со за­до­волс­тво учи и им се вос­хи­ту­ва, па не­те­то­ви­ра­ни­от дел од сво­е­то те­ло са­ка да им го пре­пу­шти ток­му на тие ко­ле­ги.

– На­ји­скре­но, са­кам те­то­ва­жи од ко­ле­ги кои се до­бри и по­зи­тив­ни, но, пред сѐ, дру­га­ри  за­тоа што про­це­сот на те­то­ви­ра­ње е дру­же­ње кое се па­ме­ти цел жи­вот, искус­тво на кое се при­се­ту­ваш со нас­ме­вка – ве­ли Ни­ко­лов.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.