На светски конгрес во Африка: Милица Петрова го разбранува светот со проектот за моќта на образованието

Милица Петрова

Ми­ли­ца Пе­тро­ва (25) не е во­о­би­ча­е­на мла­да Ма­ке­дон­ка, ко­ја по дип­ло­ми­ра­ње­то че­ка или ба­ра ра­бо­та. Таа жи­во­тот не го за­мис­ли­ла во во­о­би­ча­е­ни рам­ки – учи­ли­ште, сту­ди­ра­ње, вра­бо­ту­ва­ње… До­де­ка сту­ди­ра­ла ја ин­те­ре­си­ра­ле мно­гу ра­бо­ти, а ако пред не­кол­ку го­ди­ни сте ја пра­ша­ле да­ли мо­же да се за­мис­ли ка­ко др­жи го­вор на свет­ски са­мит пред др­жав­ни­ци, ам­ба­са­до­ри, јав­ни лич­но­сти, си­гур­но тоа не го по­мис­лу­ва­ла ни во нај­лу­ди­от сон.

Во мо­мен­тов е на пост­дип­лом­ски сту­дии на Фа­кул­те­тот за де­те­кти­ви и за без­бед­ност при Уни­вер­зи­те­тот ФОН во Скоп­је, чиј­што сти­пен­дист е. Ина­ку е дип­ло­ми­ра­на про­фе­сор­ка по анг­ли­ски и по фран­цу­ски ја­зик и кни­жев­ност, а ка­ко трет ја­зик го од­бра­ла и ал­бан­ски­от.

Во раз­го­во­рот со неа ќе на­у­чи­те мно­гу ра­бо­ти, ќе ве из­не­на­дат неј­зи­ни­те ста­во­ви и раз­мис­лу­ва­ња и ќе оста­не­те без текст за сѐ што го на­пра­ви­ла, ка­де сѐ би­ла и што сто­ри­ла за се­бе, но и за дру­ги­те, ка­ко и за про­мо­ци­ја на сво­ја­та зем­ја во све­тот.

И се­то тоа са­мо во пос­лед­ни­те не­кол­ку го­ди­на. Автор е на ед­на кни­га, а ве­ќе ја пи­шу­ва и вто­ра­та.

– Во мо­мен­тов сум на пост­дип­лом­ски сту­дии на  Фа­кул­те­тот за де­те­кти­ви и за без­бед­ност при Уни­вер­зи­те­тот ФОН, ка­ко сти­пен­дист. Исто та­ка, ја пи­шу­вам вто­ра­та кни­га, ви­стин­ска при­каз­на, дел од мо­јот жи­вот, ко­ја ќе би­де про­мо­ви­ра­на и во Мин­хен, Гер­ма­ни­ја. Се на­де­вам де­ка си­те мои до­стиг­ну­ва­ња ќе ми по­мог­нат да се вра­бо­там во ин­сти­ту­ци­ја во ко­ја ќе мо­жам со мо­и­те искус­тва и зна­е­ња да при­до­не­сам за на­пре­док на по­пу­ла­ци­ја­та во Ма­ке­до­ни­ја – ве­ли Пе­тро­ва.

Неј­зи­на­та при­каз­на поч­ну­ва во 2009 го­ди­на, ко­га ка­ко сту­дент со ви­сок про­сек би­ла по­ви­ка­на да би­де дел од спот за 50 нај­до­бри сту­ден­ти во Ма­ке­до­ни­ја.

„Утреш­на­та ре­ал­ност де­нес“ , насловот на првата книга на Петрова

– Во 2011 го­ди­на учес­тву­вав на свет­ски кон­курс во Ни­ге­ри­ја, Афри­ка, за инс­пи­ра­тив­на при­каз­на, ко­ја по­тоа ќе би­де пуб­ли­ку­ва­на. Се из­би­раа 20 нај­до­бри при­каз­ни и мо­ја­та го освои пр­во­то ме­сто и ја освои це­ла Афри­ка. Пр­во­то до­стиг­ну­ва­ње од свет­ски раз­ме­ри го по­стиг­нав во мај 2010 го­ди­на. Европ­ска­та бан­ка за об­но­ва и за раз­вој до­де­лу­ва­ше на­гра­ди за нај­до­бар есеј по по­вод два­е­се­тго­диш­ни­на­та од па­дот на „же­лез­на­та за­ве­са“. На кон­кур­сот сим­бо­лич­но мо­жеа да учес­тву­ва­ат са­мо ро­де­ни­те во 1989 го­ди­на, кои пи­шу­ваа за про­ме­ни­те во сво­ја­та др­жа­ва, за па­дот на си­сте­ми­те, си­ро­ма­шти­ја­та и ка­ко тоа се одра­зи­ло врз нив­ни­те се­мејс­тва. Ме­ѓу 24 нај­до­бри есеи, есе­јот што го на­пи­шав бе­ше из­бран за нај­до­бар и об­ја­вен за­ед­но со дру­ги­те во за­ед­нич­ка­та пуб­ли­ка­ци­ја. Кни­га­та е об­ја­ве­на во Ни­ге­ри­ја, во 2012 го­ди­на – ја поч­ну­ва сво­ја­та при­каз­на ам­би­ци­оз­на­та Ми­ли­ца.

На кон­кур­сот на кој учес­тву­ва­ле по­ве­ќе од 600 кан­ди­да­ти од Евро­па и Ази­ја, таа би­ла единс­тве­ни­от прет­став­ник од Ма­ке­до­ни­ја. Таа во есе­јот го­во­ри за се­то бре­ме на тран­зи­ци­ја­та низ кое ми­ну­ва Ма­ке­до­ни­ја, но бла­го­да­ре­ние на по­лет­на­та мла­дост го пре­то­чу­ва во не­скри­ен оп­ти­ми­зам, ка­ко ли­чен, та­ка и за та­тко­ви­на­та Ма­ке­до­ни­ја.

Од посетата во Африка

– Ма­ке­до­ни­ја зас­лу­жу­ва да би­де дел од Евро­па и дел од све­тот, а јас ќе би­дам таа што ќе се оби­де да го до­ка­же тоа за­ед­но со уште го­лем број мла­ди лу­ѓе, кои ве­ру­ва­ат во де­мо­крат­ско­то оп­штес­тво. На кон­кур­сот учес­тву­ваа учес­ни­ци од Евро­па и од Ази­ја. Од Ма­ке­до­ни­ја јас бев единс­тве­ни­от прет­став­ник и ус­пе­ав да вле­зам ме­ѓу 24 фи­на­ли­сти – ве­ли Пе­тро­ва.

На по­че­то­кот на го­ди­на­ва, на 4 ја­ну­а­ри неј­зи­ни­от про­ект „Мо­ќта на обра­зо­ва­ни­е­то да ја по­бе­ди свет­ска­та си­ро­ма­шти­ја“ бил прог­ла­сен за нај­до­бар на свет­ски кон­грес во Афри­ка.

Петрова е дел од тимот за помош на Африка

– Мо­мент­но ра­бо­там на не­го­во усо­вр­шу­ва­ње. Ќе го пре­зен­ти­рам на 26 фе­вру­а­ри во Ла­гос, Афри­ка. По­ра­ди ус­пеш­но­ста и уни­кат­но­ста на про­е­ктот до­бив по­ка­на да го пре­зен­ти­рам и ре­а­ли­зи­рам на 7 март, во Ин­ди­ја, Мум­баи, на свет­ски са­мит. На са­ми­тот во Ин­ди­ја ќе при­сус­тву­ва­ат свет­ски ли­де­ри, дип­ло­ма­ти и ам­ба­са­до­ри. На тој на­чин тие ќе би­дат за­поз­на­е­ни со обра­зов­ни­от си­стем во Ма­ке­до­ни­ја и, во­оп­што, со на­ша­та зем­ја. Во по­ка­на­та бе­ше наг­ла­се­но де­ка при­сут­ни­те на овој са­мит по­себ­но се за­ин­те­ре­си­ра­ни за на­ша­та др­жа­ва и за на­ши­от обра­зо­вен си­стем – ве­ли Пе­тро­ва.

Таа мoмент­но ра­бо­ти на вто­ра­та кни­га на анг­ли­ски ја­зик, ко­ја е про­дол­же­ние на пр­ва­та кни­га, ко­ја бе­ше об­ја­ве­на во 2012 го­ди­на во Афри­ка, „Утреш­на­та ре­ал­ност де­нес“ („Tomorrow’s realities today“).

– Иде­и­те нај­че­сто ги цр­пам од се­којд­не­ви­е­то и од проб­ле­ми­те на кои на­и­ду­вам во оп­штес­тве­ни­от жи­вот. Оп­штес­тве­но-ху­ма­ни­стич­ки­те идеи што ги имам во ме­не отсе­ко­гаш бу­де­ле жел­ба да се по­да­де ра­ка, да им се по­мог­не на тие што стра­да­ат, ка­де што има глад, жед… – об­јас­ну­ва пост­дип­лом­ка­та.

Пе­тро­ва е дел и од ти­мот на во­лон­те­ри во Афри­ка.

– Та­му им де­ли­ме хра­на и об­ле­ка на си­ро­маш­ни се­мејс­тва. Во 2012 го­ди­на по­де­лив­ме хра­на и об­ле­ка на 3.000 се­мејс­тва, а след­на­та го­ди­на на 4.000 се­мејс­тва. Отко­га мо­ја­та ви­стин­ска при­каз­на бе­ше об­ја­ве­на и про­мо­ви­ра­на во Ла­гос, Ни­ге­ри­ја, во кни­га­та „Утреш­на­та ре­ал­ност де­нес“, здо­бив мно­гу но­ви при­ја­телс­тва и поз­нанс­тва. Та­ка до­бив и по­ну­да да би­дам дел од ти­мот на во­лон­те­ри што е дел од „Ко­бо про­ект“. Цел­та на ти­мот е да се по­бе­ди си­ро­ма­шти­ја­та, да се обез­бе­ди хра­на и об­ле­ка за се­ко­го и да се соз­да­де жел­ба кај се­ко­ја ин­ди­ви­дуа да се обра­зу­ва, да тво­ри и да на­пре­ду­ва – ве­ли Пе­тро­ва.

Мла­да­та не­го­тин­ка од се­кое па­ту­ва­ње но­си не­за­бо­рав­ни искус­тва, кои ја сти­му­ли­ра­ат уште по­ве­ќе во неј­зи­ни­те жел­би и ан­гаж­ма­ни во ре­а­ли­зи­ра­ње на ху­ма­ни­тар­ни про­е­кти и учес­тво на кон­кур­си од свет­ски ка­ра­ктер.

– Во Лон­дон 2010 го­ди­на, ко­га на­пи­шав есеј за мо­ја­та та­тко­ви­на низ пос­лед­ни­те 20 го­ди­ни и ја осво­ив пр­ва­та на­гра­да, бев им­пре­си­о­ни­ра­на и оду­ше­ве­на од за­ин­те­ре­си­ра­но­ста на та­мош­ни­те но­ви­на­ри, кои са­каа со мо­е­то до­стиг­ну­ва­ње да го за­поз­на­ат све­тот. За­се­ко­гаш ќе го па­ме­там ми­гот ко­га до­бив на­гра­да во Ни­ге­ри­ја за нај­до­бра инс­пи­ра­тив­на, ви­стин­ска при­каз­на „Пос­лед­на­та про­лет“ – рас­ка­жу­ва Пе­тро­ва.

Иа­ко Пе­тро­ва е ре­ла­тив­но мла­да, таа со сво­и­те искус­тва и до­стиг­ну­ва­ња од свет­ски раз­ме­ри се изд­во­ју­ва од дру­ги­те мла­ди лу­ѓе на неј­зи­на во­зраст.

– На­се­ка­де во све­тот има ме­сто за тие што, на­ви­сти­на, са­ка­ат да ус­пе­ат. Се на­де­вам де­ка и во на­ша­та зем­ја има ме­сто за та­кви­те лу­ѓе. Тој што са­ка и е упо­рен да ги ос­тва­ри сво­и­те це­ли во жи­во­тот, би ус­пе­ал и во Ма­ке­до­ни­ја – сме­та не­го­тин­ка­та.

Таа приз­на­ва де­ка е мно­гу но­стал­гич­на. Па­три­от­ски­те чув­ства ѝ се вро­де­ни и не бе­га од нив.

– Иа­ко имам мож­ност за вра­бо­ту­ва­ње во странс­тво со си­гур­ност би мо­же­ла да ка­жам де­ка не­ма да при­фа­там. Јас сум ро­де­на ов­де, ов­де се обра­зу­вав и за­тоа са­кам мо­и­те ква­ли­те­ти да ги иско­ри­стам за на­пре­док на мо­ја­та зем­ја. Среќ­на сум и уве­ре­на де­ка мо­ја­та та­тко­ви­на мо­же да се гор­дее со ме­не и ус­пеш­но да ја прет­ста­вам на кое и да е би­ло ме­сто во све­тот. Си­гур­на сум де­ка ќе ус­пе­ам, на­ви­сти­на, да ја оправ­дам ти­ту­ла­та ам­ба­са­дор на Ма­ке­до­ни­ја со си­те мои до­стиг­ну­ва­ња – за­вр­шу­ва Пе­тро­ва.

Пи­шу­ва: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.