Што значи да си Македонец во суд во Грција, Албанија или во Бугарија? Судбината на нашите сонародници кога ќе се најдат пред судовите на соседните држави, буквално, може да се опише со насловот на овој текст. Дури и за дела што немаат никаква врска со политиката, Македонците лесно завршуваат во затвор кај соседите. Единствен исклучок е Србија, барем засега.
Да биде иронијата поголема, три од овие земји се членки на НАТО, а две на Европската унија, организации чии членки во својот најтесен опис како држава наведуваат дека се земји во кои владее правото.
Во оваа анализа ќе видиме, со неспорни докази, флагрантно кршење на законите кај соседните држави и како сето тоа го игнорираат судските власти. Воедно, една споредба со слична ситуација во Македонија јасно покажува дека нашето судство во делењето правда за политички процеси, но и за други, е буквално поим за соседските.
Внимавај на што кликаш „ми се допаѓа“ на „Фејсбук“
За почеток да видиме еден од најеклатантните примери. Случајот со процесот на Евгенија Нацилиду може да влезе во аналите на судството по својата апсурдност, во кој грчкиот судија гледал и на што таа кликала „ми се допаѓа“ на социјалната мрежа „Фејсбук“. Овој случај е мошне интересен бидејќи е нов. Весникот „Прото тема“ ја обвинил претставничката на Обединета македонска дијаспора дека со валкани пари водела иредентистичка војна против Грција. Нацилиду го тужела весникот за кршење на антирасистичкиот закон, навреда и незаконско објавување фотографија. Судот ја прифатил само тужбата за навреда, но кога адвокатот на весникот ја нарекол „агент на Скопје“ и извадил копија од нејзиниот профил на која се гледало дека кликнала „ми се допаѓа“ на страницата на премиерот Никола Груевски, судијата тоа го прифатил како – доказ!
– Замислете како се чувствував кога роднините и пријателите ме гледаа како криминалец – изјави Нацилиду за порталот „Телеграф“.
Насловната страница од „Прототема“ на која беше клеветена Нацилиду
И наместо за она што било наведено во тужбата, судијата му дозволил на авторот на статијата да одржи говор за грчките национални интереси, за македонскиот јазик и слично. Судот на крајот пресудил дека не ја навредил Нацулиду иако во текстот се споменуваат валкани пари, пропаганда, агентура на Скопје…
На крајот, активистката го загуби спорот, што овозможува во Грција секој да може да ги навредува Македонците колку што сака.
Во слична ситуација беа и Македонците во Пустец и во Мала Преспа, Албанија во ноември 2012 година. Група насилници од ултранационалистичката црно-црвена алијанса, придружувани од новинари и од сниматели од речиси сите албански медиуми, влегоа во македонските села и им се закануваа на жителите дека мора да го истакнат албанското знаме во своите дворови по повод Денот на знамето. Откако влегле во куќите, ултранационалистите влегле во гимназијата и на час пред децата лепеле на таблата лепенки на кои пишувало: „Ова е Албанија“, „Ова е албанска земја“, „Надвор од Албанија“. Сето тоа се случува на Светскиот ден на толеранцијата, 16 ноември. Црвено-црните ултранационалисти продолжиле и во уште неколку села на Мала Преспа.
Цел на албанските неофашисти биле и сообраќајните знаци и уличните информативни табли, врз кои лепеле лепенки „Ова е албанска земја“. Само поради воздржаноста на Македонците од овие села, биле избегнати физички пресметки. Полицијата не реагирала иако била повикана.
Албански националисти ги уништуваат таблите на македонски јазик во Пустец
И кога страстите се смирија, а Албанија се најде на тапет на светските организации за ширење омраза и терор врз малцинско население, судовите проформа покренаа постапка против т.н. црвено-црна алијанса. Кратко траеше и – како што може да се очекува – беа ослободени.
А, од другата страна на границата, во Македонија, Албанците слободно си го прославуваа празникот и не беа спречувани од никого. Замислете ситуација кога на 2 август по селата населени со Албанци би шетале македонски шовинисти, придружувани од новинари и од сниматели, и би ги терале да го истакнуваа македонското знаме во дворовите или да им викаат „Ова е македонска земја, напуштете ја“… Ваква ситуација е и теоретски невозможна затоа што за толкава нискост не се способни ниту македонските националисти, а уште помалку македонските новинари.
Но, замислете вакво нешто да се случи. Малата Македонија во светски рамки ќе биде ставена во друштво на Северна Кореја и на Иран.
Озаконет терор
Грците не заостануваат зад ова. Несанкционираниот терор врз Македонците таму го спроведува Златна зора. Нејзините припадници ова лето уништија околу сто автомобили на македонски туристи иако грчката држава прави сѐ за да ги привлече во своите туристички капацитети. Неофашистите на Златна зора сега се соочуваат со затвор. Нивниот лидер е уапсен, ама не за дела против Македонците. Во декември на казни од по три месеци суспензија беа осудени двајца грчки војници, специјалци, кои истата година на една парада викаа дека „сакаат да им ја дерат кожата на Македонците и на Албанците“.
Од протестот на Македонците од Егејска Македонија во Европарламентот
Павлос Воскопулос и неколку членови на „Виножито“ и на грчкиот Хелсиншки комитет се обидоа да дојдат на судењето, но се откажаа од намерата по заканите од Златна зора и необезбедувањето полициска заштита.
Полицијата не реагираше и на промоцијата на македонскиот буквар во 2011 година кога на прес-конференција беа нападнати „Виножито“ и покојниот американски професор и изучувач на македонскиот јазик, Виктор Фридман.
„Виножито“ преживеа многу напади, а остваруваше и по некоја победа. Пресудата на солунскиот суд од 2010 година за двајца грчки новинари е мал прозорец кон вистинска демократија во Грција.
Двајца грчки новинари се осудени од судот во Солун на пет месеци затвор – три години условно поради клевета. Директорот Димитрис Капселис и новинарот Кокос Телемахос од грчкото национално радио се осудени поради емисија на грчкото државно радио во 2005 година, во која Воскопулос е наречен „агент на Скопје“, „антигрчки платеник“ и „сепаратист“.
Причина за спорниот настап на новинарот Капселис било емитувањето на документарниот филм „Патувајќи во Грција“, во кој новинарката Маја Цакли вели дека луѓето што живеат во околина на Лерин претпочитаат да говорат македонски јазик иако, исто така, говорат и грчки.
Само за покажување пред меѓународната јавност: оваа граматика никогаш не беше пуштена во употреба
Македонците, пак, во Бугарија не можат на раат да го чествуваат загинувањето на Јане Сандански. Партијата на Македонците, ОМО Илинден-Пирин, сѐ уште не може да се регистрира иако ги исполнува бугарските закони, а неколку пати доби пресуди од Судот за човекови права во Стразбур.
Можеби звучи претерано, но овде јасно се гледа заговор против секој што е Македонец или Македонецот е крив што е жив.
(Пишува: Александар Божиновски
Текст објавен во 71. број на неделникот „Република“, 10.01.2014)
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.
