Петрушевска: Некој се осмели оставените деца повторно да ги остави

Ма­ке­дон­ска­та актер­ка Вес­на Пе­тру­шев­ска по­ми­ну­ва низ те­жок пер­и­од од сво­јот жи­вот. По раз­во­дот од сво­јот со­пруг, се за­па­ли до­мот на неј­зи­ни­те ро­ди­те­ли. Пр­ви­от, ус­лов­но ка­жа­но, по­раз го при­фа­ти мно­гу те­шко. Отво­ре­но збо­ру­ва за мо­мен­тот на сла­бост ко­га по­сег­на­ла по сво­јот жи­вот, за жи­вот­на­та лек­ци­ја ко­ја ја на­у­чи­ла ко­га не­кој си по­и­грал со до­вер­ба­та, но и со чув­ства­та на де­ца­та кои ве­ќе ед­наш би­ле оста­ве­ни… Се­га, мно­гу по­хра­бро се со­о­чу­ва со фа­ктот де­ка неј­зи­ни­те ро­ди­те­ли оста­наа без по­крив над гла­ва­та. До­мот на се­мејс­тво­то Пе­тру­шев­ски на 11 октом­ври из­го­ре до те­мел.

На са­ми­от по­че­ток би ве пра­ша­ла ка­ко се Ва­ши­те ро­ди­те­ли, кои го за­гу­би­ја сво­јот дом? Ка­де се се­га тие?
Пе­тру­шев­ска: Ви бла­го­да­рам на вни­ма­ни­е­то. Ние жи­ве­е­ме во ист се­ме­ен дом. По мо­јот раз­вод, јас и де­ца­та се при­брав­ме во ед­на од ку­ќи­те ко­ја­што мо­и­те ја ре­но­ви­раа и ни да­доа по­крив над гла­ва­та. Ро­де­на сум во ку­ќа­та што из­го­ре. Та­му ги по­ми­нав си­те мои уба­ви мо­мен­ти до мо­ја­та 27 го­ди­на. По­тоа не­ка­ко жи­во­тот го свр­те тр­ка­ло­то и се вра­тив во исти­от тој двор. Со мај­ка ми и со та­тко ми се­ко­гаш ве­ли­ме де­ка жи­ве­е­ме во ед­на ку­ќа. По­ра­ди мо­јот ри­там на жи­вот, про­би и прет­ста­ви, мо­и­те де­ца, Ми­на и Ки­рил, одеа кај ба­ба и де­до, се вра­ќаа, за­ед­но ја­дев­ме… Ко­га се слу­чи по­жа­рот, јас но­ќта спи­ев. Де­ца­та мно­гу са­каа да спи­јат во таа ку­ќа и ве­чер­та пред по­жа­рот имаа жел­ба, но, ете, ги со­брав ко­га се вра­тив од прет­ста­ва. По­жа­рот се слу­чи во 7 ча­сот и 5 ми­ну­ти. Во 7 ча­сот и 30 ми­ну­ти јас ве­ќе вик­нав про­тив­по­жар­на еки­па. Ро­ди­те­ли­те во таа па­ни­ка, иа­ко хра­бро го под­не­соа тоа, не се се­ти­ле на те­ле­фон­ски­от број. Отка­ко се ја­вив, дој­доа пет во­зи­ла, имав­ме ин­фор­ма­ции де­ка го­ре­ло до 3.000 сте­пе­ни. Се­меј­на­та ку­ќа ја за­гу­бив­ме до пе­пел. Не е са­мо ма­те­ри­јал­на­та за­гу­ба во пра­ша­ње, во овој мо­мент таа и не е важ­на. По­важ­ни ни се спо­ме­ни­те што ги за­гу­бив­ме. Се­кое ќо­ше нам ни зна­че­ше не­што. Јас и се­стра ми Ма­ја во таа ку­ќа имав­ме огром­на со­ба од пе­де­се­ти­на ква­дра­ти, што бе­ше наш мал рај до­де­ка бев­ме ти­неј­џер­ки. Во таа ку­ќа се одр­жу­ва­ни мно­гу култ­ни скоп­ски за­ба­ви, на кои до­а­ѓа­ле си­те култ­ни фра­е­ри за кои де­нес се пи­шу­ва и уба­во си по­ми­ну­ва­ле. Таа ку­ќа бе­ше пол­на со љу­бов, со ве­дри­на, со жар, ра­дост, здрав­је. Та­му про­о­ди Ја­на на Ма­ја, та­му про­о­ди Ми­на, Ема, на Ма­ја по­ма­ла­та ќер­ка, ко­га до­а­ѓа од Лон­дон ужи­ва, Ки­рил та­му истра­жу­ва­ше… Мис­лам де­ка се­то тоа ме­не ќе ме стиг­не за не­кол­ку ме­се­ци. Се­га сѐ уште се др­жам. Има­ме го­ле­ма под­др­шка од зет ми Џо­ле. Но, не­ма да се сми­ри­ме до­де­ка не им на­пра­ви­ме по­крив над гла­ва­та на ро­ди­те­ли­те. Де­не­ска, пред да го пра­ви­ме раз­го­во­рот, дој­доа со ба­ге­ри за да го от­стра­нат шу­тот што оста­на. Де­не­ска за нас е нај­таж­ни­от ден. Но, ние ве­ли­ме ко­га до­а­ѓа­ат ло­ши ра­бо­ти тре­ба са­мо да ги пу­штиш да по­ми­нат низ во­да и ни­ко­гаш да не се вра­тат.

Ко­га се нај­дов­ме, раз­го­ва­ра­вте со То­ни Ми­хај­лов­ски за да би­де дел од на­стан кој Вие го ор­га­ни­зи­ра­те. За што се ра­бо­ти?
Пе­тру­шев­ска: На 11 но­ем­ври, на мо­ја ини­ци­ја­ти­ва, со под­др­шка од мо­е­то се­мејс­тво, ќе пра­ви­ме ху­ма­ни­та­рен кон­церт во Уни­вер­зал­на са­ла. Ќе би­дат при­сут­ни мо­и­те при­ја­те­ли од ма­ке­дон­ска­та естра­да, кои јас мно­гу ги са­кам. Са­кам да има два де­ла со стен­дап-ко­ме­дии на То­ни Ми­хај­лов­ски и на Са­шко Ко­цев. Са­кам да дој­де и Игор Џам­ба­зов, но тој ден има на­стап во Би­то­ла. Им ре­ков да збо­ру­ва­ат за по­жар за­што ако не зна­еш да се сме­еш на сопс­тве­на­та не­сре­ќа, то­гаш не мо­жеш да се сме­еш на ту­ѓа­та сре­ќа. Тој ден е ро­ден­ден на Ми­на, со­се­ма слу­чај­но се по­го­ди. Во мо­мен­тот ко­га до­го­ва­рав­ме тој да­тум ми го да­доа ка­ко сло­бо­ден и во­оп­што не ми тек­на де­ка е ро­ден­ден. На­и­дов на го­ле­ма под­др­шка од Бил­ја­на Бе­ли­ча­нец-Але­ксиќ, ко­ја е гра­до­на­чал­нич­ка на Ки­се­ла Во­да, од ми­ни­сте­рот за труд и со­ци­јал­на по­ли­ти­ка, ми­ни­стер­ка­та за кул­ту­ра, скоп­ски­от гра­до­на­чал­ник и нор­мал­но на од мо­и­те при­ја­те­ли. Мно­гу е важ­но во тие мо­мен­ти да ти се нај­дат лу­ѓе кои мо­жат да ти за­вр­шат ра­бо­та. Мно­гу е бит­но да ти се ја­ват лу­ѓе­то, кои со са­ми­от по­вик ја ма­ни­фе­сти­ра­ат сво­ја­та чо­веч­ност и ху­ма­ност. По раз­во­дот на­у­чив кој мо­же да ти би­дат при­ја­те­ли. По оваа се­меј­на тра­ге­ди­ја, пак, знам на ка­ква под­ло­га сум, со ко­го мо­жам и со ко­го са­кам, а со ко­го не. Ма­ја, со ко­ја пер­и­о­дов раз­го­ва­ра­ме по не­кол­ку па­ти на ден, че­сто ми ве­ли де­ка се­га ве­ќе не сме до­бри. Се­га зна­е­ме со ко­го ка­ко тре­ба да по­ста­пу­ва­ме. Не е важ­но ко­га, важ­но е да се на­у­чи лек­ци­ја­та. Ние цел жи­вот сме би­ле се­мејс­тво кое по­ма­га­ло на дру­ги­те. Јас ни­ко­гаш не сум се фа­ле­ла со тоа, но имам по­мог­на­то на Кли­ни­ка­та за дет­ски бо­ле­сти со апа­ра­ти, фа­са­ди, при ре­но­ви­ра­ње… Тоа се­ко­гаш сум го пра­ве­ла без пом­па за­тоа што мис­лам де­ка ко­га пра­виш не­што го пра­виш тоа за­тоа што мис­лиш де­ка е по­треб­но, а не за да се фа­лиш. Мај­ка ми исто та­ка. Ние да­ва­ме. Тоа што оста­на во опо­жа­ре­ни­от дом го да­дов­ме… Бит­но е да не го за­гу­биш здра­ви­от раз­ум.

Ва­ша­та се­стра, но­ви­нар­ка­та Ма­ја Пе­тру­шев­ска-За­фи­ров­ска, ко­ја ра­бо­ти во Лон­дон, ја об­ја­ви при­каз­на­та за не­сре­ќа­та и во­ед­но по­ба­ра по­мош за об­но­ву­ва­ње на ку­ќа­та. За мно­гу кра­тко вре­ме се со­браа по­ве­ќе од 2.000 фун­ти, до­ни­раа пре­ку 30 лу­ѓе од раз­ни зем­ји. По­треб­ни се 25.000 фун­ти. Оче­ку­ва­вте ли тол­ку бр­за ре­ак­ци­ја?
Пе­тру­шев­ска: Фо­то­гра­фи­ја­та што ја има об­ја­ве­но Ма­ја, јас ја на­пра­вив на де­нот на по­жа­рот, око­лу 9 ча­сот. Мај­ка ми ми ре­че: „Те мо­лам Вес­на, са­кам да нѐ фо­то­гра­фи­раш со та­тко ти за­што пос­ле 50 го­ди­ни брак, оста­ну­ва са­мо љу­бо­вта“ и го стис­на за ра­ка… Таа сли­ка е ил­ја­да збо­ро­ви. Лу­ѓе­то до­ни­ра­ат. Има и Ма­ке­дон­ци, по­ве­ќе­то дру­га­ри на Ма­ја што се не­ка­де во странс­тво. Ние Ма­ке­дон­ци­те сме ге­не­рал­но на­род што са­ка да по­мог­не. Ил­ја­да при­ја­те­ли ми по­ну­ди­ја ста­но­ви, ку­ќи за да жи­ве­е­ме та­му ако не­ма­ме ка­де. Тра­ге­ди­ја­та е го­ле­ма, но уба­во искус­тво е. Уба­во е да ви­диш кол­ку лу­ѓе­то зна­ат да би­дат бла­го­род­ни и го­ле­ми.

Ва­ша­та мај­ка не­о­дам­на до­би бла­го­дар­ни­ца за ху­ма­но­ста. Мо­же ли по­де­тал­но да ни ка­же­те за при­каз­на­та за те­тка Са­шка и неј­зи­на­та ху­ма­ност?
Пе­тру­шев­ска: Па, ја ор­га­ни­зи­ра­ше це­ла­та ак­ци­ја за Не­гор­ци. Во Дет­ско­то СОС се­ло оди по­сто­ја­но. Та­му имав­ме две де­чи­ња, се­га ве­ќе се дип­ло­ми­ра­ни, Да­ни­ел и Сил­ва­на. Сил­ва­на ра­бо­ти во МВР. Тоа ни се оми­ле­ни­те де­ца, дел од ти­неј­џерс­тво­то по­ми­наа со мо­и­те ро­ди­те­ли и ние ги сме­та­ме за свои де­ца. Пред ед­на и пол го­ди­на ор­га­ни­зи­рав­ме стен­дап-ко­ме­ди­ја. Ги со­бра сво­и­те при­ја­тел­ки, иде­ја­та ѝ бе­ше да ми по­мог­не ме­не, ете раз­ве­де­на. Но, јас на крај ре­ков де­ка це­ли­от хо­но­рар го да­вам за Дет­ско­то се­ло. Им тре­ба­ше ди­ви­ди-пле­е­ри и мо­и­те ро­ди­те­ли до­да­доа па­ри за да ку­пи­ме де­вет за тие де­вет ку­ќи. Мај­ка ми има сво­ја ор­га­ни­за­ци­ја „Ху­ма­на“. По­сто­ја­но ор­га­ни­зи­ра­ат не­што. Уба­во е ко­га ќе се пен­зи­о­ни­раш да се по­све­тиш на не­што та­кво, да имаш еден бла­го­ро­ден пер­и­од.

Ка­ко Ва­ши­те де­ца Ми­на и Ки­рил го до­жи­ве­а­ја ова? Беа ли при­сут­ни ко­га на­ста­на по­жа­рот?
Пе­тру­шев­ска: Пр­во бе­ше шок. Искре­но, мо­же зву­чи са­мо­бен­ди­са­но, но ако јас не зна­ев да им го пре­не­сам на­чи­нот на кој­што тре­ба да ги при­ма­ат ра­бо­ти­те, не­ма­ше да има­ат нас­ме­вки на ли­це­то. Тие се хра­бри де­ца. Двај­ца­та се на ме­не, плук­на­ти. Тие се хе­рои.

Со­се­ма слу­чај­но по­жа­рот во Ва­ши­от дом се по­вр­за со фил­мот „Стра­вот“, ка­де што збо­ру­ва­те за Ва­ши­от страв и за Ва­ша­та сла­бост ко­га сте се со­о­чи­ле со стра­вот. Се­га има­вте го­ле­ма не­сре­ќа со ко­ја хра­бро се со­о­чу­ва­те. Мо­же ли да ни ка­же­те по­кон­крет­но за два­та мо­мен­ти на сла­бост?
Пе­тру­шев­ска: Отсе­ко­гаш сум мис­ле­ла де­ка и нај­сил­ни­те, нај­по­зи­тив­ни­те ко­ми­ча­ри на овој свет има­ат свои тем­ни стра­ни. Тие тем­ни стра­ни ни­ко­гаш не­ма да ги ви­ди­те и пре­поз­на­е­те. Ма­ни­фе­сти­ра­те еден дел од жи­во­тот, де­ка сѐ ви е до­бро, пре­крас­но, мо­же­те да се спра­ви­те со жи­во­тот сѐ до оној мо­мент ко­га до­жи­ву­ва­те го­ле­мо раз­о­ча­ру­ва­ње. Јас, ре­ал­но, до­жи­ве­ав го­ле­мо раз­о­ча­ру­ва­ње од стра­на на мо­јот со­пруг, кој се­га ве­ќе ми е по­ра­не­шен. Тој, ете та­ка, ја на­пра­ви сво­ја­та пре­љу­ба, го из­не­ве­ри не­што­то што зна­чи до­вер­ба. Јас имам раз­би­ра­ње за љу­бов. Знам де­ка не­ко­гаш љу­бо­вта мо­же­би и ќе пре­ста­не и не тре­ба по се­ко­ја це­на да се одр­жу­ва не­што што е не­о­држ­ли­во. Ме­не ми бе­ше при­лич­но те­шко за­тоа што ва­жам за чо­век што не­ма та­буа, за отво­рен чо­век. Јас се по­чув­ству­вав ви­нов­на за­тоа што ни­ко­гаш ни­што не ми ка­жа, сѐ са­ма открив, ед­на по­ра­ка…. Тоа е мо­мен­тот што те по­ра­зу­ва. Се вр­тиш и сам се пре­ис­пи­ту­ваш – че­кај ка­де згре­шив се­га. Тре­ба да по­све­тиш огро­мен пер­и­од од жи­во­тот за да се са­мо­ис­пи­таш и да си ре­чеш: ОК, јас се на­о­ѓам на ед­на рас­крс­ни­ца, јас не сум ви­нов­на за ни­што, мо­јот ка­ра­ктер, та­ков ка­ков што е, не мо­же да би­де оправ­ду­ва­ње за не­чиј не­мо­рал. И ед­но не­што во тие сла­би мо­мен­ти не мо­жев да под­не­сам, а тоа бе­ше де­ка ед­наш оста­ве­ни де­ца не­кој се ос­ме­лу­ва нај­др­ско да ги оста­ви по­втор­но. Си­те оние три­ви­јал­ни му­а­бе­ти де­ка ќе ги гле­да… та­тко не е пет ча­са не­дел­но, та­тко е 24 ча­са. И тие пет ча­са по­ми­ну­ва­ат со из­вес­ни тр­га­ни­ци. Но, во тие сла­би мо­мен­ти се се­ќа­вам са­мо де­ка ми се спу­шти ро­лет­на­та, бу­квал­но ми се спу­шти тем­на за­ве­са пред ме­не, оти­дов до фи­о­ка­та ка­де што го имав тоа што имав и… ед­вај ме вра­ти­ја.

И пос­ле тоа гле­даш ка­ко не­кој што де­сет го­ди­ни бил бли­зок со те­бе са­ка тоа не­што да го иско­ри­сти во сво­ја пол­за и да го на­пра­ви три­ви­јал­но, да те ста­ви на тац­на и да те про­да­де за ба­ди­ја­ла. И ко­га ќе ти се слу­чи тоа по­втор­но, го гу­биш тло­то под но­зе и си ве­лиш: до­бро јас на­ви­сти­на не сум вред­на за ни­што, ви­нов­на за не­кои мои по­стап­ки, а при­тоа ни­кој не ми ука­жал де­ка јас не­што пра­вам по­греш­но. Пси­хо­ло­шки­те мал­тре­ти­ра­ња се мно­гу по­страш­ни од фи­зич­ки­те мал­тре­ти­ра­ња. Тоа е тој се­ме­ен мо­бинг про­тив кој се бо­рам и им ука­жу­вам на си­те лу­ѓе око­лу ме­не де­ка не­ма зо­што да го тр­пат тоа… Не­кој се за­ба­ву­ва на стра­на, а ти да го одр­жу­ваш тој не­кој се­ме­ен жи­вот во не­ка­ква фор­ма, во ла­жен мо­рал, во це­ло­фан кој ко­га-то­гаш ќе се ски­не, ќе се пот­па­ли… До­де­ка ти се тру­диш да за­др­жиш не­што, не­кој да го пла­ни­ра сво­јот иден жи­вот и да си оти­де ед­на ноќ и ни­ко­гаш ве­ќе да не се свр­ти… тоа е не­што што е нај­страш­но. Не­мам проб­лем да го приз­на­ам тоа, во еден мо­мент одев и до тоа – слу­шај јас сум ви­нов­на за тоа и тоа, но сед­ни на ма­са и раз­го­ва­рај.

Ко­га се слу­чи „Стра­вот“, ко­га ме по­ви­ка Ко­ста Пе­тров, ми ре­че: „Ти си, мо­же­би, единс­тве­на­та ко­ја­што ја раз­би­ра цел­та на јав­на­та лич­ност“. Мо­ја­та оп­штес­тве­на од­го­вор­ност е јас­на – да им ука­жам на лу­ѓе­то око­лу ме­не и на тие што ги са­кам де­ка не тре­ба да го пра­ват тоа. И да по­ка­жам со сопс­тве­но­то искус­тво ка­де сум згре­ши­ла. И на кра­јот од де­нот ни­кој не е вре­ден за ти да по­сег­неш по нај­ска­по­це­но­то – жи­во­тот. За­тоа јас се бо­рам тол­ку гр­че­ви­то за тоа. И ед­на мно­гу важ­на ра­бо­та – ве­ќе ни­кој не мо­же да ме др­жи во длан­ка за­тоа што сум до­вол­но зре­ла, па­мет­на, сто­јам на сопс­тве­ни но­зе и ве­лам – јас мо­жам да про­дол­жам по­на­та­му. Јас имам сво­ја ви­зи­ја, мо­жам да пра­вам што са­кам. И де­нес ко­га ќе ги пог­лед­нам Ми­на и Ки­рил, си ве­лам – бо­же, за ко­го, зо­што?! Ама ко­га дол­го вре­ме тр­пиш во се­бе, ед­но врз дру­го…

И на крај се­то тоа го свр­те­вте на ше­га, на­пра­ви­вте те­мат­ска стен­дап-ко­ме­ди­ја.
Пе­тру­шев­ска: Да и ден-де­не­ска се за­ба­ву­вам на таа те­ма. Тој стенд-ап се про­ши­ру­ва по­сто­ја­но, на сво­ја сме­тка го на­пра­вив тоа и ужи­вав во тоа. Тоа мно­гу ми по­мог­на. Бе­ше еден та­ков ег­зор­ци­зам што мис­лам де­ка ми бе­ше сво­е­вид­на сопс­тве­на те­ра­пи­ја.

Кој е ва­ши­от нај­го­лем страв во мо­мен­тов?
Пе­тру­шев­ска: Ве­ќе сум бе­страш­на. Не­мам страв од ни­што… Ко­га се слу­чи по­жа­рот, бу­квал­но вле­гов во оган.

Ва­ши­от ди­ре­ктор Де­јан Ли­лиќ ве­ли де­ка Вие сте ви­стин­ски про­фе­си­о­на­лец. И по­крај не­сре­ќа­та не са­ка­вте да се про­ме­ни ре­пер­то­а­рот, да зе­ме­те сло­бод­ни де­но­ви. Ги оди­гра­вте прет­ста­ви­те кои беа на ре­пер­то­ар.
Пе­тру­шев­ска: Да, играв. И не са­мо што играв. Во Ви­ни­ца по три де­на од по­жа­рот имав на­стап на отво­ра­ње на Де­но­ви на ко­ме­ди­ја­та. Оти­дов со нов ма­те­ри­јал за стен­дап-ко­ме­ди­ја.

Се збо­ру­ва­ше де­ка „Гос­по­ѓа Ми­ни­стер­ка“ ќе би­де трг­на­та од ре­пер­то­ар, но тоа не се слу­чи. Има­вте и но­ва прет­ста­ва, „Кој се пла­ши од Вир­џи­ни­ја Вулф“, оваа се­зо­на има про­ме­на – на­ме­сто Игор Стој­чев­ски го има­ме Са­шко Ко­цев. Ка­ко дој­де до про­ме­на­та?
Пе­тру­шев­ска: Ми­ни­стер­ка сме ја оди­гра­ле по­ве­ќе од 130 па­ти и таа оста­ну­ва на ре­пер­то­а­рот. А, за Вир­џи­ни­ја… Тоа е су­пе­ри­скус­тво (се смее). Игор дој­де на прет­пос­лед­на­та прет­ста­ва пред ед­на не­де­ла и ка­жа де­ка на 26 октом­ври не мо­же да игра. Не го ка­жа проб­ле­мот, на­вод­но е здрав­ствен и се на­де­вам де­ка ни­што не­ма да му се слу­чи. А, Је­ле­на Јо­ва­но­ва ве­ќе има­ше ку­пе­но ави­он­ски би­ле­ти за да дој­де од Хр­ват­ска за прет­ста­ва­та. Ту­ка беа Си­ни­ша Ефти­мов, Сен­ко Ве­ли­нов, Игор и ис­пи­ци­ен­тка­та. Ре­ков де­ка мо­ра да се на­пра­ви про­ме­на. Пр­вич­но бе­ше за­мис­ле­но Са­шко Ко­цев да го игра ли­кот на Ник. Но, то­гаш тој има­ше не­кои дру­ги про­е­кти. По пре­ми­е­ра­та дој­де и ре­че: „Ле­ле, ова јас са­кам да го играм“. Се се­тив на тоа и им ре­ков да го вик­нат Са­шко Ко­цев. Му свр­тев­ме на те­ле­фон и са­мо ре­че: „На про­ба сте?“ Дој­де вед­наш, Игор му го да­де тек­стот, имав­ме пет де­на про­би јас, Сен­ко и Са­шко, Је­ле­на дој­де еден ден пред тоа, имав­ме са­мо ед­на про­ба. Со оваа уло­га Са­шко мно­гу ќе со­зрее. Му ис­пра­тив по­ра­ка „Ти си ли­дер на тво­ја­та ге­не­ра­ци­ја, им одр­жа час по глу­ма и про­фе­си­о­на­ли­зам на сво­и­те ко­ле­ги“. Са­шко е за рес­пект. Сен­ко Ве­ли­нов му ре­че: „Ба­це, се­ко­ја чест, јас ова ни­ко­гаш. Тоа е го­лем стрес, тек­стот е те­жок“. Бев­ме пре­среќ­ни по прет­ста­ва­та. Нѐ вра­ти во жи­вот.

Се збо­ру­ва де­ка ќе ја вра­ќа­те прет­ста­ва­та „Ва­ги­нал­ни мо­но­ло­зи“ со Ире­на Ри­стиќ, Та­ња Ко­чов­ска и Је­ле­на Жу­гиќ.
Пе­тру­шев­ска: Таа прет­ста­ва ја ре­жи­ра­ше Ди­ми­тар Стан­ков­ски и ние ќе му ја по­све­ти­ме не­му за­тоа што мно­гу нѐ са­ка­ше си­те че­ти­ри. Но, овој­пат ќе игра­ме без Жу­гиќ, ко­ја не мо­же­ше да до­а­ѓа на про­би­те по­ра­ди свои про­фе­си­о­нал­ни об­вр­ски. Ќе ја ре­жи­ра Не­ла Ви­то­ше­виќ. На 22 де­кем­ври ќе има фе­сти­вал на кој тре­ба да игра­ме. Ние има­ме план пред тоа, око­лу 10 де­кем­ври, да има­ме пре­ми­е­ра. Се­га сме по­во­зрас­ни, но те­ма­та е пре­крас­на. Уни­вер­зал­на е. Ед­вај че­ка­ме да игра­ме. Про­дол­жу­ва­ме три­те, ние, се­пак, сме во его­трип, не мо­же да дој­де не­ко­ја че­твр­та што не ја зна­е­ме.

На­ско­ро се оче­ку­ва отво­ра­ње­то на но­ви­от те­а­тар. Вие ќе би­де­те дел од пр­ва­та прет­ста­ва „Веч­на­та ку­ќа“, ра­бо­те­на по текст на Јор­дан Плев­неш, ре­жи­ја на Де­јан Прој­ков­ски. Ка­ква е ва­ша­та уло­га и ко­га мо­же да оче­ку­ва­ме да ја ви­ди­ме пре­ми­е­ра­та?
Пе­тру­шев­ска: Не знам ко­га ќе би­де пре­ми­е­ра­та. Ина­ку, мо­ја­та уло­га е кон­тра­те­жа од си­те. Се ра­бо­ти за Дес­пи­на, же­на на ад­во­кат, на То­ни Ми­хај­лов­ски. По де­сет го­ди­ни по­втор­но игра­ме парт­не­ри. Ги ка­жу­вам си­те реп­ли­ки кои Ма­ке­дон­ци­те ги ка­жу­ва­ат се­кој втор ден. Плев­неш ми ре­че де­ка овој лик бу­квал­но бил пи­шу­ван за ме­не за­тоа што јас сум таа – ед­на Ма­ке­дон­ка ко­ја е на­фу­ра­на, сѐ ја нер­ви­ра… На ад­во­ка­тот му ви­ка „до ов­де ми е од бра­кот, кој си ти, дај са­кам да си одам од до­ма, не мо­жам да те гле­дам“. Не е го­ле­ма уло­га, но ми е сла­тка.

Би се на­вра­ти­ла на еден мо­мент од пред не­ко­ја не­де­ла ко­га за­ста­на­вте во од­бра­на на Џам­ба­зов отка­ко еден та­ка­на­ре­чен но­ви­нар се дрз­на да на­пи­ше ко­лум­на во ко­ја му по­са­ку­ва да го сне­ма, да го на­пу­шти све­тот… За­ста­на­вте во од­бра­на на Игор иа­ко ва­ши­те ме­ѓу­себ­ни од­но­си и не се баш нај­до­бри.
Пе­тру­шев­ска: Мо­ја­та ќер­ка Ми­на е мно­гу бли­ска со Игор. Зна­ат да се слуш­нат, да збо­ру­ва­ат. Јас и Игор има­ме при­лич­но ко­ре­ктен од­нос. На­ша­та љу­бов не мо­же да згас­не ни­ко­гаш. Има­ме не­до­раз­би­ра­ња, но ние се раз­би­ра­ме. Точ­но знам што ќе на­пра­ви на кон­цер­тот без ни­кој да ми ка­же. Се­га ќе му одам и на кон­цер­тот. А за По­ли­ти­ко – тоа што го на­пи­шал е ни­во на при­ми­ти­ви­зам, на не­ги­ра­ње на сѐ што е до­бро и та­лен­ти­ра­но во оваа др­жа­ва. Оној што за сѐ што е та­лен­ти­ра­но во др­жа­ва­та пи­шу­ва де­ка не чи­ни, не е до­бар чо­век. Не мо­жеш ти да ури­ни­раш на си­те што ќе се по­ја­ват на по­ли­тич­ка­та сце­на, те­а­тар­ска­та сце­на или шоу-биз­ни­сот и при­тоа да ги не­ги­раш. Из­ви­ни, имам 70 уло­ги, ил­јад­ни­ци фа­но­ви, оп­штес­тве­но сум од­го­вор­на. Игор е еден ег­земп­лар кој е единс­твен. По­тек­ну­ва од иск­лу­чи­тел­но та­лен­ти­ра­но се­мејс­тво. Јас имав сре­ќа да играм со Ан­че Џам­ба­зо­ва и да би­дам во иста шмин­кер­ни­ца. Ако сум ви­де­ла не­ко­ја мај­ка кол­ку го са­ка сво­јот син, то­гаш сум ја ви­де­ла Ан­че. Ко­га бе­ше бол­на, одев да ја ви­дам, Игор има­ше ми­ли­он проб­лем. Јас со Игор сум вр­за­на мно­гу по­ве­ќе од што мис­лат не­кои. И не­ма да доз­во­лам ва­кво не­што. Ме има на­пи­ша­но во кни­га… Тоа е не­го­во пра­во, та­ка чув­ству­ва. Не­ма да му се на­лу­там. Мо­же­би на кра­јот од де­нот јас сум го по­вре­ди­ла, а не сум би­ла свес­на за тоа. И се­га со мо­е­то од­не­су­ва­ње му до­ка­жав де­ка сум му ло­јал­на до крај и та­ка ќе би­де. Игор ми ре­жи­рал Ме­ре­лин Мо­нро… бил единс­тве­ни­от што ве­ру­вал во ме­не во тој мо­мент. Сме игра­ле прет­ста­ви за­ед­но. Сѐ што на­пи­шав, на­пи­шав од мое искус­тво. Тоа што го на­пи­ша По­ли­ти­ко по­сег­ну­ва и по ме­не. Не мо­жеш да по­сег­неш по мој чо­век.

Та­ка­на­ре­че­ни­от но­ви­нар Ви вра­ти де­ка Вие сте ви­нов­ни за по­сто­е­ње­то на шо­у­то на Ми­лен­ко и ни­ту ед­наш не сте из­лег­ле да ка­же­те не­што про­тив не­го­ви­от го­вор на омра­за.
Пе­тру­шев­ска: Мо­же да ми вра­ќа за Ми­лен­ко кол­ку што са­ка. Јас бев ди­ре­ктор на про­гра­ма во „Ка­нал 5“ и јас го вра­тив Ми­лен­ко за­ра­ди Фор­му­ла 1. Пос­ле тоа се вра­тив во те­а­тар. Не­мам ни­ка­ква од­го­вор­ност за по­ли­тич­ки­те еми­сии на Ми­лен­ко. Ако тоа е проб­лем, тоа е проб­лем на по­ли­ти­ка­та на „Ка­нал 5“. Тоа е нив­на ра­бо­та. По­ли­ти­ко пу­ка со по­греш­ни кур­шу­ми. Не­ма за што да ми се фа­ти и да са­ка да ми се фа­ти. Јас сум чи­ста, ре­а­ли­зи­ра­на. Ако под­др­жу­вам не­ко­го, тоа зна­чи де­ка го са­кам и за­тоа го под­др­жу­вам. А, ако на Са­ше По­ли­ти­ко ова му е прин­цип да со­би­ра чи­та­ност, то­гаш ќе му ис­пра­там фа­кту­ра.

Има­ше нај­а­ва за вра­ќа­ње на „Вр­те­ле­шка“?
Пе­тру­шев­ска: Во пре­го­во­ри сум со „То­ма­то про­дук­ци­ја“. Са­ка­ме да ја пра­ви­ме во но­ви­от те­а­тар ка­ко ток-шоу, со пуб­ли­ка. Уба­во е да се иско­ри­сти, има ам­би­ент. А, ако се вра­ќам на те­ле­ви­зи­ја, се вра­ќам со при­чи­на за­тоа што не­ма ни­што на ете­рот.

За Вас ве­лат де­ка сте по­жр­тву­ван са­мо­хран-ро­ди­тел. Об­вр­ски­те се та­кви ка­кви што се – не­ма­те ра­бот­но вре­ме, про­би, прет­ста­ви…Ка­ко се сна­о­ѓа­те?
Пе­тру­шев­ска: Ме­не че­сто мо­жеш да ме ви­диш со де­ца­та се­ка­де. Но, јас сум строг ро­ди­тел во учи­ли­ште. Мис­лам де­ка Ми­на е мал­ку по­раз­га­ле­на од Ки­рил. Зна­ат де­ка се по­сво­е­ни и мис­лам де­ка се­кој ро­ди­тел тре­ба да го ка­же тоа ако де­ца­та му се по­сво­е­ни. Мис­лам де­ка се сла­тки, па­мет­ни, до­бро­вос­пи­та­ни де­ца. Ми­на е ка­при­ци­оз­на, но да ја ро­дев, па не­ма­ше да ли­чи тол­ку на ме­не. Ки­рил е на стра­на.

Разговараше: Билјана Зафирова
Фото: Александар Ивановски
(Интервјуто со актерката Весна Петрушевска е објавено во 61. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.