Љубиша Георгиевски: Македонија е психички, ментално и физички дел од моето постоење

Со ма­ке­дон­ски­от по­ли­ти­чар, ам­ба­са­дор на зем­ја­ва во Бел­град и по­ра­не­шен прв чо­век на ма­ке­дон­ско­то Со­бра­ние се срет­нав­ме та­му ка­де што тој, ве­ро­јат­но, се чув­ству­ва нај­при­јат­но – во би­фе­то на Те­а­тар Цен­тар. Оп­кру­жен од сво­и­те при­ја­те­ли, те­а­тар­ски­те ра­бот­ни­ци, Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски со нас­ме­вка рас­ка­жу­ва­ше за зго­ди­те и за нез­го­ди­те во го­ди­ни­те на­на­зад. Во ле­же­рен стил, со шап­ка на гла­ва и со очи­ла за сон­це, тој поч­на да ја рас­ка­жу­ва сво­ја­та фас­ци­ни­ра­ност од ле­ген­дар­ни­от бро­до­сопс­тве­ник Ари­сто­тел Она­зис:

-Тој бе­ше акту­е­лен со Жак­ли­на Она­зис, нај­поз­на­та свет­ска вдо­ви­ца и не­ко­гаш­на пр­ва да­ма на САД, за ко­ја се оже­ни. Фас­ци­ни­ран сум од не­го­ва­та жи­вот­на при­каз­на. Ку­пи остров во Гр­ци­ја и ѝ го по­да­рина Жак­ли­на. Тоа ни­кој го не­ма­ше на­пра­ве­но. Бе­ше ве­ли­чес­твен тип.

Ге­ор­ги­ев­ски во мо­мен­тов под­го­тву­ва но­ва прет­ста­ва. Ве­ли тоа е „лонгсто­ри“ (дол­га при­каз­на).

-Тоа е текст за ви­стин­ска­та случ­ка што се слу­чи­ла во Ел­си­нор, за Хам­лет. Прет­по­ста­вка­та е де­ка ова што го пи­шу­ва Шекс­пир не е точ­но, де­ка е мно­гу фри­зи­ра­но од двор­ски­те кан­це­ла­рии. Тоа е ед­на фо­рен­зич­ка, ар­хе­о­ло­шка ана­ли­за на тоа кој на ко­го му пла­кал, кој ко­го убил. Има три вер­зии на при­каз­на­та – ед­на од кра­лот, ед­на од кра­ли­ца­та, ед­на од Офе­ли­ја. Спо­ред нив­ни­те днев­ни­ци е ре­кон­стру­и­ра­на це­ла­та дра­ма, а ,се­ка­ко, тие днев­ни­ци не се нај­де­ни, ту­ку јас ги нај­дов, ов­де во гла­ва­та. Тоа ќе би­де ка­ко свет­ска пре­ми­е­ра. Тоа е ин­те­рес­но и со тоа ќе сла­вам, ќе би­де 165. прет­ста­ва. Тре­ба не­што да се по­ка­же – ве­ли тој.

Ре­жи­се­рот, кој сме­та де­ка лу­ди­ло­то е бла­гос­лов во те­а­тар­ски­от за­на­ет, ни по­со­чи де­ка ве­ро­јат­но е ре­жи­сер со најм­но­гу за­бра­не­ти прет­ста­ви.

-На­пра­вив ед­на кни­га за не­ка­кви мои се­ќа­ва­ња, за мо­и­те де­сет за­бра­не­ти прет­ста­ви од стра­на на Ти­то. Де­сет! Ве­ро­јат­но не­ма чо­век на све­тот на ко­го му за­бра­ни­ле 10 прет­ста­ви. Ста­лин ед­на ќе ти за­бра­ни, по вто­ра­та те стре­ла. Не мо­жеш да бра­ниш ре­корд – се смее ма­ке­дон­ски­от по­ли­ти­чар.

Ка­ко ја до­жи­ву­ва­те Ма­ке­до­ни­ја –ка­ко инс­пи­ра­ци­ја, ка­ко тра­ге­ди­ја, ка­ко при­каз­на со сре­ќен крај?

Ге­ор­ги­ев­ски: Сво­ја­та та­тко­ви­на ја до­жи­ву­вам ка­ко пси­хич­ки, мен­тал­но и фи­зич­ки дел од мо­е­то по­сто­е­ње.

 Бе­вте еден од ос­но­ва­чи­те на МААК. До­бро ја зна­е­те по­ли­тич­ка­та сце­на во пре­срет на не­за­вис­но­ста што ја од­бе­ле­жу­ва­ме де­но­ви­ве. Ка­ков бе­ше од­но­сот на си­ли­те во вр­ска со не­за­вис­но­ста во кру­го­ви­те ка­дешто се дви­же­вте во тој пер­и­од, пред 1991 го­ди­на?

Ге­ор­ги­ев­ски: То­гаш исти­те де­неш­ни ти­то­и­сти беа сѐ уште мно­гу сил­ни и до­бро ор­га­ни­зи­ра­ни, иа­ко не­маа по­ли­тич­ки ин­стинкт за важ­но­ста на исто­ри­ски­от мо­мент, кој, впро­чем, за нив­на­та са­трап­ско/ко­до­шка/кур­на­ска по­ли­тич­ка ве­шти­на во­оп­што не бе­ше по­тре­бен. Тие ја са­каа сво­ја­ тата­тко­ви­на на на­чин, кој мо­же­ше да се на­ре­че на шпан­ски la malquerida, што зна­чи зло­ по­са­ку­ва­на!? А  јав­но­ста бе­ше ве­ќе че­ти­ри де­це­нии ин­до­ктри­ни­ра­на со кул­тот на Ти­то до тол­ка­ва ме­ра што за вре­ме на про­ек­ци­ја­та на мо­јот филм„Ре­пуб­ли­ка­та во пла­мен“, ко­га Гу­ли (Ши­шков) ѝ ве­ли на же­на си де­ка де­ца­та ги оста­ва на Ма­ке­до­ни­ја, си­те глас­но се сме­е­ја на по­и­мот Ма­ке­до­ни­ја. Си­те, ама Ти­то, со ко­го во ло­жа­та бев и јас, не. Тој не се сме­е­ше. Ври­е­ше од гнев, а јас во се­бе се збо­гу­вав со сопс­тве­на­та ќер­ка…

 Кол­ку­ми­на, на­ви­сти­на, ве­ру­ваа де­ка Ма­ке­до­ни­ја мо­же да ста­не не­за­вис­на др­жа­ва, по­точ­но кол­ку­ми­на од нај­по­ви­ка­ни­те мно­гу доц­на сфа­ти­ја де­ка по­тен­ци­ја­лот за не­за­вис­на др­жа­ва е мно­гу по­го­лем од умо­ви­те на ко­му­ни­стич­ки­те апа­рат­чи­ци што ја во­деа Ре­пуб­ли­ка­та?

Ге­ор­ги­ев­ски: Ту­ка се ра­бо­ти за лаж­ни впе­ча­то­ци. За­тоа тре­ба да се прег­ле­да­ат сед­ни­ци­те на пар­ла­мен­тот, на кои се­кое но­во приз­на­ние на Ма­ке­до­ни­ја би­ду­ва­ше бур­но поз­дра­ве­но од стра­на на ВМРО-ДПМНЕ, до­де­ка ле­ви­ца­та бе­ше ка­ко зом­би, шо­ки­ра­на.

Се пла­ше­вте ли де­ка то­гаш моќ­на­та ЈНА и срп­ски­от ре­жим мо­жат да го на­пра­ват тоа што се оби­доа да го на­пра­ват во Сло­ве­ни­ја?

Ге­ор­ги­ев­ски: Мно­гу, за­што во ЈНА имав де­бе­ло до­сие. А тие се оби­доа, Ми­ло­ше­виќ то­гаш ре­ши пр­во да ја сре­ди Бос­на, по­тоа Ма­ке­до­ни­ја… Па, се­пак, то­гаш бев­ме све­до­ци ка­ко во­е­на­та по­ли­ци­ја на ЈНА со тре­ни­ра­ни ку­чи­ња ги ба­ра­ше низ Скоп­је на­ши­те де­ца за уште ед­наш, по којз­нае кој пат, да си ја про­ле­ат кр­вта за ту­ѓи ин­те­ре­си…

 На­пра­ви­вте ли гре­шка ко­га вле­го­вте во по­ли­ти­ка­та?

Ге­ор­ги­ев­ски: Ко­га еден на­род се здо­би­ва со сво­ја др­жа­ва по ве­ков­но ропс­тво, тој што не вле­гу­ва во по­ли­ти­ка­та гре­ши. Ти­то­ви­сти­те, кои со де­це­нии се вал­каа во кал­та на по­ли­ти­ка­та, ја прог­ла­си­ја по­ли­ти­ка­та за кал са­мо и са­мо за да си го за­чу­ва­ат сво­јот са­трап­ски ста­тус. Но, не­ма ни­што по­таж­но/пос­меш­но од са­трап без ан­гаж­ман: тој е по­лу­ден де­ка не е на власт; тој па­ро­ксиз­мал­но си ба­ра гос­по­дар (не­ко­гаш ко­до­шел на Тур­ци), а то­гаш ба­раа да ко­до­шат на кој би­ло, а ако мо­ра­ат и на ма­ке­дон­ска ан­ти­са­трап­ска власт, са­мо да си го зас­лу­жат сво­јот ко­до­шки леб на­су­шен, а бо­га­ми и сво­јот ка­ви­јар…Впро­чем, штом вле­гов в те­а­тар (след­на­та го­ди­на ќе сла­вам ју­би­леј 55 го­ди­ни кре­а­тив­на ра­бо­та) со 17 го­ди­ни, вле­гов во по­ли­ти­ка­та, за­што те­а­тар не­у­тра­лен кон по­ли­ти­ка­та е бор­дел…

Пе­ри­о­дот ко­га бе­вте пре­тсе­да­тел на пар­ла­мен­тот бе­ше еден од нај­ин­тен­зив­ни­те, ба­рем во ме­ди­ум­ска смис­ла, за на­род­но­то прет­став­ниш­тво. На што се дол­жи фа­ктот што се­га Со­бра­ни­е­то (ако се иск­лу­чи 24 де­кем­ври)  не е ви­стин­ски дом на де­мо­кра­ти­ја­та ту­ку са­мо би­ро­крат­ска ма­ши­не­ри­ја што до­не­су­ва за­ко­ни, а при­тоа не про­из­ве­ду­ва новa енер­ги­ја и дух?

Ге­ор­ги­ев­ски: Мо­же ли не­кој нат­пре­вар, спорт­ски или по­ли­тич­ки, се­ед­но, да би­де кре­а­ти­вен, воз­буд­лив и прив­ле­чен ако не се нат­пре­ва­ру­ва­ат парт­не­ри до­стој­ни ед­ни на дру­ги? За жал, де­нес опо­зи­ци­ја­та е во шок од из­бор­ни­те уда­ри што ги до­жи­веа пос­лед­ни­ве го­ди­ни. Таа е ка­ко зом­би, а за де­мо­крат­ско и се­ка­кво дру­го тан­го се по­треб­ни двај­ца. Се пла­шам де­ка ако про­дол­жат ва­ка ќе ја уни­штат де­мо­кра­ти­ја­та во Ма­ке­до­ни­ја на обра­тен на­чин од тој на кој по­са­ку­ваа да ја уни­штат. Ед­наш ја уни­шти­ја де­мо­кра­ти­ја­та ко­га на­пра­ви­ја др­жа­вен фал­си­фи­кат на из­бо­ри­те во 1994го­ди­на , та со ед­но­пар­ти­ски пар­ла­мент по ур­нек на Ти­то­ви­те, тоа им се сла­ди и се­га са­ка­ат пак да го по­вто­рат исто­то!

 Што е по­те­а­трал­но, те­а­та­рот или по­ли­ти­ка­та, кол­ку искре­но­ста мо­же да по­мог­не во по­ли­ти­ка­та, а кол­ку во те­а­та­рот?

Ге­ор­ги­ев­ски: И те­а­та­рот и по­ли­ти­ка­та се игра. Да се раз­бе­ре­ме: игра, а не играч­ка ка­ко што мис­лат фи­ли­стри­те. А искре­но­ста е ос­но­вен ус­лов на ус­пе­хот во обе­те игри. Искре­но­ста не е ас­пи­рин та да мо­же да по­мог­не. Таа не по­ма­га: таа ре­ша­ва за ус­пе­хот или про­па­ста на се­ко­ја по­ли­ти­ка по­ра­но или по­доц­на (ви­де­те ги при­ме­ри­те со Ста­лин, Ле­нин, Хит­лер, Ти­то, Ми­ло­ше­виќ….).

Кол­ку е те­шко да сте по­ли­ти­чар во Ма­ке­до­ни­ја, зем­ја во ко­ја не­ма ни­ту ед­на на­ци­о­нал­на ико­на што би­ла при­фа­те­на ка­ко ап­со­лут­но по­зи­тив­на лич­ност. Зем­ја во ко­ја ду­ри и за Го­це Дел­чев и за Ми­хај­ло Апо­стол­ски, на при­мер, мо­жат да се слуш­нат за ­бе­ле­шки по­вр­за­ни со нив­на­та ло­јал­ност, пре­да­ност или па­три­о­ти­зам?

Ге­ор­ги­ев­ски: На оваа те­ма мо­же и тре­ба да се на­пи­ше кни­га. Сѐ што мо­жам во ед­но ва­кво ин­терв­ју е да изра­зам не­сог­ла­су­ва­ње со иде­ја­та да се спо­ре­ду­ва Ге­ор­ги Дел­чев со Ми­хај­ло Апо­стол­ски!? За­што пр­ви­от за­ги­на за Ма­ке­до­ни­ја, а вто­ри­от пре­жи­веа за Ју­гос­ла­ви­ја!

 Во јав­но­ста по­сто­ја­но се су­ди­ра­ат две струи, ле­ви­чар­ска и дес­ни­чар­ска, па­три­от­ска и пре­дав­нич­ка. Ќе бе­ше ли Ма­ке­до­ни­ја по­до­бро ме­сто за жи­ве­е­ње до­кол­ку не по­сто­е­ше таа по­дел­ба?

Ге­ор­ги­ев­ски: Па и тој филм го ви­дов­ме. Ма­ке­до­ни­ја бе­ше без по­дел­би на ле­ви­ца и на дес­ни­ца во Ју­гос­ла­ви­ја! Су­ге­ри­ра­те ли да се во­ве­де то­та­ли­та­ри­зам во Ма­ке­до­ни­ја?! Ако та­ка ве раз­бе­ре опо­зи­ци­ја­та де­нес, се­ри­оз­но ќе ве зе­ме пред­вид за ли­дер!? Тоа е ап­сурд­но за­што отсе­ко­гаш и на­се­ка­де по­сто­е­ле две стра­ни: не­бо и зем­ја; бог и ѓа­вол, цр­но и бе­ло, ден и ноќ…Во ре­жи­ми ка­де што не­ма опо­зи­ци­ја, тоа е са­мо знак де­ка опо­зи­ци­ја­та е в за­твор.

 Во про­це­сот на лу­стра­ци­ја­та из­ле­гоа мно­гу до­ку­мен­ти за од­не­су­ва­ње­то на дел од ма­ке­дон­ски­те ин­те­ле­кту­ал­ци. Ме­ѓу дру­ги­те,спо­ред ар­хи­ви­те на служ­би­те за без­бед­ност, и вие сте еден од ко­до­ше­ни­те, од стра­на на Бо­жин Пав­лов­ски.

Ге­ор­ги­ев­ски: Прос­ла­ве­ни­от фран­цу­ски ми­ни­стер на по­ли­ци­ја­та Фу­ше во­ве­де це­лос­на шпи­о­на­жа ка­ко без­бед­но­сен ме­тод. Ед­но­став­но, им на­ре­ди на си­те што жи­ве­ат на не­пар­ни­те бро­е­ви од се­ко­ја ули­ца да ги ко­до­шат тие што жи­ве­ат на пар­ни­те!?И обрат­но! Ех, да да­де­ше Гос­под да имав­ме и ние еден таков ге­ни­ја­лен по­ли­ца­ец! Ма што да да­де­ше, гос­под ка­ко да по­вти да ни да­де еден та­ков, но се пре­мис­ли во име­то на по­до­бри­те оби­чаи и на при­стој­ни­от вкус.

Бе­вте дел и од до­си­е­то„Те­мел“. Прет­по­ста­ву­ва­вте ли то­гаш де­ка сте „без­бед­нос­но ин­те­ре­сен суб­јект“ и ка­ко им об­јас­ну­ва­те се­га на нас­лед­ни­ци­те де­ка сте би­ле пред­мет на ана­ли­за на служ­би­те, и тоа во не­за­вис­на ма­ке­дон­ска др­жа­ва, ка­ко сон во кој пра­ва­та на по­е­дин­ци­те се за­га­ран­ти­ра­ни и со Устав и со раз­ум?

Ге­ор­ги­ев­ски: Не да прет­по­ста­ву­вав, зна­ев. Ду­ри и на тие што нѐ прис­лу­шу­ваа (кои си го за­ра­бо­ту­ваа ле­бот свој на­су­шен) им пра­ќав по­ра­ки од ти­пот, ка­ко е мом­ци, здо­дев­но ли ви е де­нес, са­ка­те то­пол бу­рек итн. Оти исто­ри­ја­та, ка­ко што ве­ли Маркс, пр­ви­от чо­век на­ко­до­шен и пре­да­ден од стра­на на ко­му­ни­сти­те (sic!?), се­ по­вто­ру­ва ­ка­ко ­фар­са.

Та­ка ­на­ре­че­на­та ан­ти­кви­за­ци­ја е ед­но од пра­ша­ња­та што прет­ста­ву­ва­ат точ­ка на су­дир ме­ѓу раз­лич­ни гру­пи во оп­штес­тво­то. Вие на­пра­ви­вте прет­ста­ва за Але­ксан­дар Ве­ли­ки. Го ка­жа­вте ли со прет­ста­ва­та и сво­јот по­ли­тич­ки став за важ­но­ста на овој пер­и­од од исто­ри­ја­та на Ма­ке­до­ни­ја за се­гаш­ни­от иден­ти­тет на Ма­ке­дон­ци­те или се ра­бо­те­ше са­мо за чист умет­нич­ки при­стап кон нај­го­ле­ми­от свет­ски вој­ско­во­дец?

Ге­ор­ги­ев­ски: Мо­ја­та пи­е­са е прв обид да се на­пи­ше пи­е­са за оваа исто­ри­ска лич­ност, со што се гор­де­ам. За­што си­те го фа­лат, а ни­кој не на­пи­шал пи­е­са, за­што та­ква­та пи­е­са ба­ра го­лем ма­страф! Јас, зна­чи, на­пи­шав и ре­жи­рав пи­е­са за Але­ксан­дар, а не све­че­на ака­де­ми­ја за не­го!? Пред бел­град­ска­та пре­ми­е­ра на Але­ксан­дар пред пе­де­се­ти­на но­ви­на­ри го ре­ков исто­то и до­бив дол­го ­тра­ен ап­ла­уз! По­тоа скром­но до­да­дов де­ка во под­нас­ло­вот на пи­е­са­та стои де­ка ја по­све­ту­вам на сво­јот син, кој се ви­ка Ала­ксан­дар! Nota bene оваа прет­ста­ва се игра­ше низ Ма­ке­до­ни­ја, во Бел­град и во Ки­ев и се­ка­де бе­ше при­ме­на со долж­но­то вни­ма­ние. И ни­кој не се ос­ме­ли да ре­че де­ка е кич, ни­ту, пак, да се мај­та­пи де­ка е па­те­тич­на, ка­ко што се мај­та­пеа на вре­ме­то со на­ши­от сла­вен актер Ри­сто Ши­шков. И тоа не се дол­жи на не­ко­ја го­ле­ма умет­нич­ка раз­ли­ка ме­ѓуфил­мот и пи­е­са­та, ту­ку на ду­хот на вре­ме­то то­гаш и се­га.

Бе­вте ам­ба­са­дор на зем­ја­ва и тоа во две мно­гу бли­ски, но и комп­ли­ку­ва­ни зем­ји ка­де што на­ци­о­нал­на­та при­пад­ност и вер­ски­те чув­ства на Ма­ке­до­не­цот се­ко­гаш би­ле проб­ле­ма­ти­зи­ра­ни. Се­пак, од­лич­но ус­пе­а­вте да пли­ва­те во овие во­ди и да ги сми­ру­ва­те стра­сти­те. Ка­ко ус­пе­а­вте, со раз­ум, ар­гу­мен­ти или со ва­ша­та лич­на ха­риз­ма, ко­ја се по­чи­ту­ва и од нај­го­ле­ми­те про­тив­ни­ци на  „ма­ке­до­низ­мот“?

Ге­ор­ги­ев­ски: Ако по­не­ко­гаш бле­скав, тоа е за­тоа што го­рев.

Ка­ко би ја опи­ша­ле Ма­ке­до­ни­ја ако се ап­стра­хи­ра­те од фа­ктот де­ка по мно­гу ли­нии сте дел од неа, до­кол­ку ја оп­сер­ви­ра­те од стра­на, ка­ко стра­нец од да­леч­на зем­ја.

Ге­ор­ги­ев­ски: Не знам што би дал да мо­жам да ја ви­дам со ди­стан­ца­та за ко­ја збо­ру­ва­те. Иа­ко жи­ве­ам во сре­ди­на пре­пол­на со европ­ски ин­те­ле­кту­ал­ци, ме­не ми е мај­ка Ма­ке­до­ни­ја и јас не мо­жам да ја опи­шам мај­ка ми. Тоа е над мо­и­те си­ли.

Во 1994 го­ди­на, на из­бо­ри­те, бе­вте про­тив­ник на то­гаш­ни­от пре­тсе­да­тел Ки­ро Гли­го­ров. То­гаш за прв­пат по­ши­ро­ка­та јав­ност, пре­кува­ши­те ду­е­ли со не­го, на не­кој на­чин сфа­ти де­ка по­ми­на вре­ме­то на култ кон лич­но­ста и де­ка во де­мо­кра­ти­ја­та се­кој мо­же, до­кол­ку има до­бри ар­гу­мен­ти, да по­бе­ди не­при­кос­но­ве­ни функ­ци­о­не­ри, ка­ко пр­ви­от пре­тсе­да­тел. На кра­јот за­гу­би­вте во гла­со­ви, но по­бе­ди­вте во смис­ла на јав­на де­ба­та и ре­то­ри­ка, а, ако не се ла­жам, еден од ду­е­ли­те бе­ше од­ло­жен.

Ге­ор­ги­ев­ски:  Доз­во­ле­те ми ов­де да му од­да­дам приз­на­ние на ва­ше­то се­ќа­ва­ње на тие де­но­ви на др­жа­вен фал­си­фи­кат. То­гаш ја сфа­тив најд­ла­бо­ка­т асмис­ла на ми­тот ка­ко та­ков: Ма­ке­дон­ци­те вос­пи­та­ни на ми­тот за Кра­ли Мар­ко и за Цр­на Ара­пи­на, гла­саа за Цр­на Ара­пи­на!? То­гашКи­ро Гли­го­ров (за мр­тви­те са­мо до­бро), факт е де­ка по­бег­на од фи­нал­ни­от ду­ел на те­ле­ви­зи­ја. Тоа нед­вос­мис­ле­но зна­чи де­ка тој бил Цр­на Ара­пи­на, па ако са­ка и сто­па­ти да умре!

Од оваа вре­мен­ска ди­стан­ца, што е за вас Ки­ро Гли­го­ров, го­лем Ма­ке­до­нец, па­три­от или са­мо по­ли­тич­ки про­тив­ник, кој се на­шол та­му ка­де што го до­не­ла исто­ри­ја­та?

Ге­ор­ги­ев­ски: Да. Са­мо не­го­ви­от шеф, Ти­то, бе­ше по­го­лем Ма­ке­до­нец од не­го.

Ка­ко еден од нај­го­ле­ми­те ма­ке­дон­ски ин­те­ле­кту­ал­ци, се­ка­ко, има­вте бли­ски кон­та­кти со пр­ви­от пре­ми­ер Ни­ко­ла Кљу­сев. Мо­же­ше ли Ма­ке­до­ни­ја од са­ми­от по­че­ток да фа­ти не­ка­ков друг пат, поп­ло­чен со ста­бил­ност?

Ге­ор­ги­ев­ски: Јас лич­но имам дла­бо­ка по­чит за пр­ви­от пре­ми­ер Ни­ко­ла Кљу­сев, но, за жал, ко­ман­ди­те ги др­же­ше бро­јот еден од СДСМ, Ки­роГли­го­ров. Тие ле­е­ја кро­ко­дил­ски сол­зи за се­кое приз­на­ние што ја ста­би­ли­зи­ра­ше Ма­ке­до­ни­ја од ед­на, и ли­ку­ваа на си­те не­на­деј­ни уда­ри про­тив Ма­ке­до­ни­ја!

 Во вре­ме­то на со­ци­ја­лиз­мот бе­вте еден од нај­го­ле­ми­те ре­жи­се­ри на те­а­тар­ски и на филм­ски про­е­кти, до­бро се поз­на­ва­вте со Јо­сип Броз – Ти­то, за ко­го не­кои из­во­ри се­га твр­дат де­ка не бил Ју­гос­ло­вен ту­ку Гер­ма­нец, Ру­син или По­љак. Спо­ред вас,ка­ква е не­го­ва­та уло­га во раз­во­јот на ма­ке­дон­ска­та на­ци­ја.

Ге­ор­ги­ев­ски: Со Ти­то сум се за­поз­нал са­мо ед­наш на про­ек­ци­ја­та на фил­мот„Ре­пуб­ли­ка­та во пла­мен“ во „Аре­на“ во Пу­ла. На­ви­ва­ше за Ши­шков, но ко­га ја сфа­ти по­ра­ка­та на фил­мот, на кра­јот си оти­де за­мрз­нат за­бо­ра­вај­ќи ги сво­и­те про­чу­е­ни дип­ло­мат­ски ма­ни­ри, без да се поз­дра­ви со авто­рот на фил­мот, чиј­што го­стин бе­ше. Ина­ку, исто­ри­ски гле­да­но, тој бе­ше иск­лу­чи­тел­но праг­ма­ти­чен ли­дер,кој во слу­ча­јот со Ма­ке­до­ни­ја по­стиг­на по­ве­ќе одо­што бе­ше воз­мож­но. За да го на­пра­ви тоа, мо­ра­ше да спро­ве­де чис­тка ме­ѓу ма­ке­дон­ски­те па­три­о­ти, а во Ма­ке­до­ни­ја се­ко­гаш има и жр­тви и два­па­ти по­ве­ќе из­вр­ши­те­ли на чис­тки.

Спо­ред  вас,Ти­то бе­ше нај­го­лем ве­ле­мај­стор на по­лу­ви­сти­ни­те под ова не­бо. Кол­ку мо­жат, ге­не­рал­но, по­ли­ти­ча­ри­те се­ко­гаш да ја ка­жу­ва­ат ви­сти­на­та?

Ге­ор­ги­ев­ски: Чо­век што ка­жу­ва по­лу­ви­сти­ни, ла­же.

 Има­те ли сѐ  уште по­ли­тич­ки ам­би­ции или ќе се по­све­ти­те на еду­ка­ци­ја на јав­но­ста пре­ку сво­и­те ко­лум­ни, кни­ги, мо­же­би би­о­гра­фи­ја?

Ге­ор­ги­ев­ски:  Бе­зо­браз­но е чо­век од 76 го­ди­ни да го­во­ри за сво­и­те ид­ни пла­но­ви, па, се­пак, ги имам мно­гу: dumspirospero.

 Ка­де ја гле­да­теМа­ке­до­ни­ја за 20 го­ди­ни?

Ге­ор­ги­ев­ски: И по две ил­ја­ди го­ди­ни Ма­ке­до­ни­ја ќе би­де на се­вер од Гр­ци­ја, на исток од Ал­ба­ни­ја, на југ од Ср­би­ја и наза­пад од Бу­га­ри­ја. Се на­де­вам де­ка неј­зи­ни­те не­при­ја­те­ли со вре­ме ќе го сфа­тат ова. Ина­ку, Ма­ке­до­ни­ја за 20 го­ди­ни ја гле­дам ка­ко прос­пе­ри­тет­на, де­мо­крат­ска, европ­ска др­жа­ва…

Разговараше: Билјана Зафирова, Горан Момировски
Фото: Александар Ивановски
(Интервјуто е објавено во 56. број на неделникот Република)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.