Лилиќ конечно во македонски филм: Се изгледа како моќна странска екипа

Јас по­тек­ну­вам од Ма­ке­до­ни­ја. Јас сум Ма­ке­до­нец и од мо­е­то ма­ке­дон­ско­то жи­вот­но искус­тво  имам не­кол­ку при­каз­ни, кои чув­ству­вам по­тре­ба да ги рас­ка­жам. Ус­ло­ви­те за пра­ве­ње филм, ба­рем за ме­не, не беа нак­ло­не­ти по­дол­го вре­ме. Во ме­ѓу­вре­ме се пре­се­лив во Ка­на­да, та­ка што се­га не­ка­ко дој­де пер­и­од во кој се отво­ри мож­ност да пра­вам нов филм во Ма­ке­до­ни­ја. За ме­не е  фас­ци­нан­тен тој тран­зи­ци­ски пер­и­од во што ни се слу­чу­ва во пос­лед­ни­те два­е­сет го­ди­ни. Ко­га ние из­ле­гу­ва­ме од еден си­стем и се транс­фор­ми­ра­ме во друг си­стем, со си­те проб­ле­ми што ги но­си тоа, од пре­ис­пи­ту­ва­ње на сопс­тве­ни­от иден­ти­тет ка­ко др­жа­ва и на­ци­ја, до пре­ис­пи­ту­ва­ње на се­бе си са­ми­те, ге­о­граф­ски при­па­ѓа­ме во Евро­па, но не сме вле­зе­ни во таа ед­на за­пад­на де­фи­ни­ци­ја на Евро­па, транс­фор­ма­ци­ја на тој ко­му­ни­стич­ко-со­ци­ја­ли­стич­ки си­стем во де­мо­крат­ско-ка­пи­та­ли­стич­ки па­зар. Таа транс­фор­ма­ци­ја е мно­гу дра­ма­тич­на. Тоа е со­стој­ба во ко­ја не­кои лу­ѓе, кои се де­фи­ни­ра­ле ка­ко еден тип, тре­ба да се транс­фор­ми­ра­ат и да ста­нат друг тип лу­ѓе. А мно­гу е те­шко не­кој што е на­у­чен и вос­пи­тан да жи­вее во ед­но уре­ду­ва­ње, да се прис­по­со­би и да жи­вее во дру­го уре­ду­ва­ње. Мис­лам во тој еден пер­и­од, ко­га ја сне­ма др­жа­ва­та што по­сто­е­ше прет­ход­но и тре­ба­ше да се фор­ми­ра но­ва­та др­жа­ва, де­ве­де­сет про­цен­ти од лу­ѓе­то беа збу­не­ти, не зна­е­ја ка­ко по­на­та­му, поч­наа да се сна­о­ѓа­ат, да пре­жи­ву­ва­ат… На­чи­ни­те на пре­жи­ву­ва­ње се­којд­нев­но ги чи­та­ме во вес­ни­ци­те. Тоа се при­каз­ни­те што се мно­гу дра­ма­тич­ни и ме­не ме инс­пи­ри­ра­ат. Ед­на од тие при­каз­ни е оваа за Ла­зар и за То­ни, кои се од ед­на фа­ми­ли­ја што е под удар на таа тран­зи­ци­ја, се транс­фор­ми­ра и го тр­пи уда­рот на оп­штес­тве­на­та про­ме­на и на вна­треш­на­та про­ме­на што се слу­чу­ва кај нив – ва­ка ма­ке­дон­ски­от ре­жи­сер Све­то­зар Ри­стов­ски го об­јас­ну­ва сво­е­то вра­ќа­ње на ма­ке­дон­ска­та филм­ска сце­на. Отка­ко пред де­вет го­ди­ни во зем­ја­ва го сни­ми „Илу­зи­ја“, тој се пре­се­ли во Ка­на­да. Се­га, де­вет го­ди­ни по­доц­на, по­втор­но се пот­пи­шу­ва ка­ко ре­жи­сер на нов ма­ке­дон­ски филм, овој пат „Ла­зар“.

Ри­стов­ски: Са­ка­ме да ги до­пре­ме лу­ѓе­то емо­ци­о­нал­но
По­крај  Де­јан Ли­лиќ и Ве­дран Жи­во­лиќ , во „Ла­зар“ се по­ја­ву­ва­ат и На­та­ша Пе­тро­виќ, Вла­до Јо­ва­нов­ски, То­ни Ми­хај­лов­ски, акте­ри­те од Бу­га­ри­ја Кра­си­ми­ра Куз­ма­но­ва и Але­ксан­дар Са­но, хр­ват­ски­от актер Го­ран На­во­јец и  Але­ксан­дра Бал­ма­зо­виќ од Сло­ве­ни­ја. Ди­ре­ктор на фо­то­гра­фи­ја­та е Де­јан Ди­ме­ски, сце­но­граф е Игор То­шев­ски, а ко­сти­мо­гра­фи се Ка­те­ри­на Ко­лим­ба­то­виќ и Не­ве­на Чак­ло­виќ. Фил­мот е фи­нан­си­ски под­др­жан од Филм­ски­от фонд на Ма­ке­до­ни­ја со 500.000 евра, по­тоа од хр­ват­ски­от Ау­ди­о­ви­зу­е­лен цен­тар, На­ци­о­нал­ни­от филм­ски цен­тар на Бу­га­ри­ја, СЕЕ Си­не­ма не­творк, Ари­зо­на ди­стриб­јушн и од европ­ски­от фонд „Еу­ри­маж“.

Ри­стов­ски ве­ли де­ка на сре­ди­на од сни­ма­ње­то на фил­мот мо­же да ка­же де­ка  сѐ оди по план, без доц­не­ња и се­ри­оз­ни проб­ле­ми. Во ед­но ин­терв­ју наг­ла­си де­ка се на­де­ва де­ка ќе стиг­нат до бу­џет од  1.200.000 евра. Иа­ко таа број­ка не е це­лос­но ис­пол­не­та, Ри­стов­ски ус­пе­ал да стиг­не мно­гу бли­зу:

– Во мо­мен­тов збо­ру­ва­ме за фи­кси­ран бу­џет од  1.079.000 евра. Но, во од­нос на тоа што е пра­кти­ка за еден ре­а­лен бу­џет во Евро­па и во све­тот, ова е ни­ско­бу­џе­тен филм. Прид­ви­жу­ва­ме го­ле­ма ма­ши­не­ри­ја, има­ме го­лем актер­ски ан­самбл, има­ме сце­ни со мно­гу ста­ти­сти, со ка­ска­де­ри, ка­ска­де­ри-нур­ка­чи, сце­ни со во­зе­ње, да­ве­ње во ре­ка, сни­ма­ме на те­шко­при­стап­ни ло­ка­ции. По­ве­ќе од по­ло­ви­на филм се сни­ма но­ќе. Ду­хот во еки­па­та е на ви­со­ко ни­во, си­те се мно­гу по­зи­тив­ни, се­кој си го одра­бо­ту­ва сво­е­то и си­те сни­ма­ња се за­вр­ше­ни спо­ред пла­нот. Јас сум мно­гу за­до­во­лен ка­ко оди до­се­га. Мно­гу ра­бо­ти се те­шки по­ра­ди ин­фра­стру­кту­ра­та. Ко­га ед­на зем­ја има раз­ви­е­на ки­не­ма­то­гра­фи­ја има и раз­ви­е­на ин­фра­стру­кту­ра за пра­ве­ње филм, но ние не сме та­ква зем­ја. Се­пак, искус­тво­то е мно­гу по­зи­тив­но и мно­гу сум им бла­го­да­рен на ин­сти­ту­ци­и­те, ка­ко на Вла­да­та, МВР, Ми­ни­стерс­тво за кул­ту­ра, та­ка и на гра­до­на­чал­ни­ци­те на оп­шти­ни­те ка­де што сни­ма­ме. Си­те се по­зи­тив­но нак­ло­не­ти и се чув­ству­ва­ме до­бре­дој­де­ни. Ако ни тре­ба по­мош од не­ко­ја служ­ба до­де­ка ра­бо­ти­ме, по­стои по­зи­тив­на кли­ма за по­мош. Сни­мав­ме на Коз­јак, имав­ме пар­ки­ра­но по па­тот ка­ми­о­ни, агре­га­ти… изг­ле­да­ше ка­ко ин­ва­зи­ја на Нор­ман­ди­ја, ка­ко Вто­ра свет­ска вој­на. И ќе бе­ше те­шко ако не­мав­ме не­ка­ква под­др­шка од на­се­ле­ни­е­то – ве­ли Све­то­зар, кој по за­вр­ше­ни­те сни­ма­ња  во Скоп­је и во око­ли­на­та и во ка­њо­нот во Де­мир Ка­пи­ја еки­па­та ја се­ли во Штип, за по­тоа да се на­пра­ват пос­лед­ни­те сце­ни во Со­фи­ја.

Не­го­ви­те про­це­ни се де­ка мон­та­жа­та на фил­мот би за­вр­ши­ла до кра­јот на оваа или на по­че­то­кот на след­на­та го­ди­на. Би­деј­ќи е филм фи­нан­си­ран од по­ве­ќе стра­ни ќе тре­ба да се усог­ла­сат ка­ко ќе се пла­си­ра по­на­та­му. Свет­ска пре­ми­е­ра ќе има не­ка­де на по­че­то­кот на след­на­та го­ди­на, а по­тоа се­ко­ја др­жа­ва ќе си пра­ви пре­ми­е­ра во сог­лас­ност со про­це­ни­те ко­га е нај­до­бро за тоа.

– Фил­мот е ко­мер­ци­ја­лен про­дукт и нор­мал­но е рек­лам­на­та кам­па­ња да го сле­ди  и да се пра­ви вре­ва око­лу сни­ма­ње­то на фил­мот. Но, јас не сум та­ков ка­ко чо­век, да се пла­си­рам и да се на­мет­ну­вам. Ме­не фил­мот ми е смис­ла на жи­вот. Би­тен ми е про­ду­ктот, ако на­пра­ви­ме до­бар филм, тој ќе си го нај­де па­тот и ќе стиг­не та­му ка­де што тре­ба да стиг­не.  Се на­де­вам де­ка фил­мот ќе по­стиг­не ефект кај си­те што го гле­да­ат, емо­ци­о­нал­но да ги до­пре лу­ѓе­то. Ре­ал­но, таа пуб­ли­ка кај нас е до 50.000 гле­да­чи, кои и без мно­гу пом­па ќе зна­ат де­ка во зем­ја­ва се сни­ма филм – ве­ли тој од­го­ва­рај­ќи на пра­ша­ње­то зо­што не се кре­ва прем­но­гу вре­ва око­лу сни­ма­ње­то на „Ла­зар“.

Со Ри­стов­ски и со не­го­ви­те глав­ни акте­ри Де­јан Ли­лиќ (То­ни) и Ве­дран Жи­во­лиќ ( Ла­зар) раз­го­ва­рав­ме во са­бо­та, единс­тве­ни­от сло­бо­ден ден во не­де­ла­та на филм­ска­та еки­па. Рас­по­ло­же­ни, отво­ре­ни, до­сет­ли­ви… Жи­во­лиќ и Ли­лиќ се за­поз­на­ле пред еден ме­сец, на ка­стин­гот на фил­мот. Де­нес ќе ре­че­те де­ка се зна­ат со го­ди­ни. Ин­тер­ни ше­ги, до­пол­ну­ва­ње на мис­ли… Жи­во­лиќ рас­ка­жу­ва ка­ко слуш­нал за актер­ски­те ква­ли­те­ти на Ли­лиќ:

– Не зна­ев ни­ту еден актер од зем­ја­ва. Пред оде­ње на из­бо­рот на акте­ри го гле­дав фил­мот „Илу­зи­ја“ и бев оду­ше­вен од на­чи­нот на раз­мис­лу­ва­ње и од при­ста­пот што го има Све­то­зар. Мно­гу ми се до­па­ѓа Вла­до Јо­ва­нов­ски ка­ко актер и ка­ко ја оди­гра уло­га­та во тој филм. А во ави­он, до­де­ка па­ту­вав кон Ма­ке­до­ни­ја, ми го по­со­чи­ја Де­јан Ли­лиќ. Слу­чај­но се по­го­ди до ме­не да се­ди ва­ши­от ре­жи­сер Де­јан Прој­ков­ски. Ми ре­че де­ка има еден мно­гу до­бар актер од Ма­ке­до­ни­ја, кој е ди­ре­ктор на на­ши­от те­а­тар. И по­тоа на из­бо­рот имав сре­ќа и не­го да го срет­нам.

Се слуш­наа не­го­ду­ва­ња зо­што глав­ни­от лик е Хр­ват. Све­то­зар Ри­стов­ски ве­ли:

– Ко­га се пи­шу­ва лик се пи­шу­ва ка­ра­ктер, кој тре­ба да изг­ле­да фи­зич­ки та­ка ка­ко што е за­мис­лен, да има ка­па­ци­тет, ин­те­ле­ген­ци­ја за ка­ме­ра, да мо­же да го до­ло­ви ли­кот од хар­ти­ја на плат­но. Си­те акте­ри се из­бра­ни по тоа да од­го­ва­ра­ат на ли­кот што го игра­ат. Ед­на од нај­бит­ни­те ком­по­нен­ти е ли­ко­ви­те да од­го­ва­ра­ат на ли­ко­ви­те што се на­пи­ша­ни и ме­ѓу­себ­но да се соз­да­де не­ко­ја хе­ми­ја. Ве­дран од­го­ва­ра иде­ал­но за ли­кот на Ла­зар, ка­ко што Де­јан е за То­ни, На­та­ша за Ка­те­ри­на. Мис­лам де­ка тре­ба да има­ме на ум де­ка ни­ти фил­мот е ло­ка­лен, ни­ту ре­жи­се­рот е ло­ка­лен, ни­ту ние тре­ба да би­де­ме ло­кал­ни. Тре­ба да се свр­ти­ме кон над­вор и да има­ме ин­тер­на­ци­о­нал­ни, ре­ги­о­нал­ни про­ду­кти.

Ве­дран во фил­мот го глу­ми Ла­зар, мом­че­то ро­де­но во Штип, кое се со­о­чу­ва со проб­ле­ми­те на тран­зи­ци­ја­та. Сме­та де­ка ли­кот на Ла­зар е мно­гу уни­вер­за­лен:

– Слу­чај­но ѕвез­ди­те се по­го­ди­ле тој да би­де ро­ден во Штип. Мо­жел да се ро­ди и во Бо­стон, Јо­ха­ненс­бург. Тоа не е при­каз­на што ја но­си од ме­сто­то ка­де што е ро­ден. Тоа е при­каз­на што ја но­си во се­бе, со по­тре­ба да се из­диг­не над си­ту­а­ци­ја­та во ко­ја се на­о­ѓа. Чув­ству­ва енер­ги­ја од дру­ги­те лу­ѓе и  во се­бе ја пре­поз­на­ва по­тре­ба­та да би­де по­го­лем од тоа во кое се на­о­ѓа. Ли­кот е пре­кра­сен, со мно­гу емо­ции. И не са­мо Ла­зар. И То­ни и Ми­ки и Ка­те­ри­на… си­те ли­ко­ви. Ре­ткост е, ду­ри и во те­а­тар, да се ви­дат тол­ку ос­мис­ле­ни ли­ко­ви со тол­ку емо­ции и про­стор да го по­ка­жат це­ли­от свој жи­вот. И ти оста­ва­ат мож­ност да ви­диш ка­ков е тој жи­вот и да раз­мис­лиш ка­ков би мо­жел да би­де.

И Ли­лиќ е фас­ци­ни­ран од тоа ка­ко Ри­стов­ски го прет­ста­вил ли­кот на То­ни. Трг­ну­ва со иста­та те­за, се ра­бо­ти за уни­вер­за­лен лик, кој е ка­ко зем­ја во тран­зи­ци­ја, пад­ни-ста­ни, во еден миг ко­га мис­лиш де­ка ги имаш ви­стин­ски­те ре­ше­ни­ја се по­ка­жу­ва де­ка тие ре­ше­ни­ја не се до­бри…

– Од тие ре­ше­ни­ја се ва­ди, се пре­пел­ка  це­ло вре­ме во сво­јот сив жи­вот, во тран­зи­ци­ски­те проб­ле­ми што ги има. Чо­век што е тех­но­ло­шки ви­шок, от­пу­штен од ра­бо­та , со свои лич­ни и фа­ми­ли­јар­ни проб­ле­ми, проб­ле­ми што ги но­сел од дет­ство­то, се оби­ду­ва да вос­по­ста­ви ред во сво­јот жи­вот, ти­пи­чен за еден ма­ке­дон­ски чо­век. Од дру­га стра­на е и мно­гу не­ти­пи­чен. Не де­ка е лаж­го, кри­ми­на­лец,  не де­ка е чо­век што са­ка да жи­вее на не­сре­ќа­та на дру­ги­те, ту­ку, ве­ро­јат­но, жи­во­тот го на­те­рал та­ка. Жи­во­тот го те­ра ус­лов­но да га­зи по тру­по­ви, да пра­ви ра­бо­ти што мо­же да би­дат и на ше­та на дру­ги­те. Од ед­на стра­на, мо­жеш во­оп­што да не го оправ­даш, а од дру­га ста­на мо­жеш и да го оправ­даш. Емо­ци­о­нал­но е ка­ко стру­ја, си­ну­со­и­да, го­ре-до­лу. Мно­гу че­сто го ме­ну­ва рас­по­ло­же­ни­е­то. По­сто­ја­но е со не­ка­кви мис­ли во гла­ва, пла­но­ви, ма­те­ма­ти­ка, а ма­те­ри­ја­лот што го има, за жал, не му е го­лем. По­сто­ја­но цр­пи средс­тва од дру­ги. Чо­век од ма­ло ме­сто, од мал град, кој мо­же да е сме­стен во Ма­ке­до­ни­ја или во ко­ја би­ло дру­га зем­ја. „Ла­зар“, ге­не­рал­но, е уни­вер­за­лен  филм. Ли­ко­ви­те не­ма да  по­ми­нат са­мо во Ма­ке­до­ни­ја, ту­ку ќе би­дат пре­поз­на­е­ни  во по­го­ле­ми­от дел од све­тот – ве­ли Ли­лиќ, Све­то­зар на­до­пол­ну­ва:

– То­ни е до­бар чо­век ста­вен во ло­ша си­ту­а­ци­ја. Не­ма ни­ту еден лош лик во фил­мот, но си­те се ста­ве­ни во ед­на бор­ба за пре­жи­ву­ва­ње. Це­ло вре­ме до­не­су­ва­ат од­лу­ки во мо­мен­тот  и по­тоа де­те­кти­ра­ат што на­пра­вив, ка­де сум и ни­кој не трг­ну­ва од не­ко­ја не­га­тив­на по­зи­ци­ја. Ед­но­став­но, не­га­тив­ни­те си­ту­а­ции им ги на­мет­ну­ва жи­во­тот и се оби­ду­ва­ат да исп­ли­ва­ат на по­вр­ши­на.

Ја­зи­кот не е преч­ка

На мла­ди­от хр­ват­ски актер ова му е пр­ва по­го­ле­ма филм­ска уло­га. Во сво­ја­та зем­ја е ве­ќе до­ка­жан те­а­тар­ски актер, а, ка­ко што ве­ли, бла­го­да­ре­ние на од­лич­ни­от тим со кој ра­бо­ти, лес­но се сна­о­ѓа и во сво­ја­та пр­ва филм­ска уло­га иа­ко не збо­ру­ва на сво­јот мај­чин ја­зик.

– Од си­те мож­ни стра­ни ми се олес­ну­ва ра­бо­та­та, ка­ко од про­дук­ци­ска, та­ка и од ре­жи­сер­ска и од актер­ка стра­на. Се чув­ству­вам прок­ле­то за­шти­те­но и си­гур­но, не ка­ко да сум до­ма, во мај­чи­на­та пре­гра­тка, ту­ку ка­ко да сум во не­кое гнез­до ка­де што си­те мно­гу ра­бо­тат со ме­не и за ме­не, ме чу­ва­ат, ми да­ва­ат не­кој ве­тар во грб за оваа уло­га да би­де до­бра, да не се по­чув­ству­ва де­ка сум стра­нец на кој ма­ке­дон­ски­от ја­зик не му е мај­чин. Мо­ја го­ле­ма жел­ба е лу­ѓе­то ко­га ќе го пог­лед­нат фил­мот да по­мис­лат овој актер е Ма­ке­до­нец. Ја­зи­кот се­ко­гаш е проб­лем, ти тре­ба не­ко­ја ми­ли­се­кун­да за да пре­ве­деш на сво­јот мај­чин ја­зик. Но, имав сре­ќа да би­дам оп­кру­жен со пре­крас­ни лу­ѓе, кои ми по­ма­га­ат да ја пре­мо­сти­ме таа преч­ка, тек­стот го по­ми­нав­ме мно­гу па­ти, ра­бо­тев­ме на сце­на, што ду­ри и не чув­ству­вам при­ти­сок де­ка тоа е мо­јот мај­чин ја­зик – ве­ли Ве­дран.

Тој е за­до­во­лен од на­чи­нот на ра­бо­та и, пред сѐ, му е бла­го­да­рен на Ри­стов­ски за до­бро­то сце­на­рио и за од­лич­на­та мож­ност и до­вер­ба што му ги дал со из­бо­рот тој да би­де Ла­зар.

– На­у­чив мно­гу од не­го. Све­то и јас ја ра­бо­тев­ме уло­га­та на Ла­зар, Све­то и Де­јан на То­ни, зад­но ги ра­бо­тев­ме сце­ни­те со Ла­зар и со То­ни.

На ова Ли­лиќ до­да­ва:

– Не­ма ни­ка­ква су­е­та ме­ѓу акте­ри­те и ре­жи­се­рот, ме­ѓу лу­ѓе­то што ра­бо­тат на филм. На­про­тив, ка­жу­ва­ме што е до­бро што не, гле­да­ме ка­ко да се на­пра­ви по­до­бро. Има сце­ни ко­га за­ед­но соз­да­ва­ме ли­ко­ви, ед­ни со дру­ги се мо­ти­ви­ра­ме. Тоа ќе оста­не вре­жа­но со нас. Ко­га ќе го гле­да­ме фил­мот ќе има­ме до­бри спо­ме­ни,  ќе са­каш да ра­бо­тиш  со тие лу­ѓе и по­на­та­му и са­каш да оста­неш во при­ват­на ко­му­ни­ка­ци­ја со нив.

Ве­дран на­до­пол­ну­ва:

– Оп­кру­же­ни сме со мно­гу до­бри лу­ѓе. Со Де­јан, Го­ран и со На­та­ша из­гра­див­ме до­бар од­нос, ужи­ва­ме во ра­бо­ти­те и по­ле­ка поч­ну­вам да се пла­шам од тој 15 август ко­га тој наш жи­вот ќе за­вр­ши и ќе мо­ра­ме да се вра­ти­ме во су­ро­ва­та ре­ал­ност, ко­ја не се ви­ка Ма­ке­до­ни­ја и сед­ми -ос­ми ме­сец сни­ма­ње на Ла­зар.

Филм што ќе ни удри шла­ка­ни­ца

На Ли­лиќ ова му е пр­ва глав­на уло­га во ма­ке­дон­ски филм. Го ви­дов­ме во ру­ска­та „Из­ме­на“, го сни­ма­ше за ита­ли­јан­ско-анг­ли­ска про­дук­ци­ја фил­мот „Ин­декс ну­ла“, а са­мо еден ме­сец по сни­ма­ња­та за овој филм му се слу­чу­ва „Ла­зар“. Ве­ли, да не бе­ше Све­то, мо­же­би, не­ма­ше да ја имам ни­ту оваа уло­га во ма­ке­дон­ски филм.

– Це­ли­от про­ект и од про­дук­ци­ски, и од умет­нич­ки и од ор­га­ни­за­ци­ски ас­пект изг­ле­да ка­ко моќ­на стран­ска еки­па. Во­оп­што не ми­ри­са на евти­на про­дук­ци­ја. Не знам, не сум сни­мил друг филм во Ма­ке­до­ни­ја, ама ми се чи­ни еп­тен свет­ски. Ин­те­рес­но е ка­ко до­а­ѓа­ме до си­те ре­ше­ни­ја и ка­ко ра­бо­ти Све­то со нас. Со Ве­дран по­стои оној флу­ид што тре­ба да го чув­ству­ваш за да има до­бри сце­ни. Те­шко е, не­ма лес­на сце­на за сни­ма­ње, си­те сце­ни ба­ра­ат го­лем вна­тре­шен ан­гаж­ман, ама, од дру­га стра­на, до си­те ре­ше­ни­ја до­а­ѓам на мно­гу убав, спон­тан, кре­а­ти­вен и при­ро­ден на­чин.

Ка­ко Ли­лиќ ста­на То­ни? Ве­ли, нај­нор­мал­но ме вик­наа, бев на ка­стинг, на­пра­вив­ме не­кол­ку ка­стин­зи и ми ја­ви­ја де­ка ќе би­дам дел од фил­мот. Ри­стов­ски, пак, на­до­пол­ну­ва:

– Во пер­и­од ме­ѓу „Илу­зи­ја“ и овој филм два фил­ма ми оста­ви­ја впе­ча­ток: „Из­ме­на“ на Се­ре­бре­ни­ков со Ли­лиќ, и бев оду­ше­вен од уло­га­та на Ли­лиќ, и „Ка­ко да не сум ту­ка“ со На­та­ша Пе­тко­виќ. Тоа беа двај­ца­та акте­ри што ги до­жи­ве­ав ка­ко се­ри­оз­но зре­ли за се­ри­оз­но го­ле­ми уло­ги.  Не де­ка тоа бе­ше пре­суд­но Де­јан да ја до­бие уло­га­та, по­ми­наа мно­гу ка­стин­зи, раз­мис­лу­ва­ња, има­ше ал­тер­на­тив­ни акте­ри за се­ко­ја уло­га и не­ка­ко до пос­ле­ден мо­мент не се зна­е­ше кој ќе би­де. Сре­ќен сум што се­га ја имам таа актер­ска еки­па. Ин­те­рес­но е што при­каз­на­та на Де­јан е да се прос­ла­ви пр­во над­вор, па во сво­е­то се­ло.

Ли­лиќ сме­та де­ка ова е филм што кај гле­да­чи­те ќе пре­диз­ви­ка мно­гу раз­мис­лу­ва­ња, по гле­да­ње­то ќе ги на­те­ра да раз­мис­лу­ва­ат што би на­пра­ви­ле тие во та­ква си­ту­а­ци­ја. Во еден мо­мент ќе го оправ­да­ат че­ко­рот на То­ни или на Ла­зар, во друг мо­мент ќе го кри­ти­ку­ва­ат и ќе ка­жат мо­же тоа не е до­бро, исто ка­ко што ли­ко­ви­те раз­мис­лу­ва­ат  да­ли е до­бро тоа што го на­пра­ви­ле.

– Ра­бо­ти­те во фил­мот ме воз­не­ми­ру­ва­ат ка­ко чо­век. Сни­ма­ме, за­вр­шу­ва кла­па, сед­ну­ва­ме со еки­па­та и де­ба­ти­ра­ме, поч­ну­ва­ме ка­ко лу­ѓе да раз­мис­лу­ва­ме за тоа што е на­пи­ша­но во сце­на­ри­о­то и за тоа што ни се слу­чу­ва. Тоа трае во те­бе, нѐ ме­ну­ва ка­ко лу­ѓе, ова ќе би­де до­бра шла­ка­ни­ца за си­те што го гле­да­ат, пред сѐ ќе ги из­ме­ни пог­ле­ди­те кон све­тот и кон тоа што им се слу­чу­ва на дру­ги­те око­лу нас. Ќе нѐ на­пра­ви до­бри лу­ѓе – ко­мен­ти­ра Ли­лиќ.

Разговараше: Билјана Зафирова

Текстот е објавен во 47. број на неделникот Република

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.