Џибони: Молам Бога да не го пронајдам својот мир!

На че­твр­ти март во СЦ „Бо­рис Трај­ков­ски“ во Скоп­је е за­ка­жан за­ед­нич­ки­от не­кол­ку­ча­со­вен му­зич­ки спе­ктакл на хр­ват­ски­те пе­ја­чи Оли­вер Дра­го­је­виќ и Зла­тан Сти­пи­шиќ – Џи­бо­ни. Иа­ко двај­ца­та не­кол­купа­ти ве­ќе го­сту­ва­ле во Скоп­је, ни­ко­гаш не­ма­ле за­ед­нич­ки кон­церт пред скоп­ска­та пуб­ли­ка. На че­твр­ти март во Скоп­је до­а­ѓа­ат да го прет­ста­ват за­ед­нич­ки­от ма­те­ри­јал „Фа­ми­ли­ја“, сни­мен и инс­пи­ри­ран од нив­на­та жи­вот­на при­каз­на и случ­ки. Ал­бу­мот е сни­ман во сту­ди­ја во Лос Ан­џе­лес, Па­риз, За­греб и Ри­е­ка и на не­го со­ра­бо­ту­ва­ат врв­ни му­зи­ча­ри ка­ко Пи­но Па­ла­ди­но, Ма­ну Ка­че, Стив Сти­венс, Ма­ти­ја Де­диќ, Ми­рос­лав Та­диќ, Ел­вис Ста­ниќ… „Фа­ми­ли­ја“ сво­ја­та служ­бе­на кон­церт­на про­мо­ци­ја ја до­жи­веа на спе­кта­ку­лар­ни­от кон­церт во За­греб. Ова е де­сет­ти сту­ди­ски ал­бум за 25 го­ди­ни иск­лу­чи­тел­но бо­га­та ка­ри­е­ра.

Џи­бо­ни во ин­терв­ју за „Ре­пуб­ли­ка“ го­во­ри за сво­ја­та фа­ми­ли­ја, за ра­бо­ти­те што го  пра­ват среќ­ни, за љу­бо­вта. Се при­се­ту­ва на дет­ство­то и на мом­чеш­тво­то и на Ди­но Двор­ник со ко­го се поз­на­ва­ле од де­ца. Ко­га тој по­мис­лу­ва на Скоп­је, пр­ва асо­ци­ја­ци­ја му е се­мејс­тво­то на на­ши­от нај­поз­нат ги­та­рист Вла­тко Сте­фа­нов­ски со ко­га се поз­на­ва­ат мно­гу го­ди­ни и со ко­го со­ра­бо­ту­ва­ат.

Што е за Вас фа­ми­ли­ја?

ЏИБОНИ: За ме­не фа­ми­ли­ја­та е мно­гу важ­на. Јас сум Дал­ма­ти­нец и под фа­ми­ли­ја во Дал­ма­ци­ја се по­драз­би­ра­ат нај­мал­ку 60 лу­ѓе. Зна­чи, си­те де­ца, ба­би, све­кр­ви, ку­мо­ви, род­ни­ни, вну­ци. Мо­ја­та фа­ми­ли­ја е не­што ка­ко на фил­мот „Кум“.

Да­ли, мо­же­би, се­мејс­тво­то е нај­важ­на ра­бо­та во жи­во­тот?

ЏИБОНИ: И ме­не, ка­ко и на мно­гу­ми­на, се­мејс­тво­то ми е нај­важ­но, ко­га си све­сен де­ка жи­ве­еш во ова вре­ме во кое жи­ве­ат Пу­тин и Трамп. Чо­век лес­но мо­же да ја за­гу­би до­вер­ба­та во оп­штес­тво­то во та­кво вре­ме во кое се гу­бат нер­ви. За­тоа мо­жеш да имаш до­вер­ба са­мо во сво­е­то се­мејс­тво, во сво­и­те најб­ли­ски.

Да­ли е мно­гу важ­но во љу­бо­вта лу­ѓе­то да мо­жат да сме­та­ат ед­ни на дру­ги?

ЏИБОНИ: Во љу­бо­вта е мно­гу важ­но лу­ѓе­то да мо­жат да сме­та­ат ед­ни на дру­ги. Не­о­дам­на го­во­рев ток­му за тоа, па ме прог­ла­си­ја за ста­ро­мо­ден. Јас мис­лам де­ка збо­рот по­све­те­ност не­ма ни­ка­ква вр­ска со мо­да­та. Не­ко­му да му би­деш по­све­тен, тоа е се­ко­гаш во мо­да. Се­ко­гаш е нај­важ­но лич­но­ста што те са­ка да мо­же да ти ве­ру­ва и да сме­та на те­бе. Ко­га ти са­каш не­ко­го, зна­еш де­ка не­ма да до­би­еш нож в грб. Зар има не­што по­важ­но од тоа? Тоа е нај­важ­но!

Да­ли е пес­на­та нај­до­бар об­лик на изра­зу­ва­ње?

ЏИБОНИ: За ме­не, да. Ко­га ќе на­пи­шеш му­зи­ка, па ќе на­пи­шеш сти­хо­ви, то­гаш за таа му­зи­ка имаш по­се­бен од­нос, во од­нос на не­кој што е по­ет. Ако си по­ет или пи­са­тел, то­гаш са­каш да се изра­зиш, не си огра­ни­чен. Мо­жеш да се изра­зиш на 300-400 стра­ни­ци или на 500 или по­ве­ќе. А, ко­га пи­шу­ваш пес­на, не­ко­гаш мо­ра да се изра­зиш са­мо во не­кол­ку сти­ха. Ако на­ви­сти­на ус­пе­еш да на­пи­ше ви­стин­ска пес­на и да се об­јас­ниш се­бе, сво­и­те чув­ства или стра­во­ви во не­кол­ку сти­ха, то­гаш тоа има на­ви­сти­на го­ле­ма вред­ност.

По­сто­јат ли пес­ни што сте ги на­пи­ша­ле, но не са­ка­те да ги сви­ри­те на кон­цер­ти­те?

ЏИБОНИ: По­сто­јат не­кои пес­ни од пр­ва­та фа­за од мо­јот жи­вот што ги на­драс­нав, мо­же­би за­тоа што сум раз­мис­лу­вал по­и­на­ку ко­га имав два­е­сет го­ди­ни, а на 40 го­ди­ни раз­мис­лу­вам по­и­на­ку. Ете, са­мо по­ра­ди тоа. Јас цвр­сто сто­јам зад сѐ што имам на­пра­ве­но, но има не­кои пес­ни во кои ве­ќе не се гле­дам се­бе­си. Би се чув­ству­вал лаж­но со мо­и­те се­гаш­ни ста­во­ви и раз­мис­лу­ва­ња ко­га на кон­цер­ти­те би пе­ел не­кои пес­ни од ра­на­та фа­за на мо­јот жи­вот.

Што е за Вас сре­ќа? Ка­ко мо­же да се опи­ше?

ЏИБОНИ: Че­сто, ние лу­ѓе­то ме­ша­ме два збо­ра, што е за­до­волс­тво, а што е сре­ќа? За­до­волс­тво е се­то тоа што мо­же да се ку­пи во про­дав­ни­ца, а сре­ќа­та не мо­жеш да ја ку­пиш. За­до­волс­тво е, да ре­че­ме, по­до­бар авто­мо­бил, но­ва гар­де­ро­ба, а сре­ќа е да имаш воз­вра­те­на љу­бов од лу­ѓе­то што ги са­каш. Тоа е сре­ќа…ка­ко и здрав­је­то, не мо­жеш да ги ку­пиш. По­сто­јат ра­бо­ти што не мо­жеш да ги ку­пиш во про­дав­ни­ца. Па та­ка јас ра­бо­ти­те ги де­лам на тие што мо­жат да се ку­пат, а тоа е за­до­волс­тво, и на тие што не мо­жат, а тоа сре­ќа­та. Сре­ќа­та е бесп­лат­на, но за неа мо­раш да се бо­риш.

Ка­де го про­нај­до­вте Ва­ши­от мир?

ЏИБОНИ: Јас во­оп­што не сум го про­на­шол сво­јот мир и го мо­лам Бо­га да не го нај­дам. Во­оп­што не ме ин­те­ре­си­ра ми­рот, ме ин­те­ре­си­ра не­ми­рот! По­сто­ја­но не­што да са­кам да ра­бо­там, да сви­рам, па­ту­вам, да за­поз­на­вам лу­ѓе, не­о­бич­ни лу­ѓе. Мо­јот дух е не­ми­рен. Не мо­жам да се за­мис­лам се­бе да се отка­жам од се­во ова.

Ко­га не­кој ќе го спо­ме­не Скоп­је, пр­во не­што што ми па­ѓа на па­мет се Вла­тко и Гор­да­на Стефановски

Во сво­ја­та ка­ри­е­ра единс­тве­но сте пи­шу­ва­ле пес­ни за Оли­вер Дра­го­је­виќ и за Ди­но Двор­ник. Ка­кви се­ќа­ва­ња има­те за Двор­ник? Ка­ко го за­поз­на­вте?

ЏИБОНИ: Со Ди­но Двор­ник се поз­на­вав­ме уште од дет­ство­то. Мо­јот по­ко­ен та­тко Љу­бо, кој бе­ше му­зи­чар и ди­ри­гент, бе­ше го­лем при­ја­тел со та­тко­то на Ди­но, поз­на­ти­от актер Бо­рис Двор­ник. То­гаш Сплит, на­ши­от ро­ден град, не бе­ше ме­га­по­лис, ту­ку град со са­мо 50-60 ил­ја­ди лу­ѓе и бе­ше нор­мал­но си­те тие што се за­ни­ма­ва­ат со умет­ност да се поз­на­ва­ат ме­ѓу се­бе, но и да се дру­жат. Љу­бо и Бо­рис беа при­ја­те­ли. Згра­да­та во ко­ја жи­ве­е­ше Ди­но бе­ше од­да­ле­че­на сто­ти­на ме­три од мо­ја­та, та­ка што се зна­ев­ме од ма­ли. На Ди­но се се­ќа­вам уште ко­га бе­ше мал и во­зе­ше ве­ло­си­пед во кра­тки пан­та­ло­ни. Се­ко­гаш бе­ше див. Се се­ќа­вам, мно­гу са­ка­ше со ве­ло­си­пе­дот да се пу­шта по ска­ли­те. Во еден пер­и­од, двај­ца­та поч­нав­ме да се за­ни­ма­ва­ме со му­зи­ка, та­ка што во еден мо­мент жи­во­тот нѐ спои. За­ед­но на­пи­шав­ме 17 пес­ни, кои се нај­доа на не­го­ви­те ал­бу­ми. По­себ­но сум горд по­ра­ди тоа. Во тоа вре­ме тоа бе­ше ед­на мно­гу за­бе­ле­жи­тел­на му­зич­ка ре­во­лу­ци­ја на овие про­сто­ри на Бал­ка­нот.

Ова не е Ва­ше пр­во го­сту­ва­ње во Скоп­је. Се­гаш­ни­от кон­церт, на 4 март во СЦ „Бо­рис Трај­ков­ски“ е нај­а­вен ка­ко спе­ктакл. Па­ме­ти­те ли не­што по­себ­но што Ви се слу­чи­ло во Скоп­је?

ЏИБОНИ: Јас се­ко­гаш се вр­зу­вам за лу­ѓе, та­ка што ни Скоп­је не е иск­лу­чок. Та­ка е со си­те гра­до­ви во кои го­сту­вам. Ко­га не­кој ќе го спо­ме­не Скоп­је, пр­во не­што што ми па­ѓа на па­мет се Вла­тко и Гор­да­на (Ста­фа­нов­ски, н.з.). Не­ка­ко се вр­зу­вам за лу­ѓе. Лу­ѓе­то се тие што го пра­ват гра­дот.

Из­ја­ви­вте де­ка има­те 14 де­ца, кои се ро­ди­ле по за­вр­шу­ва­ње на Ва­ши­те кон­цер­ти. Ра­сте ли бро­јот на но­во­ред­ни де­ца?

ЏИБОНИ: Јас се­ко­гаш ко­га ќе за­вр­шам не­кој кон­церт ве­лам „Лу­ѓе, сла­вев­ме љу­бов. Се­га оде­те до­ма и на­пра­ви­те бе­бе“. Во пос­лед­ни­те де­се­ти­на го­ди­на лу­ѓе­то го слу­шаа мо­јот со­вет и се­га има­ат мом­че или де­вој­че. Тоа, на еден на­чин, мно­гу ми го­ди и го сме­там за ли­чен ус­пех ако на не­кој на­чин ус­пе­ав да ги убе­дам лу­ѓе­то да би­дат среќ­ни и за­до­вол­ни.

Раз­го­ва­ра­ше: Але­ксан­дра М. Бун­да­лев­ска

(интервјуто е објавено во 234. број на неделникот Република кој излелзе во печат на 24.02.2017)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.