Понекогаш сме толку окупирани од егзистенцијалните прашања и желбата за пари и моќ, што потполно забораваме дека сме само луѓе на кои им е дадено ограничено време во кое треба да се потрудиме да бидеме среќни.
Можеби следната приказна ќе ве потсети на тоа дека треба повеќе да се фокусирате на себе си, отколку на нештата кои ве опкружуваат. Ова е вистинско сведоштво на авторот Џонас Кофлер, кој како млад човек ја добил работата од своите соништа, но не успеал да се справи со притисокот што му го наметнале обврските, по што доживеал мозочен удар.
– Мојата амбиција растеше. Успеав да напредувам и да ги преживеам отпуштањата. За неколку месеци се најдов во улога на водач на тим од дизајнери, програмери, експерти, продавачи и писатели. Поминував 70 часа на работа во текот на недела, а понекогаш и повеќе доколку имавме рокови. Често бев прв што доаѓа и последен што си оди. Но, бев и повеќе од среќен што можам да вложувам во својата работа.
За да го одржам темпото, се ставив себе си на самотортура што значеше предозирање со кофеин и дремење наместо вистинско спиење. Имав 26 и се чувствував непобедливо. Мислев дека можам да се справам со притисокот, па ги игнорирав главоболките, заматениот вид и генералната изнемоштеност.
Едно утро во летото 2001-ва, стигнав во канцеларијата, по што почувствував зуење во десното око и губење на осетот во рацете, но помислив дека е утрински замор. Малку подоцна имав презентација пред тимот и еден од колегите ми рече дека устата ми се искривила додека зборовите ми станале неразбирливи.
Следното нешто што го знам е дека некој ми рече: Имавте мозочен удар. Мораме да ве снимиме за да откриеме што се случува. Дали ме разбирате што ви велам?
Бев во своите 20-ти и мојот мозок беше оштетен. Не можев да ги артикулирам своите мисли на докторите и сестрите. Иако зборовите беа тука и можев да ги видам во мојот ум, не можев да ги изговорам. Се уште имав чувство на треперење во рацете и не можев да си го напишам името по скенирањето на мозокот зошто не можев да се сетам како се пишува.
Кога ме пуштија од болница, таксистот ме праша каде да ме однесе, а јас не го знаев името на својата улица. Му ја дадов отпусната листа со мојата адреса на неа, стигнав дома и спиев долго време.
Со оглед на годините, никогаш не сум ни помислувал дека би можел да имам мозочен удар. Но, тогаш дознав дека постои пораст на мозочни удари кај младата популација. Мојот доктор не ми рече дека сум имал удар поради преголема работа, но го поврза со стрес, умор и преоптовареност.
По мозочниот удар се вратил на работното место и со помош на колегите повторно влегол во форма, но овој пат наместо да работи прекувремено и да се фокусира само на работата започнал да се фокусира и на себе си.
– Дури и ден денес, кога имам неколку обврски и често патувам, наоѓам време да се откачам од дигиталниот свет и да се вклучам во она што навистина значи: време со луѓе кои ги сакам, време за креативност и време за природа. Што се однесува до мојата кариера, на неа гледам како на низа значајни проекти, наредени еден врз друг, при што ниту еден од нив не одзема премногу.
Ако сакаме повеќе, мораме да дадеме повеќе, но мораме да бидеме свесни што сè можеме да загубиме во процесот. И додека супер е да се биде амбициозен, мораме да научиме да ги читаме знаците, да се повлечеме и да го намалиме темпото кога треба. Треба да направиме простор за работата, но и за животот.
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.
