„Гранд“ ќе нè чу­ва по­до­бро од оста­на­ти­те

За мно­гу­ми­на тоа е вр­вот на ки­чот, не­вку­сот и ло­ша­та му­зи­ка, но број­ки­те на гле­да­ност по­ка­жу­ва­ат не­што со­сем спро­тив­но. „Ѕвез­ди­те на Гранд“ со ме­се­ци го др­же­ше при­ма­тот на најг­ле­да­на му­зич­ка еми­си­ја, ба­рем во Ма­ке­до­ни­ја, иа­ко во исто вре­ме се еми­ту­ваа не­кол­ку слич­ни нат­пре­ва­ри за та­лент.

Нај­важ­но е тоа што за Фи­лип Бо­жи­нов­ски и за Ален Ха­са­но­виќ доз­на це­ли­от ре­ги­он. За са­мо де­сет ме­се­ци ма­ке­дон­ски­те нат­пре­ва­ру­ва­чи го по­стиг­наа тоа што го со­ну­ваа, до­би­ја сла­ва, про­мо­ци­ја и го­ле­мо „бра­во“ од ма­ке­дон­ска­та пуб­ли­ка, не­што што ре­ал­но ни­ко­гаш не­ма­ше да го до­би­јат ако трг­неа по оној „ре­гу­ла­рен“ пат на гра­де­ње ка­ри­е­ра.

И двај­ца­та пот­пи­шаа до­го­вор со „Гранд“, про­дук­ци­ја за ко­ја ве­лат де­ка се си­гур­ни оти не­ма да ги оста­ви на ми­лост и не­ми­лост на бал­кан­ска­та естра­да.

Од не­кол­ку ил­ја­ди при­ја­ве­ни кан­ди­да­ти, Бо­жи­нов­ски и Ха­са­но­виќ во су­пер­фи­на­ле­то пе­е­ја пред 12-ил­јад­на пуб­ли­ка, ус­пех кој го за­о­кру­жи­ја со осво­ју­ва­ње­то на тре­то­то, од­нос­но че­твр­то­то ме­сто.

– За ме­не ова е огро­мен ус­пех, осво­е­но тре­то ме­сто. Ова е еден убав по­че­ток и се на­де­вам де­ка мо­и­те ус­пе­си до­пр­ва до­а­ѓа­ат – из­ја­ви Фи­лип по шо­у­то заб­ла­го­да­ру­вај­ќи ѝ се на Ма­ке­до­ни­ја што го бо­дре­ше во из­ми­на­ти­те ме­се­ци.

На­ја­ву­вај­ќи де­ка на­ско­ро ќе има но­ва пес­на, и Ха­са­но­виќ не за­бо­ра­ви да ја поз­дра­ви пуб­ли­ка­та.

– За ме­не нај­го­ле­ма по­бе­да е тоа што си­те пе­е­вте со ме­не во еден глас – ве­ли тој.

Се­пак, и двај­ца­та се свес­ни де­ка по­пу­лар­но­ста што ја стек­наа за вре­ме на  шо­у­то мо­ра да се одр­жи и по не­го­во­то за­вр­шу­ва­ње.

– Про­дук­ци­ја­та со се­кој на­стап ни овоз­мо­жу­ва­ше да по­ка­же­ме што мо­же­ме и што уме­е­ме. Си­те на­ста­пи ни беа точ­но ка­ко што са­ка­ме. За тоа бе­скрај­но сме им бла­го­дар­ни. Но, се­га таа по­пу­лар­ност ќе мо­ра да се иско­ри­сти – ве­ли Бо­жи­нов­ски.

– Ни се сме­ни жи­во­тот на двај­ца­та, и ме­не и на Фи­лип си­гур­но. Ме­не уште од пр­ва­та „Као мо­ја ма­ти“, ко­ја ми оста­ви пе­чат на по­че­то­кот на мо­ја­та ка­ри­е­ра, ако сме­ам та­ка да ја на­ре­чам – ве­ли Ха­са­но­виќ.

До пред де­сет ме­се­ци Фи­лип и Ален беа са­мо обич­ни мом­чи­ња кои по­са­ку­ваа да го ра­бо­тат она што најм­но­гу го са­ка­ат и зна­ат – му­зи­ка­та.

Дру­га­ри­те од учи­лиш­ни­те клу­пи на Сред­но­то му­зич­ко учи­ли­ште „Или­ја Ни­ко­лов­ски-Луј“, кои ма­ка ма­чеа по пред­ме­тот хар­мо­ни­ја, се­га на се­кој че­кор ги за­ста­ну­ва­ат за да ги поз­дра­ват, да им ка­жат де­ка на­ви­ва­ат, де­ка се гор­ди по­ра­ди нив.

– Мно­гу зна­чи под­др­шка­та од пуб­ли­ка­та, осо­бе­но од до­маш­на­та. Ме­не ми е ми­ло за се­кој што ќе ме за­ста­не на ули­ца, што ќе по­ба­ра авто­грам од ме­не или да се сли­ка со ме­не. По­ра­но тоа го не­ма­ше. Искре­но ми го­ди тоа – ве­ли Бо­жи­нов­ски.

– Мо­рам да приз­на­ам де­ка и ме­не ми го­ди. Ме за­ста­ну­ва­ат и де­чи­ња и по­ста­ри да се сли­ка­ат со ме­не, што ми е мно­гу дра­го. Тоа е еден го­лем знак и еден го­лем по­че­ток за нас. Тоа е знак де­ка лу­ѓе­то нè са­ка­ат, гле­да­ат не­што во нас, не­што по­зи­тив­но и се на­де­вам де­ка та­ка ќе оста­не – сме­та Ха­са­но­виќ.

Ха­са­но­виќ ве­ли де­ка има­ше и не­га­тив­ни ко­мен­та­ри, но де­ка му е дра­го што по­ве­ќе­то беа по­зи­тив­ни.

– Се­кој чо­век тре­ба да сфа­ти де­ка во жи­во­тот не мо­же се­кој да те са­ка, се­ко­гаш ќе по­сто­јат та­ка да ги ка­жам „хеј­те­ри“, но дра­го ми е што 90 от­сто се тие што нè са­ка­ат – ве­ли тој.

И двај­ца­та се свес­ни што зна­чи да се има про­дук­ци­ја зад се­бе.

– Да се има та­ква про­дук­ци­ја зад се­бе зна­чи мно­гу за­тоа што тие ве­ќе се до­ка­жа­ни во сво­ја­та ра­бо­та и по­сто­јат де­сет го­ди­ни. Ка­жав мно­гу па­ти де­ка „Гранд“ е единс­тве­на­та про­дук­ци­ја што стои зад кан­ди­да­ти­те по шо­у­то и се гри­жи за нив­на­та ка­ри­е­ра, за нив­ни­от ус­пех – ве­ли Ха­са­но­виќ.

– Си­те 12 фи­на­ли­сти пот­пи­шав­ме до­го­вор, а ко­га ве­ќе сме пот­пи­ша­ле та­ков до­го­вор, зна­чи по шо­у­то сме под­го­тве­ни за ра­бо­та, но­ви пес­ни, сни­ма­ња, ви­деа, на­ста­пи… Не тре­ба да се за­ста­не по шо­у­то, тре­ба да се про­дол­жи да се ра­бо­ти за да се по­стиг­не уште по­го­лем ус­пех – ве­ли Бо­жи­нов­ски.

По­крај тоа што се прет­ста­ви­ја пред ре­ги­о­нот, имаа мож­ност по­сто­ја­но да се во кон­такт со ус­пеш­ни му­зич­ки ими­ња, по­ве­ќе­то дел од жи­ри­то на шо­у­то.

– Жи­ри­то бе­ше су­пер, ни ка­жу­ваа со­ве­ти, што и ка­ко тре­ба да пе­е­ме, што е до­бро, ло­шо. Ќе го изд­во­јам Ке­ба, ка­ко мно­гу се­стран чо­век што знае да ти ука­же на изг­ле­дот, пе­е­ње­то, пес­на­та. Исто и Ша­бан Ша­у­лиќ. Мо­рам да го спом­нам ди­ре­кто­рот Са­ша По­по­виќ, кој се­ко­гаш бе­ше со нас да нè уте­ши, да ни да­де хра­брост да из­ле­зе­ме на сце­на – рас­ка­жу­ва Бо­жи­нов­ски.

– Пред се­кој на­стап Са­ша до­а­ѓа­ше кај нас и ни ве­ле­ше: „Ај­де, не­мој­те да се сра­ми­те. Ова е тоа што го со­ну­ва­вте и бо­ре­те се за тоа. Са­мо со упор­ност мо­же­те да ус­пе­е­те“. И во пра­во е. Тој е чо­век што е до­ка­жан во сво­ја­та ра­бо­та и се по­ка­жа де­ка сè што ка­жа е ви­сти­на – до­пол­ну­ва Ален.

И двај­ца­та се из­не­на­ди­ле кол­ку жи­ри­то знае ста­ри ма­ке­дон­ски пес­ни.

– По­ве­ќе и од ме­не. Во ед­на еми­си­ја ко­га на Ле­па Бре­на ѝ по­ста­ви­ја пре­диз­вик ед­на ста­ра ма­ке­дон­ска пес­на, Са­ша По­по­виќ ѝ ре­че: „Ajде, Ма­ке­до­не­цот ќе ти ја ка­же ако не ја зна­еш“, а јас не ја зна­ев пес­на­та. Тоа бе­ше мно­гу ста­ра пес­на, ко­ја јас не ја зна­ев, ме­ѓу­тоа Бре­на ја зна­е­ше. Мно­гу ми е дра­го што ја зна­ат на­ша­та му­зи­ка – ве­ли Ха­са­но­виќ.

Но, за раз­ли­ка од Ке­ба, и од Ша­бан и од оста­на­ти­те, кои пред на­стап гла­сот го от­пу­шта­ат со не­ко­ја ча­шка, ни Фи­лип ни Ален не­ма­ат на­ви­ка за гол­тка ра­ки­ја пред на­стап.

– Пред на­стап ни­ка­ко би­деј­ќи имам не­ко­ја тре­ма и же­луд­ни­кот ми е во ло­ша со­стој­ба, та­ка што ако се на­пи­јам ал­ко­хол, ќе би­де уште по­ло­шо. Пред на­стап са­мо во­да – се смее Фи­лип.

–  Јас ре­чи­си не пи­јам ал­ко­хол, ни кап­ка, ете не го са­кам ал­ко­хо­лот – ве­ли Ален.

Иа­ко не го до­би­ја ста­нот во Бел­град на­ме­нет за по­бед­ни­кот, ни­ту, пак, авто­мо­би­лот кој ќе го во­зи вто­роп­ла­си­ра­ни­от, спо­ред до­го­во­рот „Гранд“ ќе се гри­жи за нив во след­ни­те де­вет го­ди­ни, што до­не­ка­де е га­ран­ци­ја де­ка не­ма да за­вр­шат ка­ко оста­на­ти­те мла­ди та­лен­ти, кои не­ко­гаш сме ги бо­дре­ле ка­ко му­зи­ча­ри, а де­нес ра­бо­тат ка­ко уго­сти­те­ли.

Пишува: Марина Костовска

Фото: Александар Ивановски

(Текст објавен во 150. број на неделникот „Република“, 17.07.2015)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.