Цетински: Одамна сум навикнал дека немам приватен живот

То­ни Це­тин­ски со не­тр­пе­ние го оче­ку­ва сво­јот прв со­ли­стич­ки кон­церт во Скопје на 28 но­ем­ври во са­ла­та „Бо­рис Трај­ков­ски“. До­па­ту­ва во Скоп­је за да го нај­а­ви сво­јот на­стап и се срет­нав­ме да по­раз­го­ва­ра­ме за не­што по­мал­ку поз­на­то на јав­но­ста… за под­го­то­вки­те пред се­кој кон­церт, авто­би­о­гра­фи­ја­та што пла­ни­ра да ја на­пи­ше, за дру­же­ње­то со То­ше… Иа­ко ни приз­на де­ка по­ве­ќе са­ка да пее откол­ку да го­во­ри, ид­ни­от член на жи­ри­то на нај­по­пу­лар­но­то му­зич­ко шоу „Глас“ (The voice) за овој ре­ги­он, мош­не про­фе­си­о­нал­но, отво­ре­но и искре­но од­го­во­ри на на­ши­те пра­ша­ња.

По при­стиг­ну­ва­ње­то во Ма­ке­до­ни­ја на „Фејс­бук“ вед­наш на­пи­ша­вте: „По­себ­но е чув­ство­то да се дој­де во Ма­ке­до­ни­ја. Тол­ку уба­ви се­ќа­ва­ња ме вр­зу­ва­ат за оваа зем­ја“. Ка­кви се­ќа­ва­ња Ве вр­зу­ва­ат?
Цетински: Ко­га по­сто­ја­но сте на те­рен и по­сто­ја­но на­ста­пу­ва­те по­ве­ќе се­ќа­ва­ња има­те за пре­сто­јот во не­кој ре­сто­ран или во не­ко­ја ко­но­ба, кај нас, ка­ко на при­мер ко­га То­ше бе­ше на го­сти кај ме­не. А кон­крет­но вед­наш по кон­цер­тот ви оста­ну­ва впе­ча­то­кот за тоа ка­ков бил кон­цер­тот. Но, ин­тим­но­то ти до­а­ѓа по не­кое вре­ме. То­гаш ти се вра­ќа­ат сли­ки… ка­ко ве при­ми­ле лу­ѓе­то, со ко­го сте се дру­желе, да­ли сте биле на па­за­ре­ње, во ре­сто­ран… тоа се тие се­ќа­ва­ња.

Има­те ли не­ка­кви ри­ту­а­ли пред да из­ле­зе­те на сце­на?
Цетински: Пред да из­ле­зам на сце­на са­кам да би­дам сам. За да се кон­цен­три­рам, ја гле­дам сце­на­та ка­де што би се од­ви­вал на­ста­пот, го гле­дам спи­со­кот на пес­ни, но ни­што не е фикс­но. Знам да ре­а­ги­рам во се­кун­да ко­га ја гле­дам ре­ак­ци­ја­та на пуб­ли­ка­та, па ком­би­ни­рам и мо­же да го сме­нат спи­со­кот на пес­ни. Но, по кон­цер­тот са­кам да би­дам во друш­тво. Зна­е­те, на кон­цер­тот има мно­гу го­ле­ма енер­ги­ја од пуб­ли­ка­та, а по­тоа вле­гу­вам во гар­де­ро­ба­та и одед­наш сум сам. Пре­го­ле­ма е про­ме­на­та во енер­ги­ја­та и за­тоа ги ви­кам си­те, це­ла гру­па да дој­де во гар­де­ро­ба да се дру­жи­ме пред спи­е­ње. Не мо­жам вед­наш да зас­пи­јам, пре­го­лем е адре­на­ли­нот по кон­церт. И јас сум чо­век.

Се под­го­тву­ва­те ли фи­зич­ки пред кон­церт? Ка­ко изг­ле­да­ат Ва­ши­те де­но­ви пред кон­церт или тур­не­ја?
Цетински: За тоа е за­дол­же­на мо­ја­та со­пру­га. Отка­ко сме за­ед­но, јас по­ве­ќе сум во са­ла за веж­ба­ње откол­ку што пе­ам. Таа во­ди гри­жа за тоа би­деј­ќи јас сум мрз­лив и умо­рен од па­ту­ва­ње. Таа ме те­ра на­у­тро ко­га ќе ста­не­ме да оди­ме да веж­ба­ме. Пред тоа се за­ни­ма­вав со те­нис, за­вр­шив ин­стру­ктор за ски­ја­ње, но отка­ко поч­нав да се за­ни­ма­вам со му­зи­ка, по­вре­ме­но играм фуд­бал со ко­ле­ги­те. Се чув­ству­вам по­си­лен од веж­ба­ње­то, по­мал­ку се по­там, ми по­ма­га да из­др­жам фи­зич­ки на кон­цер­ти­те, но имам и по­ве­ќе воз­дух за пе­е­ње.

Зад Вас во овие 25 го­ди­ни се го­лем број кон­цер­ти, ал­бу­ми, ду­е­ти со ѕвез­ди од про­сто­ри­те на по­ра­неш­на Ју­гос­ла­ви­ја, но и со стран­ски ѕвез­ди. Да­ли сте раз­мис­лу­ва­ле не­ко­гаш тоа искус­тво да го ста­ви­те на хар­ти­ја, да на­пи­ше­те авто­би­о­гра­фи­ја?
Цетински: Да, за тоа ве­ќе со го­ди­ни се збо­ру­ва, но сѐ уште не сум ре­шил. Имам иде­ја да на­пи­шам кни­га и по­тоа евен­ту­ал­но да се сни­ми филм по неа, но не знам да­ли тоа ќе би­де ин­те­рес­но за па­за­рот. Си­гур­но во тие 25 го­ди­ни што сум ги про­жи­ве­ал има не­што ин­те­рес­но. Се­кој од нас има не­ко­ја сво­ја при­каз­на. Мо­же­би тоа би би­ло ин­те­рес­но за обо­жа­ва­те­ли­те и за лу­ѓе­то што го сле­дат тоа што го ра­бо­ти­ме, но да­ли е тоа до­вол­но за да се сни­ми филм, не знам. Мо­же­би ќе на­пи­шам кни­га или сце­на­рио, но мис­лам де­ка сѐ уште е ра­но за та­кво не­што. Не­мам вре­ме се­га за тоа.

До­кол­ку се сни­ма фил­мот, кој би ве глу­мел Вас? Има­те ли не­ко­ја жел­ба?
Цетински: Ме­не? Не знам кој би мо­жел да ме глу­ми. Не сум раз­мис­лу­вал тол­ку да­ле­ку. И не сум тол­ку нар­ци­со­и­ден да раз­мис­лу­вам да ме има и ме­не во фил­мот. Но се­кој од тие на­ста­ни во те­кот на 25 го­ди­ни се ин­те­рес­ни. Си­гур­но не сум та­ков да са­кам да сни­мам филм за се­бе. Мис­лам де­ка е по­ин­те­рес­но да се на­пи­шат не­кои ви­сти­ни­ти ра­бо­ти во кни­га, не­што што сум пре­жи­ве­ал.

Најм­но­гу пе­е­те за љу­бо­вта. Инс­пи­ра­ци­ја­та ја цр­пи­те од сопс­тве­ни­те искус­тва, случ­ки, на­ста­ни или и од при­ја­те­ли­те, се­мејс­тво­то…? Спо­ред Вас, ко­ја пес­на е тоа што е То­ни Це­тин­ски?
Цетински: „23 про­си­нац“. Всуш­ност јас сум ре­чи­си во се­ко­ја пес­на. Во се­ко­ја пес­на на­сто­ју­вам да би­дам јас, ни­ко­гаш не сум глу­мел не­што дру­го, тоа е ка­ко мај­ка што има се­дум де­ца и ја пра­шу­ва­те кое де­те најм­но­гу го са­ка. „23 про­си­нац“ е тоа не­што што е најд­ла­бо­ко, де­фи­ни­тив­но.

Вие сте јав­на лич­ност и че­сто во ме­ди­у­ми­те се об­ја­ву­ва­ат случ­ки или фо­то­гра­фии што не Ви се до­па­ѓа­ат. Ве­ро­јат­но со тек на го­ди­ни­те сте на­у­чи­ле да се со­о­чу­ва­те со тоа. Ка­ко се со­о­чу­ва­те?
Цетински: Не­ко­гаш пре­чи, не­ко­гаш не. Чо­век се на­вик­ну­ва на сѐ. Одам­на сум на­вик­нал де­ка не­мам при­ва­тен жи­вот. Се­га мо­же да на­пи­шат што са­ка­ат, са­мо не­ка ста­ват уба­ва фо­то­гра­фи­ја. Јас знам кој сум, мир­на ми е ду­ша­та и мо­же да на­пи­шат што са­ка­ат. По­ра­но по­сто­ја­но ско­кав на сѐ што бе­ше ло­шо на­пи­ша­но во таб­ло­и­ди­те. Тие што ме зна­ат, зна­ат ка­ков сум. Таб­ло­и­ди­те ги чи­та­ат ка­ко стрип, мал­ку­ми­на ве­ру­ва­ат во тоа што го чи­та­ат та­му. Не са­кам да се прав­дам се­га, но си­те што ме зна­ат не ве­ру­ва­ат.

Во ре­ги­о­нов сте ѕвез­да, ве­ли­те не­ма­те при­ва­тен жи­вот, па кол­кав то­вар прет­ста­ву­ва тоа за Вас и што сѐ сте жр­тву­ва­ле за ка­ри­е­ра­та?
Цетински: Не ти се пее се­ко­гаш, а се­ко­гаш тре­ба да би­деш нас­ме­ан. Се се­ќа­вам на еден свој на­стап, ко­га по­чи­на де­до ми за ко­го бев мно­гу вр­зан, а еден ден по­тоа имав до­го­во­рен кон­церт во мо­јот град. И тоа ни­ко­го не го ин­те­ре­си­ра, ка­ко се чув­ству­ваш, мо­ра да би­деш нас­ме­ан. Или, исто та­ка, ако е вло­же­но во тво­ја­та про­мо­ци­ја, кам­па­ња, рек­ла­ма… и не­маш пра­во да се раз­бо­лиш. Ај­де на сце­на, два ча­са, три ча­са, а по­тоа оди в кре­вет и пиј чај. Но, пак ќе ре­чам де­ка не тре­ба да се жа­ли­ме би­деј­ќи има лу­ѓе што има­ат мно­гу по­те­жок жи­вот од нас му­зи­ча­ри­те.

Со­ра­бо­ту­ва­вте со То­ше Про­е­ски. Се дру­же­вте ли при­ват­но, ка­ко го па­ме­ти­те?
Цетински: Ко­га ќе за­гу­би­те не­кој при­ја­тел, ќе сфа­ти­те де­ка и тоа вре­ме што сте го по­ми­на­ле за­ед­но е пре­мал­ку. Тоа и тој сам го ка­жа во еден до­ку­мен­та­рен филм, де­ка му е жал што не се дру­жев­ме по­ве­ќе. Ко­га де­нес го слу­шам тоа ми зву­чи мно­гу по­те­шко откол­ку ко­га бе­ше жив. Ние му­зи­ча­ри­те се дру­жи­ме до­де­ка сме за­ед­но. До­ду­ша, јас и То­ше се дру­жев­ме по­ве­ќе, на тур­неи: јас го­сту­вав на не­го­ви­те кон­цер­ти, тој на мо­и­те, до­а­ѓа­ше на го­сти кај ме­не на Истра, се за­поз­на со мо­и­те ро­ди­те­ли. Со То­ше се дру­жев по­ве­ќе од тоа што го на­ре­ку­ва­ме ко­ле­ги­јал­но дру­же­ње.

Ќе на­ста­пу­ва­те ли не­ка­де за Но­ва го­ди­на?
Цетински: За Но­ва го­ди­на ќе на­ста­пу­вам во Ду­бров­ник на Стра­дун, а по­тоа два де­на сме во Цр­на Го­ра, во Буд­ва и во ед­но ме­сто по­крај Буд­ва.

Целиот разговор во видеото на Република ТВ.

(Разговараше: Невена Поповска | Фото: Ѓорѓи Личовски
Текст објавен во 115. број на неделникот „Република“, 14.11.2014)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.