Мирко Митревски – Најдобар пејач меѓу возачите и најдобар возач меѓу пејачите

Тре­би­ште и тре­би­шта­ни веч­но ќе ја па­ме­тат и пре­ра­ска­жу­ва­ат љу­бов­на­та при­каз­на на Мир­ко, пе­ја­чот и за не­го­ва­та со­пру­га Иван­ка, Мир­кој­ца. Се за­са­ка­ле уште ка­ко де­ца. За­ед­но оде­ле во сел­ско­то учи­ли­ште. Игра­ле исти игри на сре­тсе­ло со сво­и­те дру­гар­чи­ња. Дни­те од­ми­ну­ва­ле, а де­ца­та си рас­те­ле. Дош­ло вре­ме Мир­ко да оди во Скоп­је за да учи сред­но шко­ло. Иван­ка оста­на­ла во се­ло­то. Мир­ко во ме­ѓу­вре­ме на­у­чил да сви­ри ги­та­ра и ко­га ќе дој­дел во се­ло­то бил „гла­вен“. Си­те се со­би­ра­ле око­лу не­го. И Иван­ка до­а­ѓа­ла на тие се­ден­ки. Пог­ле­ди­те сѐ по­че­сто им се срет­ну­ва­ле и се на­ѕи­ра­ла го­ле­ма љу­бов. Мир­ко ѝ оста­вил и сли­ка ба­рем да го гле­да ко­га ќе за­ми­нел за Скоп­је. Ко­га слуш­на­ле неј­зи­ни­те за љу­бо­вта на „ман­гу­пот со ги­та­ра­та“’ и на нив­на­та Иван­ка, вед­наш се спро­тив­ста­ви­ле, осо­бе­но неј­зи­на­та мај­ка. Но, и овој пат по­бе­ди­ла љу­бо­вта. Еден ден Мир­ко до­шол од Скоп­је и ја убе­дил Иван­ка да по­бег­не од до­ма. Го „фа­ти­ле“ па­тот за Пре­ше­во кај не­го­ви род­ни­ни. Ко­га по ед­на не­де­ла се вра­ти­ле во Тре­би­ште, та­му поч­на­ла свад­ба. Та­тко му на Мир­ко ги вик­нал нај­до­бри­те сви­ра­чи од Де­бар. Бил го­лем ме­рак­ли­ја, ем про­чу­ен тер­зи­ја. За не­ве­ста­та на­ве­зол нај­у­ба­ва но­си­ја. Си го же­ни си­нот. Ар­но ама на свад­ба­та не­ма­ло ни тра­га ни глас од ро­ди­те­ли­те на Иван­ка. Ве­сел­ба­та тра­е­ла три де­на. Зе­тот имал 20, а не­ве­ста­та 19 го­ди­ни. Во 1961 го­ди­на им се ро­ди­ло пр­во­то ма­шко де­те, кое го кр­сти­ле Љуп­чо. То­гаш сва­то­ви­те, ко­неч­но, се по­ми­ри­ле и ро­ди­те­ли­те на Иван­ка дош­ле на го­сти да си го ви­дат вну­че­то. Две го­ди­ни по­доц­на, во ју­ни 1963 го­ди­на отиш­ле да жи­ве­ат во Скоп­је. За нив­на сре­ќа, го пре­жи­ве­а­ле и ка­та­стро­фал­ни­от зем­јо­трес. Ед­на го­ди­на по­доц­на Мир­ко се вра­бо­тил ка­ко во­зач во РТВ Скоп­је. Пр­ви­от авто­мо­бил што го во­зел бил ед­но ста­ро „фи­ќо“. То­гаш им се ро­дил вто­ри­от син, Зо­ран, а две го­ди­ни по­тоа ќер­ка­та Ви­о­ле­та.

Мирко со Миркојца и внуците

Во 1970 го­ди­на за ПГП РТБ Мир­ко ја сни­мил пр­ва­та сингл-пло­ча „Ве­ле­шки­те ер­ге­ни“. Во 1972 го­ди­на ја сни­мил „Гра­дел Или­ја ма­на­стир“, a во 1975 го­ди­на „дна мо­ма с’мај­ка е“. Пло­чи­те се ре­де­ле ед­на по ед­на и по­пу­лар­но­ста на Мир­ко по­сто­ја­но се зго­ле­му­ва­ла. Поч­на­ле да при­сти­га­ат по­ну­ди за го­сту­ва­ња од си­те стра­ни. Се ре­де­ле тур­неи низ Евро­па и во пре­ку­о­ке­ан­ски­те зем­ји. На пр­ва­та тур­не­ја за Ав­стра­ли­ја отиш­ле за­ед­но со пе­ја­чот на на­род­ни пес­ни Во­јо Сто­ја­но­ски. Еве што ве­ли Во­јо за дру­же­ње­то со чич­ко Мир­ко.

– Ко­га до­а­ѓав во Скоп­је пре­сто­ју­вав во нив­ни­от дом. До­де­ка стри­на Мир­кој­ца го го­тве­ше ру­че­кот, ние се­дев­ме на те­ра­са­та и пе­ев­ме ста­ри пес­ни од на­ши­от крај. Мно­гу ми по­мог­на во по­че­то­кот на мо­ја­та му­зич­ка ка­ри­е­ра. Не­за­бо­рав­на ќе ми оста­не на­ша­та за­ед­нич­ка тур­не­ја во Ав­стра­ли­ја. Од на­шин­ци­те бев­ме пре­че­ка­ни со оду­ше­ву­ва­ње. Са­ли­те беа пре­пол­ни. А за кон­цер­ти низ Ма­ке­до­ни­ја да не ви збо­ру­вам. Ги имав­ме мно­гу. Ех, тоа беа вре­ми­ња – со но­стал­ги­ја се при­се­ту­ва Во­јо. – Чич­ко Мир­ко бе­ше мно­гу ве­сел чо­век. Зна­е­ше мно­гу ус­пеш­но да ја за­ба­ву­ва пуб­ли­ка­та. Се­ко­гаш бе­ше нас­ме­ан. Бев­ме мно­гу бли­ски.

Мирко со Војо Стојановски (десно) на настап во Австралија

И пе­јач­ка­та Бла­га Пе­трев­ска има са­мо по­фал­ни збо­ро­ви за сво­јот ко­ле­га и до­бар при­ја­тел.
– Бе­ше че­стит чо­век. Бе­ше до­бро­ду­шен и во­оп­што не бе­ше за­вид­лив, ами на­про­тив, мно­гу бе­ше че­сен и ко­ре­ктен кон ко­ле­ги­те. Бе­ше се­ме­ен чо­век и по­сто­ја­но збо­ру­ва­ше за сво­ја­та Мир­кој­ца и за де­ца­та. Се­мејс­тво­то му бе­ше све­тост – ве­ли таа.

Митревски на настап за Илинден 1995

Во 1990 го­ди­на ја сни­мил пр­ва­та ка­се­та за МРТ „Сед­нав да ве­че­рам пи­ле пе­че­но“, а во 1992 го­ди­на вто­ра­та ка­се­та „Сви­ре­те ми, еј сви­ра­чи“. Во тој пер­и­од от­пе­ал ед­на ше­го­биј­на пес­на „Отво­ри го пен­џер­че­то“, ко­ја ста­на ви­стин­ски хит. Вед­наш по­тоа со то­гаш по­пу­лар­на­та ра­пер­ка Ена Ве­ко, при­дру­жу­ван од гру­па­та „Ака­дем­ци“ ја от­пе­а­ле пес­на­та „Си за­љу­бив ра­пер­ка“ на фе­сти­ва­лот „Цвет­ни­ци“, ко­ја ста­на ви­стин­ски хит. Не­го­ви­те на­ста­пи се­ко­гаш беа прос­ле­де­ни со оду­ше­ву­ва­ње. Лу­ѓе­то, ед­но­став­но, го са­каа. Тој бе­ше бли­зок со нив и на еден пре­фи­нет не­на­мет­лив на­чин зна­е­ше да ја освои пуб­ли­ка­та. За­тоа мно­гу че­сто на фе­сти­ва­ли­те пуб­ли­ка­та го да­ва­ше сво­јот глас за не­го­ви­те пес­ни. И до­би­ва­ше на­гра­ди. Во 1990 го­ди­на и во 1992 го­ди­на ги до­би на­гра­ди­те за фолк-хит на го­ди­на­та, а во 2007 го­ди­на ра­дио „Ро­са“ пост­хум­но му ја до­де­ли на­гра­да­та за жи­вот­но де­ло. Им по­ма­гал на гру­па­та „Ака­дем­ци“, ка­ко и на пе­ја­чот Ми­ле Куз­ма­нов­ски во по­че­то­кот на нив­на­та му­зич­ка ка­ри­е­ра. А, за не­го­ва­та му­зич­ка ка­ри­е­ра не­го­ви­те при­ја­те­ли ве­лат де­ка најм­но­гу му по­мог­нал ака­дем­ски­от му­зи­чар Ма­те Гру­јо­ски, кој мош­не ус­пеш­но пре­ра­бо­тил го­лем број на­род­ни пес­ни од ре­кан­ски­от ре­ги­он, а Мир­ко ги от­пе­ал. Се­га ве­ќе 80-го­диш­ни­от Ма­те Гру­јо­ски со за­до­волс­тво се при­се­ту­ва на дру­же­ње­то и на со­ра­бо­тка­та со Мир­ко Ми­трев­ски.

– Бев­ме до­маш­ни при­ја­те­ли и од­лич­но се поз­на­вав­ме. Имав­ме из­во­нред­на со­ра­бо­тка. Не слу­чај­но тој бе­ше мо­јот из­бор на пе­јач што ќе ги пее мо­и­те пес­ни. Бе­ше од на­ши­те кра­и­шта и бо­ја­та на не­го­ви­от глас од­го­ва­ра­ше за врв­на ин­тер­пре­та­ци­ја на тие пес­ни. Од оваа вре­мен­ска ди­стан­ца, сме­там де­ка ка­ко тан­дем сме би­ле мно­гу ус­пеш­ни, а тоа што Мир­ко го от­пеа ќе се слу­ша уште мно­гу го­ди­ни – ве­ли Гру­јо­ски.

Легендарната „Отвори го пенџерчето“ со Нулта Позитив

А, ин­тер­пре­та­то­рот Бла­го­ја Гру­јо­ски не­о­дам­на ја сни­ми пес­на­та „Сел­вие сен­ѓу­зел“.
– Го на­пра­вив тоа со го­ле­мо за­до­волс­тво, со цел и по­на­та­му да жи­ве­ат пес­ни­те што сво­е­вре­ме­но мош­не ус­пеш­но ги от­пеа чич­ко Мир­ко – ве­ли Ба­же.

Ка­ко кру­на на љу­бо­вта, на сво­ја­та со­пру­га ѝ по­да­ри пес­на „Ива­но, Иван­ке“:
„Од го­лем ме­рак по те­бе
Три но­ќи не сум зас­па­ло.
Три но­ќи не сум зас­па­ло
в ме­а­на сум се опи­ло.
Ива­но, Иван­ке лич­на Ре­кан­ке…“

По смрт­та на не­го­ва­та со­пру­га во 1997 го­ди­на не­го­ви­те до­маш­ни и при­ја­те­ли­те ве­лат де­ка Мир­ко це­лос­но се про­ме­нил. Ја за­гу­бил нас­ме­вка­та на ли­це­то. Са­кал по­че­сто да би­де сам. Пог­ле­дот му бил та­жен. Не­го­ви­от син Зо­ран ве­ли де­ка тој, ед­но­став­но, не мо­же да ја пре­бо­ли. Мир­ко Ми­трев­ски по­чи­на во 2001 го­ди­на на 62-го­диш­на во­зраст. Од не­го­во­то се­мејс­тво со му­зи­ка се за­ни­ма­ва са­мо не­го­ва­та вну­ка Иво­на, ко­ја пее во мла­дин­ски­от хор „Ру­сти­ко“ кај За­про За­пров.

Тек­сто­ви­те на не­кои пес­ни му ги пи­шу­ва­ле Јон­че Хри­стов­ски и Бо­шко Сма­ќо­ски. Не­го­ви пес­ни што до­жи­ве­а­ја нај­го­ле­ма по­пу­лар­ност се:

– Ве­ле­шки­те ер­ге­ни
– Сел­вие сен­ѓу­зел
– Бла­зе си на та­ја мо­ма
– Над сред се­ло та­пан бие
– Ба­ба гр­ба­ва
– Зо­ре Зо­ри­це
– Бе­ла Ја­но
– Oдам­на ше­тав јас

Текст објавен во 10. број на неделникот Република (9 ноември 2012)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.