Сабина Ајрула – Тозија: Уште не мо­жам да из­ле­зам од ли­кот на Афи­фе Ха­тун

По­во­зрас­ни­те најм­но­гу ја па­ме­тат ка­ко Фа­ти­ме од прет­ста­ва­та „Со­лун­ски па­тр­дии“, ка­де што ја има­ше ле­ген­дар­на­та „Кој ме­не ви­ка­ла“, а се­га си­те ја пре­поз­на­ва­ат ка­ко мај­ка­та по мле­ко на Су­леј­ман Ве­ли­ченс­тве­ни­от. Оваа ме­га­по­пу­лар­на ви­со­ко­бу­џет­на те­ле­ви­зи­ска тур­ска се­ри­ја е ед­на од најг­ле­да­ни­те се­рии во 50 зем­ји во све­тот, а во неа за­бе­ле­жи­тел­на уло­га има ма­ке­дон­ска­та актер­ка Са­би­на Ајру­ла – То­зи­ја.

Со неа раз­го­ва­рав­ме во пос­леднaта са­бо­та од оваа го­ди­на. Актер­ка­та на Драм­ски те­а­тар на чи­та­те­ли­те на „Ре­пуб­ли­ка“ им по­ра­ча да не за­бо­ра­ват да се сме­ат и да ве­ру­ва­ат де­ка сѐ е мож­но.

– Тоа што јас ја до­бив оваа уло­га во „Ве­ли­ченс­тве­ни­от“ го до­ка­жу­ва тоа де­ка мо­ра да ве­ру­ва­ме де­ка сѐ што е на­ше ќе си дој­де – ве­ли Ајру­ла.

Ре­дак­ци­ја­та на „Ре­пуб­ли­ка“ ја из­бра Ајру­ла во пет­те најз­на­чај­ни лич­но­сти и на­ста­ни што се на­ши, ма­ке­дон­ски, а свет­ски, од­нос­но ус­пе­хот што го по­стиг­на­ле со сво­ја­та ра­бо­та оста­вил бе­лег над­вор од на­ши­те гра­ни­ци.

И пред „Ве­ли­ченс­тве­ни­от“ Ајру­ла бе­ше до­вол­но поз­на­та актер­ка. Мно­гу­ми­на ќе се сог­ла­сат де­ка оди­гра ма­е­страл­на уло­га во „Сен­ки“ ка­де што ја глу­ми ле­кар­ка­та Ве­ра Пер­ко­ва. Тие што са­ка­ат ко­ме­дии ја па­ме­тат и ка­ко Гроз­да во „Са­лон Хар­мо­ни“, во 1996 го­ди­на ја до­би на­гра­да­та „Кли­мент Охрид­ски“, а иста­та го­ди­на ја до­би и на­гра­да­та за нај­до­бра актер­ка бла­го­да­ре­ние на Аг­не­са, за прет­ста­ва­та „Игран­ка во вре­ме­то на Лу­на­са“, уло­га што ѝ е по­себ­но дра­га.

– Со таа прет­ста­ва имав­ме го­ле­мо вра­ќа­ње на сце­на­та. Играв­ме че­ти­ри актер­ки на иста во­зраст – јас, Мај­да Ту­шар, Сне­жа­на Ста­ме­ска, Лен­че Де­ло­ва и со нас бе­ше и Ѕвез­да Ан­ге­лов­ска, ко­ја ја глу­ме­ше најм­ла­да­та се­стра. Пред оваа прет­ста­ва ја играв­ме и „Да­ми­те од Ала­мо“. За акте­ри­те е важ­но да ја са­ка­ат се­ко­ја уло­га што ја игра­ат. Јас се­ко­гаш го бра­нам до крај ли­кот во прет­ста­ва­та што ја играм. Ја играв „Гер­тру­да“ во Хам­лет, играв во дра­ма на Иб­зен, мно­гу ја са­кав уло­га­та на Ана, тоа бе­ше ед­на ма­ла уло­га, но за ме­не мно­гу зна­чај­на, по­тоа Вар­ја во Че­хов, но са­ка­ла јас или не, уло­га­та на Фа­ти­ме во „Со­лун­ски па­тр­дии“ е таа по ко­ја си­те ме пре­поз­на­ва­ат. Тоа е прет­ста­ва, ко­ја ја гле­даа по­ве­ќе ге­не­ра­ции. Тоа е култ­на прет­ста­ва. Се­кој те­а­тар има ед­на та­ква. Од дру­га стра­на, среќ­на сум што сум игра­ла во си­те прет­ста­ви на Драм­ски те­а­тар, кои до­жи­ве­а­ле по­ве­ќе 100 из­вед­би. Тоа е сре­ќа, но и прет­ста­ви­те беа до­бри. Играв во „Бол­ва во уво“, „Ри­бар­ски ка­ра­ни­ци“, „Ја­не За­дро­газ“ – се при­се­ту­ва Ајру­ла.

А ко­га ста­ну­ва збор за „Ве­ли­ченс­тве­ни­от“ ма­ке­дон­ска­та актер­ка има са­мо по­фал­ни збо­ро­ви. Се­ри­ја­та се при­ка­жу­ва на три кон­ти­нен­ти и има огром­на по­пу­лар­ност. Си­те са­ка­ат да про­чи­та­ат не­што по­ве­ќе за ли­ко­ви­те, акте­ри­те што се ан­га­жи­ра­ни се ви­стин­ски ѕвез­ди со свет­ска сла­ва.

– Прв­пат ми се слу­чу­ва да играм во та­ква ме­га-се­ри­ја и тоа бе­ше го­ле­ма сре­ќа ка­ко пад­нал из­бо­рот на ме­не. На­ви­сти­на прв­пат се по­чув­ству­вав ка­ко ѕвез­да. Истан­бул е ме­га­по­лис и во ед­на про­ше­тка по гра­дот ме за­преа две Гр­кин­ки. Тие го­во­реа грч­ки, но ме­не ми се обра­ти­ја на анг­ли­ски ја­зик. „Се из­ви­ну­ва­ме, вие ли сте Афи­фе Ха­тун?“ Бев из­не­на­де­на би­деј­ќи сме­тав де­ка ме пре­поз­на­ва­ат са­мо со тур­ба­нот на гла­ва, ка­ко што се по­ја­ву­вам во се­ри­ја­та. Ве­ру­вав де­ка ме пре­поз­на­ва­ат са­мо по гла­сот. Нај­че­сто ми се слу­чу­ва Ара­пи да ме пре­поз­на­ва­ат и тоа ка­ко мо­јот лик Афи­фе Ха­тун. Имав не­кол­ку ин­терв­јуа до­де­ка се сни­ма­ше се­ри­ја­та и тоа не са­мо од тур­ски ме­ди­у­ми, ту­ку и од дру­ги зем­ји. На ше­га глав­на­та про­ду­цен­тка ми ре­че: „Са­би­на, иско­ри­сте­те го мо­мен­тот!“ – рас­ка­жу­ва Ајру­ла.

„Тимс про­дук­ци­ја­та“ е вто­ра го­ле­ма про­дук­ци­ја со ко­ја со­ра­бо­ту­ва­ла Ајру­ла, по фил­мот „Сен­ки“ на Ман­чев­ски.

– Таа, исто та­ка, бе­ше ви­со­ко­про­фе­си­о­нал­на и та­му прв­пат се срет­нав со го­ле­ма про­дук­ци­ја. И прет­ход­но сум сни­ма­ла фил­мо­ви, се­рии, но ова е втор­пат да ра­бо­там со ед­на мно­гу се­ри­оз­на про­дук­ци­ја. Да би­дам искре­на, не се на­де­вав де­ка мо­же да се ра­бо­ти на тој на­чин. Ра­бо­тев со го­ле­ми ѕвез­ди, кои на сни­ма­ње­то се обич­ни лу­ѓе, а про­фе­си­о­на­лиз­мот им е на мно­гу ви­со­ко ни­во. Не­ма им­про­ви­за­ции, не­ма кал­ку­ла­ции. Мо­ра да би­де­те це­лос­но под­го­тве­ни. Има­те ку­си раз­го­во­ри со ре­жи­се­рот, тој ви да­ва на­со­ки и сни­ма­те – ги пре­не­су­ва впе­ча­то­ци­те Ајру­ла.

Таа ни­ко­гаш не­ма да ја за­бо­ра­ви пр­ва­та сце­на што ја сни­ми­ла со Ха­лит Ер­генч, кој го тол­ку­ва ли­кот на Ве­ли­ченс­тве­ни­от, ка­ко и за­ба­ва­та што ѝ ја при­ре­ди­ла це­ла­та еки­па ко­га за­вр­ши­ла со сни­ма­ње­то на неј­зи­ни­те сце­ни во се­ри­ја­та.

– Сул­та­нот Али ми по­са­ка до­бре­дој­де и ми ја бак­на ра­ка­та. За вре­ме на сни­ма­ње­то ме охра­бри де­ка од­лич­но глу­мам и со тоа ми ја зго­ле­ми са­мо­до­вер­ба­та. А за­ба­ва­та за збо­гу­ва­ње­то не се опи­шу­ва со збо­ро­ви. Дој­доа си­те од се­тот, од ко­сти­мо­гра­фи, пре­ку шмин­ке­ри, сце­на­ри­сти, ре­жи­се­рот, про­ду­цен­ти­те, си­те акте­ри… – ве­ли Ајру­ла.

Таа има да дос­ни­ми уште две сце­ни од се­ри­ја­та, што зна­чи де­ка па­тот по­втор­но ја во­ди во Истан­бул, но приз­на­ва де­ка ли­кот што го тол­ку­ва во се­ри­ја­та уште е во неа.

– Јас уште не сум из­ле­зе­на од ли­кот на Афи­фе Ха­тун. Таа е при­сут­на не­ка­де во ма­ли­от мо­зок. Та­кви уло­ги се­ко­гаш оста­ва­ат пе­чат и мно­гу е те­шко да ги из­бри­ше­те. Знам де­ка за тоа ќе ми би­де по­треб­но вре­ме. Та­ка бе­ше и со ли­кот на Ве­ра Пер­ко­ва. Пред из­вес­но вре­ме се ви­дов­ме со Ман­чев­ски. И то­гаш тој ми рас­ка­жа ед­на случ­ка на ко­ја лич­но бил све­док. „Слу­чај­но оти­дов в бол­ни­ца и зна­еш што се збо­ру­ва та­му? Пу­шти ја оваа Ве­ра Пер­ко­ва!“ Име­то е вле­зе­но во ле­кар­ски­те кру­го­ви ка­ко си­но­ним за ко­рум­пи­ра­на ле­кар­ка. Да би­де­ме на чи­сто, јас до крај не приз­нав де­ка Ве­ра Пер­ко­ва е не­га­ти­вен лик. Сто­јам на ста­вот де­ка ни­кој не се ра­ѓа лош, ту­ку окол­но­сти­те го соз­да­ва­ат чо­ве­кот. Те­шко ми бе­ше да се од­во­јам од тој лик и дол­го жи­ве­ев со не­го. Ду­ри ед­наш син ми ме опо­ме­на, де­ка на мо­мен­ти сум се од­не­су­ва­ла ка­ко неа. Но, мно­гу сум му бла­го­дар­на на Ман­чев­ски за таа уло­га – ве­ли Ајру­ла.

Актер­ка­та, ко­ја пр­ви­те уло­ги во те­а­та­рот ги до­би­ва на сце­на­та на МНТ и во Тур­ска­та дра­ма при те­а­та­рот на на­род­но­сти­те, со ди­стан­ца од ед­на и пол го­ди­на приз­на­ва де­ка е уба­во да се жи­вее во сул­та­но­ви­от ха­рем. Приз­на­ва де­ка од по­че­ток има­ла проб­ле­ми со ја­зи­кот, кој по­доц­на ги над­ми­на­ла.

– Се­дев наш­мин­ка­на и под­го­тве­на да сни­мам. На си­те дру­ги им бе­ше чуд­но што не го­во­рам, но не им бе­ше јас­но де­ка не го знам тој тур­ски ја­зик што го го­во­рат тие. Мис­лев де­ка што и да проз­бо­рам, ќе би­де по­греш­но. Тек­стот ќе го на­у­чев, но не бев под­го­тве­на за им­про­ви­зи­ран раз­го­вор. На по­че­ток бев шо­ки­ра­на би­деј­ќи се нај­дов ме­ѓу тол­ку го­ле­ми ѕвез­ди. Ги поз­на­вав би­деј­ќи ра­бо­тев на син­хро­ни­за­ци­ја на тур­ски се­рии. Приз­на­вам де­ка имав го­ле­ма тре­ма, но тоа се по­ка­жа ка­ко со­се­ма не­по­треб­но. Си­те беа не­по­сред­ни, ми­ли… Да се раз­бе­ре­ме, та­му оди­те ка­ко ано­ни­мус. Тоа што јас сум го ра­бо­те­ла во сво­јот жи­вот ни­кој не го знае. Но, не­ма слу­чај­но­сти. Тие зна­е­ја за сѐ што сум го ра­бо­те­ла. Еки­па­та е ре­ла­тив­но мла­да, до 35 го­ди­ни. Ин­тен­зив­но се дру­же­ше, по­сто­ја­но ме ка­неа на ни­ви­те „со­би­ран­ки“. Бе­ше на­пор­но, по­себ­но пр­ва­та го­ди­на, би­деј­ќи ко­га за­ми­нав за Истан­бул да сни­мам, во Скоп­је имав поч­на­то ед­на син­хро­ни­за­ци­ја. До­а­ѓав и по три де­на вле­гу­вав ра­но на­у­тро во сту­дио и из­ле­гу­вав доц­на на­ве­чер. По­тоа се вра­ќав во Истан­бул – рас­ка­жу­ва Ајру­ла за до­жи­ву­ва­ња­та во Истан­бул и за случ­ки­те на сни­ма­ње­то.

Се­ри­ја­та е при крај. Ве­ро­јат­но ќе има уште ед­на се­зо­на во ко­ја ќе се сле­ди уми­ра­ње­то на Му­ста­фа, па на Ху­рем и на Су­леј­ман. Тој е единс­тве­ни­от сул­тан што жи­ве­ел 72 го­ди­ни. Ајру­ла има да дос­ни­ми уште две сце­ни од се­ри­ја­та што ѝ до­не­се го­ле­ма сла­ва. Во ме­ѓу­вре­ме, оваа актер­ка не­у­мор­но ра­бо­ти, а ра­бо­та­та ја подм­ла­ду­ва.

Пишува: Александра М. Бундалевска
(Објавено во 70. број на неделникот Република, 3.01.2014)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.