Еврокомесарот се исплаши од македонската пролет

Ос­нов­на­та, по­чет­на ме­сеч­на пла­та на еден евро­ко­ме­сар из­не­су­ва 20.666 евра. Ова се офи­ци­јал­ни­те по­да­то­ци од Бри­сел. Да, тоа пос­лед­но­то 666 бу­ди чуд­ни асо­ци­ја­ции, но неј­се… Па и со исти­те тие бас­нос­лов­ни 20.666 евра, кои со до­да­то­ци­те до­стиг­ну­ва­ат и до 23-24.000 евра ме­сеч­но, Јо­ха­нес Хан во втор­нич­ка­та ве­чер во Ма­ке­до­ни­ја ед­вај мо­же­ше да обез­бе­ди и 10 евро­цен­ти по чо­век од про­те­сти­те на „За за­ед­нич­ка Ма­ке­до­ни­ја“. Про­це­ни­те за си­те гра­до­ви и за по­ве­ќе од 40 ло­ка­ции ва­ри­ра­ат од 200 до 250 ил­ја­ди, са­мо за Скоп­је про­це­на­та оди од 100 до 120 ил­ја­ди при­сут­ни. Се­пак, тоа не го спре­чи Ав­стри­е­цот да се по­сра­мо­ти „за си­те па­ри“.

Исти­от тој Ав­стри­ец, чи­ја­што ма­тич­на пар­ти­ја да­де и да­ва сил­на под­др­шка за ВМРО-ДПМНЕ, кој во вре­ме­то на еми­грант­ска­та кри­за си игра­ше „отво­ри – за­тво­ри“ со со­пар­ти­е­цот Се­ба­сти­јан Курц (Хан ка­ко евро­ко­ме­сар ви­ка­ше отво­ре­те ја гра­ни­ца­та, Курц ка­ко МНР на Ав­стри­ја за­тво­ре­те ја) се­га кра­де­шкум и мол­че­шкум ја на­пу­шти Ма­ке­до­ни­ја.

Мол­кот е знак на ви­на или на одо­бру­ва­ње, но Хан, ре­ал­но, мол­че­ше цел ден. Уло­га­та на не­го­ви глас­но­го­вор­ни­ци на „Тви­тер“ ја пре­зе­доа Гр­кот Ки­ри­ја­кос и Гер­ма­не­цот Ми­ха­ил. Цел ден тие ги пол­неа ве­сти­те на Со­ро­со­ви­те ме­ди­у­ми, кои без срам и пер­де ги прет­ста­ву­ваа ка­ко Хан. Хан ре­че ова, Хан ре­че тоа… А Гр­кот, на­стра­на, од­ли­чен ка­ли­бар чо­ве­че бе­ше, од тие на кои „пер­со­на нон гра­та“ им „стои“ ка­ко соз­да­де­но за нив. Да, исти­от тој Ки­ри­ја­кос бе­ше еден од вид­ни­те пот­пис­ни­ци на ини­ци­ја­ти­ва­та до Ба­рак Оба­ма за ре­те­ри­ра­ње од приз­на­ва­ње­то на устав­но­то име на Ма­ке­до­ни­ја. А ако ве чу­ди не­го­во­то при­сус­тво во при­ка­ска­ва, са­мо не­ка ви тек­не на пси­хо-мач­кар­ски­от по­сред­ник Ван­ха­у­те….

Со та­ков, ан­ти­ма­ке­дон­ски еле­мент на „Тви­тер“, Јо­ха­нес го поч­на де­нот во Ма­ке­до­ни­ја. Во ме­ѓу­вре­ме, Гер­ма­не­цот са­мо ед­наш ко­мен­ти­ра­ше, а на крај и го ли­фе­ру­ва­ше срам­но­то со­оп­ште­ние на Хан и на трој­ка­та на ЕП Ку­кан, Вајгл и Фле­кен­штајн.

И та­ка Евро­пеј­ци­ве три­па­ти оста­ви­ја ко­мен­тар на „Тви­тер“ и де­леа ум. Нај­до­бри­от ко­мен­тар, се­пак, не бе­ше нив­ни­от. Ги за­ко­па Бил­ја­на Ван­ков­ска. Во екот на нив­но­то ко­мен­ти­ра­ње на „Тви­тер“ им пи­ша: „ Слу­шам де­ка Евро­пеј­ци­ве пак ни пи­ша­ле – да не се под­гре­ва­ат ме­ѓу­ет­нич­ки тен­зии. Е, ар­но им тек­на! А да на­пи­шаа пред два ме­се­ца по по­вод ал­бан­ска­та пла­тфор­ма ќе ре­чев де­ка се ан­га­жи­ра­ат се­ри­оз­но во ра­но пре­ду­пре­ду­ва­ње и пре­вен­ци­ја. Ва­ка, по­втор­но кон­тра­про­ду­ктив­но, оста­ва­ат про­стор се­кој да си тол­ку­ва кој под­гре­ва и зо­што под­гре­ва. И тие пак со чи­сти ра­це, а ние ’ло­кал­ци‘ што си ва­дат очи за­тоа што се Бал­кан­ци…“

Наградно прашање: Абе Европејци, каде пак исчезна платформата?

И до­де­ка Евро­пеј­ци­те ни „три­е­ја“ сол на гла­ва и ни об­јас­ну­ваа нив­ни прав­ди­ни, ед­но пра­ша­ње по­втор­но оста­на не­од­го­во­ре­но. Ве­ќе два и пол ме­се­ца ни­кој од нив не по­мис­ли де­ка е по­треб­но, осо­бе­но Хан, да ја осу­ди, отфр­ли или про­ко­мен­ти­ра ти­ран­ска­та пла­тфор­ма. Ба­рем не­што да ка­жеа… И во нив­ни­те од­го­во­ри, кои во име на Хан од Бри­сел ги да­ва не­го­ва­та Ма­ја Ко­ци­јан­чич, тие по­сто­ја­но за­о­би­ко­лу­ва­ат ли за­о­би­ко­лу­ва­ат и ни збор не ка­жаа. Не­ба­ре, се­га се за­гу­би­ја во пре­во­дот? Не, Вајгл е Сло­ве­нец, тој би ја опра­вил ра­бо­та­та, ма­кар на „ге­но­цид­ни­от“ срп­ски ја­зик. А да се об­ло­жи­ме де­ка во Скоп­је при втор­нич­ки­те сред­би, ма­кар сто­па­ти слуш­на­ле за таа пла­тфор­ма и око­лу неа. И по­крај сѐ, таа си ис­чез­на во „пре­во­дот“ на нив­ни­от ома­ло­ва­жу­вач­ки ко­мен­тар на „Тви­тер“ на за­ми­ну­ва­ње и во бед­но­то со­оп­ште­ние, ма­кар што бе­ше точ­но 20 ре­да, по­втор­но ни­ту збор за неа.

А уста­та им е пол­на со не­до­вет­ни „пре­поз­на­ва­ња на пар­ла­мен­тар­но­то мно­зинс­тво“, па „по­чи­ту­ва­ње на ре­зул­та­ти­те од из­бо­ри­те“, де­мо­кра­тии, пр­жин­ски до­го­во­ри и што ли не дру­го?! Па ка­ко тие не го „пре­поз­наа“ ни­е­тот за фе­де­ра­ли­за­ци­ја кај ба­рем че­тво­ри­ца од пет­те­ми­на со­го­вор­ни­ци? И се­то тоа ко­га во исто вре­ме со нив­ни­те сред­би по­ве­ќе од де­сет про­цен­ти од др­жа­ва­та беа на ули­ца и им ви­каа сил­но и гро­мог­лас­но „не“ за иста­та таа ти­ран­ска пер­вер­зи­ја. Во Скоп­је, ка­де што се со­бра по­ве­ќе од 100.000 на­род, исти­те тие европ­ски би­ро­кра­ти се пра­веа не­до­вет­ни и ѝ на­та­му глу­меа де­ка не чу­ле ни­што за не­ка­ква си пла­тфор­ма што тре­ба да ја раз­не­би­ти др­жа­ва­та ка­ква што ја зна­е­ме? Абе ај­де, не­ба­ре не по­стои, ни­ту не­ко­гаш по­сто­е­ла. Па За­ев та­ка ре­че, не­ли.

Во мо­мен­тот, овие че­тво­ри­ца ка­у­бој­ци од ЕУ (на кои, спо­ред број­ка­та во ос­нов­на­та пла­та на Хан од 20.666 евра, ква­ли­фи­ка­ци­ја­та „ја­ва­чи на ма­ке­дон­ска­та Апо­ка­лип­са“ од­лич­но им „лег­на“) ми за­ли­чеа на ед­на гру­па Ма­ке­дон­ци, поз­на­ти ка­ко Ма­ке­дон­чи­ња, тол­па што „сле­па при очи“ и глу­ва при уши, без лу­бри­кан­ти ги про­гол­та и сѐ уште жел­но ги кон­су­ми­ра си­те глу­по­сти на За­ев и на ком­па­ни­ја­та. Ар­но ама, тоа што по­ве­ќе за­гри­жу­ва е што Евро­пеј­ци­те, за раз­ли­ка од дел од Ма­ке­дон­чи­ња­та (дел се раз­бу­ди­ја од зим­ски­от или За­е­ви­от сон) зна­ат де­ка ти­ран­ско­то пос­ла­ние е ви­сти­на и што сле­ду­ва со и по не­го. Ка­ко и да е, фа­кти­те се по­ра­зи­тел­ни. Тие ве­лат де­ка 30 до 40 про­цен­ти од евро­пра­те­ни­ци­те се на плат­ни­от спи­сок на Џорџ Со­рос…

Хан се срами, се исплаши од народот или се пречеше поради Иванов?

Ин­ди­ка­тив­но е што уште еден ден прет­ход­но це­ла­та но­ви­нар­ска фе­ла зна­е­ше де­ка Хан ќе да­де из­ја­ва на крај, по сред­ба­та со Гру­ев­ски. Се зна­е­ше ду­ри и вре­ме­то, т.е. де­ка ќе би­де во 21.30-22 ча­сот. Ар­но ама, Хан го про­ме­ни пла­нот. А, ре­ал­но, има­ше и ви­шок вре­ме, кое со отка­жу­ва­ње­то на сред­ба­та му го обез­бе­ди пре­тсе­да­те­лот Ива­нов. На­стра­на што Хан не го пос­лу­ша Ива­нов и не го упо­тре­би тоа за да се срет­не со на­ро­дот и со ли­де­ри­те на ини­ци­ја­ти­ва­та „За за­ед­нич­ка Ма­ке­до­ни­ја“, на­род што за да го „поз­дра­ви“ се со­бра во нај­го­лем број до­се­га. За­луд­но, Ав­стри­е­цот не се„сми­лу­ва“ и не нај­де не­ко­ја ми­ну­та, иа­ко по­ра­ди Ива­нов ве­ќе има­ше „дуп­ка“. А по­ра­но, исти­от тој (кој, се­пак, очиг­лед­но, не е исти­от) не­ма­ше ни­ка­ков проб­лем да се срет­ну­ва со со­ро­со­ид­ни­те НВО и „гра­ѓан­ски“ се­ктор, да по­ми­ну­ва ча­со­ви со нив и да ги га­ли и те­ши на­па­те­ни­те, на­фа­ти­ра­ни че­да не­до­вет­ни. Та­ка се слу­чи и чу­до – Ав­стри­ец да се пот­пре на Грк и на Гер­ма­нец. Де­нот му поч­на со Грк, а му за­вр­ши со Гер­ма­нец на „Тви­тер“. Ре­тко кој не­гов со­на­род­ник би се сог­ла­сил на та­кво на­ци­о­нал­но бла­ми­ра­ње…

Што го премисли Хан и чуму не даде изјава?

Ре­ал­но­то пра­ша­ње е што го пре­мис­ли Хан тол­ку на­ед­наш и чу­му не да­де из­ја­ва.

Пр­ва­та оп­ци­ја е во нап­лив на искре­ност и на чес­ност, евро­ко­ме­са­рот да по­чув­ству­вал си­лен срам од тоа што го пра­ви и од тоа што му е на­ло­же­но да го сра­бо­ти, па та­ка за­цр­ве­нет и не мо­жеј­ќи да ги пог­лед­не но­ви­на­ри­те в очи (исто како Вајгл, Ку­кан и по­крај про­ти­ве­ње­то на бе­срам­ни­кот Флен­кен­штајн) да му ја „здув­не“ без поз­драв и из­ја­ва. Те­шко…

Вто­ра оп­ци­ја би би­ла „вра­ќа­ње“ на Ива­нов за не­го­ва­та „не­пос­луш­ност“ и од­би­ва­ње за сред­ба со Хан и со трој­ца­та еми­са­ри. Да­ли со овој чин на не­по­чи­ту­ва­ње на ме­ди­у­ми­те, а со тоа и на Ма­ке­до­ни­ја, Хан му вра­ти на Ива­нов за си­ту­а­ци­ја­та до ко­ја го до­ве­де. Те­шко и ова, да бе­ше та­ка, ток­му Јо­ха­нес ќе по­ен­ти­ра­ше со ди­рект­но сро­чу­ва­ње пред јав­но­ста за си­те не­бу­ло­зи и иди­от­шти­ни, кои ра­мо до ра­мо ко­ег­зи­сти­ра­ат во со­оп­ште­ни­е­то.

Тре­та­та и нај­ве­ро­јат­на оп­ци­ја за бег­ство­то од скоп­ски­от „Шо­шенк“ е свес­но­ста де­ка ни­ту Хан, ни­ту „трој­ка­та“ не мо­жат да го од­бра­нат не­од­бран­ли­во­то и да ја по­тен­ци­ра­ат вла­да­та на ку­мот За­ев и на ти­ра­ни­сти­те, кон­тра по­те­гот на Ива­нов, кој да­ва­ње­то ман­дат го ус­ло­ви со неј­зи­но отфр­ла­ње. Ва­ка, бе­гај­ќи од ка­ме­ри­те, Хан и евро­пра­те­ни­ци­те се спа­си­ја од ре­зил. Та­ка, пре­ку Гер­ма­не­цот Ми­ха­ил си пу­шти­ја ед­но без­о­браз­но со­оп­ште­ние, кое ни­ко­му не мо­ра да му од­го­во­ри на ни­што. Ве­лат, хар­ти­ја­та тр­пи сѐ, „Тви­тер“, очиг­лед­но, тр­пи уште по­ве­ќе. Ни­што по­ве­ќе од оби­чен, тол­ку европ­ски пре­поз­нат­лив чин на ку­ка­вич­лак. Истре­се­те сѐ што мо­же­те на хар­ти­ја, бе­гај­те це­ла де­це­ни­ја ка­ко ѓа­вол од сво­и­те об­вр­ски и, се­ко­гаш, гле­дај­те да го фа­ти­те пр­ви­от ави­он за Бри­сел.

Искре­но, не знам ко­му по­ве­ќе му го­ди си­ту­а­ци­ја­ва, На Гр­ци­те, на Ал­бан­ци­те или на би­ро­кра­ти­те на ЕУ. Зна­е­те, пр­ви­те го­ди­ни ко­га ни да­доа пре­по­ра­ка се ва­деа на име­то, се вцр­ве­ну­ваа и се кри­е­ја до след­ни­от из­ве­штај. Се­га им е су­пер, пос­лед­ни­те две-три го­ди­ни име­то ис­чез­на, има­ме проб­лем со „де­мо­кра­ти­ја­та“. Ние има­ме проб­лем со За­ев, Се­ла, Ка­са­ми, Ах­ме­ти, тие, пак, не­ма­ат проб­лем да нѐ „иска­ра­ат“ и да од­ло­жат сѐ „евро­ин­те­гра­тив­но“ што ни­ко­гаш не го ни пла­ни­ра­ле.

Па ка­ко то­гаш да не ги са­ка­ат, им за­вр­ши­ја ра­бо­та со не­до­вет­ни­от из­го­вор, а ако ги „про­тур­каaт“ на власт, по­ве­ќе од си­гур­но ќе им за­вр­шат ра­бо­та и со тој пр­ви­от „проб­лем“ за име­то и со Гр­ци­ја. Единс­твен проб­лем во оте­ло­тво­ру­ва­ње­то на оваа „го­ле­ма“ и не­при­род­на љу­бов ме­ѓу ЕУ и Ма­ке­до­ни­ја е еден мно­гу­бро­ен, горд, истра­ен, ина­ет­лив и пр­ко­сен фа­ктор, на кој ни­ка­ко не мо­жат да му го нај­дат кра­јот. Се ви­ка на­род…

Пишува: Љупчо Цветановски
(Текст објавен во 238. број на неделникот „Република“, 24.3.2017)

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.