Празен џокер!

Колумнист: м-р Љупчо Пренџов

Ва­ка би тре­ба­ло да изг­ле­да нор­мал­ни­от тек на ра­бо­ти­те. Но, не­ли, кај нас сѐ е пре­вр­те­но на гла­ва, па и пла­тфор­ма­та на ал­бан­ски­от по­ли­тич­ки блок што ни ја ис­по­ра­чаа до­маш­ни­те по­ли­ти­ча­ри отка­ко „вкус­но“ им ја зго­тви­ја ве­шти­те ку­ли­на­ри во При­шти­на и во Ти­ра­на, па на за­маг­ле­на­та по­ли­тич­ка сце­на се по­ја­ви ка­ко „џо­кер во по­кер“. Ко­му му тре­ба­ше оваа пла­тфор­ма? На ДУИ? Мо­же­би, за­тоа што оваа пар­ти­ја, спо­ред но­ми­нал­ни­те ре­зул­та­ти, и на­та­му е „ал­бан­ски по­бед­ник“ во Ма­ке­до­ни­ја, но спо­ред по­ли­тич­ко­то па­ме­те­ње и акту­ел­ни­от кон­текст на ра­бо­ти­те – ап­со­лу­тен гу­бит­ник со пре­по­ло­ве­ни гла­са­чи, а бо­га­ми и ман­да­ти во за­ко­но­дав­ни­от дом. Ра­ка на ср­це, Али Ах­ме­ти си има­ше сво­ја „ми­ни-пла­тфор­ма“, од­нос­но стол­бо­ви на из­бор­на­та про­гра­ма уште во старт, но ова не­ка­ко му до­а­ѓа ка­ко ек­стра-про­фит или ак­ци­за на лу­ксуз­на сто­ка.

На оста­на­ти­те по­ма­ли ал­бан­ски пар­тии, кои ед­вај сто­јат на стак­ле­ни но­зе? Да, па тие до­пр­ва тре­ба да се етаб­ли­ра­ат на по­ли­тич­ка­та сце­на. Зна­чи, на си­те им е до­бре­дој­де­на, по­себ­но што вле­гоа во ме­ќа­ва, од ко­ја не мо­же­ше до­крај да ги за­шти­ти ду­ри ни го­ле­ми­от ча­дор кој нон­стоп им е на рас­по­ла­га­ње. Е се­га, тоа што во пре­диз­бо­ри­е­то и кам­па­ња­та се кол­неа де­ка ни слу­чај­но не сед­ну­ва­ат ед­ни со дру­ги на ма­са, нај­ве­ро­јат­но мис­леа на до­маш­на­та тр­пе­за. Ама ко­га ста­ну­ва збор за зе­ле­на­та ма­са на Еди Ра­ма, ту­ка ра­бо­ти­те до­би­ва­ат нов ква­ли­тет… не­што по­мрс­нич­ко: „се­оп­фат­на де­ба­та за зна­ме­то, за хим­на­та и за др­жав­ни­от грб на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, со цел др­жав­ни­те сим­бо­ли да ја реф­ле­кти­ра­ат оп­штес­тве­на­та мул­ти­ет­нич­ност и ет­нич­ка рам­но­прав­ност“. По тоа на Еди Ра­ма не му ги­не удел во се­оп­фат­на­та де­ба­та, ако не и ме­сто во хим­на­та на Ма­ке­до­ни­ја. Мо­ре и да го опе­ат. Не­што ка­ко: „Го­це Дел­чев, Пи­ту Гу­ли, Еди Ра­ма, Сан­дан­ски….“

Всуш­ност, да не се за­не­су­ва­ме. Се­то тоа што За­ев го нај­а­ву­ва­ше и ве­ту­ва­ше во бе­ли ра­ка­ви­ци, ама и по­о­тво­ре­но, всуш­ност, со пла­тфор­ма­та си до­би сво­ја рам­ка (ка­ко што ни по­ра­ча од Берн, Рам­ков­ни­от до­го­вор е мал, ни тре­ба по­го­ле­ма рам­ка – еве ја!) и ни се ис­по­ра­ча уште во пр­ва­та не­де­ла по офи­ци­јал­но­то за­вр­шу­ва­ње на из­бо­ри­те. И за таа рам­ка, ко­ја се­га е пла­тфор­ма, што би ре­кол Ге­ро, вто­ра­та по го­ле­ми­на ал­бан­ска пар­ти­ја во Ма­ке­до­ни­ја – СДСМ сѐ уште не­ма сопс­твен став. Го не­ма за­тоа што или За­ев е лут за­што не бе­ше по­ви­кан ни­ту во При­шти­на ни­ту во Ти­ра­на или, пак, за­тоа што има проб­ле­ми во пар­ти­ја­та.

Ко­а­ли­ци­ски­те парт­не­ри, „Ша­ре­на­та ре­во­лу­ци­ја“, ка­ко и опо­зи­ци­ска­та Ле­ви­ца и дру­ги сло­бод­ни стрел­ци бли­ски до опо­зи­ци­ски­от фронт, во старт ја осу­ди­ја оваа пла­тфор­ма и иска­жаа огром­но раз­о­ча­ру­ва­ње од неа. Очиг­лед­но, ни­ту ме­га­фо­ни­те на опо­зи­ци­ја­та и нив­ни­те глав­ни „опи­ни­он­меј­ке­ри“ не мис­ле­ле де­ка За­ев е тол­ку се­ри­о­зен во сво­и­те ста­во­ви, и во Берн, и во кам­па­ња­та, па се нај­доа и тие вчу­до­ви­де­ни. Тол­ку си ве­ру­ва­ат ме­ѓу­себ­но!? А За­ев очиг­лед­но ус­пеа да ги „пре­вес­ла“ и ко­а­ли­ци­ски­те парт­не­ри и не­го­ви­те под­др­жу­ва­чи и членс­тво­то во пар­ти­ја­та. А бо­га­ми и му­дри­те про­фе­со­ри и ака­де­ми­ци кои беа нај­гр­ла­ти­те.

Спо­ред ме­не, пла­тфор­ма­та на Еди Ра­ма е ре­то­ри­ка на кла­сич­но вра­ќа­ње во 90-ти­те го­ди­ни од ми­на­ти­от век. Уште во зад­ни­на фа­ли да оди не­ко­ја пес­на од „Guns and Roses“ и впе­ча­то­кот да би­де комп­ле­тен.

Да се вра­ти­ме на­зад на ком­би­на­то­ри­ки­те. Че­сто упо­тре­бу­ва­на­та фра­за „ви­сти­на­та е ка­ко ши­ло, кај и да ја со­кри­еш, ќе боц­не и ќе из­ле­зе на ви­де­ли­на“, всуш­ност, се слу­чу­ва. Ви­дов­ме кој за што се за­ла­гал. Кој ја бра­нел др­жа­ва­та, а кој ја пре­да­вал. „Ко­а­ли­ци­ја­та за по­до­бра Ма­ке­до­ни­ја“ зас­лу­же­но из­би во пол-по­зи­ци­ја, не са­мо за фор­ми­ра­ње на оваа вла­да, ко­ја ќе би­де, спо­ред мое мис­ле­ње, со кра­ток здив, ту­ку уште по­ве­ќе, „да зга­зи“ на след­ни­те пред­вре­ме­ни пар­ла­мен­тар­ни из­бо­ри. На нив, ве­ќе не­ма сом­неж, ќе до­бие по­ве­ќе пра­те­ни­ци откол­ку што ба­ра­ше да има на овие из­бо­ри, и тоа во нај­оп­ти­ми­стич­ка­та ва­ри­јан­та.

Ка­ко и да е, да не си ѝ во ко­жа на пр­ва­та ал­бан­ска пар­ти­ја – ДУИ, за­што е по­ве­ќе од свес­на де­ка на утреш­ни­те ло­кал­ни из­бо­ри не ќе мо­же да освои гра­до­на­чал­нич­ко ме­сто ни­ту во Стру­га, ни­ту во Ча­ир, ни­ту во Те­то­во или Го­сти­вар без под­др­шка­та на оној што има на­ци­о­на­ли­стич­ка ре­то­ри­ка, па јав­но го ку­дат, а тај­но го по­са­ку­ва­ат. Да не си ѝ во ко­жа ни­ту на вто­ра­та ал­бан­ска пар­ти­ја – СДСМ, ко­ја не ус­пеа, иа­ко зап­ну­ва­ше од пет­ни жи­ли, со це­ла­та тр­го­ви­ја со на­ци­о­нал­ни­те ин­те­ре­си и со сѐ што при­фа­ти да одра­бо­ту­ва, а, се­пак, не ус­пеа да се до­гра­би до вла­ста, па се­га са­мо че­ка да ги пре­зе­де во ра­це же­шки­те ко­сте­ни на пла­тфор­ма­та и до­крај да се де­ма­ски­ра. А, со тол­ку же­шти­на во ра­це­те не мо­же да не из­го­ри! За­што, ка­ко што сто­јат се­га ра­бо­ти­те, и ко­а­ли­ци­ски­те парт­не­ри, и членс­тво­то, и нај­го­ле­ми­те глас­но­го­вор­ни­ци и ло­би­сти по­ве­ќе од јас­но сфа­ти­ја: Со За­ев не­ма играч­ка! Чо­ве­кот е „all in“ или по на­шки нав­ле­зен „до бал­чак“! За не­го не­ма на­зад!

Но, всуш­ност, ка­де се пре­и­граа? Не­за­вис­но од тоа да­ли ќе има вла­да фор­ми­ра­на од ВМРО-ДПМНЕ и од ДУИ или ќе се оди на но­ви из­бо­ри, она што гра­ѓа­ни­те од ал­бан­ско­то мал­цинс­тво во Ма­ке­до­ни­ја уште ед­наш ќе им го ис­по­ра­ча­ат на нив­ни­те по­ли­тич­ки ли­де­ри и на гу­ру­то Еди Ра­ма е де­ка фил­мот со на­ци­о­на­ли­стич­ки­те то­те­ми, ста­ва­ње јар­бо­ли од 100 ме­тра, свет­леч­ки ор­ли и слич­ни фе­ти­ши е фа­за ко­ја одам­на е над­жи­ве­а­на и од­ми­на­та. Гра­ѓа­ни­те Ал­бан­ци, исто ка­ко и Ма­ке­дон­ци­те, мно­гу по­ве­ќе го раз­би­ра­ат ја­зи­кот на еко­но­ми­ја­та, прос­пе­ри­те­тот и ква­ли­те­тот на жи­ве­е­ње откол­ку праз­ни­те фло­ску­ли и из­на­си­ле­ни по­стиз­бор­ни пла­тфор­ми кои ве­ту­ва­ат не­што, а ре­ал­но – ни­што. Во нив не­ма ни­ту грам евро­ат­лан­ска перс­пе­кти­ва или во­ка­бу­лар на 21 век, она кон што теж­не­ат си­те иде­а­ли на мла­ди­те.

И по­втор­но не мо­жам да се из­на­чу­дам ка­ко гос­по­ди­нот Али Ах­ме­ти, кој де­це­ни­ја и пол е на по­ли­тич­ка­та сце­на во др­жа­ва­та, не ус­пеа да сфа­ти де­ка ле­ги­ти­ми­те­тот за по­ли­тич­ко­то дејс­тву­ва­ње, ко­неч­но и за про­мо­ви­ра­ње раз­но-раз­ни про­гра­ми и пла­тфор­ми, се до­би­ва од гра­ѓа­ни­те на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, а не од Ти­ра­на и од При­шти­на?!

Ставовите искажани во рубриката Колумни се лични ставови на авторите и не се автоматски и ставови на редакцијата на Republika.mk. Редакцијата на Republika.mk се оградува од ставовите во објавените колумни, а одговорноста за изнесеното во нив е исклучиво на авторот.

Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.