Цела година помина во очекување на предвремените избори, кои, според сите договори, требаше да бидат крај на кризата или барем основа за излез од неа. Трипати договарани, двапати одложувани, всушност цела година беше подготовка за изборниот инженеринг во кој е втурната државата со крајна цел – нејзино дефинитивно разнебитување и газење врз Македонецот со барања за одречување од државните симболи и од името. Тоа на што се предупредуваше, намерите за двојазичност и напредни форми кон федерализација на државата, доби потврда и од годинешниот носител на таа идеја, лидерот на СДСМ, Зоран Заев. Културното име за тој процес, според сведочењата на неговите партнери во тој процес, новоформираната радикална БЕСА и албанската дијаспора, го носи името „редефинирање“. Токму тие термини, „редефинирање“, „кантонизација“ и „федерализација“, ја обележаа оваа година кога Македонија го преживеа најголемиот удар на државноста.
Во тој процес за фабрикување на некоја нова држава на западен Балкан беа и се вклучени сите пржински франкенштајни и нивните креатори. Без исклучок, на тој список се комплетниот состав на СЈО, наметнати министерски функции за организирање изборен инженеринг, дикови за привид на хаос во изборниот инженеринг на патот кон целта, адхокфиличари за медиумско перење мозок. Сите тие креатурни тела се смислени од странски наводни добронамерници со своите мегафони од амбасадори, конзули, медијатори, кои заедно со вонпартиски и партиски катиљ-душегрижници вдомени во тие нови институции беа собрани за една употреба – повторно да се измисли државата во западен Балкан чиешто актуелно легитимно име и уредување не се ни споменува. Дежурните пишувачи на устави и истории пред очите на народот кроеја нова капа за Македонија, а мерата ја земаат финансиерите на новите социјалдемократски бази од албанската дијаспора.
Оваа година помина само како инсерт од неколкугодишната криза чијашто разврска се префрлува во следната година, па затоа не може таксативно да се набројат настаните кои на крајот резултираа со инженеринг со кој бастионите на радикализмот создадоа привидна база на гласови за социјалдемократијата, а на крај да се бара и нуди консензуалност, двојазичност, редефинирање, локални (кантонални) етнички полиции…
Веројатно малкумина веруваа дека СЈО ќе даде одговор за тоа кој прислушувал и каде исчезнаа 500.000 разговори. СЈО не даде одговор ниту каде ги троши парите, освен за вдомување на партиските опозициски кадри. Наместо отчет пред Собранието и надредениот совет, главниот лик, додека бараше продолжување на мандатот и пари, дрско го негираше легитимитетот на Собранието потпирајќи се на нелегално стекнатите разговори, кои СДСМ ги издели за неа. Токму така, од разговорите што беа изделени за СЈО бидејќи другите разговори се користеа за уцени, наплати, пресметки и за реваншизам. Со нив јавно беа дискредитирани лица од банкарскиот, деловниот и медиумскиот сектор. Врвот со разговорите се постигна пред изборите во април, оние закажани, па одложени, што се совпаѓа со продолжување на хипотекарниот кредит на СДСМ во една од комерцијалните банки. СЈО и за ова не виде причина да поработи. И за тоа немаше никаква реакција од СЈО иако на први април (каква симболика) најавија дека за такви објавувања ќе има затворски казни од една до пет години. Но, ако не по сработеното, специјалната ќе остане запаметена по скандалозното интервју за МТВ под уредничката палка на СДСМ. Секако, ја паметиме и свадбата на нејзината ќерка што предизвика застој во процесот „Пуч“ од најмалку цел месец.
И додека по снимките, оние дадени за Јанева, се отворени неколку истраги без видлив финиш, за останатите е за обележување акцијата и пресудата за случајот „Фабриката за афери“. Захир Бекири-Чауш како член на СДСМ бил во врска со фалсификувани лични документи од каде што СДСМ и ги почна „фантомизацијата“ на Избирачкиот список и оспорувањето на изборните процеси. Кај него беа пронајдени и дел од останатите разговори. Во врска со прислушувањето, но и со случајот „Шпион“, од Србија во Македонија беше испорачан Зоран Божиновски.
Преку обид за воведување секојдневна улична демократија, неколку пати годинава, за среќа, беше избегнат отворен судир меѓу граѓаните, но и заземање институции. Главна улога имаа продолжената рака на СДСМ и финансиерот Сорос, лажниот граѓански концепт кој потоа доби име „Шарена револуција“. Не може да се изостават неколку клучни моменти. Првиот од нив е кога по неколкуте протести пред Уставниот суд се најави обид за заземање на институцијата, по што се организираше друга група која дежураше пред објектот. Меѓу двете насобрани толпи беше поставено силно полициско обезбедување, додека актуелниот технички министер во МВР ја предводеше групата која насила сакаше да урне еден од столбовите на државата. Како иницијална каписла за насилство беше искористена одлуката за аболиција кога насилството организирано се излеа прво пред народната канцеларија на претседателот на РМ, а потоа секојдневно беа атакувани институции, споменици, културни обележја од лажниот граѓански сектор кој потоа си најде свое место на пратеничките листи на СДСМ. Не смее да се заборави дека со почетокот на насилствата, палењата и кршењата Зоран Заев спомнуваше украинско сценарио. По отворањето на можноста за повлекување на аболицијата, тоа не го сторија само Заев за „Глобал“ и Зоран Костовски, единствениот осуден по признание за случајот „Пуч“. Во целиот тој вештачки креиран набој настрадаа и неколку случајни минувачи што беа цел на напади од толпата, а полицијата не реагираше. Третиот, се чини клучен, момент се случи кон крајот на јуни кога беше исцениран обид за уривање на споменик спроти Собранието за да се предизвика отворен судир со полицијата. И додека траеше уништувањето на институциите со боење и со кршење, во што отворено учествуваше СДСМ, за односот кон полициските службеници ќе останат запаметени пораките упатени од демонстрантите кон нив, како „Куманово да ви се деси“.
Министрите и замениците од СДСМ отворено ги злоупотребуваа функциите во партиски цели, но и создаваа хаос, особено во работењето на полицијата. Не само што прераспределбите повторно внесоа партизација во изградениот систем за кариера, туку во моментите на домашните постојани притисоци, како и притисоците од мигрантскиот бран, полицијата потпадна и во фаза, според зборовите на директорот на БЈБ, на формирање параполициски сили. Првите обиди за ескалација на состојбата се покажаа преку незаконското ангажирање на „алфите“ кога Јанева од влегувањето во МВР направи спектакл, но и со делувањето на незаконските кадровски решенија на сите нивоа воопшто. Дел од моментите кои ќе останат од оваа година за некоја следна анализа догодина се вмешаноста на полициски началници во изборни нерегуларности.
Новиот состав и ингеренции на Државната изборна комисија предизвикуваа потреси во општеството. Нема сомнеж дека ДИК, под раководство на Чичаковски од СДСМ, со објавувањето на непрочистените списоци добиени од МВР под техничко министерување на Спасовски беше во функција на „фантомизирање“ на гласачите иако на него се најдоа многу звучни имиња од СДСМ. Чичаковски на почетокот на годината партиски одигра за одложување на изборите на 24 април наметнувајќи го својот став за неподготвеност за кредибилни избори како став на ДИК. На крајот на годината, откако „условите за избори“ добија потврда од политичките партии, изборите се договорија и се одржаа среде зима, во декември. Тие избори, вклучително и јавната работа на ДИК по одлучувањето за поднесените приговори, ги потврдија изборниот инженеринг поддржан од надвор и намерите за воскреснување на идејата за реска етничка поделба на државата, за кои се предупредуваше уште на почетокот на годината.
Најкраток опис за тоа што се случуваше на политички план во сиот овој период е Прогласот на ВМРО-ДПМНЕ соопштен пред јавниот спектакл на ДИК за одлуката за прегласување на едно место во тетовско Теарце. ВМРО-ДПМНЕ нагласи дека нема да дозволи фалсификување на волјата на граѓаните. Второ, мора да запре мешањето на амбасадорите во внатрешната политика, а државата суверено да ги донесува одлуките. Трето, ВМРО-ДПМНЕ нема да прифаќа нестандардни или хибридни решенија во кој било сектор, а ги нема во ЕУ. Четврто, ВМРО-ДПМНЕ нема да прифати и нема да дозволи кантонизација и редефинирање на државата под какви било услови или околности. Петто, ВМРО-ДПМНЕ најави борба за десоросоизација на Македонија и јакнење на независниот граѓански сектор, кој нема да биде под ничија контрола, со регулирање на финансирањето на фондациите и невладините организации по теркот на најнапредните демократии во светот.
Овој проглас за многумина без сомнеж предизвика поместување на македонската политичка шах- табла и во основа ја покажа сета заднина на демагогиите за „слобода и демократија“. Демагогии чијашто суштина ја откри Заев во настапот пред албанската дијаспора во Швајцарија, каде што отиде „преку рамковниот“ идеализирајќи го концептот секое село – кантон, за потоа да понуди локални полиции и матични евиденции во пакет со двојазичност во целата земја. Токму во тоа лежи и одговорот што толку драматично се промени од јуни до крајот на август за СДСМ да прифати дека има услови за избори. Теренот и гласањето во албанските средини ја покажа таа разлика.
Сите овие испреплетени случувања се само дел од мозаикот што го сочинуваше 2016 година, која почна со повлекувањето на Никола Груевски, во рамки на договорените 100 дена пред изборите и формирањето на т.н. влада за спроведување на изборите, за да заврши со првото собирање на пратениците на 31 декември, каде што на стартот на 2017 година ќе почнат преговорите за формирање нова влада. Предизвиците сега се ставени на хартија и испорачани од албанските партии.
Пишува: Наум Стоилковски
(Текст објавен во 226. број на неделникот „Република“, 30.12.2016)
Republika.mk - содржините, графичките и техничките решенија се заштитени со издавачки и авторски права (copyright). Крадењето на авторски текстови е казниво со закон. Дозволено е делумно превземање на авторски содржини (текст и фотографии) со ставање хиперлинк до содржината што се цитира.